Untitled
Transkrypt
Untitled
Konstancin i jego posesjonaci Konstancin powstał w 1897 roku z inicjatywy Witolda hr. Skórzewskiego na obszarze 225 morgów lasów i nieużytków, wydzielonych z dóbr ziemskich Obory, należących do hrabiów Potulickich. Wzorowane na zachodnich kurortach letnisko nazwał Skórzewski początkowo Konstancją, dla uczczenia pamięci swej matki Konstancji z Potulickich Skórzewskiej. Niestety nazwa się nie przyjęła i niemal natychmiast została zmieniona na Konstancin. Sfinansowaniem tej kosztownej inwestycji zajęło się powołane przez pomysłodawcę Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych, z kapitałem zakładowym 250 tysięcy rubli w akcjach 250 rublowych. Sporządzony przez geometrę Madalińskiego plan zagospodarowania, podzielił Konstancin na dwie części. W pierwszej znalazły się dwa parki: Zdrojowy i Grapa, kasyno i hotel, dworzec kolejowy, elektrownia oraz wodociąg. Na drugą, podlegającą komercjalizacji, składały się 262 działki budowlane, liczące od 3-10 tys. m2. Były one objęte zakazem dzielenia i sprzedaży w częściach. Na każdej mógł powstać tylko jeden obiekt mieszkalny, aby nie zasłaniał widoku na sąsiednie budowle. Ze względów estetycznych każdy budynek miał mieć cztery ściany frontowe i musiał być oddalony od ulicy przynajmniej o 10 łokci. Z końcem 1898 roku należący w całości do Marii hr. Potulickiej – Konstancin – stał się własnością Marii ze Skórzewskich Ogińskiej (siostry Witolda), która w roku 1900 odstąpiła go Towarzystwu Akcyjnemu Ulepszonych Miejscowości Letniczych. Przedłużenie w tym czasie linii wąskotorowej Kolejki Wilanowskiej, docierającej wcześniej zaledwie do Klarysewa, spowodowało raptowny rozwój letniska. W 1917 roku z mocy decyzji naczelnika powiatu warszawskiego, Konstancin uzyskał status uzdrowiska, co w konsekwencji pociągnęło za sobą rozwiązanie Towarzystwa Akcyjnego Ulepszonych Miejscowości Letniczych, którego obowiązki przejął Zarząd Osady Konstancin.