Z139-91 - Urząd Miasta Opola

Załącznik do uchwały
Nr XX/139/91
Rady Miasta Opola
z dnia 12 listopada 1991r.
Uchwałą Nr XVIII/131/91 Rada Miasta Opola wprowadziła podwyższone opłaty
targowe w wysokości 10-krotnej stawki podstawowej od osób dokonujących sprzedaży na
targowiskach oraz w innych miejscach na terenie miasta w przypadku, gdy ustawiono tam
obiekty handlowe bez zgody właściciela targowiska lub jego terenu.
Uchwałę tę wprowadzono zatem zróżnicowanie stawki opłaty targowej w zależności od
tego, czy dokonujący sprzedaży podporządkuje się ustalonemu porządkowi czy nie.
Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 24.10.1991r. Wojewoda Opolski stwierdził
nieważność powyższej uchwały uzasadniając, że ma ona charakter sankcyjny, a do podjęcia
tego rodzaju rozstrzygnięcia nie upoważnia Rady ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o
podatkach i opłatach lokalnych.
Zdaniem Zarządu zakwestionowana uchwała Rady Miasta znajduje oparcie w art. 15
ust. 1 i art. 19 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Art. 15 ustawy stanowi, że opłatę targową pobiera się od osób dokonujących sprzedaży
na targowiskach, którymi są wszelkie miejsca, w których prowadzony jest handel z ręki, z
koszyka, stoisk, wozów, przyczep, itp.
Uchwała Rady Miasta nie narusza tego przepisu, albowiem podwyższona opłata
pobierana jest od osób dokonujących sprzedaży w w/w miejscach z tym, że sprzedaż ta jest
dokonywana ze stoisk postawionych bez zgody właściciela.
Takie unormowanie mieści się w uprawnieniu Rady Gminy wynikającym z art. 19 ust. 1
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, dającym Radzie prawo określenia zasad ustalania i
wysokość stawek opłaty targowej.
Zatem Rada Miasta może zróżnicować opłatę targową, np. ustalić niższą opłatę przy
sprzedaży z ręki czy z koszyka, a wyższą przy sprzedaży z samochodu, kiosku czy stoiska,
2
przy czym stawka opłaty nie może przekraczać 600 tys. zł. dziennie. W tym przypadku górna
granica opłaty została zachowana.
Ze względu na to, iż podstawowa uchwała Nr XI/58/91 Rady Miasta z 14 lutego 1991
roku dopuszcza w § 10 ust. 3 działalność handlową na terenie całego miasta Opola,
uregulowanie to jest konieczne. Wzrasta bowiem ciągle liczba przypadków zajmowania przez
handlujących terenów miasta bez zgody i wiedzy właściciela terenów.
Pobieranie od tych osób normalnych opłat byłoby tylko usankcjonowaniem naruszonego
porządku prawnego obowiązującego handlujących. W przypadku natomiast nie pobierania
opłat w ogóle od tych osób narażałoby kasę miasta na straty, a w najlepszym razie na nie
osiąganie przysługujących jej z tego tytułu korzyści.
Stąd zróżnicowanie opłat uważam za nie tyle słuszne, ale i konieczne, by zapobiec
dezorganizacji handlu i szerzeniu się jego nielegalności. Wprowadzenie więc 10-krotnie
podwyższonych opłat pozwoli zrekompensować miastu, przynajmniej w części straty, na
które jest narażone wskutek nieuczciwości mieszkańców, dopuszczających się takich działań.
W przeciwnym razie nielegalnie handlujący byliby w o wiele lepszej sytuacji od osób
posiadających wymagane zezwolenia. Opłaty te nie mają nic wspólnego z sankcyjnością, gdyż
właściwe w tych sprawach organy, na mocy odrębnych przepisów egzekwują od tych osób
przestrzeganie prawa. Tryb jednakże jego postępowania jest wydłużony i zanim zostanie
przywrócony stan pierwotny przez naruszającego prawo, ucierpi na tym kasa miasta, a
dochody osiągane w tym czasie wpływają do kieszeni osoby, która to prawo narusza.
Przedmiotową uchwałę wprowadzono zróżnicowanie wysokości opłat targowych, a nie
sankcje za określone zachowanie osób handlujących. Przepisy ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych dają prawo Radzie do ustalania opłat targowych i prawa tego nie można
kwestionować z powodu tego, że wysokość tych opłat została zróżnicowana.
Zarzut Wojewody, że tym trybem egzekwować się będzie zgodność zachowań z
obowiązującym prawem z pominięciem przepisów ustawy Prawo budowlane i dekretu o
targach i targowiskach jest chybiony, gdyż ten tryb stosowany ma być nie zamiast lecz łącznie
z uprawnieniami wynikającymi z tych przepisów.
3
Ponadto przy wydawaniu rozstrzygnięcia nadzorczego naruszony został kodeks
postępowania administracyjnego, albowiem w dniu 23 października br. Doręczone zostało
postanowienie o wszczęciu postępowania, a w dniu następnym, tj. 24 października wydano
rozstrzygnięcie nadzorcze, które doręczono dopiero 28 października br.
Nie pozostawiono nam ani jednego dnia na złożenie wyjaśnień. Nasze wyjaśnienia
zostały złożone w Sekretariacie Wojewody dnia 25 października 1991 r.
Z wyżej podanych przyczyn wniesienie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego
jest uzasadnione.