Profil czasopisma „Azja

PROFIL I ZADANIA PISMA „AZJA-PACYFIK”
Pismo służy przedstawianiu przemian i problemów współczesnej Azji Wschodniej i
regionu Pacyfiku, odgrywających coraz większą rolę w epoce globalizacji. Ten wielki
region obejmuje kraje Azji Północno-Wschodniej (Chiny, Japonię, dwa państwa
koreańskie i Mongolię); Azji Południowo-Wschodniej (Brunei, Birmę – oficjalnie zwaną
Myanmarem, Filipiny, Indonezję, Kambodżę, Laos, Malezję, Singapur, Tajlandię,
Wietnam i nowe państwo – Timor Wschodni); Australię, Nową Zelandię i małe państwa
wysp rozrzuconych na Pacyfiku. Od tomu 10 (2007 r.) Redakcja włączyła do obszaru
zainteresowań pisma Azję Południową (Indie, Pakistan, Bangladesz, Sri Lankę i Nepal) –
uwzględniając coraz większe znaczenie tej części Azji, a także brak w Polsce pisma jej
poświęconego i zacieśniające się związki tego regionu z Azją Wschodnią.
Treść pisma określa w zasadzie jego podtytuł: Społeczeństwo – Polityka –
Gospodarka, chociaż staramy się włączać w pewnym zakresie także problemy kultury.
Tradycje przedstawiamy najchętniej dla objaśnienia współczesności. Kwestii języków i
literatury w zasadzie nie poruszamy, gdyż zajmują się nimi wydawane od wielu lat pisma
orientalistyczne. Staramy się utrzymywać interdyscyplinarny charakter pisma, (co
odzwierciedla skład jego Rady Programowej), chociaż najwięcej artykułów w nim
zamieszczanych można zaliczyć do nauk politycznych i stosunków międzynarodowych.
Pismo łączy teorię z praktyką i w zamierzeniach jest przeznaczone nie tylko dla
badaczy zajmujących się Azją oraz studentów, ale także powinno służyć osobom
rozwijającym współpracę z tym kontynentem w różnych dziedzinach. Dlatego dosyć
często na naszych łamach goszczą pracownicy polskiej dyplomacji, bądź inne osoby
znające Azję z praktyki i zajmujące się nią.
W piśmie naszym staramy się również poświęcać szczególną uwagę stosunkom
Polski z daleką Azją. W związku zaś z przystąpieniem naszego kraju do Unii
Europejskiej w 2004 r. piszemy także o współpracy całej Unii z regionami Azji, którymi
zajmuje się nasze pismo.
Przedstawiając kraje tej ogromnej części świata, gdzie zamieszkuje połowa
ludzkości i gdzie rozkwitło wiele wspaniałych cywilizacji, staramy się zamieszczać
materiały ułatwiające zrozumienie tamtejszych kultur i społeczeństw, możliwie wolne od
euro- i amerykanocentrycznych zafałszowań i stereotypów. Te ostatnie niestety wciąż
wypaczają na Zachodzie i w Polsce postrzeganie Azji i jej problemów. Dlatego też od
samego początku staramy się publikować na naszych łamach prace Azjatów, by
prezentować ich punkty widzenia, chociaż chętnie gościmy na naszych łamach innych
autorów zagranicznych, zwłaszcza z Europy Środkowej.
Inną cechą naszego pisma jest zamieszczanie prac autorów należących do
wszystkich pokoleń badaczy: od seniorów – o uznanej renomie – aż po magistrantów i
doktorantów.
Recenzje omawiają i oceniają możliwie obiektywnie ukazujące się prace w języku
polskim poświęcone tym regionom Azji, jak też zapoznają polskiego czytelnika z
ciekawszymi pracami zagranicznymi, które uznajemy za warte zasygnalizowania.
Oczywiście przy ogromnej ilości publikowanych w świecie książek o Azji jesteśmy w
stanie omówić tylko niewiele z nich. Ukazywanie nowych tendencji badawczych, czy
nowych interpretacji wypracowanych na Zachodzie, uznajemy za ważną naszą misję i
cieszymy się, że wiele koncepcji i badaczy zagranicznych wprowadziliśmy tą drogą do
obiegu naukowego w Polsce.
Mimo zmian ekip redakcyjnych i publikacji autorów z całej Polski, pismo nasze
dość wyraźnie zachowuje pewien oryginalny profil: dążenie do obiektywizmu, unikanie
wszelkich ideologicznych zacietrzewień,
stronniczych pochwał, czy potępień
związanych nieraz z zamykaniem się niektórych badaczy we własnym kręgu
towarzyskim. Staramy się też zwracać uwagę na społeczne, kulturowe i mentalne aspekty
opisywanych przemian. Sięgamy chętnie do koncepcji teoretycznych, ale zazwyczaj by
pokazać ich ograniczenia i słabości, nie zaś po to, by głosić jakieś własne ideologiczne
schematy. Staramy się unikać dogmatyzmu i jednostronności. Chcemy objaśniać fakty,
koncepcje i realia azjatyckie nie bojąc się łamania stereotypów, w duchu przyjętej przez
ONZ w 1998 r. koncepcji dialogu między cywilizacjami i kulturami, słusznie uznanej
przez Unię Europejską za zasadę określającą jej współpracę z w basenie Morza
Śródziemnego i w ramach ASEM (na ile ta zasada respektowana jest w praktyce – to już
inna sprawa). Prawdziwy dialog, jak wiadomo, musi się opierać na gotowości do
wysłuchania racji drugiej strony, na poszanowaniu jej praw do własnego zdania i na
szacunku dla partnera.
Chcielibyśmy, aby grono naszych autorów nadal się rozszerzało, wraz z
rozwojem w Polsce ośrodków akademickich oraz instytucji zajmujących się Azją
Wschodnią i Południową.
K. Gawlikowski
Październik 2008 r.