D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Giżycku

Sygn. akt V K 143/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 listopada 2014 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:
Przewodniczący – SSR Lidia Merska
Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej
w obecności Prokuratora – Elżbiety Dunaj-Wałach
po rozpoznaniu w dniach 30 września 2014 r., 21 listopada 2014 r. na rozprawie
sprawy A. M.
urodzonego (...) w W.
syna H. i D. z d. M.
oskarżonego o to, że: I. W dniu 29 marca 2014 r. około godziny 16:00 na trasie K. -M. gm. K., umyślnie naruszył
zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 i art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia
20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki A. (...) o nr rej. (...) i
znajdując się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu w organizmie prowadzącym do wartości nie niższej od 1,09
mg/l (2,27 promila), nie dostosował prędkości jazdy do istniejących warunków drogowych, przed łukiem drogowym
w prawo stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem doprowadzając do jego bocznego przemieszczenia się, a
następnie zjechał do przydrożnego rowu po prawej stronie drogi w następstwie czego pasażer samochodu m-ki A. (...)
M. B. doznał obrażeń ciała w postaci złamania otwartego kości nosa, rany tłuczonej twarzy i rany ramienia prawego
powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu
tj. o czyn z art. 177 §1 kk w zw. z art. 178 §1 kk
II. W dniu 29 marca 2014 r. około godziny 16:00 na trasie K. -M. gm. K. znajdując się w stanie nietrzeźwości, ze
stężeniem ze stężeniem alkoholu w organizmie prowadzącym do wartości nie niższej od 1,09 mg/l (2,27 promila)
prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki A. (...) o nr rej. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym
za kierowanie pojazdem, za który został orzeczony zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi,
tj. o czyn z art. 178 a §4 kk
1. Oskarżonego A. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:
a) w zakresie czynu opisanego w punkcie I przy ustaleniu, iż pokrzywdzony M. B. doznał rany ramienia lewego, na
podstawie art. 177§1 kk w zw. z art. 178§1kk skazuje oskarżonego na karę 1 (jeden) rok pozbawienia wolności;
b) w zakresie czynu opisanego w punkcie II na podstawie art. 178a§4kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy
pozbawienia wolności.
2. Na podstawie art. 85kk, art. 86§1kk wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jeden) rok i 4 (cztery) miesięcy
pozbawienia wolności.
3. Na podstawie art. 63§1kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres
zatrzymania w dniach 30.03.2014r do 31.03.2014r i przyjmuje, iż jest to równoważne dwóm dniom kary pozbawienia
wolności.
4. Na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów
mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 (pięć) lat.
5. Na podstawie art. 63§2 kk na poczet orzeczonego w pkt. 2 środka karnego zalicza okres zatrzymania prawa jazdy
od dnia 30.03.2014r.
6. Na podstawie art. 46§1kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zadośćuczynienia na rzecz
pokrzywdzonego M. B. w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.
7. Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.
Sygn. akt VK 143/14
UZASADNIENIE
A. M.został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku VIII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Węgorzewie
sygn. akt VIIIK 25/06 w dniu 28.12.2005r za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 178a§1kk i art. 178a§2kk na
karę łączną 14 miesięcy ograniczenia wolności oraz orzeczono wobec niego czteroletni zakaz prowadzenia pojazdów
mechanicznych. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 27.05.2006r.
Kolejnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Węgorzewie z
dnia 1.03.2013r A. M.został skazany za popełnienie wykroczenia z art. 87§1kw sygn. akt VW 10/13 na karę grzywny
w wysokości 400zł, a także orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy
z wyłączeniem motorowerów, a na poczet tego środka karnego zaliczono mu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia
08.12.2012r.
W dniu 29 marca 2014r A. M.umówił się ze swoimi znajomymi – braćmi B.– M.i A.– oraz swoją konkubiną A. B. (1)– na
grilla nad jeziorem S.w pobliżu ich miejsca zamieszkania w m. Żywy. Nad jezioro A. M.wraz ze znajomymi przyjechał
swoim samochodem marki A.o nr rej. (...). Nad jeziorem byli od godziny 9-10 rano, kiedy to wszyscy spożywali alkohol
– wódkę i piwo, jedli kiełbasę i pili coca – colę. Kiedy skończył się alkohol postanowili pojechać do sklepu, było to
około godziny 12.00. A. M.pojechał wspólnie z A. B. (2)do M. K. (1)– zamieszkałej w B., aby to ona zawiozła ich do
K.. Wcześniej zadzwonił do niej z prośbą o podwiezienie go do K.. M. K. (1)zawiozła ich do K., gdzie dokupili alkoholu
– wódkę, piwo oraz kiełbasę, wrócili do B., a z B.nad ognisko kierował samochodem A. M.. Wówczas do wszystkich
mężczyzn przy ognisku dołączyła A. B. (1), która również wspólnie z nimi spożywała alkohol.
Za drugim razem jak skończył się alkohol, około godziny 16.00, A. M. zdecydował, iż on sam będzie kierował
samochodem, mając oczywiście świadomość tego ile wcześniej wypił alkoholu. Obok kierowcy na siedzeniu pasażera
usiadła jego konkubina, zaś za nim M. B. a obok brata A. B. (2). W samochodzie był także zamontowany fotelik do
przewożenia dziecka – A. M. i A. B. (1) mają 3 letnie dziecko. Najpierw wszyscy pojechali do M., ale sklep był zamknięty,
więc zdecydowali się jechać do K.. Cały czas kierowcą był A. M.. Po przejechani około 4 kilometrów od M. na łuku
drogi w prawo A. M. jadąc z nadmierną prędkością, stracił panowanie nad pojazdem i dwukrotnie dachował po czym
zjechał do przydrożnego rowu po prawej stronie drogi którą się poruszali. Samochód stanął na kołach prostopadle do
jezdni, przodem w kierunku pola zaś tyłem w kierunku jezdni. Jedynie A. B. (1) miała zapięte pasy bezpieczeństwa. A.
B. (2) wypadł z samochodu przez tylną prawą boczną szybę na zewnątrz, zaś jego brat M. B. leżał na zewnątrz pojazdu,
również wypadł przez szybę. A. M. zorientował się, że jego konkubina ma rozciętą rękę, ta zemdlała. On wypiął ją z
pasów bezpieczeństwa, sam wyszedł z samochodu i wyciągnął z jego środka konkubinę.
A. B. (1) na skutek tego wypadku doznała wielomiejscowych ran szarpanych przedramienia prawego i otwartej rany
głowy i twarzoczaszki .
M. B. doznał obrażeń w postaci rozległych uszkodzeń nosa w postaci otwartego złamania kości nosa, rany przegrody
nosowej, rany ciętej języka, rany barku lewego, licznych otarć naskórka twarzy, które to skutkowały naruszeniem
czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni.
A. B. (3) na skutek tego wypadku doznał powierzchownych urazów głowy oraz dolegliwości bólowych kręgosłupa, ale
po przewiezieniu do szpitala w G. domówił poddania się diagnostyce oraz leczeniu, samodzielnie opuścił szpital.
A. B. (1) miała we krwi zawartość alkoholu na poziomie 1,09 mg/l o godzinie 16.55, zaś o 17.18 była to zawartość 1,15
mg/l. Pasażerce pobrano krew do badań na zawartość alkoholu o godzinie 19.10 – poziom alkoholu we krwi – 2,40
promila, o godzinie 20.20 – 2,03 promila.
A. B. (2) miał zawartość alkoholu we krwi o godzinie 16.58 na poziomie 0,66 mg/l, zaś o godzinie 17.22 – 0,60 mg/
l. Przeprowadzone badanie krwi wskazało na zawartość alkoholu – 1,06 promila i 1,11 promila. Krew została pobrana
o godzinie – 19.35 i 18.40.
A. M. o godzinie 17.00 miał zawartość alkoholu we krwi w ilości 1,21 mg/l, zaś o godzinie 17.24 – 1,09 mg/l.
M. B.miał zawartość alkoholu we krwi o godzinie 17.03 – 1,18 mg/l. Został on przetransportowany Lotniczym
Pogotowiem Ratunkowym do szpitala w S., gdzie pobrano mu krew do przeprowadzenia badań na zawartość alkoholu
we krwi – wynik – 1,50 promila – pobranie o godz. 20; o godzinie 21.00 – wynik 1,28 promila
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: danych o karalności k. 98 – 97, akta VW 10/13, protokołów badania
stanu trzeźwości k. 4, 5, 6, 7, sprawozdanie z przeprowadzonych badań krwi – 80 – 87, 114 – 121, 162 – 169, kart
informacyjnych leczenia szpitalnego k. 91, 107 – 108, 155, 175 – 176, 184 – 185, kart zlecenia wyjazdu karetki k. 179
– 182, opinii biegłych k. 152 – 153, 171 – 172, 191 – 192, 197 – 199, szkicu miejsca zdarzenia k. 57, protokołu oględzin
miejsca zdarzenia k. 14 – 15, protokołu oględzin pojazdu k. 16 – 17, zeznań świadków – J. C. (1) k. 232v, M. K. (2) k.
233v – 233, G. F. k. 232v, M. B. k. 268 – 268v, A. B. (2) k. 268v, a także wyjaśnień oskarżonego k. 232.
Oskarżony A. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień. Potwierdził
swoje wyjaśnienia złożone wcześniej w postępowaniu przygotowawczym. Podkreślić należy, iż stan faktyczny w
przedmiotowej sprawie jest bezsporny. To oskarżony będąc w stanie nietrzeźwym kierował samochodem marki A. o
nr rej. (...), którym przewoził troje pijanych pasażerów – A. B. (2), M. B. i A. B. (1), i spowodował wypadek drogowy.
Bracia B. w swoich zeznaniach przedstawili identyczne okoliczności spotkania nad jeziorem, spożywania alkoholu i
dwóch przejazdów do K. po zakup alkoholu. Drugi z przejazdów A. M. miał konsekwencje w postaci spowodowania
wypadku drogowego – obrażenia pokrzywdzonego M. B. zostały ocenione przez biegłego z zakresu chirurgii ogólnej
A. S. jako powodujące naruszenie czynności ciała na okres powyżej siedmiu dni – art. 157§1kk. W swojej opinii
biegły omyłkowo wskazał na ranę ramienia prawego, której miał doznać pokrzywdzony, ponieważ z karty leczenia
szpitalnego oraz zeznań pokrzywdzonego wynika, iż doznał on rany ramienia lewego – k. 175. Sąd ocenił opinię
biegłego jako wiarygodną i rzetelną, popartą wiedzą i doświadczeniem zawodowym lekarza. Świadkowie – J. C.
(2) i G. F. – policjanci KPP w G. przedstawili jedynie przebieg czynności przez nich podejmowanych w związku
ze zdarzeniem drogowym. Niewątpliwie oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż jest pod działaniem
alkoholu, nie pierwszy raz kierował samochodem po jego spożyciu. Wybrał się w podróż wspólnie z pijanymi
pasażerami, nikogo nie mawiał do tego by z nim jechał, a wszyscy oni byli świadomi swoich czynów. Na łuku drogi,
kiedy oskarżony jechał z nadmierną prędkością – co wynika z zeznań świadka M. B. – przed łukiem drogi w prawo
stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem czym doprowadził do jego bocznego przemieszczenia się, a następnie
zjechał do przydrożnego rowu po stornie prawej. Świadek M. B. słuchany na rozprawie nie potwierdził swoich
wcześniejszych zeznań w zakresie prędkości z jaką poruszał się oskarżony przed wypadkiem, nie wskazując żadnych
argumentów odnośnie swojego stanowiska. Zauważyć należy, iż był wówczas przesłuchiwany w dniu 18.04.2014r w
KPP w G., zeznania były złożone w niedługim czasie po zdarzeniu, a jego postawa na rozprawie w ocenie Sądu zmierzała
jedynie do umniejszenia winy oskarżonego.
Reasumując przedstawione dowody Sąd przyjął, iż oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego
dopuścił się z winy umyślnej. Oskarżony niewątpliwie nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa, ale przewidywał
możliwość jego popełnienia i na to się godził. Za pierwszym razem do sklepu podwiozła go M. K. (2) ale dopiero z B..
Do jej miejsca zamieszkania i powrotem kierował samochodem oskarżony. Ponieważ biegły nie był w stanie określić
stanu trzeźwości oskarżonego, nie postawiono mu w tym zakresie zarzutu. Tylko że miał on świadomość spożywanego
wcześniej alkoholu i ryzyka jakie niesie za sobą jazda pod wpływem alkoholu.
Reguły ostrożności dotyczące ruchu drogowego zawarte są w ustawie Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997r
(Dz.U. nr 98, poz. 602 z późn. zm.). Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określają porządek poruszania się
na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach, a wyrażone są przez przyjęte
oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację. Zgodnie z art. 3 ust. 1 w/w ustawy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca
się na drodze są zobowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać
wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch
ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę;
przez działanie rozumie się również zaniechanie. Oskarżony naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu
określoną w art. 45 ust. pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, która zabrania prowadzenia pojazdów w stanie
nietrzeźwym, co uczynił zupełnie świadomie. Zgodnie z art. 19 ust. 1 w/w ustawy kierujący pojazdem jest obowiązany
jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa,
a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i
natężenia ruchu. Niewątpliwie jazda z nadmierną prędkością była przyczyną wypadku drogowego, równie ważną był
stan nietrzeźwości oskarżonego.
Odpowiedzialności karnej za czyn kwalifikowany z art. 177§1kk podlega ten, kto naruszając, choćby nieumyślnie,
zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia
ciała określone w art.157§1kk – takie, które powodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia
trwający dłużej niż 7 dni. Rodzaj odniesionych obrażeń przez pokrzywdzonego został szczegółowo opisany w opinii
biegłego z zakresu chirurgii, a wnioski tam zawarte Sąd w pełnym zakresie podziela (dokując jedynie zmiany w zakresie
określenia ramienia, którego urazu doznał M. B.). Oczywiście kwalifikacja czynu została uzupełniona o art. 178§1kk –
stanowiącego typ kwalifikowany znamieniem stanu nietrzeźwości oskarżonego, sprawcy wypadku drogowego.
Odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art.178a§4kk podlega ten m. in., dopuścił
się czynu określonego w §1 art. 178akk będąc już wcześniej skazanym za czyn z art. 178a§1kk. Niewątpliwie oskarżony
dopuścił się popełnienia tego czynu będąc już wcześniej skazanym za czyn z art. 178a§1kk – co wynika z danych
o karalności. Z treści art. 115§16 pkt 2kk wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi
przekracza 0,25 mg/l. Ze sprawozdania z przeprowadzonych badań krwi oskarżonego wynika, iż o godzinie 17.00
miał zawartość 1,21 mg/l alkoholu, zaś o godzinie 17.24 – 1,09 mg/l alkoholu. Wymierzając oskarżonemu karę
Sąd wziął pod uwagę wyjątkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, na którego ocenę wpływ miały
rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz
rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przedmiotem ochrony w zakresie przestępstwa
określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu lądowym. Oskarżony
swoim umyślnym zachowaniem, naruszeniem reguł ostrożności w ruchu drogowym doprowadził do powstania szkody
– obrażeń ciała pokrzywdzonego M. B. oraz innych pasażerów, choć w mniejszym rozmiarze. Stopień naruszenia
reguł bezpieczeństwa świadczy o wyjątkowej niefrasobliwości oskarżonego, tym bardziej iż przewoził również matkę
swojego dziecka, nie zważał na ewentualne konsekwencje zachowania, a liczyła się dla niego jedynie rozrywka.
Zupełnie nie liczył się ze zdrowiem i życiem swoim ani jego pasażerów. Na szczęście wszyscy przeżyli, nie doszło
również do zderzenia z innym pojazdem. Tylko, że oskarżony nie pierwszy raz usiadł za kierownicę samochodu po
alkoholu. Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 177§1kk w zw. z art. 178§1kk karę jednego roku pozbawienia
wolności, zaś za czyn z art. 178§4kk karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Sąd orzekł karę łączną jednego roku i
czterech miesięcy pozbawienia wolności, karę bezwzględną. Zdaniem Sądu nie ma żadnych okoliczności szczególnych,
które mogłyby przemawiać za zawieszeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Stopień naruszenia
reguł bezpieczeństwa wymieniony powyżej, stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, jego dotychczasowe
postępowanie, świadczą jednoznacznie o tym, że jedynie kara najsurowsza odniesie wobec niego pozytywny rezultat
na przyszłość. Oskarżony pozostawał dotychczas w zupełnej bezkarności wobec czynów popełnianych w zakresie
bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Te okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary
bezwzględnej pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres
zatrzymania.
Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu
lądowym na okres pięciu lat – art. 42§2kk. Zdaniem Sądu z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że
prowadzenie pojazdu przez niego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Przecież oskarżony jechał brawurowo, z
nadmierną prędkością, śpiesząc się do sklepu z alkoholem, a do tego przewożąc troje pijanych pasażerów. Okres
orzeczonego zakazu wyeliminuje oskarżonego jako potencjalnego kierowcę z ruchu drogowego, a jemu samemu
pozwoli na odpowiedzialne poruszanie się w przyszłości pojazdami mechanicznymi. Zagrożenie, które stworzył było
realne, skończyło się uszczerbkiem na zdrowiu innego uczestnika ruchu drogowego, a naruszenie reguł ostrożności
było drastyczne. Na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy.
Pokrzywdzony M. B. na rozprawie wniósł o zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 5000zł.
Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania jest
doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi
pokrzywdzonego. Jej istota różni się od „naprawienia szkody”, w którym liczy się rodzaj i rozmiar spowodowanej
szkody, a jej naprawienie zmierza do przywrócenia sytuacji uprzedniej, tak jak gdyby szkoda nie zaistniała ( Kodeks
Karny, Część Ogólna; komentarz do art. 1-116 kodeksu karnego, Kazimierz Buchała, Andrzej Zoll, Zakamycze 1998,
s. 361). Określając wysokość zasądzonego zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę to, że pokrzywdzony na przestrzeni
kilku tygodni był wyłączony z życia społecznego i rodzinnego - okres pobytu w szpitalu, przeżyty stres, poczucie
krzywdy. Zauważyć należy, że oskarżony w trakcie procesu nie przeprosił pokrzywdzonego i nie wyraził żalu z powodu
tego zdarzenia.
Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, albowiem jest on osobą bezrobotną, utrzymuje
się jedynie z prac dorywczych.