1 Kazimierz Kalinowski syn Antoniego Jana i Anny z Kędzio

Kazimierz Kalinowski syn Antoniego Jana i Anny z Kędziorów, urodzony w dniu 21 grudnia 1930 roku w Kalinówku,
ochrzczony 6 stycznia 1931 r. w parafii w Solcu n/Wisłą. Szkołę
powszechną w Przedmieściu Dalszym ukończył w 1944 roku. W
1945 roku (luty)rozpoczął naukę w soleckim gimnazjum, a następnie kontynuował w Liceum Pedagogicznym w Solcu, które
ukończył w 1950 roku. Nakazem pracy skierowany został do
powiatu pasłęckiego w woj. olsztyńskim i zatrudniony 1 lipca
1950 roku jako nauczyciel w szkole podstawowej w Stegnach.
W następnym roku szkolnym przeniesiony do szkoły gminnej w
Wilczętach na stanowisko kierownika . W 1952 roku zawarł
związek małżeński z Zofią Targońską w 1953 r. urodziła się z
tego małżeństwa córka Julia, a w roku 1954 syn Janusz Ryszard.
Po trzech latach pracy w Wilczętach przeniesiony został do poKazimierz Kalinowski
wiatu Morąg na stanowisko kierownika szkoły w Bartach w
gminie Zalewo.
W roku 1954 nastąpił nowy podział administracyjny kraju i utworzenie gromadzkich rad narodowych. W grudniu 1954 roku podczas wyborów do nowych gromadzkich rad narodowych, wybrany został na przewodniczącego rady i zatrudniony w nowo powołanej radzie od 1 stycznia
1955 r. Po ponad półrocznej pracy w gromadzkiej radzie narodowej złożył prośbę o zwolnienie z
pracy. Gromadzka Rada Narodowa, uchwałą przychyliła się do tej prośby i zwolniła go. Oznaczało to zakończenie stosunku pracy w radzie. Do zawodu nauczycielskiego już nie powrócił, ale
za to powrócił w strony rodzinne i do końca 1955 roku mieszkał u teściów w Józefowie n/Wisłą z
rodziną, która powiększała się: 1 stycznia 1956 r. urodził się syn Mieczysław, a 22 września
1957 r. syn Tomasz Maurycy. Od 1.09.1955 do 31.01.1956 bezrobotny. Od 1.02.1956 do
31.12.1974 zatrudniony w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Puławach na różnych stanowiskach: inspektora referatu gospodarki torfowej, inspektora w wydziale rolnictwa i leśnictwa.
Po ukończeniu kursu gleboznawstwa przez kilka lat pracował jako klasyfikator gleb, a po uzupełnieniu wykształcenia technicznego w Technikum Geodezyjnym w Warszawie, jako geodeta w
Powiatowym Biurze Geodezji i Urządzeń Rolnych. W roku 1974 nastąpił nowy podział administracyjny i likwidacja powiatów. Przeniesiony do pracy od 1.01.1975 r. do Urzędu Miasta i Gminy w Kazimierzu Dolnym na stanowisko geodety gminnego. Od 1 grudnia 1990 roku emeryt.
Taka jest treść własnoręcznie napisanego przez Kazimierza życiorysu, bardzo skromna i zwięzła.
Takim był przez całe swoje życie, nigdy nie szukający rozgłosu. Znaliśmy się od czasu okupacji,
kiedy uczęszczał do szkoły powszechnej w Przedmieściu Dalszym, co bardzo barwnie opisał i co
było zamieszczone w „Życiu Powiśla”. Szkoła w tym czasie funkcjonowała w wynajętych budynkach i jeden z nich był usytuowany prawie po sąsiedzku z domem moich rodziców. Ponieważ mój
brat Antoni chodził z nim do tej samej klasy, więc często wpadali na przerwach do naszego domu.
Był ciągle w ruchu a szczególnie zimą kiedy obserwowałem ich zabawy na śniegu. Później straciłem z nim kontakt aż do historycznego spotkania z okazji 100-lecia naszej szkoły. Nieco wcześniej
nawiązaliśmy łączność internetową, wymieniając poglądy na różne tematy. Byłem zachwycony
jego piękną polszczyzną i w pisaniu i wypowiadaniu swoich myśli. Zachęcaliśmy się wzajemnie
do pisania podczas długich rozmów telefonicznych. Chyba on jednak bardziej mnie, gdyż czuł się
1
już nie najlepiej, szczególnie w upalne lata. Udało mi się zgromadzić jego wspaniałe eseje w tomiku pt. „Zapach chmielu” i spróbuję je kolejno zamieszczać w Życiu Powiśla, jeśli Redakcja
uzna je za warte upowszechnienia. Ja uważam że warto, aby zapoznała się z ich treścią większa
liczba czytelników. Wspólny tytuł tych utworów bardzo mu się podobał, gdyż był związany z
uprawą tej rośliny w ukochanym Kalinówku, przez jego ojca Antoniego. Przy zbiorze brała
udział cała rodzina zamieszkała m.in. w Darłowie i Elblągu. Kalinówek zawsze wspominał z
wielkim sentymentem, czując wciąż wiejskie zapachy o czym nawet napisał piękne opowiadanie.
Był wspaniałym mężem i niezwykle troskliwym ojcem zatroskany o losy dzieci. Zawsze z wielkim
szacunkiem mówił o swojej żonie Zofii z domu Targońskiej, też absolwentce Liceum Pedagogicznego w Solcu nad Wisłą, koleżance z równoległej klasy. Będzie nam Go bardzo długo brakowało.
Jestem pewien, że napisał więcej interesujących pozycji literackich które powinny być opublikowane. Szczególnie był zainteresowany publikacją o 100-leciu naszej szkoły podstawowej w
Przedmieściu Dalszym, której wydanie nieco się przedłuża z powodu gromadzenia dalszych materiałów i poprawiania tych już napisanych. Był wielkim patriotą ziemi lipskiej i wszystkie wydarzenia dotyczące jej dawnej i aktualnej historii bardzo Go interesowały. Marzył o wydaniu poszerzonych biogramów wybitnych nauczycieli Liceum Pedagogicznego w Solcu nad Wisłą do których zaliczał Zygmunta Łoteckiego i Mieczysława Gawęckiego, sugerując mi zainteresowanie tą tematyką
elitę intelektualną Solca nad Wisłą. Mam nadzieję, że jego marzenia zostaną zrealizowane przez
osoby, które znajdą dostęp do materiałów źródłowych i ocalą od zapomnienia te ważne dla Solca
postacie.
Żegnam Go jednym z moich wierszy, który zamieścił nawet w swoim opowiadaniu o zapachach
wsi:
Niespełnione nadzieje
Ogród mojego dzieciństwa
porośnięty chwastami,
lawiną wspomnień,
wyrzutami sumienia,
niespełnioną nadzieją.
Rzeka mojego dzieciństwa,
obrosła szlamem czasu,
zginęła bezpowrotnie,
jej źródlana toń.
Pusta ścieżka
czeka z tęsknotą,
na bose stopy,
odciśnięte w piasku.
Zmarł 21 sierpnia 2014 r. i został pochowany na cmentarzu w Puławach
Żegnaj Drogi Przyjacielu!
Jan Krupa
2