D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Szczecin

Sygn. akt: III C 90/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 marca 2016 roku
Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w III Wydziale Cywilnym w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Szymon Stępień
Protokolant: Mariusz Toczek
po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2016 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwa Z. P.
przeciwko A. D.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. zasądza od powódki Z. P. na rzecz pozwanego A. D. kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt III C 90/16
UZASADNIENIE
wyroku z dnia 15 marca 2016 roku
wydanego w postępowaniu zwykłym
Pozwem z dnia 23 lipca 2013 roku, wniesionym do sądu dnia 23 lipca 2015 roku, powódka Z. P. zażądała zasądzenia
od pozwanego A. D. na swoją rzecz kwoty 3.250 złotych z odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz rozstrzygnięcia
o kosztach procesu.
W uzasadnieniu podniosła, że jest właścicielką nieruchomości położonej w S. przy ul. (...). Wskazała, że w lokalu tym do
15 lutego 2015 roku zamieszkiwał pozwany, zaś do 15 lipca 2015 roku zajmował garaż, pomimo braku tytułu prawnego
do tego lokalu. Podniosła, że w niniejszym procesie dochodzi zapłaty od pozwanego na swoją rzecz kwoty1.950 złotych
tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od 1 stycznia do 15 lutego 2015 roku oraz kwoty
1.300 złotych z za korzystanie z garażu w okresie od 1 stycznia do 15 lipca 2015 roku.
Nakazem zapłaty z dnia 29 października 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie orzekł
o obowiązku zapłacenia przez pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.250 złotych wraz z odsetkami oraz kosztami
procesu.
Powyższemu nakazowi zapłaty pozwany sprzeciwił się, zaskarżając go w całości. To doprowadziło do utraty mocy
przez nakaz zapłaty w całości. W sprzeciwie zażądał oddalenia powództwa oraz zaprzeczył, by korzystał bezumownie
z nieruchomości powódki.
W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe twierdzenia.
W pozostałym zakresie strony podtrzymały dotychczasowe twierdzenia.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Powódka Z. P. jest właścicielką nieruchomości położonej w S. przy ul. (...). W lokalu tym nie zamieszkiwał pozwany
A. D.. Pozwany utracił tytułu prawny do korzystania z tej nieruchomości. Dnia 22 września 2014 roku strony zawarły
ugodę, w której pozwany zobowiązał się wydać powódce lokal mieszkalny oraz garaż położony w S. przy ul. (...) w
stanie wolnym od osób i rzeczy. Postanowieniem z dnia 6 lutego 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i
Zachód w Szczecinie nadał tej ugodzie klauzulę wykonalności.
Okoliczność bezsporna, a nadto:
• ugoda, k. 5;
• postanowienie, k. 5v;
• wypowiedzenie umowy użyczenia, k. 33;
Pomimo treści ugody, pozwany zamieszkiwał na terenie tej nieruchomości do połowy lutego 2015 roku. Nie
przysługiwało mu w tym czasie tytułu prawnego do tej nieruchomości. Pozostawił część swoich rzeczy, które powódka
przeniosła do garażu. Rzeczy te pozostawały w tym miejscu do połowy lipca 2015 roku.
Dowód:
• zeznania świadka L. D., k. 37;
Dnia 14 kwietnia 2015 roku powódka wraz z A. P. i A. B. sporządzili protokół wejścia do mieszkania przy ul. (...).
Dowód:
• protokół, k. 6;
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo okazało się nieuzasadnione.
Zostało ono oparte na dyspozycji wynikającej z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku ochronie praw
lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2014. poz. 150 ze zm.). Zgodnie
z nim osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać
odszkodowanie odpowiadające wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu.
Z powyższego wynika, że powódka winna była wykazać, że pozwany zajmował sporną nieruchomość oraz wysokość
odszkodowania za korzystanie z tego lokalu odpowiadające wysokości czynszu, które mogłaby uzyskać z tytułu najmu.
W ocenie sądu powódka wykazała te okoliczności jedynie częściowo.
W pierwszej kolejności zauważyć należy, że zasadniczo bezsporne było to, że jeszcze na początku 2015 roku pozwany
zajmował zarówno pomieszczenia mieszkalne, jak i garaż. Z zeznań świadka L. D. wynika, że stan taki trwał przez
cały styczeń oraz kilka dni lutego. W toku procesu pozwany podniósł, że powódka wyraziła zgodę na zajmowanie tego
lokalu przez niego jeszcze do połowy lutego 2015 roku. W ocenie sądu okoliczności tej nie wykazał. Z oświadczenia
powódki z dnia 8 listopada 2012 roku wynika wypowiedzenie umowy użyczenia ze skutkiem na 8 grudnia 2012 roku.
Pozwany nie kwestionował faktu doręczenia mu tego oświadczenia. Oświadczenie to stanowiło rozwiązanie umowy
użyczenia. Pozwany nie wykazał, by po tym czasie doszło do nawiązania kolejnego stosunku prawnego, z którego
wynikałoby uprawnienie do korzystania z nieruchomości. Co więcej, bezsporne było to, że między stronami toczyło się
postępowanie o wydanie lokalu. Sygnatura akt wskazuje na to, że postępowanie zostało wszczęte w 2013 roku. Ugodą
z dnia 22 września 2014 roku pozwany zobowiązał się do wydania powódce przedmiotowej nieruchomości do dnia 31
grudnia 2014 roku. Dodatkowo uniemożliwia to przyjęcie, że doszło do powstania nowego stosunku prawnego między
stronami. Ostatecznie pozwany podniósł, że po upływie terminu do wydania nieruchomości powódka wyraziła zgodę
na dalsze zamieszkiwanie pozwanego do połowy lutego 2015 roku. Okoliczności tej jednak nie udowodnił a nadto nie
ma ono doniosłego znaczenia o ile nie doszłoby do nawiązania kolejnego stosunku uprawniającego go do zajmowania
lokalu. Nadto zwrócić należy uwagę na to, że nawet gdyby powódka wyraziła zgodę na czasowe zajmowanie lokalu
po upływie terminu do jego wydania, sam ten fakt nie kreuje nowego stosunku prawnego. Może stanowić również
opóźnienie w wyegzekwowaniu zobowiązania. Wierzyciel nie ma obowiązku natychmiastowego wszczęcia egzekucji,
co nie stanowi akceptacji niewykonania zobowiązania przez dłużnika. W niniejszym sporze należy jednak zwrócić
uwagę na złożenie przez powódkę wniosku o nadanie ugodzie klauzuli wykonalności, co musiało nastąpić przed 6
lutego 2015 roku.
Wykazanie powyższej okoliczności stanowiło udowodnienie istnienia roszczenia co do zasady. Niemniej jednak do
uwzględnienia powództwa konieczne jest także udowodnienie jego wysokości. Na okoliczność wysokości czynszu, jaki
powódka mogłaby osiągnąć z tytułu najmu tej nieruchomości powódka przedstawiła kilka ofert najmu nieruchomości.
Niemniej jednak należy zauważyć, że przedstawione w nich czynsze są jedynie wartościami ofertowymi. Nie jest on
równoznaczny z rzeczywistą wartością czynszu, która zostania między stronami uzgodniona. W takim stanie rzeczy
nie sposób przyjąć, by adekwatnej wysokości czynsz, mógł zostać osiągnięty przez powódkę z tytułu najmu spornej
nieruchomości. Co więcej, powódka nie wyjaśniła, jakimi zasadami kierowała się przy wyborze poszczególnych ofert.
Zwrócić należy uwagę także na to, że z żadnego dowodu nie wynikają jakiekolwiek cechy pomieszczeń zajmowanych
przez pozwanego, w tym ich powierzchnia czy atrakcyjność. Z tych względów nie sposób przyjąć, by dołączone do
pozwu wartości ofertowe czynszu najmu były możliwe do osiągnięcia w odniesieniu do nieruchomości zajmowanej
przez pozwanego.
Z tych samych względów sąd uznał również, że powódka nie udowodniła wysokości wynagrodzenia za bezumowne
korzystanie z nieruchomości w oparciu o treść art. 224 § 2 k.c. w zw. z art. 230 k.c.
Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd uznał, że powódka nie udowodniła wysokości roszczenia, wobec czego jej
powództwo należało oddalić, o czym sąd orzekł jak w pkt I sentencji.
O kosztach procesu orzeczono odpowiednio do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., z których wynika że strona przegrywająca
sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i
celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się
wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata,
koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Oddalenie powództwa wiąże się
z przegraniem procesu przez powódkę, co aktualizuje obowiązek zwrócenia pozwanemu kosztów procesu. Na koszty
te składa się wyłącznie koszt zastępstwa procesowego w wysokości 600 złotych ustalony na podstawie § 6 pkt 3)
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz.U. z 2013 roku,
poz. 461 ze zm.). W takim stanie rzeczy sąd orzekł jak w pkt II sentencji.