savoir-vivre

ZSTiO nr 1
im. Wojciecha Korfantego
w Chorzowie
SAVOIR-VIVRE
Skład i druk kasa II c
Chorzów, 2009 r.
PUBLIKACJĘ PRZYGOTOWALI
UCZNIOWIE KLASY II C
W RAMACH ZAJĘĆ Z PTI
2009
Żródła
http://www.savoir-vivre.com.pl
http://www.crea-dance.com.pl/warto.html
http://www.eodn.elk-edu.pl/publikacje/jakcie.html
http://www.szczescie.info
„Człowiek, kultura, osobowość” - Olszewska- Dyoniziak Barbara wyd. ATLA 2
„Nasze ludzkie życie jest bardzo krótkie
i nie warto go marnować na beznadziejne, liche sprawy.
Nie można dopuszczać żeby to, co mało warte,
prostackie, małoduszne
królowało w naszym życiu w jakikolwiek sposób.
Niech nasze życie będzie wielkim wydarzeniem
i niech wszystko, co pozornie małe
będzie w nim takie jakby było wielkie.
W wielki sposób róbmy małe rzeczy
i kierujmy się wielkimi wartościami.”
Stanisław Krajski
Spis treści
Geneza nazwy
Ogólne zasady
Ubiór damski
Ubiór męski
Przy stole
W szkole
Co nas kompromituje
1
1
14
16
18
19
20
Szanowni Nauczyciele,
przekazujemy Wam tę publikację
celem studiowania jej zapisów
z kolejnymi pokoleniami wychowanków
podczas lekcji wychowawczych.
Życzymy Wam, aby wszyscy uczniowie
chcieli hołdować cytowanej zasadzie.
Życzymy wielu sukcesów zawodowych
i szczęścia w życiu osobistym,
a przede wszystkim zdrowia
oraz słońca na długie lata życia.
Uczniowie klasy II c
SAVOIR-VIVRE

Siedzenie w pomieszczeniu zamkniętym lub ogródku restauracji czy kawiarni
w ciemnych okularach;

Publiczne żucie gumy do żucia;

Jedzenie w miejscach, w których nie powinno się jeść, np. na wykładzie, w kościele, w sali teatralnej;

Jedzenie i picie w restauracji i kawiarni tego, czego się tam nie kupiło;

Pójście przez kobietę na audiencję do biskupa w przezroczystej bluzeczce
i spódniczce mini;

Opisywanie swojego lub cudzego życia seksualnego.

Mówienie o nagości w języku wulgarnym;

Opisywanie tego, co robi się w ubikacji;

Siedzenie podczas rozmowy ze stojącą osobą starszą, kobietą (w wypadku mężczyzny), VIP-em;

Komentowanie mankamentów fizycznych, wad, grzechów i grzeszków innych –
np. „jest pani gruba”, „Ale ona ma krzywe nogi”, „Dlaczego Pan pali?” itd.

Używanie w dyskusji lub wypowiedziach słów obraźliwych typu: „Dlaczego pan
kłamie”, „Ględzi pan”, „Pani jest głupia”, itd.
Str. 17
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Co nas kompromituje?
SAVOIR-VIVRE
Geneza nazwy SAVOIR – VIVRE
Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich zachowania są nieustannie
oceniane i generują określone konsekwencje. Warto przyjrzeć się liście zaprezentowanej
poniżej i zastanowić się, czy swoim zachowaniem nie wywołujemy niechęci u innych
osób.
Zwrot pochodzi z języka francuskiego. Są to dwa czasowniki,
oba w bezokoliczniku. Savoir – znaczy: umieć, potrafić, wiedzieć; vivre – znaczy: żyć.
Wzięte razem, tworzą popularny splot słów, który można rozumieć jako: 1 – znajomość
obyczajów i form towarzyskich, reguł grzeczności; 2 – umiejętność postępowania
w życiu i radzenia sobie w różnych złożonych sytuacjach.

Używanie przekleństw i wulgaryzmów;
Piękne maniery dobrze świadczą o człowieku i umilają życie w społeczeństwie.
O dobrym wychowaniu tak pisał Adam Mickiewicz:

Głośne rozmowy, które słyszą inni w miejscach publicznych – np. w kościele,
restauracji, hotelu, pociągu, autobusie, teatrze, szkole, itd.

Głośny śmiech w miejscach publicznych;

Tatuaże na ciele;

Kolczyki na języku, w pępku i innych nietypowych miejscach;

Noszenie krawata zawiązanego w taki sposób, że jego koniec jest więcej niż
10 cm poniżej lub powyżej paska;

Noszenie skarpetek do sandałów;

Noszenie krawata do koszuli z krótkim rękawem;

Oblizanie sztućca, szczególnie tego, z którego korzystają inni (np. łyżeczki
do musztardy);

Noszenie koszuli z krótkim rękawem i marynarki;

Wejście przez kobietę lub mężczyznę w krótkich spodenkach do kościoła, teatru,
eleganckiej restauracji, itp.
Str. 20
„Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą.
Niełatwą, bo nie na tem kończy się, jak nogą
Zręcznie wierzgnąć, z uśmiechem witać lada kogo;
Bo taka grzeczność modna zda się kupiecką,
Ale nie staropolską, ale nie szlachecką.”
Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”
Ogólne zasady, które pomagają w życiu
Uśmiech
Uśmiech i śmiech są zaraźliwe!!! Im bardziej jesteśmy szczęśliwi, tym bardziej
uśmiechamy się, im więcej się uśmiechamy, tym bardziej jesteśmy szczęśliwi.
Uśmiech ułatwia codzienne życie. W kwiaciarni uśmiechając się dostaniemy
ładniejszą różę, w urzędzie szybciej załatwimy sprawy. Uśmiech nikomu nie szkodzi,
a sprawia, że wszystkim pracuje się przyjemniej.
Str. 1
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Życzliwość
Życzliwość okazana ludziom wraca bardzo szybko. Powinno się być życzliwie
nastawionym do wszystkich ludzi, co wcale nie znaczy, że należy się dawać naiwnie
wykorzystywać! Życzliwe nastawienie potrafi zdziałać cuda. Skrzywiona i nieszczęśliwa
osoba potrafi się zmienić w prawdziwego anioła...
Dyskrecja
Nie lubimy, gdy nasze tajemnice są rozpowiadane, więc również
nie powinniśmy tego robić. Plotkarstwo jest w bardzo złym tonie. Świadczy o osobie,
która plotkuje, że jest pusta i nie ma nic do powiedzenia na inne tematy. Takiej osobie
nie należy ufać. Często plotkarze mają dwie twarze i potrafią być mili dla danej osoby,
a za chwilę ją obmówić. Ludzie bardzo cenią osoby, które potrafią dochować tajemnicy,
są dyskretne, nie starają się wnikać w niczyje życie prywatne i nie powtarzają
zasłyszanych plotek. Tacy ludzie to prawdziwy skarb. Odzwierciedla to powiedzenie
Ernesta Hemingwaya „Potrzeba dwóch lat, aby nauczyć się mówić; pięćdziesięciu,
aby nauczyć się milczeć'.
Lojalność
Lojalność to bardzo rzadka, a bardzo ważna cecha charakteru. Należy być
lojalnym wobec rodziny, przyjaciół, pracodawców. Jeżeli nie jest się zadowolonym
z pracy, to można ją zmienić, a jeżeli się pracuje, to należy być lojalnym wobec szefów
i firmy.
Uprzejmość
Człowiek dobrze wychowany powinien być jednakowo uprzejmy wobec
wszystkich niezależnie od stanu społecznego i zasobności portfela. Kulturalnych ludzi
poznajemy po tym, że jednakowo kłaniają się szefowi i sprzątaczce. Uprzejmość także
popłaca. Ludzie, którzy traktują innych uprzejmie, są darzeni szacunkiem i także
traktowani uprzejmie.
Str. 6
SAVOIR-VIVRE
W szkole
Rozmawiając ze starszą osobą - w naszym wypadku jest to nauczyciel
przyjmujemy postawę stojącą np. przy odpowiedzi ustnej. Ta niedawno powstała
dziedzina savoir-vivru nazywana jest mową ciała.
Mowa ciała to nazwa ukuta w sferze biznesu. Przez wiele lat prowadzono
badania dotyczące m.in. sposobu uzyskiwania informacji o kontrahentach na podstawie
obserwacji ich zachowania. Podejmujący te badania wykazali, że określone pozycje
ciała, ułożenia rąk itp. wiele mówią o charakterze człowieka, jego nastroju i stosunku
do innych. Przy okazji wyodrębniono te pozycje ciała, które niosą za sobą informacje
pozytywne – budują pozytywny wizerunek biznesmena. Okazało się, że te najbardziej
wskazane zalecane są już od wieków przez savoir-vivre. Przyjmowanie ich świadczy
o dobrym charakterze i jest znakiem szacunku okazywanego innym. Zacznijmy od tych
pozycji ciała, które w szczególny sposób sygnalizują lekceważenie dla innych
lub są nawet obraźliwe.
Gdy mężczyzna trzyma ręce w kieszeni spodni czy marynarki lub składa
czy splata je za plecami – sygnalizuje lekceważenie i poczucie wyższości.
Gdy zakładamy nogę na nogę – jest to sygnał, że czujemy się swobodnie,
a osoby przebywające w naszym towarzystwie nie zasługują na jakieś szczególne
traktowanie.
Gdy siadamy w pozycji półleżącej, rozstawiamy szeroko nogi – wykazujemy
lekceważenie dla całego otoczenia.
Gdy stoimy ze zwieszoną głową, opuszczonymi ramionami, opierając ciężar
ciała na jednej nodze lub przenosząc go wciąż z nogi na nogę – nie tylko źle wyglądamy,
ale również sygnalizujemy brak dyscypliny i szacunku dla otoczenia.
Prawidłowa, zalecana przez savoir-vivre, pozycja stojąca to pozycja
„na baczność”: nogi wyprostowane w kolanach, lekko rozstawione, ręce opuszczone
wzdłuż ciała, plecy wyprostowane, głowa wysoko. Prawidłowa pozycja siedząca
(gdy nie siedzimy przy stole): stopy całą powierzchnią dotykają podłogi, lewa jest lekko
wysunięta do przodu,.
Str. 19
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Przy stole
Etykieta stołu zaczyna się od momentu zajmowania przy nim miejsca.
Nie powinniśmy go sami wybierać, ale czekać na to, aż wskaże nam je gospodyni.
Mężczyzna odsuwa krzesło kobiecie. Staje ona między krzesłem a stolikiem. Podczas
zajmowania przez nią miejsca mężczyzna przysuwa jej krzesło. Kobieta nie może
w żadnym wypadku powiesić torebki na oparciu krzesła. Wszyscy siedzą w sposób
klasyczny („mysz za plecami, kot na kolanach” – nie dotykamy plecami oparcia krzesła,
kolana zsunięte, stopy całą powierzchnią dotykają podłogi, lewa stopa lekko wysunięta,
nadgarstki na krawędzi stołu, dłonie nie mogą być zwinięte w pięści).
Niczego nie kładziemy na stole (np. kluczyków do samochodu czy telefonu
komórkowego – trzeba go bezwzględnie wyłączyć).
SAVOIR-VIVRE
Mężczyzna i nakrycie głowy
Kapelusz oraz wszelkie nakrycia głowy z daszkiem czy rondem zdejmujemy
z głowy przy powitaniu zawsze tą ręką, która jest zewnętrzna w stosunku do tego, komu
się kłaniamy. Czapki narciarki czy beretu oraz innych nakryć głowy bez daszka
czy ronda, nie trzeba zdejmować przy powitaniu.
Mężczyzna zdejmuje oczywiście nakrycie głowy, gdy wchodzi do budynku,
pomieszczenia, gdy grany jest hymn państwowy, w kościele, podczas Mszy św.
Na świeżym powietrzu, na pogrzebie, gdy przechodzi kondukt żałobny. Zasada ta
nie obowiązuje mundurowych.
Ręce w kieszeni
Trzymanie rąk w kieszeni spodni w czasie rozmowy przez wiele osób jest
odbierane jako objaw lekceważenia. Z całą pewnością nie należy trzymać rąk
w kieszeni w trakcie rozmowy z osobami starszymi i przełożonymi. Chodzenie z rękami
w kieszeniach jest wulgarne!
Spóźnianie się
Nie należy się spóźniać! Nigdy nie należy zmuszać drugiej osoby do czekania
na siebie.
Zmuszanie kolegi czy koleżanki do czekania na deszczu czy mrozie
z pewnością mocno nadwyręży każdą przyjaźń.
Jeśli zaproszono nas na uroczystość domową, również należy przybyć
na umówioną godzinę. Niektórzy przygotowują gorące dania i spóźnianie się psuje im
pracę włożoną w przygotowanie posiłku.
Spóźnianie się do pracy podważy wiarygodność nawet
pracownika.
Jedząc poszczególne potrawy, pamiętajmy o tym, że powinniśmy głównie
posługiwać się widelcem, ograniczając użycie noża do niezbędnego minimum.
Nigdy nie używajmy go do krojenia warzyw, kartofli, pierogów, omletów, naleśników,
mięsa mielonego, filetu z ryby itp.
Str. 18
najlepszego
Spóźnianie się na lekcje, wykłady czy kursy dezorganizuje proces nauczania
oraz jest objawem lekceważenia zarówno prowadzącego, jak i pozostałych uczestników
zajęć.
Str. 7
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
SAVOIR-VIVRE
Głośny śmiech
Nie ma chyba nic bardziej wulgarnego, prostackiego i kompromitującego
niż głośny śmiech w miejscu publicznym lub w towarzystwie, które nie jest stanowione
przez grono najbliższych przyjaciół, którzy spotkali się nieoficjalnie.
Gdy jesteśmy w małym, zaprzyjaźnionym gronie w restauracji, kawiarni,
teatrze lub na przyjęciu i ktoś opowiada coś niesłychanie zabawnego, ściszmy nasz
śmiech do takiego poziomu, że można by go nazwać śmiechem-szeptem.
Telefonowanie
Niewybaczalne błędy w stroju męskim
1. Krawat do koszuli z krótkim rękawem
2. Koszula z krótkim rękawem do marynarki
3. Nieodpowiednia długość krawata
4. Rozpięty kołnierzyk koszuli
Zaczynanie rozmowy telefonicznej przez tego, kto telefonuje od „kto mówi?”
jest niegrzeczne. Z jakiej racji we własnym mieszkaniu ma nam się ktoś przedstawiać,
nie wiedząc komu. Podnosząc słuchawkę mówimy: „słucham” lub „halo”. Dzwoniący
przedstawia się i pyta: „Czy mieszkanie państwa Kowalskich?”, albo „Czy zastałem
pana Kowalskiego?”, a nie: ”Kto mówi?”. W biurze natomiast osoba podnosząca
słuchawkę dobrze zrobi jeśli od razu wymieni nazwę instytucji.
TAK CZY OWAK!
Powinniśmy pamiętać aby:
5. Skarpetki nieodpowiedniego koloru
6. Buty nieodpowiedniego koloru
7. Kołnierzyk koszuli na guziki przy garniturze wizytowym czy wieczorowym
8. Rozpięta marynarka w pozycji stojącej
9. Zapięta marynarka w pozycji siedzącej
10. Pojawienie się w samej kamizelce

nie zaczynać rozmowy od „Kto mówi?”,

nie dzwonić w sprawach służbowych w niedzielę bez wyraźnej konieczności,

nie dzwonić do domu, gdzie leży ktoś poważnie chory,

gdy się umówimy, że o jakiejś porze zadzwonimy, bądźmy punktualni,

gdy gdzieś dzwonimy i nikt się nie zgłasza na pierwszy, drugi sygnał to jeszcze
czekamy, aż telefon przedzwoni piąty raz, po czym odkładamy słuchawkę.
11. Zapięte wszystkie guziki w kamizelce
12. Więcej niż jeden element ubioru we wzorki
13. Overdressed (ubrany znacznie bardziej odświętnie niż inni – wszyscy
w garniturach – on w smokingu)
14. Underdressed (ubrany nie tak odświętnie jak inni – wszyscy w smokingach
– on w garniturze)
Będąc świadkiem czyjejś rozmowy telefonicznej wypada na moment
„ogłuchnąć”. Za rozmowy z aparatu sąsiadów należy się opłata.
Nie wypada dzwonić po godzinie 22:00.
Na zakończenie: pamiętajmy, że telefon
żeby nie wpadać do znajomych bez zapowiedzi!
Str. 8
po
to
m.in
wynaleziono,
Str. 17
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Ubiór męski
Na dni powszednie, najbardziej odpowiednim dla panów jest „ubranie sportowe
-koordynowane”. Nazwa mogłaby sugerować, że ma ono coś wspólnego ze sportem.
Są tu jednak tylko pewne dalekie dziś analogie o podłożu raczej historycznym.
Dawno temu (będzie już prawie sto lat) strój ten (a raczej strój do niego bardo podobny)
ubierali eleganccy mężczyźni, gdy uprawiali jakiś „sport” – np. jeździli na rowerze.
Strój ten można określić jako nieoficjalny. Można w nim uczestniczyć we wszystkich
wydarzeniach, które nie są uroczyste ani w jakiś sposób oficjalne i występują przed
godz. 18.00, a zatem spacerować po mieście, pracować w biurze, szkole, podróżować,
uczestniczyć w szkoleniach, sesjach naukowych, konferencjach, prowadzić wykłady,
składać wizyty, odwiedzać kawiarnie i restauracje itp. Jest to również strój najbardziej
stosowny na niektóre, szczególnie ogrodowe, przyjęcia o nieoficjalnym, swobodnym
charakterze. Składa się on z marynarki uszytej raczej z grubszego materiału, z tweedu,
jedwabiu, lnu, a nawet sztruksu i spodni uszytych z innego materiału i o innym kolorze.
Marynarka ma krój sportowy, jest jednorzędowa. Najczęściej jest w kratę lub wzorki
(pepitkę, „kurzą stopkę”, jodełkę itp.). W jej kieszonce na piersi nie umieszcza się
chusteczki. Spodnie są z materiału jednokolorowego.
Mężczyzna nie powinien nosić żadnej biżuterii. Rękę może mieć ozdobioną
jedynie obrączką ślubną, pierścionkiem zaręczynowym i ewentualnie sygnetem, o ile
oczywiście wyryty jest na nim herb. Noszenie sygnetów nierytych jest w bardzo złym
guście. Ręka powinna być utrzymana starannie, lecz paznokcie niezbyt długie i nigdy
nie lakierowane.
Idąc z pierwszą, lub oficjalną wizytą, mężczyzna wkłada ubranie czarne,
wizytowy ciemny krawat, białą koszulę i biały kołnierzyk, do górnej kieszeni
marynarki białą chusteczkę, z dyskretnie wystającym brzeżkiem. Spodnie w paski
do czarnej marynarki nosi się zasadniczo tylko na wizyty oficjalne składane
przed południem. Jeżeli idzie się po południu na wizytę proszoną wkłada się też ubranie
czarne lub ciemne i biały kołnierzyk. Jeżeli ubranie nie jest czarne koszula może być
w kolorowe pastele. Do ubrania wizytowego wkłada się obuwie lekkie-wizytowe.
Str. 16
SAVOIR-VIVRE
Jak pisać e-mail
E-mail musi mieć budowę klasycznego listu.
Powinien zatem zaczynać się umieszczonymi pośrodku strony zwrotami:
Szanowny Panie!” czy „Droga Zosiu” i kończyć się słowami również umieszczonymi
pośrodku strony: „Z wyrazami szacunku” czy „Pozdrawiam”. Powinien być podpisany
pełnym imieniem i nazwiskiem. Jego interpunkcja powinna być poprawna i nie może
w nim być żadnych błędów.
Nie piszemy e-mail-a po naciśnięciu przycisku: „Odpowiedz nadawcy”. Będzie
to nieeleganckie i może zostać odebrane jako lekceważące. Ostatecznie możemy
zrobić tak, że po naciśnięciu przycisku „odpowiedz” wykasujmy treść listu,
który otrzymaliśmy.
Za pośrednictwem e-maila nie powinno się składać życzeń imieninowych,
z okazji świąt lub kondolencji. Taki sposób składania życzeń czy kondolencji świadczy,
że pamiętamy o danych osobach, lecz nie zależy nam na nich tak bardzo, by ponieść
wysiłek napisania kartki czy listu (w wypadku składania kondolencji powinniśmy
to zrobić w tradycyjnym liście napisanym odręcznie na białym papierze, najlepiej
czarnym atramentem).
Słowa pisane wersalikami (dużymi literami) są odbierane przez wiele osób jako
krzyk. Należy ich zatem unikać. Jeżeli chcemy jakieś słowa specjalnie zaznaczyć
podkreślajmy je. Jeżeli małe litery są dla naszego słabego wzroku za mało czytelne,
to przecież jest opcja zwiększenia wielkości czcionki. Trzeba ją tylko znaleźć.
Język i pisownia gadu-gadu
Styl literacki, zgodny z zasadami polskiej ortografii obowiązuje również
podczas komunikowania się za pośrednictwem „gadu-gadu”?
To również jest korespondencja, a zasady korespondencji (także te graficzne i związane
z początkiem lub końcem listu) obowiązują niezależnie od techniki jej przekazywania.
Str. 9
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Powitanie
Mężczyzna kłania się kobiecie, młodszy-starszemu, pracownik-przełożonemu,
idący-stojącemu, jadący samochodem-idącemu pieszo, jedna osoba-grupie,
idący schodami w górę-schodzącemu w dół, idący szybciej-idącemu wolniej, wchodzący
-obecnym w pomieszczeniu.
SAVOIR-VIVRE
Perfumy
Perfum można używać tylko bardzo dyskretnie. Jeżeli zamiast perfum używa
się wody kolońskiej, to należy użyć jej bardzo niewiele. Nigdy w pospolitych
zapachach: bzu, róż, fiołków itp.
Przy powitaniu pierwsza wyciąga dłoń kobieta do mężczyzny, starsza osoba
do młodszej. Kobiety powinny tak podawać dłoń, żeby umożliwiać uścisk
lub pocałowanie jej.
Jeżeli osoba, która powinna pierwsza wyciągnąć rękę, tego nie czyni, nie należy
przejmować inicjatywy. Mężczyźni czasami całują kobiety w rękę (lub jak to dawniej
bywało w czubki palców). Jeżeli mężczyzna czuje, że kobieta nie chce być pocałowana
w rękę, mężczyzna nie powinien tego robić na siłę.
Przy spotkaniu służbowym zaczyna się witanie od szefa, nawet, jeżeli jego
zastępcą jest kobieta lub znacznie starszy mężczyzna. Osoba wchodząca
do pomieszczenia powinna się pierwsza przywitać (np. powiedzieć „dzień dobry”),
niezależnie od stanowiska.
Gdy przełożony wchodzi do pokoju, pracownicy nie powinni wstawać,
przełożony powinien pozdrowić pracowników, a oni po odpowiedzeniu na pozdrowienie
powinni kontynuować swoją pracę.
Przedstawianie
Grzeczność wymaga, by osoby spotykające się w określonym towarzystwie
znały się. Nie ma tu znaczenia czy jest to domowe przyjęcie czy spotkanie znajomych
w klubie. Kolejność przedstawienia jest tu wprost związana z kolejnością wymieniania
nazwiska i ewentualnie tytułu naukowego lub stanowiska. Przedstawia się mężczyznękobiecie, młodszego-starszemu, młodszego rangą-starszemu rangą, pojedynczą osobę
niezależnie od płci przedstawia się małżeństwu. Wymienia się najpierw nazwisko osoby
przedstawianej, np. „chciałbym przedstawić pana Oleksy, pani Kwaśniewska”
lub w bardziej zażyłych kontaktach „Poznajcie się Robert Janowski, Kasia Stankiewicz”.
Str. 10
Niewybaczalne błędy w ubiorze kobiecym
1. Odkryte w dzień ramiona, plecy, dekolt.
2. Prześwitujące ubrania w dzień .
3. Gołe nogi .
4. Obuwie z odkrytymi palcami i piętami w pracy i sytuacjach oficjalnych.
5. Biżuteria wakacyjna i w dużej ilości w pracy i sytuacjach oficjalnych .
6. Kolorowe paznokcie .
7. Nieodpowiednie perfumy na daną okazję bądź za dużo zapachu .
8. Krzykliwe kolory.
9. Overdressed (bardziej odświętnie niż inne kobiety).
10. Underdressed (mniej odświętnie niż inne kobiety).
Str. 15
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Ubiór damski
Kobieta powinna umieć dostosować swój strój do typu urody i sylwetki.
Nawet najpiękniejsza suknia, jeśli jest źle dobrana, może zeszpecić. Charakter
stroju powinien być nacechowany umiarem w kroju, modzie i barwie. Noszenie
tego, co najmodniejsze nie zawsze jest synonimem elegancji.
Ubiory codzienne szyje się wyłącznie z naturalnych tkanin, ewentualnie
z niewielką domieszką syntetyków np. lycry czy stretchu. Charakteryzują się starannym
wykonaniem i wykończeniem, ze szczególną troską o jakość i kolorystykę szczegółów.
Zawsze należy starannie i z umiarem dobierać dodatki.
W pracy, szkole, w trakcie wizyt składanych w ciągu dnia oraz wszelkiego
rodzaju spotkań oficjalnych i półoficjalnych odpowiednie będą: kostium dzienny,
bliźniak, spódnica z bluzką, szmizjerka, sukienka na wzór smokingu męskiego,
princeska, garsonka, spodnie z bluzką, spodnie z marynarką.
W dzień biżuterii się nie nosi, chyba że bardzo skromną. Biżuterię wkłada się
dopiero wieczorem i powinna wtedy harmonizować z toaletą Nigdy nie należy
wkładać jej zbyt wiele.
Podczas uprawiania sportu i w podróży nie należy wkładać bransoletek,
kolczyków, naszyjników i ozdobnych pierścionków.
Fałszywej biżuterii, różnych szkiełek i kamyków, lepiej nie nosić wcale.
Str. 14
SAVOIR-VIVRE
Przy przedstawianiu mamie i osobom wysokiej rangi stosuje się uroczystą
formę- „Mamo, pozwól, że ci przedstawię przyszłego ojca twoich wnuków...”,
Wizerunek
Piękny chód, postawa, ruchy zdobią tak mężczyznę, jak i kobietę. Należy
pięknie chodzić, mieć wyprostowane plecy i podniesioną głowę. A jak należy stać?
Nigdy na rozstawionych nogach! Głowy nie należy zadzierać do góry, ani nosić
spuszczonej, patrząc „spode łba”.
Młodzi ludzie często nie wiedzą, co zrobić z rękami. Dziewczyna – pół biedy,
bo ma torebkę, której zawsze może się „uczepić”, ale chłopak nie posiada tego
rekwizytu. Do kieszeni spodni można po coś tylko sięgnąć; trzymanie w niej ręki, nawet
krótki czas, jest niegrzeczne wobec rozmówcy. Tym bardziej nie można sobie pozwolić
na trzymanie w kieszeniach obydwu rąk, nawet w towarzystwie zaprzyjaźnionego
rówieśnika. Dziewczynie też nie wypada trzymać rąk w kieszeniach spodni, w każdym
razie nie podczas rozmowy. Nie należy wymachiwać rękami podczas marszu
czy spaceru. Nie wolno przesadnie gestykulować przy rozmowie. Uderzenie pięścią
lub dłonią w stół, nie stanowi argumentu, tylko gest niesłychanie wulgarny. Ogólnie:
gesty rąk powinny być celowe i opanowane.
Niestosowne jest zakładanie nogi na nogę w ten sposób, że kostka jest oparta
na kolanie. Założywszy nogę na nogę nie należy kołysać podudziem. Objęcie dłońmi
założonego kolana jest dopuszczalne raczej tylko na chwilę. Zwłaszcza nie wypada:
podrygiwać kolanem podczas dyskusji, „rozwalać” się na fotelu, bujać się na tylnych
nogach krzesła, siedząc w towarzystwie na tapczanie kłaść się na plecy z głową opartą
o ścianę czy nawet poduszkę, siedzieć na brzeżku krzesła, fotela czy kanapy,
Ziewanie w towarzystwie jest niedozwolone. Przy lekkim kaszlnięciu należy
odwrócić głowę trochę na bok i ewentualnie przysłonić usta ręką, przy gwałtownym
kaszlu koniecznie należy podnieść do ust chusteczkę. Czkawka jest w ogóle
nieprzyjemną przypadłością, a w towarzystwie-katastrofalną. Gdy się zdarzy, należy
udać się do kuchni lub łazienki i zastosować następującą kurację: lewą ręką mocno
zatykamy nos, do prawej bierzemy szklankę wody i zaczynamy łykać wodę małymi
porcjami, ale bez przestanku, nie zaczerpując powietrza.
Str. 11
Zespół Szkół Technicznych i Ogólnokształcących nr 1
im, Wojciecha Korfantego w Chorzowie
Przechodzenie przez drzwi
Wchodząc do pomieszczenia należy zawsze przepuszczać osoby wychodzące.
Jeżeli osoba wchodząca wyraźnie się spieszy, jest dużo bliżej drzwi lub jest starsza
powinno się ją przepuścić.
SAVOIR-VIVRE
On i Ona
Kobieta w towarzystwie mężczyzny jest zawsze stroną uprzywilejowaną.
Standardem jest
otwieranie kobiecie drzwi i przepuszczanie jej pierwszej.
Para wchodzi do budynku
Procedura wejścia parą do budynku jest następująca: on otwiera drzwi (jeżeli
otwierają się na zewnątrz) lub wchodzi i przytrzymuje drzwi (jeżeli otwierają się
do wewnątrz), ona po przejściu przez drzwi zatrzymuje się i czeka, aż on ją wyprzedzi.
On idzie pierwszy, ona za nim.
Wychodzimy z lokalu
Przychodzi czas opuszczenia lokalu. On wstaje pierwszy. Staje za jej krzesłem
i odsuwa je w miarę jak ona wstaje. Ona wychodzi pierwsza. On idzie za nią
(tak na marginesie, jeśli byłyby to dwie pary idą na przemian: kobieta – mężczyzna –
kobieta – mężczyzna).
Str. 12
Kobieta zawsze idzie po prawej stronie mężczyzny, również po schodach,
jeśli ich szerokość na to pozwala. Jeśli jednak nie, kobieta jako pierwsza wchodzi
po schodach. Przy schodzeniu pierwszy idzie mężczyzna. Może to wywołać dziwne
reakcje wśród osób mających lekkie braki w savoir-vivrze, wszakże dama zawsze kroczy
pierwsza. Ta sytuacja jest jednak wyjątkiem.
Mężczyzna podaje kobiecie płaszcz, odsuwa i przysuwa krzesło, wstaje
gdy kobieta wchodzi do pokoju i siada dopiero, gdy ona usiądzie.
Str. 13