Pobierz plik

ROK 2015, NR 1 (33)
Niektórzy konserwatywni katolicy zwykli
przypisywać polskim dominikanom łatkę liberałów, a nawet prześmiewczo określać ich
jako „domichnikanów”. Bracia studenci, nie
zważając na te głosy, postanowili przekornie
sparafrazować tytuł książki Adama Michnika
i podjąć gorący, polityczny temat. Numer nazwany Kościół, prawica, dialog stawia sobie za
cel ukazanie punktów stycznych, a także rozbieżnych w zakresie wartości i działalności
Kościoła oraz szeroko rozumianej prawicy.
Otwiera go (tuż po wywiadzie z abp. Celestino Migliore) dwugłos redaktorów naczelnych „Pressji” i „Kontaktu”. Jan Maciejewski
wskazał na dwie pokusy chrześcijańskiego
konserwatysty z XXI w., z jednej strony
uczynienie z nauki Kościoła utylitarnego
zasobu politycznego (niczym Akcja Francuska Charles’a Maurrasa), z drugiej uchylanie
się od zaangażowania politycznego z obawy
przed „pobrudzeniem” w pełnej nihilizmu
przestrzeni publicznej. Autor przyznał, że od
tych skłonności nie są wolni także politycy
polskiej prawicy. Tekst Ignacego Dudkiewicza stanowi pochwałę wewnątrzkościelnego
pluralizmu, zwłaszcza że lewicowość jest dla
publicysty przede wszystkim sposobem urządzania świata doczesnego, zredukowanym
głównie do ekonomii. Stwierdzenie, że „nie
będziemy rozliczani z tego, na jaką partię
głosowaliśmy, kogo popieraliśmy”, a jedynie
z troski o ubogich, jest mimo wszystko dość
ryzykowne. W numerze o tematyce z pogranicza polityki i religii nie zabrakło oczywi-
250
ście tekstu o. Macieja Zięby, który ponownie
ostrzegł przed ideologizacją wiary; irytujące
są jednak pełne uproszczeń przytyki wobec
katolickich tradycjonalistów. Czytelnik nie
może pominąć eseju o. Jean-Miguela Garrigues’a o Bożej pedagogice wobec pogan,
znakomitego w swej warstwie teologiczno-filozoficznej, ale dyskusyjnego na płaszczyźnie
historycznej. Godna uwagi jest także analiza walki amerykańskiej religijnej prawicy
o obecność w przestrzeni publicznej (m.in.
w myśli ks. Richarda Neuhausa) autorstwa o.
Jarosława Głodka. Pamiętając o wspomnianej w numerze teorii Marcela Gaucheta o istnieniu „dwóch prawic” (wolnorynkowej i socjalnej), warto przeczytać syntetyczny tekst
Łukasza Kryszaka o „katolickiej ekonomii”,
czyli stosunku Kościoła do współczesnych
systemów ekonomicznych. Wymieniając
koncepcje inspirujące się katolicką nauką
społeczną, autor omówił pokrótce także program ekonomii trynitarnej z 29. teki „Pressji”. Nie ma wątpliwości, że warto sięgnąć
po ten numer „Teofila”, przede wszystkim
ze względu na różnorodność i przystępność
tekstów. Pozostaje tylko żałować, że młodzi
dominikanie nie podjęli się analizy myśli
swoich współbraci z ubiegłego stulecia (np.
Woronieckiego, Bocheńskiego, Krąpca…) na
temat szeroko rozumianej prawicy i jej relacji
z Kościołem, co mogłoby przynieść bardzo
ciekawe wnioski.
Marcin Sanak
PRESSJE 2015, TEKA 40-41