Ogłoszenia duszpasterskie

Ogłoszenia duszpasterskie
na VII Niedzielę Zwykłą
dnia 19 II. 2017 roku.
1. Każda niedziela jest wyjątkową okazją do dojrzewania naszej wiary, do pogłębiania
i zacieśniania naszej osobistej relacji z Panem Bogiem. Jakże jest ważne, aby w tym procesie brała udział
każda nasza rodzina i cała wspólnota parafialna. Pozwólmy Panu Jezusowi przemieniać nasze życie.
Powierzajmy Mu trudy minionego tygodnia i nadzieje, które otwiera przed nami. Niech On działa w naszych
sercach, a wówczas codzienność wypełni się dobrem.
2. W tym tygodniu, w środę, 22 lutego, przypada święto Katedry św. Piotra Apostoła. Już od IV wieku wierni
Rzymu obchodzili pamiątkę założenia gminy chrześcijańskiej i obrania Wiecznego Miasta przez św. Piotra
Apostoła na stolicę Kościoła Chrystusowego. Symbolem władzy Piotrowej stała się potężna bazylika,
wzniesiona w XVII wieku nad grobem pierwszego biskupa Rzymu, ale nie o samą budowlę przecież chodzi.
Święto jest przede wszystkim okazją do wyrażenia czci św. Piotrowi i każdemu jego następcy, którzy zgodnie
z wolą Chrystusa zostali wybrani na pasterzy całego Kościoła powszechnego. Przez tyle lat wielką modlitewną
miłością otaczaliśmy św. Jana Pawła II, o którym z taką dumą mówiliśmy: Piotr naszych czasów. Niech nie
zabraknie wyrazów oddania i modlitwy w intencji Ojca Świętego Franciszka. Naszym obowiązkiem jest
wspierać jego pasterską posługę w niesieniu Ewangelii wszystkim narodom.
W TYM TYGODNIU PATRONUJE NAM:
•
•
23 II – św. Polikarp, biskup i męczennik, uczeń św. Jana Ewangelisty, ustanowiony przez
tego Apostoła biskupem Smyrny w Azji Mniejszej; zaliczany jest do grona ojców
apostolskich, czyli pisarzy chrześcijańskich, którzy znali Apostołów i bezpośrednio od nich
czerpali naukę pozostawioną przez Chrystusa; po 60 latach przewodzenia Kościołowi w
Smyrnie poniósł śmierć męczeńską pomiędzy rokiem 155 a 169
(wspomnienie obowiązkowe).
Bóg zapłać za ofiary dzisiejszej i następnej niedzieli przeznaczamy na ubezpieczenie
naszych kościołów.
Dzieci klas : III do I Komunii świętej z rodzicami - niedziela 11,00 - nauka przed
I Spowiedzią Świętą
Nauka dla kl. III Gimn. do Bierzmowania w sobotę o 9,00
Bp Stefan Cichy - Nie tylko dla umierających
Kapłani wspominają czasem przypadki udzielania sakramentu chorych, które miały miejsce w domach i w
szpitalach, w kaplicach i w kościołach, czasem na ulicy. Różne są okoliczności towarzyszące przyjmowaniu tego
sakramentu - udziela się go chorym w różnym wieku i w różnym stadium poważnej choroby, przed operacją,
której przyczyną jest ciężka choroba. Szafarze sakramentu chorych podziwiają szczególne działanie łaski Bożej.
Kapłan, udając się do chorych z posługą sakramentalną, ma świadomość, że przedłuża misję Chrystusa Pana, który sam
pochylał się nad chorymi i uzdrawiał ich, a troskę o nich zlecił Kościołowi. W Ewangelii czytamy: "I obchodził Jezus
całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie
słabości wśród ludu" (Mt 4,23). Chrystus powiedział do Apostołów: "Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo
niebieskie. Uzdrawiajcie chorych" (Mt 10,7n). Uczniowie spełniali to polecenie: "Oni więc wyszli i wzywali do
nawrócenia. Wyrzucali też wiele złych duchów oraz wielu chorych namaszczali olejem i uzdrawiali" (Mk 6,12n). Św.
Jakub wspomina o udzielaniu chorym namaszczenia olejem, które ma znaczenie zbawcze: "Choruje ktoś wśród was?
Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary
będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone" (Jk 5,14n).
Sakrament wspomniany przez św. Jakuba przechodził w ciągu wieków wiele przemian. Z pierwszych wieków nie mamy
relacji o jego liturgii. Pierwszy dokładny opis sprawowania tego sakramentu pochodzi z czasów karolińskich (IX w.). Jest
to liturgia bardzo bogata i długa. Od czasów Piotra Lombarda (XI w.) zaczęto nazywać ten sakrament ostatnim
namaszczeniem. Uważano go za sakrament umierających. Chorzy stronili od niego, a kapłani rzadko go udzielali, np. w
XVI wieku w niektórych okolicach nigdy nie udzielano sakramentu chorych. Sobór Watykański II uczy: "Ostatnie
namaszczenie, które także, i to lepiej, można nazwać namaszczeniem chorych, nie jest sakramentem przeznaczonym
tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie
tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby
lub starości" (KL 73