Dostępność poprawek sieciowych w pomiarach

Dostępność poprawek sieciowych w pomiarach

NOWAK Aleksander1
NAUS Krzysztof 2
Dostępność poprawek sieciowych w pomiarach GNSS/RTN na Zatoce
Gdańskiej, w kontekście określania parametrów ruchu statku
WSTĘP
Uruchomienie w czerwcu 2008 roku Państwowej Aktywnej Sieci Geodezyjnej ASG-EUPOS,
a następnie dwóch komercyjnych sieci Leica SmartNet i TPI NETpro, otworzyło nowe perspektywy
w dziedzinie precyzyjnych pomiarów satelitarnych. Sieci te oferują między innymi serwis czasu
rzeczywistego, w ramach których transmitowane są dane, umożliwiające realizację pomiarów
satelitarnych RTK (z ang.: Real Time Kinematic) z dokładnościami na poziomie pojedynczych
centymetrów. Kilkuletnie doświadczenia z eksploatacji sieci wskazują, że mimo szerokiej gamy
potencjalnych aplikacji, główną grupą użytkowników są geodeci. Statystyki pokazują, że istnieje
znikome zainteresowanie mniej dokładnymi pomiarami DGNSS (z ang.: Differential Global
Navigation Satellite System) oraz wykorzystaniem aktywnych sieci do zadań takich jak hydrografia,
nawigacja, bezpieczeństwo, zarządzanie kryzysowe czy zarządzanie flotą pojazdów. Aplikacje
aktywnych sieci geodezyjnych na morzu są limitowane zasięgiem pojedynczych stacji referencyjnych.
Praktycznie niemożliwe jest skorzystanie z poprawek sieciowych poza polską częścią Zatoki
Gdańskiej, a poprawki od pojedynczych stacji można odbierać na odległościach warunkowanych
pokryciem usługą GPRS poszczególnych operatorów telefonii komórkowej, czyli kilkanaście
kilometrów od brzegu. To sprawia, że aktywne sieci geodezyjne pozostają poza zainteresowaniem
nawigacji morskiej. Są jednak obszary, w których potencjalnie sieci te mogą znaleźć z powodzeniem
zastosowanie. Jednym z nich jest precyzyjne określanie parametrów ruchu statków w czasie prób
morskich. Tego typu doświadczenia mogłyby odbywać się na obszarach morskich dobrze pokrytych
usługą GPRS oraz serwisami sieci aktywnych stacji referencyjnych, takich jak Zatoka Gdańska.
Warunkiem jest wysoka dostępność poprawek do pomiarów GNSS, w tym poprawek
wypracowywanych przez sieć stacji referencyjnych tzw. RTN (z ang.: Real Time Network).
W niniejszym artykule przedstawiono wyniki badań dotyczących dostępności poprawek
sieciowych RTN w pomiarach GNSS realizowanych na obszarze Zatoki Gdańskiej. Ich celem było
oszacowanie możliwości praktycznego zastosowania precyzyjnych pomiarów satelitarnych,
z wykorzystanie aktywnych sieci geodezyjnych, do określania parametrów ruchu statków. Ponieważ
wstępna analiza wykazała, że z trzech funkcjonujących w województwie pomorskim aktywnych sieci
najlepsze pokrycie Zatoki Gdańskiej zapewnia Leica SmartNet, badania przeprowadzono pod kątem
tej właśnie sieci. Opisano przebieg eksperymentu, zastosowane urządzenia pomiarowe oraz
zaprezentowano wyniki przeprowadzonych badań, a także wnioski z nich płynące.
1
AKTYWNE SIECI GEODEZYJNE
W chwili obecnej w Polsce funkcjonują trzy aktywne sieci stacji referencyjnych:
– państwowa Aktywna Sieć Geodezyjna ASG-EUPOS. Dostęp do sieci jest płatny od lipca 2014 r.,
– komercyjna sieć Leica SmartNet, dostępna dla wszystkich użytkowników, którzy posiadają
odbiorniki dowolnego producenta i wykupią subskrypcje,
– komercyjna siec TPI NETpro. Dostęp do usług sieci jest dostępny tylko dla użytkowników, którzy
nabili urządzenia firmy Sokkia lub Topcon.
1
2
Politechnika Gdańska, Katedra Geodezji, 80-233 Gdańsk, ul. Gabriela Narutowicza 11/12. Tel: +48 883 911 654, [email protected]
Akademia Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte, Instytut Nawigacji i Hydrografii Morskiej, 81-103 Gdynia, ul. Śmidowicza 69.
Tel:+48 694 476 456, [email protected]
7913
Poniżej przedstawiono krótka charakterystykę poszczególnych aktywnych sieci geodezyjnych,
z uwzględnieniem możliwości ich wykorzystania na obszarze Zatoki Gdańskiej.
Państwowa Aktywna Sieć Geodezyjna ASG-EUPOS
System precyzyjnego pozycjonowania ASG-EUPOS, czyli Aktywna Sieć Geodezyjna EUPOS, to
sieć stacji referencyjnych rozlokowanych na terenie całej Polski, uruchomiona 2 czerwca 2008 r. Jest
kierowana przez Główny Urząd Geodezji i Kartografii. System jest integralną częścią projektu
europejskiego EUPOS, który obejmuje również kraje Europy Wschodniej i Środkowej. Przez 24 godz.
na dobę, przez 7 dni w tygodniu, oferuje ona serwisy czasu rzeczywistego: NAWGEO, NAWGIS
i KODGIS oraz serwisy umożliwiające wykonanie obliczeń w tzw. postprocessing’u – POZGEO D
i POZGEO. Interesującym, z punktu widzenia prowadzonych badań, jest serwis NAWGEO,
zapewniający transmisję w czasie rzeczywistym danych, umożliwiających realizację precyzyjnych
pomiarów fazowych. Dane te są wypracowywane w oparciu o obserwacje z pojedynczej stacji
referencyjnej (wtedy mówimy o tzw. pomiarach RTK – z ang.: Real Time Kinematic) lub z grupę
stacji – wtedy są to pomiary RTN (z ang.: Real Time Network). Poprawki te umożliwiają
wyznaczenie współrzędnych punktów w czasie rzeczywistym, z dokładnościami na poziomie
pojedynczych centymetrów.
ASG-EUPOS składa się z sieci 124 stacji referencyjnych oraz dwóch centrów obliczeniowych.
Niestety większość stacji referencyjnych wyposażonych jest jedynie w moduły GPS, czyli nie
umożliwiają wykonywania pomiarów w oparciu o oba funkcjonujące globalne systemy nawigacji
satelitarnej – amerykański GPS i rosyjski GLONASS, czyli tzw. pomiarów GNSS. Obecnie dostępne
są jedynie trzy podsieci GPS+GLONASS:
– podsieć śląsko,
– podsieć mazowiecka,
– podsieć pomorska.
1.1
Dwie pierwsze funkcjonują od początku ASG-EUPOS, natomiast podsieć pomorska została
uruchomiona dopiero w połowie maja b.r. Na Rys.1 przedstawiono rozmieszczenie stacji
referencyjnych wchodzących w skład sieci.
Rys.1. Rozmieszczenie stacji referencyjnych sieci ASG-EUPOS [1]
7914
Rys.2. Przedstawia podsieć pomorskiej GPS+GLONASS, której uruchomienie zostało oficjalnie
ogłoszone na stronach ASG-EUPOS 15 maja 2014 r.
Rys.2. Pokrycie Zatoki Gdańskiej stacjami referencyjnymi sieci ASG-EUPOS [2]
Jak widać na Rys.2., tylko niewielki fragment Zatoki Gdańskiej pokryty jest poprawką sieciową
RTN. Oczywiście można też korzystać z poprawek wyliczonych na podstawie obserwacji
prowadzonych przez pojedyncze stacje WLAD i GDAN, ale należy pamiętać, że w takim przypadku
dokładność wyznaczeń współrzędnych pozycji spada z odległością od stacji referencyjnej.
Komercyjna sieć Leica SmartNet
Komercyjna sieć Leica SmartNet jest to sieć stacji referencyjnych GNSS (wszystkie stacje
wyposażone są w moduły GPS+GLONASS), z których pozyskiwane są dane pozwalające na
wytworzenie poprawek RTK i RTN dla odbiorników mobilnych. Została ona zbudowana za pomocą
urządzeń i oprogramowania Leica Geosystems. Sieć, tak samo jak ASG-EUPOS, świadczy serwisy
czasu rzeczywistego i postprocessing’u 24 godziny na dobę, przez 7 dni w tygodniu. Dzięki sieci
SmartNet użytkownicy mają, oprócz bardzo łatwego dostępu do poprawek, możliwość korzystania
z niezawodnych usług sieciowych o wysokiej jakości, gwarantowanych poprzez szeroko rozbudowane
centra kontroli i przetwarzania danych. Sieć SmartNet, w przeciwieństwie do ASG-EUPOS nie jest
siecią państwową i nie funkcjonuje tylko na obszarze Polski. Jest dostępna w wielu krajach
europejskich, Australii, Ameryce Północnej i Rosji. Sieć SmartNet Polska jak na razie składa się
z 90 na stałe zainstalowanych stacji, których najwięcej zlokalizowanych jest na pomorzu oraz na
terenie województwa łódzkiego. Liczba stacji jest sukcesywnie powiększana, aby mogła pokryć
swoim zasięgiem obszar całego kraju. Na Rys.3. przedstawiono rozmieszczenie stacji referencyjnych
sieci Leica SmartNet w okolicach Zatoki Gdańskiej, a na Rys.4. rozmieszczenie stacji na terenie
całego kraju.
1.2
Rys. 3. Pokrycie Zatoki Gdańskiej stacjami referencyjnymi sieci Leica SmartNet [3]
7915
Rys.4. Rozmieszczenie sieci stacji referencyjnych sieci Leica SmartNet na terenie Polski [3]
Komercyjna sieć TPI NETpro
TPI NETpro jest to ogólnopolska sieć stacji referencyjnych GPS+GLONASS, która upowszechnia
korekty do pomiarów GNSS w czasie rzeczywistym. TPI NETpro świadczy serwisy tylko i wyłącznie
dla klientów, którzy zakupili odbiorniki Sokkia bądź też Topcon. TPI NETpro jest częścią
ogólnoświatowej sieć TopNET Live, stworzonej przez firmę Topcon. Jest dostępna między innymi
w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Włoszech. Udostępnia ona poprawki
sieciowe RTK (tzw. RTN) do pomiarów wykonanych z wykorzystaniem systemów GPS i GLONASS.
W ramach sieci pracuje 117 stacji referencyjnych (Rys.5), wspomaganych przez 15 stacji
zagranicznych, znajdujących się na terenie Czech, Ukrainy i Niemiec [4].
1.3
Rys. 5. Rozmieszczenie stacji TPI NETpro na terenie Polski, z przykładową oceną rozwiązania [5]
7916
Rys. 6. Pokrycie Zatoki Gdańskiej stacjami referencyjnymi sieci TPI NETpro
Dokładności wyznaczeń
Dokładność wyznaczeń współrzędnych z wykorzystaniem poprawek dystrybułowanych w ramach
serwisów aktywnych sieci geodezyjnych, zależy od kilku podstawowych czynników:
– rodzaju wykorzystywanego serwisu. Najwyższe dokładności uzyskuje się w serwisach
umożliwiające realizację wieloczęstotliwościowych pomiarów fazowych. Serwisy udostępniające
korekty tylko do pomiarów kodowych, dają dużo niższe dokładności,
– liczby wykorzystywanych systemów. Pomiary wykorzystujące jednocześnie system GPS
i GLONASS będą dokładniejsze, niż pomiary zrealizowane z użyciem tylko jednego systemu,
– rodzaju wykorzystywanej poprawki. Poprawki sieciowe (wypracowane na podstawie obserwacji
z wielu stacji referencyjnych) dają dokładniejsze rozwiązania niż poprawki do pojedynczej stacji,
zwłaszcza w sytuacji, gdy odległość do stacji jest duża (większa niż 20 km),
– techniki pomiaru. Pomiary uśrednione w wielu wyznaczeń będą dokładniejsze, niż pojedyncze.
Ponadto, wyższe dokładności uzyskuje się w postprocessing’u niż w czasie rzeczywistym,
– geometrii segmentu kosmicznego. Jest ona charakteryzowana geometrycznymi współczynnikami
dokładności DOP (z ang.: Dilution Of Precision), często (nie do końca poprawnie) nazywanymi
współczynnikami rozmycia precyzji. Im niższa wartość współczynnika, tym dokładniejszych
pomiarów należy się spodziewać. Ogólnie rzecz ujmując, wartości DOP są tym mniejsze, im
więcej satelitów i im bardziej równomiernie rozmieszczone są względem pozycji użytkownika.
Jeżeli liczba obserwowanych satelitów jest niewielka (4-5) i są ono dodatkowo skupione w jednym
obszarze sfery niebieskiej, to błędy wyznaczeń współrzędnych będą większe.
1.4
Zatem, odpowiedź na pytanie o dokładności wyznaczeń współrzędnych punktu drodze pomiarów
satelitarnych z wykorzystaniem aktywnych sieci geodezyjnych, nie jest do końca jednoznaczna.
Zakłada się, że w czasie rzeczywistym poprawki sieciowe RTN umożliwiają wykonywanie pomiarów
przez dwuczęstotliwościowe fazowe odbiorniki GNSS z dokładnością na poziomie pojedynczych cm.
Na stronach poszczególnych operatorów widnieją następujące zakładane wartości błędów:
– ASG-EUPOS:
– dokładność wyznaczenia współrzędnych horyzontalnych do 3 cm,
– dokładność pomiaru wysokości do 5 cm,
– Leica SmatrNet:
– dokładność wyznaczenia współrzędnych horyzontalnych do 2 cm,
– dokładność pomiaru wysokości do 4 cm,
– TPI NETpro:
– brak informacji na stronie internetowej.
Biorąc pod uwagę fakt, że najlepsze pokrycie obszaru Zatoki Gdańskiej poprawką powierzchniową
zapewnia sieć Leica SmartNet (por. Rys. 2, 3 i 6), dystrybuująca w czasie rzeczywistym korekty do
7917
pomiarów zarówno GPS jak i GLONASS, badania przeprowadzono z wykorzystaniem tej właśnie
sieci.
1.5 Typy poprawek sieciowych RTN
Przed pojawieniem się aktywnych sieci stacji referencyjnych, jedynym typem poprawek do
pomiarów fazowych realizowanych w czasie rzeczywistym były poprawki do pojedynczej stacji
referencyjnej. Oznacza to, że użytkownik otrzymywał dane wypracowane w oparciu o obserwacje
prowadzone przez jedną stację referencyjną. Pomiary realizowane z ich wykorzystaniem określane są
mianem RTK. Ich wadą jest to, że dokładności wyznaczeń współrzędnych spadają z odległością od
stacji referencyjnej. Powoduje to niejednakowy rozkład błędów w obszarze realizacji zadań
pomiarowych. Rozwiązaniem tego problemu było wprowadzenie poprawek sieciowych, zwanych też
powierzchniowymi. Dane do obliczenia poprawki pochodzą w tym przypadku z obserwacji z kilku
stacji. Rodzi to konieczność istnienia centrum obliczeniowego, odpowiedzialnego za wypracowanie
danych, które mają być przesyłane do użytkowników. Proces obliczeniowy dla sieci stacji jest dużo
bardziej skomplikowany, niż w przypadku pojedynczej stacji. Stosowane są też różne podejścia do
problemu wykorzystania danych rejestrowanych przez poszczególne stacje referencyjne. Stąd też
mamy różne typy poprawek sieciowych. Obecnie w sieciach funkcjonujących na terenie Polski
stosowane są następujące:
– MAX (lub MAC),
– VRS,
– i-MAX.
Do lipca 2011 r. stosowana była w sieci ASG-EUPOS także poprawka FKP, ale ze względu na
małe zainteresowanie użytkowników, została wyłączona.
Metoda generowania poprawki typu MAX (lub MAC – z ang.: Master and Auxiliary Concept)
to jedyna metoda standaryzowana. Pozwala ona odbiornikowi ruchomemu kontrolować rozwiązanie,
co oznacza, że może on dobrać metodę obliczeń do okoliczności. W metodzie tej serwer RTK wysyła
pełne informacje o surowych obserwacjach oraz współrzędnych stacji referencyjnej, wybranej jako
stacja główna. Wszystkie pozostałe stacje znajdujących się w okolicy (lub odpowiedni zbioru stacji),
są stacjami pomocniczymi. Serwer RTK przesyła zredukowane nieoznaczoności obserwacji ze stacji
pomocniczych (względem stacji głównej) oraz różnice współrzędnych między stacją główną
i stacjami pomocniczymi. Na podstawie tych danych odbiornik ruchomy samodzielnie oblicza
poprawki do obserwacji, w zależności od miejsca, w którym się znajduje. [5]
Metody i-MAX (z ang.: individual Master and Auxiliary Concept) oraz VRS (z ang.: Virtual
Reference Station) są do siebie podobne. Obie są metodami zindywidualizowanymi, co oznacza,
że każdy odbiornik ruchomy otrzymuje specyficzne dla swojego położenia poprawki. Zatem
w metodach tych odbiornik ruchomy musi przesyłać do serwera RTK informacje o sowim
przybliżonym położeniu. Obie metody korzystają z nieupublicznionych algorytmów do generowania
poprawek i dlatego nazywane są metodami niestandaryzowanymi. Zarówno w przypadku i-MAX, jak
i VRS serwer RTK oblicza poprawki celem zredukowania wpływu błędów zależnych od odległości.
Oznacza to, że rozwiązanie sieciowe nie jest zoptymalizowane pod kątem pozycji odbiornika i może
ograniczać uzyskanie właściwego rozwiązania fazowego. Obie metody generują poprawki, które
symulują działanie pojedynczej stacji referencyjnej. Oznacza to, że do odbiornika wysyłana jest tylko
ograniczona liczba danych (a nie jak w przypadku MAX pełne surowe obserwacje), co może
spowodować, iż w pewnych okolicznościach rozwiązanie nieoznaczoności będzie nieosiągalne.
Główna różnica między metodami polega na tym, iż w i-MAX generowane są poprawki dla
rzeczywistych stacji referencyjnych, a w VRS dla wirtualnych. Ponieważ poprawki i-MAX są
odniesione do fizycznej stacji referencyjnej, to linia bazowa między główną stacją i pozycją
odbiornika ruchomego może być zawsze bezpośrednio pomierzona, a co za tym idzie pomiar może
zostać odtworzony i powtórzony. W metodzie VRS odbiornik ruchomy nie odbiera żadnych
obserwacji odniesionych do rzeczywistych stacji referencyjnych. Oznacza to, że linia bazowa między
wirtualną stacją referencyjną i pozycją odbiornika ruchomego nie może zostać bezpośrednio
7918
pomierzona. Taka sytuacja narusza fundamentalną zasadę geodezyjną, czyli możliwość odtworzenia
i powtórzenia pomiaru. Porównanie metod generowania poprawek sieciowych RTN zaprezentowano
w Tab.1.
Tab. 1. Porównanie metod generowania poprawek sieciowych RTN
Dostępność
Metoda standaryzowana
Maksymalizacja wykorzystania danych satelitarnych
Spójność danych
Możliwość odtworzenia i powtórzenia pomiaru
Minimalizacja błędów zależnych od odległości
2
VRS
+
i-MAX
+
+
+
MAX
+
+
+
+
+
+
OPIS PRZEPROWADZONYCH BADAŃ
Urządzenia pomiarowe
Pomiary zrealizowano na Zatoce Gdańskiej w czerwcu 2014 r. Wykorzystano w nich 3 zestawy
GNSS RTK zamontowane na dziobie i burtach okrętu:
– 1 zestaw Leica Viva, składający się z odbiornika GS10, kontrolera CS15 oraz anteny AS10 –
zamocowany na dziobie okrętu (Rys.7),
– 2 zestawy Leica 1200, składające się z zintegrowanych odbiorników System 1200 typu
SmartAntenna (ATX1230GG) oraz kontrolerów RX1250 – zamocowane symetrycznie na prawej
i lewej burcie (Rys.8).
2.1
Rys. 7. Zestaw Leica Viva zamocowany na dziobie okrętu
Zestaw Leica 1200 – lewa burta
Zestaw Leica 1200 – prawa burta
Rys. 8. Zestawy Leica 1200 zamocowane na prawej i lewej burcie okrętu
7919
Wszystkie odbiorniki pracowały w sieci aktywnych stacji referencyjnych Leica SmartNet.
Wykorzystywano poprawki sieciowe typu MAX, i-MAX i VRS (każdy odbiornik inną)
dystrybuowane za pomocą protokołu NTRIP w ramach serwisu NAWGEO. Odbiornik na dziobie
wykorzystywał poprawkę typu MAX, odbiornik na prawej burcie i-MAX, a na lewej – VRS. Dostęp
do Internetu zapewniały radiomodemy GSM wyposażone w karty SIM sieci PLAY. Odbiorniki
wyznaczały współrzędne wykorzystując zarówno amerykański system GPS, jak i rosyjski GLONASS.
Antena odbiornika GS10 (na dziobie) została zamocowana na statywie aluminiowym (Rys.7),
natomiast odbiorników Systemu 1200 (na obu burtach) na tyczkach z włókna węglowego (Rys.8).
2.2
Przebieg i wyniki eksperymentu
Pomiary prowadzono na wodach Zatoki Gdańskiej w czerwcu 2014 r. na trasie między Portami
HEL i GDYNIA. Trasę przejścia okrętu w trakcie realizacji pomiarów przedstawiono na Rys.9.
Rys. 9. Trasa okrętu na morzu w trakcie realizacji pomiarów
W celu określenia dostępności danego typu poprawek sieciowych RTN zdefiniowano następujące
stany systemu:
– stan pracy – dostępne jest rozwiązanie fazowe,
– stan awarii – brak rozwiązania fazowego.
Zdefiniowanie stanów pracy i awarii pozwoliło określić czasy pozostawiania systemu
w poszczególnych stanach. Na tej podstawie obliczono średni czas pomiędzy awariami MTBF (z ang.:
Mean Time Between Failures) oraz średni czas do naprawy MTTF (z ang.: Mean Time To Fix) jako:
1 n
Xi
n
i 1
1 m
MTBF   Y j
m j 1
MTBF 
gdzie:
X i – czas pozostawania w i-tym stanie pracy,
Y j – czas pozostawania w j-tym stanie awarii,
n – liczba stanów pracy,
m – liczba stanów awarii.
7920
(1)
(2)
Obliczenie MTBF i MTTF umożliwiło określenie dostępności A(t ) danego typu poprawek
sieciowych RTN, z następującej zależności: jako:
A(t ) 
MTBF
MTBF  MTTF
(3)
Wyniki przeprowadzonych badań zestawiono w Tab.2.
Tab. 2. Porównanie dostępności poprawek sieciowych RTN
Dostępność
VRS
0,899
i-MAX
0,931
MAX
0,835
WNIOSKI
Z przeprowadzonych badań wynika, że najwyższą dostępnością cechowały się poprawki sieciowe
typu i-MAX, następnie VRS, a najniższą MAX. Nie jest to zbyt zaskakujące, jeżeli weźmiemy pod
uwagę fakt, że liczba danych przesyłanych w ramach metody MAX jest największa, zatem
prawdopodobieństwo uszkodzenia depeszy jest najwyższe. Niemiej jednak, można powiedzieć,
że mamy do czynienia z wysoką dostępnością precyzyjnych rozwiązań fazowych GNSS/RTN na
polskich wodach Zatoki Gdańskiej. Jest to z pewnością zasługą dobrej konfiguracji stacji
referencyjnych sieci Leica SmartNet oraz dobrym pokryciem usługą GPRS operatorów telefonii
komórkowej. Należy spodziewać się, że w przypadku pozostałych sieci (ASG-EUPOS i TPI NETpro),
wyniki te byłyby dużo gorsze.
Wysoka dostępności rozwiązań fazowych otwiera nowe perspektywy dla zastosowania aktywnych
sieci geodezyjnych. Wśród potencjalnych aplikacji można by wymienić takie jak:
– określanie parametrów manewrowych jednostek pływających,
– określanie poprawek urządzeń nawigacyjnych,
– prace hydrograficzne,
– precyzyjne pozycjonowanie,
– systemy dokujące.
Dalsze badania prowadzone będą w kierunku możliwości wykorzystania trzech jednorodnych
odbiorników GNSS, pracujących w aktywnej sieci geodezyjnej Leica SmartNet, do precyzyjnego
pomiaru parametrów ruchu statku, w tym kątów orientacji przestrzennej kadłuba.
Streszczenie
W niniejszym artykule przedstawiono wyniki badań dotyczących dostępności poprawek sieciowych RTN
(z ang. Real Time Network) w pomiarach GNSS realizowanych na obszarze Zatoki Gdańskiej. Ich celem było
oszacowanie możliwości praktycznego zastosowania precyzyjnych pomiarów satelitarnych, z wykorzystaniem
aktywnych sieci geodezyjnych, do określania parametrów ruchu statków. Ponieważ wstępna analiza wykazała,
że z trzech funkcjonujących w województwie pomorskim aktywnych sieci najlepsze pokrycie Zatoki Gdańskiej
zapewnia Leica SmartNet, badania przeprowadzono pod kątem tej właśnie sieci. Opisano przebieg
eksperymentu, zastosowane urządzenia pomiarowe oraz zaprezentowano wyniki przeprowadzonych badań,
a także wnioski z nich płynące. Pomiary wykonano na okręcie Marynarki Wojennej na wodach Zatoki
Gdańskiej w czerwcu 2014. Rejestracji danych dokonano za pomocą trzech geodezyjnych odbiorników
fazowych firmy Leica. Każdy z nich współpracował z siecią Leica SmartNet, ale odbierał inny typ poprawek
sieciowych RTN. Zarejestrowane obserwacje opracowano pod kątem dostępności rozwiązań fazowych.
7921
Real Time Network corrections availability on the Gulf of Gdansk area
during GNSS/RTN measurements, in the context of ship’s movement
parameters determination
Abstract
The article presents the results of experiments on the RTN (Real Time Network) corrections availability
on the Gulf of Gdansk area during GNSS measurements. Their goal was to estimate the possibility of practical
application of satellite measurement, using active geodetic network, to determine the the ship’s movement
parameters. Because preliminary analysis showed that of the three existing active networks in Pomeranian,
best coverage of the Gulf of Gdansk provides Leica SmartNet, further researches were done with the use of this
network. The course of the experiment and the applied measuring equipment were presented. Also the results
of experiments and arrived conclusions were described. Measurements were done on the Polish Navy ship at
the waters of the Gulf of Gdansk in June 2014. The data were recorded with the use of three Leica geodetic
phase receivers. Each of them worked in Leica SmartNet network, but received a different type of network
corrections. The collected data were analyzed in terms of phase solutions availability.
BIBLIOGRAFIA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
http://www.asgeupos.pl/index.php?wpg_type=syst_descr
http://www.asgeupos.pl/index.php?wpg_type=news_show&news_id=178
http://pl.smartnet-eu.com/mapa-zasigu_19.htm
http://www.tpinet.pl/o-sieci/opis-sieci
http://www.cgs.wat.edu.pl
http://pl.smartnet-eu.com/poprawki-max_233.htm
http://pl.smartnet-eu.com/i-max-oraz-vrs_232.htm
Nowak A., Dokładność względna GNSS w kontekście wyznaczenia orientacji przestrzennej UGV,
LOGISTYKA 6/2010
9. Nowak A., Możliwości wykorzystania sieci ASG-EUPOS do automatycznego wyznaczania
parametrów manewrowych jednostki pływającej, LOGISTYKA 6/2010
10. Nowak A., Możliwości wykorzystania sieci ASG-EUPOS do walidacji okrętowych urządzeń
nawigacyjnych, Archiwum Geoamtyki, „Pomiary Satelitarne w Geodezji i Lotnictwie”, ISBN
978-83-930010-4-0, 2011
11. Nowak A., Możliwości wykorzystania odbiorników GNSS do określenia orientacji przestrzennej
pojazdu UGV, Archiwum Geoamtyki, „Pomiary Satelitarne w Geodezji i Lotnictwie”, ISBN 97883-930010-4-0, 2011
7922