Ks. Stanisław Dyk, Nowa ewangelizacja. Konkretne wezwanie

Recenzje
Ks. Stanisław Dyk, Nowa ewangelizacja. Konkretne wezwanie, Seria
Nowej Ewangelizacji, Wydawnictwo Przystanek Jezus, Gubin 2015, ss. 301.
Temat nowej ewangelizacji jest aktualnym w Kościele. Wydano wiele
dokumentów, w których poruszono problem nowej ewangelizacji. Jest to
temat ważny, interesujący i bardzo szeroki. Profesor Katolickiego Uniwersytetu w Lublinie postanowił usystematyzować współczesną wiedzę o nowej ewangelizacji. Recenzowana książka jest rzetelnym, pogłębionym studium nauczania Kościoła i refleksją teologiczną na ten temat. Jest jakże
potrzebnym kompendium dla współczesnych ewangelizatorów, którzy na
własnym polu duszpasterskim podejmują wezwanie Kościoła i ewangelizują różne środowiska.
Dzieło składa się z sześciu rozdziałów i obszernej bibliografii. Pierwszy rozdział zatytułowany: Biblijno-teologiczne podstawy nowej ewangelizacji stanowią fundament rozumienia całego zagadnienia. Autor wykazał, iż Pismo Święte zawiera nie tylko materiał teologiczno-doktrynalny,
lecz ukazuje konkretne modele ewangelizowania. Cenne jest, że ks. Dyk
zwrócił uwagę na sposób ewangelizacji, który winien być radosnym obwieszczaniem, że Bóg jest blisko człowieka i jego problemów. Treścią jest
Jezus, On jest Ewangelią, którą głosi Kościół w mocy Ducha Świętego. Profesor KUL proponuje biblijną metodę ewangelizacji, jaką jest pneumatologiczny sposób głoszenia Ewangelii „w Duchu Świętym”. „Na nic przydadzą
się zatem wszelkie strategie ewangelizacji, nowe metody, wykorzystywanie
środków technicznych, osiągnięć psychologii i socjologii, jeśli zabraknie
tchnienia Ducha Świętego” (s. 32). Autor dobrze usystematyzował nauczanie Kościoła o nowej ewangelizacji. Wymienił i scharakteryzował adresatów ewangelizacji, którymi są: zdechrystianizowani, chrześcijanie „kulturowi” (ochrzczeni ale nie związani z Kościołem); kolejną grupą są wierzący
chrześcijanie, którym nowa ewangelizacja da ożywienie, zdynamizowanie
w wierze; współczesna kultura, a dokładniej w niej osadzeni współcześni
potrzebują ewangelizacji. Papież Franciszek powie wprost: „istnieje nagląca potrzeba ewangelizowania kultur, by inkulturować Ewangelię” (EG 69).
Właściwą ewangelizację poprzedza preewangelizacja, o której jest w
drugim rozdziale. Współcześni ochrzczeni mają elementarną wiedzę na
temat wiary. Jednak jawi się ona jako coś nudnego, niepotrzebnego, a czasami jest zarzewiem buntu, jakiejś złości. Preewangelizacja będzie polegała
na naturalnym przebywaniu świadków wiary (ewangelizatorów) obok
innych chrześcijan w celu dzielenia wspólnego losu i solidaryzowania się z
489
Recenzje
nimi. Chodzi o konkretny wyraz miłości. „Preewangelizacja nie polega na
jakichś kolejno następujących po sobie momentach, lecz jest kompleksem
zachowań, działań, akcji, które składają się na wielkie świadectwo chrześcijan wobec zdechrystianizowanego świata” (s. 82).
Najkrótszą drogą do zrodzenia wiary jest głoszenie Chrystusa metodą
kerygmatyczną; o czym traktuje trzeci rozdział książki. Ks. Profesor wychodząc od tradycji biblijnej a kończąc na antropologicznym wymiarze
kerygmatu wyprowadza wniosek, że kerygmat jest najskuteczniejszym narzędziem ewangelizacji w misji Kościoła. Dlaczego? Kerygmat prowadzi
do nawrócenia, przylgnięcia do Jezusa. Nie ma wiary, bez przylgnięcia do
Chrystusa Pana. W sensie ścisłym kerygmat odmładza Kościół.
Interesującym jest rozdział czwarty: Metoda misyjnej strategii Kościoła – droga do odnalezienia „zagubionych”. Autor przestrzega duszpasterzy
przed postawą obronną, tzn. nie zauważenia problemu współczesnej dechrystianizacji i sekularyzacji na własnym podwórku, a szukanie jej u innych: media, odejście od tradycji, zdegradowana kultura itp. Niebezpieczne jest uznanie, że Kościół dziś powinien pozostać „małą trzódką”. Ks. Dyk
przestrzega również przed „egoistyczną acedią” i „jałowym pesymizmem”.
W każdej parafii drzemie potencjał misyjny oraz zdolność do zmiany, ciągłego przetwarzania się. Duszpasterstwo parafialne winno mieć optykę misyjną tzn. być ukierunkowane na poszukiwaniu tych, którzy nie uważają się
już za członków Kościoła. W misyjnej strategii chodzi o zauważenie jednostki i zaktywizowanie laikatu.
Istotną sprawą w dziele nowej ewangelizacji jest ożywić wiarę w
ochrzczonych. Chodzi o to, by wierzący w Chrystusa doświadczyli osobistego spotkania z Chrystusem, przeżyli nawrócenie i doświadczenie wspólnoty. Metoda ta jest autoewangelizacją Kościoła. Zakłada trzy kierunki
działania: głoszenie słowa Bożego, które ma być głoszeniem kerygmatu rodzącym i umacniającym wiarę; liturgia, która daje najbardziej intensywne
doświadczenie transcendencji i doświadczenie Kościoła jako wspólnoty.
Chodzi o to, by te podstawowe funkcje Kościoła realizować w sposób poprawny teologicznie, by zostały zdynamizowane. Autor apeluje o powrót
do katechumenatu chrzcielnego, który w początkach Kościoła był narzędziem inicjowania wiary. Sporo miejsca poświęcono homilii, która jest częścią liturgii i urzeczywistnia spotkanie z Chrystusem, obwieszcza zbawcze
orędzie, kształtuje podobieństwo do Chrystusa oraz interpretuje ludzkie
życie w świetle słowa Bożego.
Swoje dzieło Ks. Dyk kończy rozdziałem poświęconym metodzie in-
490
Recenzje
kulturacji, w której chodzi o prowadzenie dialogu między Ewangelią i kulturą. Ewangelizacja winna doprowadzać do poznania obiektywnej prawdy, którą jest Jezus. Winna demaskować wszelkie przejawy neopogaństwa, politeizmu czy neomagizmu. Demaskując np. kulturę New Age czy
inne zachowania magiczne, należy głosić pełną prawdę o Bogu jako Ojcu,
Synu i Duchu Świętym. Nowa ewangelizacja winna uwzględniać środowisko życia współczesnego chrześcijanina, który jest pod wpływem środków współczesnej komunikacji, na którego wpływ mają współczesne prądy
kultury postmodernistycznej, jest mieszkańcem wielkich blokowisk, dużych miast, gdzie anonimowość jest wielka. Żeby dobrze pełnić posługę
ewangelizacyjną, Kościół w tym głoszeniu Chrystusa powinien korzystać z
nowoczesnych środków wyrazu.
Recenzowana książka jest doskonałą syntezą problematyki dotyczącej
nowej ewangelizacji. Jest wyczekiwanym przewodnikiem dla duszpasterzy
jak i liderów grup ewangelizacyjnych, by czynili to dogłębnie i skutecznie.
Ks. Wojciech Turowski
491