D - Sąd Rejonowy w Jastrzębiu

Sygn. akt: I C 263/15
WYROK ZAOCZNY
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 9 kwietnia 2015 r.
Sąd Rejonowy w Jastrzębiu-Zdroju Wydział I Cywilny
w składzie następującym:
Przewodnicząca:
SSR Barbara Konińska
Protokolant:
st. sekr. sądowy Justyna Kuczera
po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2015 r. w Jastrzębiu-Zdroju
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) we W.
przeciwko J. P.
o zapłatę
oddala powództwo.
Przewodnicząca:
Sygn. akt I C 263/15
UZASADNIENIE
Powód (...)we W. wniósł o zasądzenie od pozwanej J. P. kwoty 253,99 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia
pozwu oraz o zasądzenie kosztów procesu. Wskazał, iż nabył od (...) Banku SA we W. wierzytelność w stosunku do
pozwanej z umowy bankowej, z której warunków pozwana nie wywiązała się.
Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie ustosunkowała się do jego żądania.
Sąd ustalił:
W dniu 29 czerwca 2010r. (...) Bank SA we W. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności /umowa przelewu
wierzytelności wraz z załącznikiem - k. 10-13 akt/.
W wyciągu z ksiąg rachunkowych i ewidencji analitycznej powoda figuruje dług pozwanej obejmujący kwotę 253,99
zł, przy czym w wyciągu wskazano, iż zobowiązanie pozwanej wynika z umowy kredytu /wyciąg jak wyżej – k. 9 akt/.
Powód wystosował do pozwanej pismem z dnia 22 stycznia 2015r. wezwanie do zapłaty kwoty 253,46 zł wynikającej
z umowy z (...) Bankiem SA we W. /wezwanie – k. 14-15 akt/
Sąd zważył, co następuje:
Powód wywodził swoje roszczenie z faktu nabycia w drodze przelewu (art. 509 k.c.) wierzytelności z tytułu umowy
zawartej przez pozwaną z (...) Bankiem SA we W..
Skoro zaś powód powoływał się na istnienie wierzytelności przysługującej zbywcy wobec pozwanego powinien był
okoliczność tę dowieść zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu określonym art. 6 k.c. W myśl art. 6 k.c. ten, kto powołując
się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne)
uzasadniające żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego,
obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Obowiązek ten
wynika również z treści art. 232 k.p.c. Przy tym samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące
istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z
dnia 22.11.2001r., I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44).
Umowa przelewu wierzytelności nie jest wystarczającym dowodem zasadności żądania powoda. Przede wszystkim
umowa ta nie określa, jakie konkretnie wierzytelności były jej przedmiotem, ani by wśród nich znalazła się
wierzytelność przysługująca bankowi wobec pozwanej. O ile zaś wierzytelność ta została opisana w załączniku
do umowy przelewu, sam fakt jej powołania przez strony umowy przelewu, nie dowodzi istnienia wierzytelności
dochodzonej pozwem mającej przysługiwać uprzednio cedentowi. Istnienia wierzytelności nie dowodzi też samo
wezwanie do zapłaty i zawiadomienie o przelewie, które dowodzi jedynie faktu, iż wezwanie takie zostało sporządzone
(art. 245 k.p.c.).
Takim dowodem nie jest również wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego. Samo dokonanie zapisu w księgach
funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem
jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną.
Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie
istnieje. O ile należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia
wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania
istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego jej istnieniu, konieczne jest przedstawienie przez
fundusz odpowiednich dowodów. Konkludując, domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu w postaci
wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez
fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 07 października 2009r.,
sygn. III CZP 65/09, OSNC 2010/4/51).
Nadto zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011r., sygn. akt P 1/10 (OTK-A 2011/6/53,
Dz.U.2011/152/900) art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004r.
o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546, z 2005r. ze zm.) w części, w jakiej nadaje moc prawną
dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w
postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art.
76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 20 Konstytucji.
Posłużenie się zatem przez powoda wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu, który wprawdzie ma moc prawną
dokumentu urzędowego, nie skutkuje w sprawach z udziałem konsumentów – jak to było dotychczas - zmianą rozkładu
ciężaru dowodu określonego w art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. Oznacza to, że aby udowodnić istnienie dochodzonej przez
fundusz wierzytelności i jej wysokość, nie wystarczy przedłożenie sądowi wyciągu z ksiąg rachunkowych, lecz istnieje
potrzeba wykazania tytułu i okoliczności, w jakich zobowiązanie powstało. Pozwany konsument nie jest natomiast
zmuszony udowodnić nieprawdziwości treści wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu.
Wobec tego powód winien wykazać istnienie stosunku cywilnoprawnego łączącego poprzednika prawnego (...) Bank
SA we W. - z pozwaną. Tego jednak nie uczynił, nie przedstawiając dowodów na zawarcie umowy przez pozwaną
z tą spółką. Żaden z dokumentów przedłożonych przez powoda nie pochodzi od pozwanej. W efekcie byt samej
wierzytelności mającej być przedmiotem przelewu nie wynika z przedstawionych przez powoda dowodów a wyłącznie z
jego twierdzeń o istnieniu rzekomego długu. Tym samym powód nie wykazał wierzytelności mającej być przedmiotem
przelewu, ani dokonania jej przelewu. W efekcie nie wykazał też, iż jest wierzycielem w stosunku do pozwanej.
Jak już wskazano wyżej, obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, które mają dążyć do wyjaśnienia
wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie mogą być bierne i liczyć na skorzystanie w dalszym toku postępowania ze
środka odwoławczego, w którym zarzucić mogłyby Sądowi niewyjaśnianie rzeczywistej treści stosunków faktycznych
i prawnych. Działanie zaś sądu z urzędu, jak stwierdził Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 12 grudnia 2000r. (V CKN
175/00, OSP 2001, nr 7-8, poz. 116) może prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego
mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP).
Wobec powyższego, ponieważ powód nie wykazał zasadności dochodzonego roszczenia, Sąd oddalił powództwo jako
bezzasadne w świetle art. 509 k.c. w zw. z art. 6 k.c. wydając w sprawie wyrok zaoczny na zasadzie art. 339 k.p.c.
Sędzia:
/SSR B. Konińska/