Pochodzenie języka polskiego

Pochodzenie języka polskiego
Prawie wszystkie języki Europy i zachodniej Azji wywodzą się ze wspólnego pnia – języka
praindoeuropejskiego, którym posługiwała się pierwotna wspólnota indoeuropejska.
Na wskutek licznych wędrówek plemiennych i kontaktów między różnorakimi typami kultur, wspólnota
praindoeuropejska uległa rozbiciu na kilka zespołów etnicznych. Rozpad nastąpił na przełomie III i II
tysiąclecia p.n.e. Wyłoniły się następujące grupy językowe :
język praindoeuropejski
w Azji
w Europie
indyjska
irańska
grecka
italska – (tu należy łacina, z której
wywodzą
ormiańska
się języki romańskie, tj.,
francuski,
hetycka
i inne
portugalski, włoski, rumuński)
celtycka – (iryjskie, bretońskie)
germańska – (niemiecki, angielski, duński,
holenderski, szwedzki,
norweski, islandzki)
bałtycka - (litewski, łotewski, staropruski)
słowiańska
zwana inaczej bałtosłowiańska
Ludy wspólnoty bałtosłowiańskiej zamieszkiwały tereny między Bałtykiem, Karpatami, Odrą a
Dnieprem. Rozpad tej wspólnoty nastąpił około 1500 – 1300 r. p. n. e. Wyłoniły się wówczas grupy
językowe :
język bałtosłowiański
prabałtycki
prasłowiański
rozpad
w
okresie od
III do VI
w.n.e
zachodni
j. czesko-słowacki
południowy
słoweński
wschodni
ukraiński
łużycki
polski
serbski
chorwacki
bułgarski
macedoński
białoruski
rosyjski