Layout 1

miesięcznik informacyjno-techniczny
l zaworów w butlach gazowych nie można smarować (np.
kontakt tlenu z węglowodorami może spowodować samozapłon),
l naprawy butli mogą dokonywać wyłącznie zakłady upoważnione do tego przez UDT,
l transport gazu może się odbywać wyłącznie z założonym na butli kołpakiem ochronnym, który można ściągnąć
dopiero w momencie dostarczenia butli do stanowiska
spawalniczego i jej zabezpieczeniu przed upadkiem.
Wąż gumowy
Gumowe węże gazowe, stosowane do doprowadzania
gazów do miejsca spawania, stanowią istotny, lecz często
lekceważony element wyposażenia. Transportowane w
procesach spawalniczych gazy to przede wszystkim: tlen,
sprężony argon, azot, dwutlenek węgla lub ich mieszanki
oraz acetylen. Dla każdej grupy gazów dedykowane są węże o specjalnych właściwościach, rozróżnialne kolorem i
budową (przeważnie warstwa gumowa wewnętrzna - min.
1,5 mm, wzmocnienie tekstylne wykonane odpowiednią
techniką oraz warstwa gumowa zewnętrzna - min. 1 mm).
Węże maja następujące kolory:
l niebieski - do transportu tlenu,
l czerwony - dla acetylenu i innych gazów palnych z wyjątkiem LPG, gazu ziemnego, metanu,
l czarny - dla sprężonego powietrza, azotu, argonu, CO2.
W przypadku stosowania mieszanek wykorzystywany powinien być wąż odpowiedni dla gazu dominującego w mieszance. Problem niewłaściwej eksploatacji węży gumowych
i spowodowanych tym wypadków znalazł odzwierciedlenie w
przepisach Rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie
bezpieczeństwa i higieny pracy przy pracach spawalniczych,
które ustala warunki eksploatacji i kontroli szczelności węży gumowych. I tak długość węży gumowych do transportu
gazu powinna wynosić od 5 do 20 m. Oczywiście dopuszczalne jest przedłużanie węży za pomocą znormalizowanych
dwuzłączek, ale wtedy długość jednego odcinka węża powinna wynosić co najmniej 4 m. Rozporządzenie narzuca
również konieczność badania szczelności i wytrzymałości
węży przynajmniej raz na kwartał, ale nie podaje metody takiego badania. Zgodnie z wytycznymi Instytutu Spawalnictwa sprawdzanie węży odbywa się poprzez badanie wizualne, szczelności i wytrzymałości, przy czym wytrzymałość węża uznaje się za odpowiednią w oparciu o próbę szczelności,
która przebiega w następujący sposób. Wąż zaślepia się z jednej strony i zanurza w wodzie, po czym zwiększa się bezstopniowo ciśnienie w wężu z prędkością ok. 1 bara/s, aż do
osiągnięcia ciśnienia równego maksymalnemu ciśnieniu roboczemu dla badanego węża (informacja powinna być podana na wężu lub trwale przymocowanej zawieszce). W przypadku węży o nieznanej klasie i charakterystyce sprawdzenie przeprowadzić przy ciśnieniu o 50% większym niż maksymalne ciśnienie robocze, przy jakim wąż jest użytkowany,
lecz nie mniejszym niż 10 barów, niezależnie od rodzaju węża. W każdym przypadku ciśnienie w wężu należy utrzymywać przez okres co najmniej 5 minut. Jeśli w tym czasie nie
następuje wypływ gazu, wówczas próbę uznaje się za pozytywną i wąż może być znów użytkowany.
dr inż. Maciej Różański
www.instalator.pl