Sposób odczytu prędkości

Sygn. akt VI Ka 781/16
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 listopada 2016 r.
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz
Protokolant: protokolant sądowy – stażysta Monika Suwalska
po rozpoznaniu dnia 21 listopada 2016 r.
sprawy P. D., syna E. i M. ur. (...) w W.
obwinionego o czyn z art. 92a kw
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie
z dnia 16 marca 2016 r. sygn. akt III W 2321/15
utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 złotych tytułem
opłaty za drugą instancję i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych.
Sygn. akt VI Ka 781/16
UZASADNIENIE
Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy zważył, co następuje.
Apelacja obrońcy obwinionego okazała się niezasadna. W pierwszej kolejności należy odnieść się do pierwszego z
zarzutów, a dotyczącego kwestii podstawowej, w tym naruszenia norm konstytucyjnych poprzez złamanie zakazu
podwójnego karania za ten sam czyn, co miało naruszać zasady konstytucyjnego państwa prawnego. W tym
względzie wątpliwości wyrażane przez skarżącego zostały już rozstrzygnięte przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem
z dnia 11 października 2016 roku, w sprawie o sygn. akt K 24/15. Wyrok ten nie doczekał się publikacji, jednak
pogląd w przedmiocie konstytucyjności tego rozwiązania ustawowego Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie,
procedujący w niniejszym składzie, w pełni podziela.
Z tego względu pierwszy z zarzutów apelacyjnych okazał się chybiony.
Kolejny zarzut – także o charakterze proceduralnym – dotyczył naruszenia § 5 ust. 1 Rozporządzenia Ministra
Gospodarki z dnia 6 marca 2016 roku przez oparcie rozstrzygnięcia na wskazaniach urządzenia pomiarowego, które
wbrew prawnemu wymogowi nie zapewnia wskazania pojazdu, którego prędkość została zmierzona, a nadto – jak
wynikać ma z orzecznictwa sądowego – punkt celowniczy widoczny w wizjerze radaru U. (...) nie jest wcale obrazem
promienia lasera, co wyklucza prawdziwość wskazań. Częściowo do tej kwestii nawiązuje także zarzut określony
numerem 3 podpunkt d). Analiza akt sprawy powoduje, że zarzuty te również nie mogły zostać uwzględnione. Nie
wdając się w polemikę z cytowanym przez skarżącego orzeczeniem Sądu Okręgowego w Zamościu, stwierdzić należy,
że kwestia użycia lasera przez osobę go obsługującą – a więc odpowiednio przeszkoloną i doświadczoną – daje,
zdaniem Sądu Okręgowego, rękojmię jego prawidłowej obsługi, zaś wydane świadectwo legalizacji powoduje, że odczyt
prędkości mierzonego pojazdu jest podstawą do ustalenia rzeczywistej prędkości tegoż. Powyższego nie zmienia to, iż
w ujawnionym w toku rozprawy apelacyjnym materiale reporterskim osoby prowadzące program doszły do zgoła innej
konkluzji. W reportażu tym zaprezentowano co prawda wadliwe działanie urządzenia laserowego tożsamego z tym,
którym w niniejszej sprawie dokonano pomiaru, jednak urządzenie, którym dokonano pomiaru prędkości rozwijanej
przez pojazd, którym kierował P. D. było urządzeniem, które pomyślnie przeszło legalizację w Okręgowym Urzędzie
Miar w K.. Tym samym – pomijając istotę zaprezentowanego reportażu o charakterze pewnej sensacji – brak jest
podstaw, aby zakwestionować poprawność działania urządzenia, które w niniejszej sprawie było użyte do pomiaru
prędkości.
Jeżeli chodzi o kwestię tego, iż urządzenie to nie spełnia wymagań rozporządzenia wskazanego przez obrońcę
oskarżenia, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności wskazuje na to, iż zapewnia ono identyfikację pojazdu, której
dokonuje policjant. Wymóg ten nie może być rozumiany identycznie jak to istnieje w przypadku tzw. fotoradarów, w
sytuacji, kiedy „świadkiem” wykroczenia jest jedynie maszyna, zaś osoby podejmujące działania procesowe z takim
materiałem dowodowym zapoznają się dopiero z tak zarejestrowanym faktem popełnienia wykroczenia. Zupełnie
na marginesie należy wskazać, że nawet gdyby przyjąć, że urządzenie to nie spełnia wskazanych w zarzucie norm
wykonawczych, to nie jest wykluczone ustalenie na podstawie odczytu prędkości z tego urządzenia i innych środków
dowodowych – np. zeznań policjanta obsługującego urządzenie – kwestii przekroczenia prędkości przez konkretny
pojazd.
Zarzut określony w punkcie 3 – w kilku podpunktach – również nie okazał się zasadny. Sąd Okręgowy – odnosząc
się do podpunktu a). nie znalazł przyczyn, dla których zakwestionować należało zeznania świadka S. dlatego, że
okoliczności pomiaru i interwencji nie pamiętał oraz w zakresie zeznań, że to pojazd oskarżonego przekroczył
dozwoloną prędkość, co świadek stwierdził w oparciu o widok w wizjerze radaru. Co do kwestii tego, że widok
mierzonego pojazdu w wizjerze radaru jest okolicznością – zdaniem Sądu Okręgowego – wystarczającą wskazano
wyżej, zaś kwestia tego, że świadek nie pamiętał zdarzenia jest naturalna i – zwłaszcza w przypadku policjantów
podejmujących setki podobnych interwencji – oczywista i jako taka nie może podważać ich wiarygodności. W tym
względzie Sąd Okręgowy podziela ocenę dowodów przeprowadzoną przez Sąd Rejonowy.
Zarzut w punkcie 3 podpunkt b). także w żaden sposób nie mógł zaprzeczyć prawidłowości ustaleń sądu meriti. Nie
doprowadził do takich ustaleń także zarzut z podpunktu c). Jak wynika z zeznań świadka S. nie miał on wątpliwości,
co do tego, że zatrzymał do kontroli właściwy pojazd, a więc ten którego prędkość zmierzył (więc to, czy obok pojazdu
obwinionego jechał jakikolwiek inny nie ma znaczenia) i w tym względzie wyjaśnienia obwinionego P. D. i zeznania
świadka E. D. powyższego nie są w stanie podważyć. W tym względzie Sąd Okręgowy podziela w pełni ocenę tych
zeznań i wyjaśnień dokonaną przez Sąd Rejonowy, bez potrzeby jej ponownego przytaczania. Jedynie na marginesie
należy wskazać, że doświadczony policjant nie miałby problemu z dostrzeżeniem, iż pojazd porusza się z prędkością
około 50 km/h (jak deklaruje obwiniony), a nie z prędkością 105 km/h, jak wynika ze wskazania miernika prędkości.
Powyższe powoduje, że zarzut określony w punkcie 4). – postawiony zbędnie, gdyż jest jedynie zarzutem pochodnym
do poprzednich – nie mógł zostać uwzględniony, albowiem Sąd Okręgowy nie stwierdził naruszenia zarzuconych
uprzednio przepisów, a tym samym doszedł do przekonania, że nie dopuszczono się błędu w ustaleniach faktycznych,
co do popełnienia wykroczenia przez P. D..
Także zarzut określony w punkcie 5. – postawiony jako ewentualny – nie mógł zostać uwzględniony. Zatrzymanie
prawa jazdy jest administracyjną konsekwencją osiągnięcia pewnego przekroczenia prędkości i żaden sposób nie
zależy od uznania organu. Tymczasem kara grzywny ma być dostosowana do stopnia winy i stopnia społecznej
szkodliwości czynu i odpowiednio wyważona. Nie sposób stwierdzić – bo tylko to byłoby podstawą do złagodzenia jej
wymiaru – że jest ona rażąco niewspółmiernie surowa.
Reasumując powyższe Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi –
Południe w Warszawie.
O kosztach postępowania i o opłacie rozstrzygnięto w oparciu o art. 118 § 1 kpw, art. 119 kpw w związku z art. 634 kpk,
§ 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych
wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o
wykroczenia oraz art. 3 ust. 1 w związku z art. 21 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.