D - Sąd Rejonowy dla Wrocławia

WYROK
W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 30 kwietnia 2013 r.
Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej w XII Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: SSR Joanna Wencius – Głębocka
Protokolant: Sylwia Trojan
po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. sprawy:
D. G. (G.)
syna P. i G. z domu G.
urodzonego (...) w W.
(PESEL (...))
oskarżonego o to, że:
1. w dniu 20 stycznia 2012 r. na portalu internetowym (...) na profilu M. C. umieścił komentarz odnoszący się do
zdjęcia M. C. o treści „wyglądasz jak stara (...)”
- tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k.
2. w dniu 27 stycznia 2012 r. na portalu internetowym (...) na profilu M. C.umieścił wpis o treści „co porabiasz stara
(...). Jak ci w Internecie zrobię takie halo, że zobaczysz”
- tj. o czyn z art. 216 § 2 k.k.
******************
I. na podstawie art. 66 § 1 i 3 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko D. G. warunkowo umarza na okres
próby wynoszący 2 (dwa) lata;
II. na podstawie art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt 7 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia na rzecz Funduszu
Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych;
III. na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej M. C. koszty procesu
w kwocie 876,00 złotych, w tym 300,00 złotych tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków;
IV. na podstawie art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych, zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa
opłatę w kwocie 60,00 złotych.
UZASADNIENIE
W oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan
faktyczny:
Oskarżony D. G. C. oraz M. C. byli użytkownikami internetowego portalu społecznościowego (...). Ponadto D. G.
i M. C. byli w przeszłości znajomymi.
W dniu 20 stycznia 2012 roku, o godzinie 21.42 D. G. (C.) dokonał na profilu M. C., prowadzonym na portalu (...),
wpisu pod zdjęciem wyżej wymienionej o treści „wyglądasz jak stara (...)”.
W dniu 27 stycznia 2012 roku o godzinie 10.07 D. G. (C.), na portalu internetowym (...) na profilu M. C. zamieścił
wiadomość o treści „Co porabiasz stara (...). jak ci w internecie zrobię takie halo, że zobaczysz”.
Dowód: wydruki z portalu (...) (k. 63, k. 64), zeznania pokrzywdzonej M. C. (k. 3-3v, k. 67), wyjaśnienia oskarżonego
D. G. (k. 50, k. 60)
D. G. z zawodu jest technikiem technologii żywienia, uzyskuje dochód w wysokości 3000 złotych, jest żonaty, ma jedno
dziecko. Według oświadczenia nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. D. G. nie był uprzednio
karny.
Dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego (k. 61), wyjaśnienia oskarżonego D. G. (k. 65)
Oskarżony D. G. przesłuchany przed Sądem przyznał się do obu zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że jego zachowanie
było skrajnie nieodpowiedzialne. Działał pod wpływem impulsu, spraw z przeszłości, o których chciałby zapomnieć.
Dodał, że żałuje tego co się stało i że chciałby to cofnąć.
Ponadto oskarżony wyjaśnił, że dzwonił do M. C., ponieważ chciał ją przeprosić. Oświadczył, że po 20 stycznia 2012
roku nie znieważał pokrzywdzonej. Nie pamiętał, żeby 27 stycznia 2012 roku dokonał ponownego wpisu na profilu
pokrzywdzonej. Ale być może coś takiego zrobił.
Co do drugiego z zarzucanych oskarżonemu czynów, po wyrażeniu przez D. G. zgody na rozszerzenie zarzutu o czyn
z dnia 27 stycznia 2012 rok, po przedłożeniu wydruku z portalu (...), oskarżony wyjaśnił, że pewnie on dokonał wpisu
o okazanej mu treści.
Sąd zważył, co następuje:
Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie materiały dowodowe w postaci
wydruków z portalu internetowego (...) odzwierciedlających dokonane przez D. G. wpisy, a także w oparciu o zeznania
pokrzywdzonej M. C.oraz wyjaśnienia oskarżonego D. G..
Co do przedstawionych dowodów z dokumentów w postaci wydruków Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co do ich
autentyczności. Tym bardziej, że ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony postępowania.
Oceniając treść zeznań pokrzywdzonej M. C. wskazać należy, iż Sąd dał im wiarę w zakresie, w jakim
stanowiły one podstawę do ustalenia stanu faktycznego sprawy i znalazły potwierdzenie w pozostałym materialne
dowodowym. Pokrzywdzona zeznała, odmiennie, niż wyjaśnił oskarżony, że nie wchodziła na jego profil na portalu
społecznościowym (...). W ocenie Sądu okoliczność ta pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.
Sąd uznał za w pełni wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, przyznającego się do popełnienia zarzucanych mu czynów.
Przyznanie się oskarżonego do winy nie wzbudziło żadnych wątpliwości Sądu.
Dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej, konieczne jest przypisanie mu winy w chwili popełnienia
czynu. Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie oskarżonego D. G. należało uznać za winnego popełnienia zarzucanych mu
czynów z art. 216 § 2 k.k., ponieważ był on zdatny do przypisania mu winy, co uwarunkowane było jego dojrzałością
zgodnie z treścią art. 10 k.k. oraz poczytalnością zgodnie z art. 31 k.k., a ponadto nie zachodziła w stosunku do niego
żadna z okoliczności przewidziana w ustawie karnej wyłączająca zawinienie. Oskarżony miał niczym nieskrępowaną
możność postąpienia zgodnie z obowiązującymi normami prawnymi, a mimo to przeciw tym normom wystąpił,
dopuszczając się czynów zabronionych, karalnych, społecznie szkodliwych w stopniu więcej niż znikomym, działając
przy tym umyślnie w ramach zamiaru bezpośredniego.
W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie obu zarzucanych
mu czynów nie budzą wątpliwości.
Odpowiedzialności za przestępstwo określone w art. 216 § 2 k.k. odpowiada ten, kto znieważa inną osobę
za pomocą środków masowego komunikowania się. Zgodnie z poglądami przyjmowanymi w doktrynie i
orzecznictwie znieważanie to wszelkiego rodzaju zachowania, które według zdeterminowanych kulturowo i społecznie
aprobowanych ocen stanowią wyraz pogardy, uwłaczania czci drugiego człowieka (por. Kodeks karny. Część
szczególna. Tom II, red. A. Zoll, Zakamycze 2006). Jakkolwiek ustawodawca nie zdefiniował pojęcia znieważania, to
przy uwzględnieniu wykładni językowej uznać należy, że znieważeniem jest każde zachowanie, które stanowi wyraz
pogardy dla godności drugiego człowieka, przy uwzględnieniu obowiązujących norm obyczajowych. W ocenie Sądu
nie ulega wątpliwości, że wulgarne określenia, którymi posłużył się oskarżony w swoich wpisach, były obraźliwe i
uwłaczające ludzkiej godności.
Przestępstwo stypizowane w § 2 ma charakter kwalifikowany – z uwagi na sposób działania sprawcy. Za środki
masowego komunikowania się uważa się bez wątpienia prasę, radio oraz telewizję. Ponadto za środek masowego
komunikowania się należy uznać również internet. Wskazać należy, że dla przyjęcia, czy dany przekaz został dokonany
za pomocą środków masowego komunikowania się decyduje nie sama masowa dostępność środka, a masową
dostępność informacji przekazywanych za jego pomocą. W przedmiotowej sprawie przesłanka powyższe została
spełniona – do portalu społecznościowego (...) bez wątpienia ma dostęp taka liczba osób, która pozwala na przyjęcie,
że umieszczony tam wpis ma charakter masowo dostępny.
Zgodnie z art. 66 § 1 i § 2 k.k. sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna
szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie
karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają
przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie
popełni przestępstwa, a nadto przestępstwo jest zagrożone karą nieprzekraczającą 3 lat pozbawienia wolności.
Przestępstwo określone w art. 216 § 2 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do roku, zatem nie
zachodzi przesłanka uniemożliwiająca zastosowanie względem oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego umorzenia
postępowania.
W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę wina i stopień społecznej szkodliwości czynów, których dopuścił
się oskarżony nie są znaczne. Sąd zważył, iż oskarżony D. G. naruszył dobro prawne w postaci czci pokrzywdzonej,
jednakże rozmiar wyrządzonej szkody w ocenie Sądu był niewielki, działanie oskarżonego nie miało charakteru
zaplanowanego (jakkolwiek charakteryzowała je umyślność) – gdyż jak sam wyjaśnił dokonał wpisów pod wpływem
impulsu, wspomnień z przeszłości, które jak można przypuszczać na podstawie wypowiedzi zarówno oskarżonego, jak
i pokrzywdzonej, miały charakter negatywny.
Okoliczności popełnienia obu czynów zarzuconych oskarżonemu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału
dowodowego w przekonaniu Sądu nie budzą wątpliwości, tym bardziej, że D. G. przyznał się do ich popełnienia.
Kolejną przesłanką przemawiającą za zasadnością warunkowego umorzenia postępowania względem D. G. jest
jego dotychczasowa niekaralność – nie tylko za przestępstwo umyślne, jak wymaga ustawodawca, ale również
za przestępstwo o charakterze nieumyślnym. Za przyjęciem zasadności przypuszczenia, że mimo umorzenia
postępowania oskarżony nie popełni przestępstwa przemawia również fakt, że D. G. wielokrotnie, zarówno w czasie
posiedzenia pojednawczego w dniu 07 marca 2013 roku, jak i rozprawy w dniu 25 kwietnia 2013 roku określił swoje
zachowanie jako nieodpowiedzialne, wyraził skruchę i przepraszał pokrzywdzoną.
Uwzględniając wyżej opisane wyżej okoliczności Sąd na podstawie art. 67 § 1 k.k. warunkowo umorzył postępowanie
karne przeciwko D. G. na okres próby wynoszący dwa lata. W ocenie Sądu taki okres próby, z uwagi na to, iż oskarżony
znieważenia dopuścił się dwukrotnie, jest zasadny.
Korzystając z uprawnienia określonego w art. 67 § 3 k.k. Sąd na podstawie art. 39 pkt 7 k.k. zobowiązał oskarżonego do
uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy
Postpenitencjarnej. Sąd uznał, iż takie świadczenie pomoże oskarżonemu w utrzymaniu postawy poszanowania dla
obowiązującego porządku prawnego.
W punkcie III wyroku Sąd na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądził na rzecz oskarżycielki prywatnej M. C. koszty
procesu w łącznej kwocie 876 złotych., w tym 300 złotych tytułem zwrotu zryczałtowanej równowartości wydatków.
W punkcie IV wyroku Sąd na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych
zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 60 złotych.
Z:
1/ odnotować
2/ doręczyć uzasadnienie wraz z odpisem wyroku pełnomocnikowi oskarżycielki prywatnej wraz z pouczeniem
3/ kal. 14 dni od dnia doręczenia