Empfehlungen zur Patienteninformation Polnisch

101
Ustawy o pomocy chorym psychicznie = PsychKG
(przymusowe umieszczenie w szpitalu
psychiatrycznym)
Psychischkranken-Hilfegesetze = PsychKG (Zwangseinweisung)
Str. 101–102
?
Kiedy występuje konieczność przymusowego
umieszczenia w szpitalu psychiatrycznym?
?
Jakie są obowiązki lekarza i postępowanie
praktyczne?
?
Wann besteht die Notwendigkeit zur Zwangseinweisung?
?
Worin bestehen die ärztlichen Pflichten und das praktische
Vorgehen?
Wielu dotkniętych chorobami psychicznymi wymaga
odpowiedniej terapii psychiatryczno-psychoterapeutycznej, chociaż sami tego tak nie widzą. Dotyczy to na
przykład choroby alkoholowej, w której chory zapija się
„na raty“ na śmierć, lub pozbawionego zahamowań
chłowieka w stanie maniakalnym, który w chorobliwym przypływie napędu bezkrytycznie wydaje masę
pieniędzy rujnując w ten sposób siebie i rodzinę.
Jednak nie w każdym przypadku, w którym leczenie
wydaje się konieczne, można je wymusić. W państwie
prawa istnieją wysokie bariery dotyczące ingerencji w
prawa jednostki (m. in. chorej psychicznie) i działania
czy decydowania o niej niezgodnie z jej zadeklarowaną
wolą. W związku z tym niemożliwe jest w powyżej podanych przykładach leczenie przymusowe wbrew woli
chorych na podstawie tzw. ustaw o pomocy chorym
psychicznie. Jedynie ostre i poważne zagrożenie samego chorego lub otoczenia uzasadnia przymusowe
umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym.
W typowych przypadkach zagrożenie chorego lub
powszechne występuje np. przy poważnym zagrożeniu
samobójstwem, splątaniu w delirium i w ostrych
stanach podniecenia w schizofrenii.
Lekarz wzywany jest z reguły przez zatroskanych i zaniepokojonych najbliższych i/lub poprzez urzędy porządkowe do chorego psychicznie, którego postępowanie wzbudza troskę. Musi on spróbować zbadać
chorego. Jeżeli bez wątpienia istnieje ryzyko ostrego zagrożenia samobójstwem lub znaczna agresywność, na
przykład jeżeli chory odbierający w wyniku psychozy
otoczenie jako zagrażające i wrogie, usiłuje się bronić,
dopuszczając się rękoczynów wobec domniemanych
prześladowców należy w zaświadczeniu lekarskim
uzasadnić konieczność przymusowego skierowania.
Zaświadczenie takie może wydać każdy lekarz niezależnie od specjalizacji (w niektórych landach musi on
jednak być doświadczony w psychiatrii). Musi ono
zawierać podejrzewane rozpoznanie psychiatryczne i
uzasadnić aktualne ostre i ciężkie zagrożenie chorego
dla samego siebie i otoczenia. Z reguły istnieją odpowiednie formularze dla takich zaświadczeń. Urząd
porządkowy (ewent. również policja) przeprowadzają
umieszczenie chorego w oddziale zamkniętym szpitala
psychiatrycznego. Urząd porządkowy powołując się na
świadectwo lekarskie zawiadamia sąd, który orzeka o
umieszczeniu lub (przy niewystarczająco przekonywujących powodach) o jego zniesieniu. Przepisy wymagają po umieszczeniu w klinice stosunkowo szybkiego
przesłuchania chorego przez sędziego. Chorzy mogą
poprzez adwokata złożyć skargę przeciwko przymusowemu przyjęciu do szpitala.
Zalecenia do informacji pacjentów
U. Trenckmann B. Bandelow
psychiatria i psychoterapia
© Steinkopff Verlag, Darmstadt 2002
102
Ustawy o pomocy chorym psychicznie = PsychKG (przymusowe umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym)
?
Jak wygląda leczenie przy przymusowym
przyjęciu?
?
Wie ist die Behandlung während der Unterbringung?
Przepisy regulujące „leczenie przymusowe“ są w
Niemczech w poszczególnych landach różne. Ustawy o
pomocy chorym psychicznie są niejednolite. Szczególne różnice dotyczą zagadnienia możliwości leczenia
wbrew woli podczas przymusowego umieszczenia w
oddziale zamkniętym szpitala psychiatrycznego. Z
reguły możliwe jest leczenie w przypadku tzw. schorzeń
przyczynowych, tzn. zaburzeń psychicznych. Ważne
Zalecenia do informacji pacjentów
U. Trenckmann B. Bandelow
psychiatria i psychoterapia
© Steinkopff Verlag, Darmstadt 2002
jest, że przymusowe umieszczenie jest jedynie krótkotrwałym środkiem zażegnania ostrego niebezpieczeństwa. Rodzina i lekarz kierujący często nie potrafią
zrozumieć, że po dramatycznym i dla wszystkich obciążającym przymusowym przyjęciu bardzo pobudzonego, „demolującego“ alkoholika ten już po kilku
dniach znowu jest „na wolności“. Zgodnie z przepisami
przymusowe skierowanie stosuje się tylko w najbardziej naglących przypadkach, poza nimi liczy się na
(nie zawsze osiągalną) gotowość chorego psychicznie
do leczenia. Alternatywą w celu wymuszenia dłuższego
umieszczenia i leczenia zamkniętego są przepisy
opiekuńcze (zobacz str. 99).