Widzialność pozioma

Widzialność pozioma
Rozpoznawanie przedmiotów terenowych z odległości jest
zróŜnicowane z powodu wielu czynników, takich jak:
przezroczystość atmosfery, oświetlenie, rozmiary i kształt
przedmiotów, tło i odległość od nich.
Największą odległość, z jakiej je widzimy, nazywamy
widzialnością rzeczywistą, która jednak przy takiej samej
przezroczystości atmosfery jest bardzo zróŜnicowana.
Dlatego wprowadzono inny wskaźnik, którym jest
widzialność meteorologiczna — przedmiot obserwacji
meteorologicznych nad przezroczystością atmosfery.
Prowadzi się obserwacje widzialności poziomej (głównie),
pionowej, a takŜe skośnej (rzadziej; na zarządzenie
IMGW).
Widzialność poziomą definiuje się jako największą
odległość, z której:
1) w porze dziennej — czarny przedmiot odpowiednich
rozmiarów na powierzchni gruntu jest jeszcze widoczny
na tle nieba lub zmętnienia atmosfery,
2) w porze nocnej — czarny przedmiot odpowiednich
rozmiarów na powierzchni gruntu byłby jeszcze
widoczny w sytuacji nocnego oświetlenia wzmocnionego
nagle do oświetlenia dziennego, albo jest to największa
odległość, z której widoczne jest jeszcze światło o
określonym natęŜeniu.
Do prowadzenia obserwacji widzialności
poziomej wyznacza się repery — przedmioty
znajdujące w terenie — w odległości 50, 200 i
500 m oraz 1, 2, 4, 10, 20 i 50 km. Są to
zazwyczaj pojedyncze drzewa, budynki, kominy
fabryczne, wieŜe kościelne, lasy, góry itp.
W nocy widzialność poziomą określa się za
pomocą reperów świetlnych. Reperem takim moŜe
być pojedyncze światło białe o określonym
natęŜeniu.