JAVA- wykład 3

Transkrypt

JAVA- wykład 3

JAVA- wykład 3
Wprowadzanie danych
Typ wyliczeniowy
Tablice
Treści prezentowane w wykładzie zostały oparte o:
● Barteczko, JAVA Programowanie praktyczne od podstaw, PWN, 2014
● http://docs.oracle.com/javase/8/docs/
● C. S. Horstmann, G. Cornell, Java. Podstawy, Helion, Gliwice 2008
1
Napisy
Napisy (łańcuchy znakowe) są obiektami klasy String (zatem
wszystko co mówiliśmy o obiektach, dotyczy również tej klasy).
Dodatkowo jednak kompilator dostarcza nam pewnych
udogodnień:
●
●
Tworząc obiekty klasy String nie musimy używać wyrażenia new.
Możemy napisać skrótowo
String s = ”Ala ma kota”
zamiast
String s = new String(”Ala ma kota”);
Możliwość użycia operatora + w znaczeniu konkatenacji (łączenia)
łańcuchów
String s1=”Ala ma kota”;
String s2=” szarego ”;
int lata=3;
String s3=s1 + s2 + ”w wieku ” + lata + ” lat”;
//wartość lata przekształcona w odpowiedni String
2
NAPISY
●
●
●
●
Jeśli w wyrażeniu konkatenacji łańcuchów znakowych wystąpi
referencja do obiektu jakiejś klasy, to dla obiektu zostanie
wywołana metoda toString() i otrzymany łańcuch zostanie
dołączony do łańcucha
Para p = new Para(10,11);
String s = ”Para = ” + p;// Para = (10,12)
UWAGA 1: Operator ”+” traktowany jest jako operator
konkatenacji łańcuchów znakowych, wtedy gdy jeden z jego
argumentów jest klasy String: np.
int a=1, b=3;
String s=a+b;//BŁĄD
UWAGA 2: Pamiętajmy o kolejności opracowywania wyrażeń:
String s=”nr” + 1 + 2; //nr12
String s1=”nr” + (1 + 2);//nr3
==, != porównanie referencji, equals() porównanie
łańcuchów
3
Wprowadzanie danych: okna dialogowe
●
Do wprowadzania danych możemy użyć
skanera (klasy Scanner z pakietu java.util)
dialogów wejściowych (statycznych metod
showInputDialog z klasy JOptionPane z pakietu
javax.swing.
Zapis:
String s=JOptionPane.showInputDialog(”Tekst:”);
spowoduje otwarcie okna dialogowego z komunikatem
”Tekst:”, w którym będzie można wprowadzić tekst. Po
kliknięciu przycisku OK wprowadzony łańcuch będzie dostępny
za pomocą zmiennej s, natomiast jeśli zamkniemy dialog
przyciskiem Cancel, to zmienna s będzie mieć wartość null.
4
Wprowadzanie danych: okna dialogowe
●
Do pokazania wyników w okienku komunikatów możemy użyć
statycznej metody showMessageDialog z klasy JOptionPane z
pakietu javax.swing. Zapis:
JOptionPane.showMessageDialog(null,”Komunikat”);
pokaże okno z komunikatem ”Komunikat” (null mówi m.in., że okno
ma być wycentrowane)
Przykład.
import static javax.swing.JOptionPane.*;
public class Powitanie {
public static void main(String[] args) {
String imie = showInputDialog("Podaj swoje imię");
if (imie==null) imie="";
showMessageDialog(null, "Witaj "+ imie);
}
}
5
Wprowadzanie danych: klasa Scanner
●
Standardowe wejście jest reprezentowane przez publiczną stałą
z klasy System: System.in. Wygodnym sposobem czytania ze
standardowego wejścia jest użycie klasy Scanner z pakietu
java.util:
import java.util.*;
public class ScanString{
public static void main(String[] args){
Scanner scan = new Scanner(System.in);
//parametr konstruktora - źródło danych
System.out.println(”Podaj imię:”);
String name = scan.next();
//metoda next() wczytuje napis
// niezawierający białych znaków
System.out.println(”Witaj ” + name);
}
}
6
●
Wprowadzanie liczb z konsoli za pomocą skanera – metody
przekształcające postać znakową liczb w ich kod binarny: nextInt()dla liczb całkowitych, nextDouble()- dla liczb rzeczywistych. Uwaga:
używamy ”,” jako separatora miejsc dziesiętnych, ze względu na domyślnie
polskie ustawienia regionalne - tzw. locale,możemy je zmieniać:
Scanner scan=new
Scanner(System.in).useLocale(new Locale(”en”));
import java.util.*;
public class ScanNumbers{
public static void main(String[] args){
Scanner scan=new Scanner(System.in);
System.out.print(”Podaj liczbę całkowitą: ”);
int i=scan.nextInt();
System.out.print(”A teraz rzeczywistą: ”);
double d=scan.nextDouble();
System.out.println(”Wprowadzono ” + i + ” ” + d);
}
}
7
●
●
Metody klasy Scanner: hasNextInt(), hasNextDouble(), itd.
pozwalają na sprawdzenie czy w strumieniu wejściowym kolejny element
jest odpowiednio liczbą całkowitą, rzeczywistą, itd.
Przykład. Pętla zaporowa wymuszająca podanie przez użytkownika liczby
rzeczywistej:
//import java.text.NumberFormat;
import java.util.Scanner;
public class ScannerTest {
System.out.print("Podaj liczbę rzeczywistą: ");
Scanner scan = new Scanner(System.in);
while (!scan.hasNextDouble()) {
scan.next();
System.out.print("Podaj jeszcze raz: ");
}
double d = scan.nextDouble();
System.out.println("Podałeś: " + d);
//NumberFormat.getInstance().format(d));
}
}
8
Wprowadzanie liczb - okna dialogowe
●
Gdy w polu tekstowym podamy jakąś liczbę, to będzie ona dostępna
jako napis String. Do przekształcania łańcuchów na liczby całkowite
używamy metody:
int liczba=Integer.parseInt(napis);
Jeśli przekształcany napis nie reprezentuje liczby całkowitej, to zostanie
wyrzucony wyjątek NumberFormatException.
public class ParseIntTest {
String s1 = showInputDialog("Podaj liczbę: ");
if (s1!=null) {
int i=Integer.parseInt(s1);
showMessageDialog(null,"Kwadrat = " + (i*i));
} //if
}//main
}//class
9
Wprowadzanie liczb - okna dialogowe
●
Podobnie, stosując metodę
double Double.parseDouble(String s);
możemy przekształcić znakową reprezentację liczb rzeczywistych w
ich postać binarną. Metoda ta nie uwzględnia lokalizacji i zawsze za
separator miejsc dziesiętnych przyjmuje ”.”.
import java.lang.*;
public class DoubleDemo {
Double d = new Double("6.35");
String str = "50";
double retval = d.parseDouble(str);
// lub
//double retval = Double.parseDouble(str);
System.out.println("Value = " + retval);
}
}
10
Wprowadzanie liczb - okna dialogowe + skaner
●
Skaner możemy łączyć z oknami dialogowymi, może on bowiem
pobierać dane m.in.. z napisów:
import java.util.*;
public class ScanNumsFromString {
}
}
String s = showInputDialog("Podaj 2 liczby "+
”rozdzielone spacjami”);
if (s!=null) {
Scanner scan = new Scanner(s);
int suma=scan.nextInt()+scan.nextInt();
showMessageDialog(null,"Suma = " + suma);
}
11
TYP WYLICZENIOWY enum
●
Definiowanie typu wyliczeniowego polega na umieszczeniu po
słowie enum w nawiasach klamrowych elementów el wyliczenia,
rozdzielonych przecinkami:
[public] enum NazwaTypu {
el1, el2,..., elN
}
Typ wyliczeniowy jest rodzajem typu referencyjnego pochodnego
od typu Enum.
●
Przykład
enum Pora {ZIMA, WIOSNA, LATO, JESIEŃ}
Pora-nazwa typu
ZIMA, WIOSNA, LATO, JESIEŃ-stałe tego typu.
Zmienna Pora p; może przyjmować wartości Pora.ZIMA,
Pora.WIOSNA, Pora.LATO, Pora.JESIEŃ oraz null.
Zauważmy, że wartości te to stałe statyczne typu referencyjnego
Pora.
12
Dla danych typów wyliczeniowych możemy stosować różne metody, np.:
●
●
●
●
●
toString() - zwraca wartość zmiennej w postaci napisu, np.
Pora p = Pora.ZIMA; System.out.println(p); wypisze na
konsoli napis ZIMA
valueOf(String s) – statyczna metoda zwracająca wartość
typu wyliczeniowego, odpowiadającą argumentowi s, np.
Pora.valueOf(”LATO”); zwróci wartość Pora.LATO
ordinal() zwraca pozycję zmiennej w wyliczeniu (pozycje
numerowane są od 0) np. Pora p=Pora.WIOSNA; to
p.ordinal()zwróci 1
values() - metoda statyczna zwracająca tablicę wszystkich
elementów typu wyliczeniowego (Pora.ZIMA, Pora.WIOSNA,
Pora.LATO, Pora.JESIEŃ)
==, != dla porównania wartości typów wyliczeniowych
13
●
●
Aby używać skróconych nazw np. ZIMA, zamiast Pora.Zima, należy
statycznie zaimportować nazwy z wyliczenia (przypomnijmy, że import
statyczny jest możliwy z klas umieszczonych w nazwanych pakietach)
np.
package enums;
import static enums.Pora.*;
enum Pora{ZIMA, WIOSNA, LATO, JESIEŃ};
public class PoryRoku{
Pora p=ZIMA;
System.out.println(p);//wyprowadzi napis ZIMA
}
}
Wyliczenia (enum) to klasy, o pewnych określonych właściwościach.
Dla enum konstruktor jest prywatny i wywołuje się go poprzez użycie
nawiasów ”()” przy definiowaniu elementów wyliczenia. Nie można go
wywołać spoza klasy i używać wyrażenia new do tworzenia wyliczeń.
14
Przykład. Enum z konstruktorem i metodami w osobnym pliku
package enumtest;
public enum PoraRoku{
ZIMA("pada śnieg", 5),
WIOSNA("wszystko kwitnie", 2),
LATO("wakacje", 3),
JESIEŃ("deszcz", 2);
private String opis;
private int ileMies;
private PoraRoku(String opis, int ileMies){
this.opis=opis;
this.ileMies=ileMies;
}
public String getOpis(){return opis;}
public int getIleMies() {return ileMies;}
}
15
Wykorzystanie tak zdefiniowanego wyliczenia PoraRoku
package enumtest;
import static enumtest.PoraRoku.*;
public class EnumTest {
String nazwa = showInputDialog("Podaj porę roku
kapitalikami");
PoraRoku p = valueOf(nazwa);
System.out.println(p + " trwa " + p.getIleMies()
+ " miesiecy, " + p.getOpis());
System.out.println(JESIEŃ + " i " + ZIMA + " trwają"
+ (JESIEŃ.getIleMies() + ZIMA.getIleMies()
+ " miesięcy."));
for (PoraRoku pr : PoraRoku.values()) {
System.out.println(pr + ": " + pr.getOpis());
}
}
}
16
TABLICE
●
Tablice są zestawami elementów (wartości) tego samego typu,
ułożonych na określonych pozycjach.
●
Do elementów tablicy odwołujemy się za pomocą nazwy tablicy oraz
indeksu umieszczonego w nawiasach kwadratowych, np. tab[0], tab[1]
●
W Javie tablice są obiektami, a nazwa tablicy jest nazwą zmiennej,
będącej referencją do obiektu-tablicy. Obiekt-tablica zawiera elementy
tego samego typu. Może to być dowolny z typów pierwotnych lub
referencyjnych. Zatem, w szczególności elementami tablic mogą być
referencje do innych tablic. Mamy wtedy do czynienia z
odpowiednikiem tablic wielowymiarowych.
●
Deklaracja tablicy składa się z:
–
nazwy typu elementów tablicy,
–
pewnej liczby par nawiasów kwadratowych (liczba par określa
liczbę wymiarów tablicy),
–
nazwy zmiennej, która identyfikuje tablicę.
17
TABLICE
●
Przykładowa deklaracja zmiennych tablicowych:
String[] s; // jest deklaracją tablicy referencji do obiektów
// klasy String, s jest referencją
double[][] d; // jest deklaracją dwuwymiarowej tablicy liczb
// rzeczywistych
●
Taka deklaracja nie alokuje pamięci dla tablicy.
●
Pamięć jest alokowana dynamicznie albo w wyniku inicjacji za
pomocą nawiasów klamrowych albo w wyniku użycia wyrażenia
new.
●
Inicjacja tablicy za pomocą nawiasów klamrowych może wystąpić
wyłącznie w wierszu deklaracji tablicy i ma postać:
{ element_1, element_2, .... element_N }
18
TABLICE - TWORZENIE
●
●
●
Np.
int[] arr = { 1, 2, 7, 21 };
deklaruje tablicę o nazwie arr, tworzy ją i inicjuje jej elementy; kolejno:
–
Wydzielana jest pamięć dla zmiennej arr, która będzie
przechowywać referencję do obiektu-tablicy.
–
Wydzielana jest pamięć (dynamicznie, na stercie) potrzebna do
przechowania 4 liczb całkowitych (typu int), a następnie wartości
1,2,7,21 są zapisywane kolejno w tym obszarze pamięci.
–
Adres tego obszaru (referencja) jest przypisywany zmiennej arr.
Tworzenie tablicy za pomocą wyrażenia new ma postać
new Typ[n];
gdzie:
–
Typ - typ elementów tablicy
–
n - rozmiar tablicy (liczba elementów tablicy)
Np. int[] arr = new int[4];
19
TABLICE - INDEKSY
●
Rozmiar tablicy może być ustalony dynamicznie, w fazie wykonania
programu. Np.
int n;
//... n uzyskuje wartość np. na skutek obliczeń
//opartych na wprowadzonych przez użytkownika danych
int[] tab = new int[n];
●
●
●
●
Ale po ustaleniu rozmiar nie może być zmieniony.
Indeksy tablicy mogą być wyłącznie wartościami typu int. Mogą one
być dowolnymi wyrażeniami, których wyliczenie daje wartość typu int.
Tablice zawsze indeksowane są poczynając od 0. Czyli pierwszy
element n-elementowej tablicy ma indeks 0, a ostatni - indeks n-1.
Ze względu na to, że wartości typu byte, char i short są w
wyrażeniach "promowane" (przekształcane do typu int), to również
wartości tych typów możemy używać przy indeksowaniu tablic.
Niedopuszczalne natomiast jest użycie wartości typu long.
20
TABLICE - INDEKSY
●
●
●
●
Odwołanie do i-go elementu tablicy o nazwie tab ma postać:
tab[i]
Ta konstrukcja składniowa traktowana jest jako zmienna, stanowi nazwę
zmiennej - zatem możemy tej zmiennej przypisywać wartości innych
wyrażeń oraz możemy używać jej wartości w innych wyrażeniach.
Odwołania do elementów tablic są przez JVM sprawdzane w trakcie
wykonania programu pod względem poprawności indeksów. Java nie
dopuści do odwołania się do nieistniejącego elementu tablicy lub podania
indeksu mniejszego od 0. Próba takiego odwołania spowoduje powstanie
wyjątku ArrayIndexOutOfBoundsException, na skutek czego
zostanie wyprowadzony odpowiedni komunikat i wykonanie programu
zostanie przerwane (ew. taki wyjątek możemy obsłużyć).
Informacje o rozmiarze (liczbie elementów) tablicy możemy uzyskać za
pomocą odwołania:
nazwa_tablicy.length
W Javie length nie jest nazwą metody (lecz pola niejawnie stworzonej
klasy, opisującej tablicę), dlatego NIE STAWIAMY po nim nawiasów
okrągłych
21
TABLICE - PRZYPISANIA
●
●
●
●
●
Pętla przebiegająca przez wszystkie elementy tablicy tab:
for (int i = 0; i < tab.length; i++)
... tab[i] ... ;
Zmiennej tablicowej typu typA[] można przypisać wartość zmiennej
tablicowej typu typB[] pod warunkiem, że dopuszczalne jest
przypisanie wartości typB zmiennej typA.
Każdej zmiennej tablicowej - jak każdej zmiennej zawierającej
referencję - można przypisać wartość null
Tak samo jak w przypadku innych obiektów - nie należy mylić
przypisania zmiennych tablicowych (czyli referencji) z kopiowaniem
zawartości tablic
Na jedną tablicę może wskazywać kilka zmiennych tablicowych. Za
pomocą każdej z nich (i operacji indeksowania) możemy zmieniać
wartości elementów tej jednej tablicy, a odwołania do tej tablicy
poprzez inne zmienne będą - oczywiście - uwzględniać te zmiany (np.
pokazywać zmienione wartości).
22
TABLICE JAKO ARUMENTY I WYNIKI METOD
●
●
●
●
●
Metody mogą działać na tablicach, do których referencje otrzymują w
postaci parametrów i mogą zwracać wyniki - referencje do tablic.
W nagłówku metod - parametry (które mają oznaczać tablice; są
referencjami do tablic) deklarujemy za pomocą T[], gdzie T - nazwa
typu elementów tablicy. Oczywiście, gdy wywołujemy metodę - to na
liście argumentów podajemy nazwy zmiennych tablicowych (już bez
nawiasów kwadratowych).
Jeśli metoda zwraca wynik - referencję do tablicy, to typem wyniku jest
również odpowiedni typ tablicowy T[].
Dla uproszczenia dalej będziemy mówić, że metoda otrzymuje jako
argument - tablicę i zwraca jako wynik - tablicę. Jest to skrót myślowy:
pamiętajmy, że zawsze chodzi o referencje do tablic
Np. metoda o nazwie dblVal, która zwraca referencję do nowo
utworzonej tablicy liczb całkowitych, wartości elementów której są
podwojonymi wartościami elementów tablicy liczb całkowitych, do której
referencja przekazana została metodzie jako argument, może być
zdefiniowana i użyta następująco
23
TABLICE JAKO ARUMENTY I WYNIKI METOD
public class Test {
static int[] dblVal(int[] tab) {
int[] w = new int[tab.length];
for (int i=0; i < w.length; i++) w[i] = tab[i]*2;
return w;
}
int[] a = {1, 2, 3, 4 };
int[] wynik = dblVal(a);
for (int i=0; i < wynik.length; i++)
System.out.print(" " + wynik[i])
}
}
24
TABLICE OBIEKTÓW
●
Pamiętamy, że w Javie argumenty przekazywane są metodom przez
wartość. Gdy argumentem jest zmienna tablicowa - przekazywana jest
referencja do tablicy - i tej oczywiście w metodzie nie jesteśmy w stanie
efektywnie zmienić. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, by zmienić
elementy przekazanej tablicy.
●
Elementami tablicy mogą być referencje do dowolnych obiektów, np.
String[] miasta = {"Warszawa", "Poznań", "Kraków"};
●
Stwórzmy tablicę obiektów np. klasy Para
Para[] tabPar = new Para[10];
Samo stworzenie tablicy nie tworzy jednak obiektów, do których
referencje są elementami tablicy. Zatem elementy tablicy na początku
będą miały domyślne wartości null - a dopiero po stworzeniu
obiektów i przypisaniu referencji (ich adresów) elementom tablicy
będziemy mogli używać elementów tablicy w operacjach na obiektach.
25
TABLICE OBIEKTÓW
Np.
●
●
public class TabPar {
Para[] tabPar = new Para[10];
for (int i=0; i < tabPar.length; i++)
tabPar[i] = new Para(i+1, i+2);
//for (int i=0; i < tabPar.length; i++)
// tabPar[i].show();
for (Para par : tabPar)
par.show();
}
}
Button tabB = new Button[10];
for (int i=0; i<tabB.length; i++)
tabB[i] = new Button();
26
TABLICE OBIEKTÓW
●
W przypadku tablic referencji do obiektów możemy użyć inicjatorów
klamrowych
Para[] tabPara = {new Para(1,1),new Para(2,3),
new Para(4,5) };
Button[] b = {new Button("A"),new Button("B") };
●
Przypomnijmy, że obiektowe konwersje rozszerzające pozwalają
przypisywać zmiennym oznaczającym obiekty klasy bazowej
referencje do obiektów klas pochodnych. Zatem elementy tablicy
mogą zawierać referencje wskazujące na obiekty różnych klas, pod
warunkiem, że klasy te mają tę samą klasę bazową- określającą
ogólny, niejako wspólny dla wszystkich, typ elementów tablicy. Np.
dla nadklasy Zwierze i podklasy Pies z poprzedniego wykładu:
Zwierze[] tabz = { new Zwierze(..), new Pies(...),
new Pies() };
27
TABLICE OBIEKTÓW
●
●
●
Wygodną konstrukcją składniową Javy jest wyrażenie ad hoc tworzące i
inicjujące tablicę referencji do obiektów:
new klasaA[] { refB, refC, ... }
Wyrażenie to tworzy tablicę typu klasaA[] i inicjuje ją referencjami
podanymi w nawiasach klamrowych, przy czym każda z tych referencji może
wskazywać obiekt klasy klasaA lub dowolnej klasy pochodnej od klasy
klasaA. Wynikiem wyrażenia jest referencja do zmiennej tablicowej typu
klasaA[].
Najczęściej wyrażenie to ma zastosowanie na liście argumentów wywołania
metody, której parametrem jest tablica. W ten sposób możemy uzyskać efekt
wywołania metody ze zmienną liczbą i (do pewnego stopnia) zmiennymi
typami argumentów. Np., metodę xyz , której parametrem jest tablica
zwierząt, możemy wywołać ze zmienną liczbą i typami zwierząt:
xyz( new Zwierze[] {new Pies(...), new Pies(...) ,
new Zwierze(...) } );
xyz( new Zwierze[] {new Pies(...),
new Pies(...) } );
Pies p1 = new Pies(...),p2 = new Pies(...);
xyz( new Zwierze[] { p1, p2 } );
28
TABLICE WIELOWYMIAROWE
●
Tablice wielowymiarowe w Javie realizowane są jako tablice elementów,
będących referencjami do tablic.
●
Liczba wymiarów określana jest przez liczbę nawiasów [ ].
●
Przykładowe sposoby deklaracji i inicjacji:
–
inicjalizacja w nawiasach klamrowych
int[][] mac1 = { { 1, 2, 3 }, { 4, 5, 6, 7 } };
–
dynamicznie
int[][] mac2 = new int[n][m];
–
tablica składa się z wektorów o różnych rozmiarach, zadawanych przez
tablicę w,np. dla
int w[] = { 2, 3, 4 };
int n = 3;
int[][] m3 = new int[n][]; //rozmiary wierszy będą
// zmienne dynamicznie
for(int i = 0; i < m3.length; i++) {
m3[i] = new int[w[i]];}
Rozmiar 0-go wiersza tablicy m3 wynosi 2, 1-go wiersza 3 , 2-go wiersza 4
29
TABLICE WIELOWYMIAROWE
public class MultiArr {
public static void main(String[] arg) {
int w[] = { 2, 3, 4 };
int n = 3;
//rozmiary wierszy będą zmieniane dynamicznie:
int[][] m3 = new int[n][];
for(int i = 0; i < m3.length; i++) {
m3[i] = new int[w[i]];
for (int j = 0; j < m3[i].length; j++) m3[i][j] = i + j;
}
for (int i = 0; i < m3.length; i++) {
System.out.println("Rozmiar " + i + "-go wiersza "
+ m3[i].length);
String out = " ";
for(int j = 0; j < m3[i].length; j++)
out += " " + m3[i][j];
System.out.println(out);
}
}
}
30
varargs
●
Możemy również korzystać z konstrukcji zwanej "varargs" do przekazania
dowolnej liczby wartości (parametrów aktualnych) do metody. Używamy
"varargs", gdy nie wiemy jak wiele argumentów określonego typu
będziemy przekazywać do metody. Jest to szybsze niż tworzenie tablic
ręcznie.
●
Aby użyć "varargs" należy po typie, a przed nazwą ostatniego parametru
napisać trzy kropki "…". Taka metoda może być wywołana z dowolną
liczbą parametrów, w tym bez żadnego parametru.
public static void show(String... tab) {
for (int i=0; i<tab.length; i++)
System.out.println(tab[i]);
}
Przykładowe wywołania funkcji show:
show();
show("Hello");
show("Jak", "się", "masz");
show(new String[]{"A","B"});
31
KLASA Arrays
●
Klasa Arrays z pakietu java.util zawiera wiele użytecznych metod
statycznych ułatwiających działania na tablicach wszelkich typów. Np.
–
wypełnianie tablic pojedynczą wartością – fill (tab, wartość)
–
kopiowanie tablic – copyOf(tab, newLen) zwraca nową tablicę,
przy czym
●
●
●
jeżeli newLen==tab.length, mamy dokładną kopię tablicy,
jeśli newLen>tab.length, to w nowej tablicy pojawią się na
końcu dodatkowe elementy z wartościami zero ( 0, false lub
null)
jeśli newLen<tab.length, to zostanie skopiowane pierwsze
newLen elem. tablicy tab
–
kopiowania fragmentów tablic – copyOfRange(tab,
fromIndex, toIndex)
–
metoda toString(tab), która wyprowadza napisową
reprezentację tablicy
32

JAVA- wykład 3

Transkrypt

Podobne dokumenty

język programowania C++

Zadanie 6. Napisać program o następującym działaniu:

Tablice statyczne

zadania z pierwszego terminu egzaminu z Technik Programowania

Laboratorium 3

Zadanie 1 - Undernet

Programowanie w języku Java - tablice

Laboratorium Java – Inicjalizacja i sprzątanie [2h] Kolejność

Studium Stacjonarne I stopnia kier. Ea, sem.III, 2013/2014

Konwersja i dziedziczenie II