Animacja językowa

Gdybym ja to wiedział!
Metodyka spotkań
Animacja językowa
Ucz się języka, baw się językiem!
Język obcy może stanowić nie tylko fizyczną, lecz przede wszystkim psychiczną barierę w nawią
zywaniu kontaktów z osobami z grupy partnera. Animacja językowa może pomóc w przełamywaniu
tych barier, w nawiązaniu porozumienia i interakcji. Profesjonalni nauczyciele języka obcego niech
jednak pamiętają: animacja językowa nie jest kursem nauki języka, gramatyka i ortografia nie są
w niej ważne. Podstawą jest komunikacja ustna, a celem - obudzenie zainteresowania językiem
partnera przez gry i zabawy!
Animacja językowa posługuje się często znanymi zabawami dla dzieci, które po drobnej
modyfikacji służą nauce słów i prostych zdań dotyczących sytuacji codziennych w języku partnera
wymiany. Przykładem mogą być domino, memory, "szubienica" czy "sałatka owocowa" oraz wiele
innych zabaw, które znajdą Państwo na płycie CD „Triolinguale", wydanej i dostępnej w PNWM.
Kilka metod przedstawiamy także poniżej:
U nas to się tak nazywa!: dwójki polsko-niemieckie dostają po 10 karteczek do naklejania oraz
zadanie wyruszenia na wyprawę po całym budynku i znalezienia ciekawych przedmiotów (części
budynku, meble, elementy wyposażenia) i opisania ich w obu językach. Metoda ta szczególnie
nadaje się na początku spotkania, gdyż pomaga ponadto uczniom poznać otoczenie. Karteczki
z nazwami w obu językach mogą pozostać przyklejone do końca wymiany (o ile mamy cały czas
zajęcia w tym samym miejscu) i inspirować nas do nauczenia się tych słówek w języku partnera.
Jeżeli grupa dysponuje już podstawowym słownictwem w języku partnera, to możemy hasła
uzupełnić przymiotnikami (kolory, materiał itd.).
Portrety: każdy uczestnik dostaje kartkę papieru i długopis, zapisuje na kartce swoje imię
i odkładaj ją na środek, tekstem do dołu. Potem sięga po jedną kartkę z obcym imieniem. Na
flipcharcie zapisujemy hasło "głowa" w obu językach i wspólnie ćwiczymy jego wymowę. Każdy
rysuje możliwie dużą głowę osoby, której kartkę wylosował. Odkładamy kartki znowu na środek,
tekstem do dołu i ponownie losujemy. Podobnie postępujemy z hasłami "oczy", "nos", "usta",
"uszy", "włosy", "szyja". Na koniec każdy dostaje swój portret. Także ta metoda jest dobra na
początku wymiany, bo daje możliwość dokładnego przyjrzenia się innym osobom w grupie,
przezwyciężenia wstydu i często kończy się wielkim śmiechem z mniej lub bardziej udanych
karykatur własnej osoby.
Po omacku w labiryncie: na tablicy zapisujemy słowa „(na) prawo", „(na) lewo", „prosto", „z
powrotem" i „stój" w obu językach, ćwiczymy ich wymowę i rozumienie ze słuchu. Do dalszej części
ćwiczenia tworzymy pary polsko-niemieckie; jednej osobie zawiązujemy oczy, a druga wydając
polecenia we własnym języku, prowadzi ją przez tor przeszkód (labirynt), ustawiony przez uczniów
z krzeseł i innych przedmiotów, przestawiany przy każdej zmianie w parach. Oczywiście, osoby
w parach zmieniają się rolami. Ponieważ metoda ta wymaga sporego zaufania do innych
uczestników, nie nadaje się do zastosowania w pierwszej fazie spotkania.
Klaus Waiditschka
www.polsko-niemiecka-wymiana-szkolna.pl
1