wzr do pisania listw [wp]

Zawichost, 24 czerwca 2012 roku
św. Jana Chrzciciela
Szanowny Pan
Prof. Zbigniew Les
Dyrektor
The Queen Jadwiga Foundation
Melbourne
Australia
Wielce Szanowny Panie Profesorze,
Przewodniczący Komitetu Organizacyjnego
obchodów 15. rocznicy kanonizacji św. Jadwigi Królowej,
zwróciłem się do J.E. Ks. Kardynała Stanisława Dziwisza, jako do «Biskupa
miejsca», w dwu sprawach związanych z kultem Pani Wawelskiej, św. Jadwigi Królowej –
poniżej wyjaśniam, o co konkretnie chodzi. Myślę, że bardzo cenne byłoby z różnych stron
wsparcie Księdza Kardynała w jego staraniach, które zapewne wkrótce podejmie.
1. Współpatronka Katedry Wawelskiej, Archidiecezji Krakowskiej, Polski i Europy
Minęła właśnie – jak dobrze wie Pan Profesor – piętnasta rocznica kanonizacji św.
Jadwigi Królowej (8 czerwca 1997). Poprosiłem Księdza Kardynała o podjęcie starań, aby
św. Jadwiga Królowa ogłoszona została współpatronką (obok św. Wacława i św. Stanisława
Biskupa) K a t e d r y W a w e l s k i e j, w której była koronowana na króla Polski, w której
się gorliwie i owocnie modliła za życia i w której spoczywa po śmierci – oraz współpatronką
Królewskiego M i a s t a K r a k o w a z uwagi na powyższe jej związki z Katedrą i z
Wydziałem Teologicznym (którego jest fundatorką), dziś Uniwersytetem Papieskim Jana
Pawła II). Jej wspomnienie liturgiczne w Archidiecezji Krakowskiej, a po ogłoszeniu
patronką naszej Ojczyzny w całym Kościele w Polsce, mogłoby być podniesione do rangi
święta.
Pragnę bowiem – i wiem, że jestem w tym pragnieniu wyrazicielem tęsknot i woli wielu
Polaków – by Metropolita Krakowski jako «Biskup miejsca» podjął starania o ogłoszenie
świętej Jadwigi Królowej patronką P o l s k i.
Święta Jadwiga odbiera w całej naszej Ojczyźnie i w Polonii (między innymi w Australii,
dzięki tak wielkiemu zaangażowaniu Pana Profesora), zwłaszcza od czasu kanonizacji, żywe
wyrazy czci. Coraz więcej parafii, świątyń, kaplic, instytucji, szczepów harcerskich,
artystycznych zespołów młodzieżowych i różnych dzieł przyjmuje jej patronat, liczne szkoły
obierają ją za patronkę i tworzą Rodzinę Szkół Jadwigowych. Zgromadzenie Sióstr Świętej
Jadwigi Królowej Służebnic Chrystusa Obecnego posługuje w przygotowaniu dorosłych do
chrztu w ramach odradzającej się i koniecznej dziś instytucji katechumenatu, Sodalicja
Świętej Jadwigi Królowej skupia świeckich podejmujących rozmaite inicjatywy – zwłaszcza
w zakresie katolickiego wychowania, kultury i troski o ubogich – którym patronuje Pani
Wawelska.
Argumentem bardzo istotnym za nadaniem świętej Jadwidze Królowej tytułu Patronki Polski
jest fakt, że Jadwiga jest jedynym w dziejach naszej Ojczyzny kanonizowanym władcą, jest
świętym królem Polski (nie: królową w znaczeniu: żona króla, lecz królem, samodzielnym
rządcą), jest wzorem rządzących zatroskanych prawdziwie o dobro Ojczyzny.
O jej patronat nad Polską powinni więc zabiegać nie tylko biskupi polscy, ale również
parlamentarzyści – posłowie i senatorowie – jako przedstawiciele całego Narodu, podobnie jak
włączyli się w wypełnienie obietnicy danej Bogu przez naszych praojców w sprawie budowy
świątyni Opatrzności Bożej, czy jak uczcili odpowiednimi uchwałami wybitny wkład w dzieje
naszego Narodu św. o. Rafała Kalinowskiego (uchwała Senatu z dnia 14 września 2007
w sprawie uznania św. ojca Rafała Józefa Kalinowskiego za wzór patrioty, oficera, inżyniera,
wychowawcy i kapłana-zakonnika) i bł. o. Stanisława Papczyńskiego (uchwała Senatu z dnia 31
marca 2011 dla uczczenia postaci i dokonań Błogosławionego Ojca Stanisława Papczyńskiego).
Już przed ośmiu laty – jak się wtedy dowiedziałem – podjęta została inicjatywa przez
środowiska naukowe Warszawy i Krakowa, zmierzająca do ogłoszenia świętej Jadwigi Królowej
patronką Polski. Dzisiaj pragnę dołączyć swój głos do tej z wszech miar godnej poparcia akcji.
Patronat świętego Króla, a przy tym osoby świeckiej, żony i matki – obok najświętszego
patronatu Maryi Panny Królowej Polski oraz dwu Biskupów-męczenników, Kapłana-męczennika i Zakonnika – ma szczególne znaczenie w naszych czasach, kiedy tak ostro
atakowana jest rodzina, tak przecież konieczna dla zdrowia Narodu, rodzina budowana na
małżeńskiej więzi kobiety i mężczyzny, męża i żony. Święta Jadwiga Królowa, posługując się
dewizą «m-m», «Marii-Marty», wskazuje przy tym na konieczność i owocność łączenia
modlitwy
z czynem, tak w życiu osobistym, jak i w sprawach społecznej służby.
Przed trzynastu laty, podczas VII pielgrzymki Ojca Świętego do Polski (5–17 czerwca
1999), miałem szczęście witać Namiestnika Chrystusowego w Sandomierzu. Powiedziałem
wtedy: „Papieski ołtarz staje na ojczystej i sandomierskiej ziemi w sześćsetlecie śmierci świętej
Jadwigi Królowej, jedynego świętego króla Polski, tej, którą Bóg – według słów Waszej
Świątobliwości – «zachował dla naszych czasów», aby była wzorem i orędowniczką, Tobie zaś,
Ojcze Święty, dał przywilej dokonania Jej beatyfikacji i kanonizacji. Pragniemy wszyscy gorąco,
Umiłowany Ojcze Święty, aby Królowa Jadwiga, która przez swój rodowód i swoją misję
łączyła europejskie Narody, została przez Waszą Świątobliwość ogłoszona patronką jednoczącej
się E u r o p y”.
Dziś powracam do tego pragnienia, do tej prośby, z wszech miar coraz bardziej aktualnej.
Głęboka i praktyczna troska świętej Królowej o korzenie chrześcijańskie kontynentu, także
w ekumenicznym wymiarze, jej rodzinne więzi z kilkoma krajami Europy, jej pokojowa
polityka, umiejętność jednania narodów i zwaśnionych rodów, mądre rozwiązywanie konfliktów
międzynarodowych (pokojowa wyprawa na Ruś Czerwoną) a równocześnie miłość do Ojczyzny
i troska o polską rację stanu bardzo są dzisiaj nam i Europie potrzebne jako wzór do
naśladowania, a święta Królowa jako orędownik przed Bogiem.
2. Teksty liturgiczne o św. Jadwidze Królowej
Zwróciłem się również do J.E. Księdza Kardynała Dziwisza w dwu sprawach dotyczących
tekstów liturgicznych używanych we wspomnienie św. Jadwigi Królowej (8 czerwca).
Sprawa pierwsza to pilna potrzeba przywrócenia c z y t a ń m s z a l n y c h z beatyfikacji
i kanonizacji Królowej Jadwigi. Czytania te były używane przez Ojca Świętego Jana Pawła II
podczas Mszy, kiedy ogłaszał Jadwigę błogosławioną i świętą. Właśnie te czytania trafnie
opisują charyzmat świętej Królowej. Pierwsze czytanie, z 1 J 3, 14-18, mówi o „miłowaniu
czynem i prawdą” (ten idiom został powtórzony w kolekcie Mszy o św. Jadwidze Królowej);
słowa psalmu responsoryjnego Ps 112(111) nawiązują do „wschodzącego w ciemnościach
światła, łagodności, miłosierdziu i sprawiedliwości w zarządzaniu sprawami”, a Ewangelia,
Mt 28, 16-20 („Idźcie i nauczajcie wszystkie narody”) jest streszczeniem misji ewangelizacyjnej,
którą święta Jadwiga podjęła wobec Ojczyzny Obojga Narodów.
Niezrozumiała i niekorzystna jest dokonana po kanonizacji zmiana perykop na teksty wzięte
ze wspólnej Mszy o świętych kobietach, aktualnie we wspomnienie św. Jadwigi obowiązujące:
pierwsze czytanie z 1 P 3,1-9 mówi o „żonach poddanych swoim mężom”, podczas gdy Jadwiga
była samodzielnym królem Polski i prowadziła rządy w dominującym nawet, choć zarazem
partnerskim układzie z Jagiełłą; psalm responsoryjny 128(127), 1-5, wychwala płodność
małżonki, a przecież w ziemskim rozumieniu macierzyństwo Jadwigi skończyło się tragicznie,
bo śmiercią córki i matki, choć obfita jest jej płodność w wymiarze duchowym; natomiast
Ewangelia z tekstów wspólnych, Mt 25, 31-46, wychwala tylko charytatywny wymiar
miłosierdzia („byłem głodny, spragniony, przybyszem, nagi, chory i w więzieniu”), podczas gdy
św. Jadwiga Królowa, nie zaniedbując i tej troski o potrzebujących, uczyniła przekaz wiary
najistotniejszym wymiarem czynienia miłosierdzia. Cisną się tu na usta słowa św. Maksyma
Wyznawcy przypominane uczniom Chrystusa każdego roku w Godzinie czytań z 7. niedzieli
zwykłej: „Miłość wyraża się nie tylko w rozdawaniu mienia, ale o wiele bardziej w dzieleniu
się Bożą nauką” (III tom brewiarza, s. 187).
Jadwigowa troska o przekaz wiary światłej, jako istotny wymiar miłosierdzia, jest
szczególnie aktualna w dzisiejszych czasach, bowiem tylko taka wiara, płynąca z poznania
Prawdy, jest drogowskazem do upragnionej przez ludzi wolności i może się oprzeć
intelektualnemu i moralnemu zamętowi wdzierającemu się do Europy i Ojczyzny. Jej apostolska
misja, która przyczyniła się do ewangelizacji i chrztu Litwy, może budzić poczucie
odpowiedzialności Polaków za niesienie Ewangelii narodom Europy. Sposób wskazuje sama
Królowa, wpatrująca się w wizerunek Ukrzyżowanego i kierująca się w swej służbie ludziom
hasłem «czyń co widzisz»: tylko osobista głęboka więź z Chrystusem uczy czynów
inspirowanych Jego ukrzyżowaną miłością.
Poprosiłem także Księdza Kardynała jako «Biskupa miejsca» o podjęcie starań, by dla św.
Jadwigi opracowane zostało jej własne
oficjum
b r e w i a r z o w e,
oddające
niepowtarzalny, bogaty charyzmat tej Świętej. Myślę o własnych hymnach w Godzinie czytań,
w Jutrzni i Nieszporach, o obydwu własnych czytaniach w Godzinie czytań, o własnych
czytaniach
w Jutrzni i Nieszporach oraz o oddających jej posłannictwo prośbach Jutrzni i Nieszporów.
***
Ponieważ cały rok 2012 jest „rokiem jubileuszu kanonizacji”, zostało jeszcze kilka miesięcy,
by sprawie nadać bieg. Ksiądz Kardynał Dziwisz jest najbardziej predestynowany do podjęcia
działań w każdej z powyższych spraw. Ale list podobnej treści wysyłam do wszystkich
Biskupów diecezjalnych oraz do Rektorów kilku wyższych uczelni, prosząc usilnie o udzielenie
Księdzu Kardynałowi wsparcia w tych staraniach. Wiem, że dołączą swój głos do prośby
o ogłoszenie św. Jadwigi p a t r o n k ą P o l s k i i E u r o p y także liczne środowiska blisko
związane z Panią Wawelską i z Jej dziełem. Liczę tu także na The Queen Jadwiga Foundation.
Myślę, że dobrze byłoby przesłać list popierający ów zamysł zarówno do Księdza Kardynała
Stanisława Dziwisza (ul. Franciszkańska 3, 31-004 Kraków), jak i bezpośrednio do
Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski, J.E. Księdza Arcybiskupa Metropolity Józefa
Michalika (Plac Katedralny 4, 37-700 Przemyśl).
Oddając tę sprawę Bogu Wszechmogącemu, polecam Mu także osobę i posługę Pana
Profesora i wszystkich australijskich miłośników naszej świętej Królowej. Niech Matka
Chrystusowa wspomaga macierzyńską opieką.
Z serdecznością i pozdrowieniem w Panu Naszym
Bp Wacław Józef Świerzawski
Postscriptum:
Proponuję następujące teksty w GODZINIE CZYTAŃ o świętej Jadwidze Królowej:
w I Czytaniu:
– fragment Listu św. Pawła (nauka krzyża, miłość do Chrystusa przynagla, wiara światła, jak
matka dać duszę, posługa jednania, głoszenie Ewangelii);
w II Czytaniu:
– obok aktualnie obowiązującego fragmentu Roczników Królestwa Polskiego Jana Długosza
(„W dniu dzisiejszym, to jest 17 lipca 1399 roku, zmarła królowa Jadwiga...”) dodać jeszcze
dwa teksty (aby w oficjum były trzy teksty d o w y b o r u):
– fragment Aktu fundacyjnego Królowej Jadwigi z 10 listopada 1397 roku, z uwagi zwłaszcza
na słowa „Spędziliśmy bardzo wiele bezsennych nocy, rozważając, jak przywieść do skutku
zamysł serca” i na wymiar europejski tych działań (Litwa, Polska, Czechy):
„... Przeto my, Jadwiga, z łaski Bożej królowa Polski... zastanawiając się i rozważając w myślach
z wielką pilnością od czasu, kiedy za sprawą Bożej Opatrzności stanęliśmy na czele naszego królestwa, w
jaki to sposób w naszych ziemiach litewskich i w innych z nimi sąsiadujących lud, który kroczył wśród
mroków wieczystej śmierci i dopiero co zaczął wstępować z ciemności pogaństwa do światłości, to jest do
Boga prawdziwego, w większości już odrodzony zdrojem chrztu świętego, mógłby na stałe utrzymać
jedność z przeświętym rzymskim i powszechnym Kościołem... A oto już niektórzy spośród synów
Litwinów i innych stamtąd [ludów], obmyci rosą Ducha Świętego, jak jeleń do źródeł, do szkoły katolickiej
zdążają i naukę mistrzów gorliwie pochłaniają spragnieni jak dopiero co narodzone niemowlęta mleka i
szczęśliwa niewiasta chananejska okruchów słowa Bożego, tak i oni pragną okruchów, które spadają ze
stołu szlachetnej i przebogatej teologii... Przemyśleliśmy to wszystko starannie i spędziliśmy bardzo wiele
bezsennych nocy, rozważając, jak przywieść do skutku zamysł serca; wreszcie pokładając zamiar w Panu
postanowiliśmy zakupić w Pradze dom na użytek Litwinów i innych pragnących studiować naukę świętą...”
– tekst homilii, którą Ojciec święty Jan Paweł II wygłosił 8 czerwca 1997 roku podczas Mszy
świętej kanonizacyjnej („Gaude, mater Polonia!... Długo czekałaś, Jadwigo, na ten uroczysty
dzień...”)