Diagnozowanie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu
Transkrypt
Diagnozowanie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu
Małgorzata Goździak [email protected] kształcenie zintegrowane terapia pedagogiczna Szkoła Podstawowa nr 2 im. Jana Kochanowskiego w Ząbkach artykuł DIAGNOZOWANIE SPECYFICZNYCH TRUDNOŚCI W CZYTANIU I PISANIU. 1.Rodzaje diagnozy. Podstawą działań związanych z przezwyciężeniem trudności szkolnych dziecka jest wczesna diagnoza postawiona przez nauczyciela. Pierwszym etapem tej diagnozy jest obserwacja ucznia, mająca na celu rozpoznanie zaburzeń w czytaniu i pisaniu. Drugi etap to profesjonalna diagnoza prowadzona przez pedagoga i psychologa, uzupełniana niekiedy konsultacją logopedy i psychiatry dziecięcego. Diagnoza pedagogiczna. Diagnoza pedagogiczna ma na celu ocenę poziomu sprawności dziecka w czytaniu i pisaniu, w stosunku do wymagań programu szkolnego. Pedagog zbiera informacje o dotychczasowej karierze szkolnej dziecka, jego postępach w nauce i trudnościach w uczeniu się, motywacji do nauki i warunkach w jakich odbywała się edukacja. Diagnoza pedagogiczna obejmuje: 1) opanowanie umiejętności czytania – a). znajomość liter (rozpoznawanie wzrokowo –słuchowe i odtwarzanie słuchowo – wzrokowe), b). techniki czytania (głoskami, sylabami, metodą kombinowana, wyrazami z syntezą, częściową syntezą czy bez syntezy), c). rodzaj popełnianych błędów, d). tempo czytania, e). rozumienie czytanego tekstu w czytaniu cichym i głośnym. 2) Opanowanie umiejętności pisania – a). przepisywanie, b). pisanie z pamięci, c). pisanie ze słuchu. Próby te mają na celu wyłonienie charakterystycznych błędów, ocenę techniki i tempa pisania oraz poziomu graficznego pisma. W diagnozie pedagogicznej stosuje się następujące metody badawcze: obserwację pedagogiczną, rozmowy, wywiad szkolny, wywiad środowiskowy, testy czytania i pisania, ewentualnie sprawdzian wiadomości szkolnych, analizę wytworów ucznia. Pedagog przeprowadzając wnikliwą analizę trudności dziecka w uczeniu się, może wskazać, co jest podłożem tych trudności. Może wstępnie określić, który z analizatorów funkcjonuje nieprawidłowo i tym samym ukierunkować badanie psychologiczne. Diagnoza psychologiczna. Badanie psychologiczne ma na celu poznanie i opis poszczególnych wskaźników funkcji psychicznych dziecka. Zawierać też powinno określenie cech jego osobowości oraz charakterystykę reakcji emocjonalnych. Ważna jest również ocena skuteczności oddziaływań środowiskowych. Dla dzieci dyslektycznych bardzo ważna jest precyzyjna diagnoza ogólnej sprawności intelektualnej oraz parcjalnych zaburzeń rozwoju. W celu rozpoznania odchyleń od normy psycholog powinien stosować różne metody i techniki psychologicznej diagnozy: 1. wywiad anamnestyczny – ustala przyczyny aktualnego stanu psychicznego dziecka, śledzi dynamikę jego rozwoju psychicznego, emocjonalnego, ruchowego, motorycznego z uwzględnieniem historii życia dziecka; 2. wywiad środowiskowy – z rodzicem i nauczycielem; 3. obserwację dziecka podczas lekcji w szkole, z rówieśnikami, czy badań psychologicznych; w czasie zabaw 4. pomiar tempa uczenia się; 5. oraz inne odpowiednie techniki diagnozy psychologicznej. Dzieci, u których podejrzewa się dysleksję powinny przejść serię testów dotyczących poziomu rozwoju, percepcji wzrokowej, słuchowej, pamięci wzrokowej i słuchowej, koordynacji wzrokowo – ruchowej. „Dziecko funkcjonuje prawidłowo pod względem intelektualnym, gdy jego ogólny poziom inteligencji (mierzony ilorazem inteligencji), jak i wszystkie sprawności intelektualne (mierzone poszczególnymi testami ujmującymi parcjalne ilorazy inteligencji) mieszczą się w granicach dwóch odchyleń standardowych. W teście inteligencji Wechslera odchylenie standardowe wynosi ±15, a zatem za normalnie rozwijające się intelektualnie dziecko należy uznać każde, którego iloraz inteligencji mieści się w granicach od 70 do 130 (przeciętna norma intelektualna to 100).”1 Mając na względzie kryteria psychologiczne możemy powiedzieć, że dziecko funkcjonuje prawidłowo pod względem intelektualnym wtedy, gdy: − poziom funkcjonowania jego procesów orientacyjno – poznawczych, intelektualnych i wykonawczych, − poziom dojrzałości społecznej, - tempo nabywania wiadomości i umiejętności – są takie same, jak zdecydowanej większości jego rówieśników wychowujących się w tym samym środowisku. 1 W. Brejnak, K. J. Zabłocki, Dysleksja w teorii i praktyce, Warszawski Oddział Polskiego Towarzystwa Dysleksji Oddział Terenowy nr 1, Warszawa 1999, s. 82.