Jarosław Suchan: Instytucje publiczne, czyli jakie?

Jarosław Suchan: Instytucje publiczne, czyli jakie?
…innymi słowy: publiczne – czyli kogo? Jakim celom służące? Kto winien te cele określać? Komu instytucje
publiczne mają służyć? Do kogo kierować swoją działalność? Jaką – publiczną – misję realizować?
Pytania te są kluczowe i odpowiedzi na nie w sposób konieczny winny poprzedzać kolejne, a mianowicie te
dotyczące sposobu działania instytucji i realizowanych przez nią zadań. Ów porządek w stawianiu pytań i
udzielaniu odpowiedzi jest tak oczywisty, że przypominanie o nim wydaje się niepotrzebne. A jednak
instytucjonalne realia polskiej kultury dowodzą, że jest inaczej.
Większość istniejących w Polsce teatrów, galerii, bibliotek, domów kultury została utworzona w czasach
PRL-u i miała służyć realizacji polityki kulturalnej wynikającej z ideologicznych założeń, na których
ufundowany był ówczesny ustrój. Ponieważ ustrój się zmienił, wydawałoby się, że społeczna misja tych
instytucji również zostanie przedefiniowana, a przynajmniej poddana weryfikacji. Jak wiadomo, nic takiego
się nie stało. Po 1989 roku większość instytucji funkcjonowała tak, jak gdyby rzeczywistość wokół nie uległa
żadnej zmianie. Władza zaś nadal je utrzymywała, bardziej jednak siłą rozpędu, niż ze względu na jasną
wizję tego, jaką misję miałyby one wypełniać w demokratycznym społeczeństwie.
Czy dzisiaj, ponad dwadzieścia lat od upadku PRL-u, coś się w tym względzie zmieniło? Od jakiegoś czasu
nasila się w Polsce krytyka dotychczasowego sposobu funkcjonowania instytucji. Pojawiają się również
kolejne recepty na ich uzdrowienie, na ogół odwołujące się do zapożyczonych z innych dziedzin metod
zarządzania i modeli organizacyjnych. Czy to oznacza zatem, że na pytanie o publiczną misję instytucji
doczekaliśmy się nowych odpowiedzi? Spróbujmy się nad tym zastanowić.
Jarosław Suchan - historyk sztuki, krytyk i kurator. Od 2006 r. dyrektor Muzeum Sztuki w Łodzi. więcej>
"Instytucje publiczne, czyli jakie?" - podsumowanie dyskusji
Powrót do Programu
Regionalny Kongres Kultury 2011, STRONA:1