Jak wiecie, lub też nie w Polsce mamy 23 Parki

Jak wiecie, lub też nie w Polsce mamy 23 Parki
Narodowe. Każdy z nich cechuje się innymi
warunkami naturalnymi, innymi charakterystycznymi
zwierzętami czy roślinami.
W tym artykule chciałabym Wam przybliżyć te,
według mnie najciekawsze z nich.
Woliński Park Narodowy
Dominującym krajobrazem jest pasmo wzniesień moreny czołowej graniczące z
morzem i zalewem. Najwyższe klify osiągają wysokość 95 m. Abrazja klifowego
wybrzeża corocznie przesuwa linię brzegu o około 80 cm. Wzgórza morenowe, które
zajmują około 75% powierzchni parku najwyższą wysokość – 115,9 m n.p.m.,
osiągają w kulminacji Grzywacza. Drugim, pod względem zajmowanego obszaru jest
krajobraz delty Świny z kilkudziesięcioma bagnistymi wysepkami, które rozdzielone są
licznymi kanałami cieśniny Świny. Na tym terenie proces jego formowania jest również
stale aktywny – corocznie zmienia się konfiguracja dna, powstają nowe płycizny, wysepki.
Trzecim typem krajobrazu jest pojezierze z polodowcowymi jeziorami, ozami i kemami (okolice
Warnowa). Niewielką część Parku zajmuje rozległy obszar sandru (Wapnica-Karnocice).
We wschodniej części parku w pobliżu Warnowa i Wisełki, znajdują się polodowcowe jeziora: Warnowo Zachodnie,
Warnowo Wschodnie, Jezioro Czajcze, Jezioro Domysłowskie, Zatorek i Wisełka.
Dużą atrakcją parku są Ruchome Wydmy.
W pigułce:
Powierzchnia: 109,37 km2
Długość szlaków turystycznych: 44 km
Siedziba: Międzyzdroje
Symbol : Bielik Zwyczajny
Rok założenia: 1960r.
Białowieski Park Narodowy
Białowieski Park Narodowy leży przy wododziale Wisły i Niemna. Na terenie parku nie ma
żadnych jezior ani większych rzek. W puszczy ma swoje źródło rzeka Orłówka. Puszcza
Białowieska jest najlepiej zachowanym lasem naturalnym na Niżu Europejskim. Ponad 2/3
powierzchni parku zajmują lasy liściaste. W miejscach zalewanych przez kilka miesięcy wodą,
rosną olsy i łęgi, składające się głównie z olszy czarnej i jesionu. W suchszych miejscach rosną
natomiast bory sosnowe, świerkowe i mieszane. Ogólnie flora parku liczy ponad 1000 gatunków
roślin.
Białowieski Park Narodowy charakteryzuje się dużą ilością martwego drewna. W Obszarze ochrony
ścisłej zajmuje ono około 25% masy wszystkich drzew. Dzięki rozkładowi martwych pni do gleby
wracają cenne substancje odżywcze, przywracające jej żyzność. Ponadto, martwe drewno staje się siedliskiem dla niezliczonej ilości organizmów
saproksylicznych – grzybów, bakterii i bezkręgowców. Wiele z nich to gatunki zagrożone wyginięciem, niewystępujące nigdzie indziej w
Europie.
Symbolem parku jest żubr, gdyż właśnie w tym parku ocalono od zagłady to zwierzę. Żubry wyginęły już prawie całkowicie w XVIII wieku. Ich
nieliczne populacje przeżyły jedynie na Kaukazie i w Puszczy Białowieskiej. W 1919 zabity został ostatni osobnik w Puszczy Białowieskiej.
Wyginęła również populacja kaukaska. Do Białowieży zaczęto ściągać osobniki z ogrodów zoologicznych. Początkowo hodowane były na
osobnym dziedzińcu. Obecnie w Białowieskiej Puszczy żyje około 750 żubrów (z czego około 440 po stronie polskiej), spośród 3000 na całym
świecie; wszystkie pochodzą właśnie z białowieskiej hodowli.
W pigułce:
Powierzchnia: 105,17 km2
Długość szlaków turystycznych: 34,5 km
Siedziba: Białowieża
Symbol: Żubr
Rok założenia: 1932r.
Bieszczadzki Park Narodowy
Bieszczadzki Park Narodowy jest trzecim co do wielkości parkiem narodowym na terenie Polski.
Roślinność stanowi ok. 780 gatunków roślin naczyniowych, 250 gatunków mchów, 500 gatunków
porostów i 1000 gatunków grzybów. Około 30 to endemiczne gatunki wschodniokarpackie, np. tojad
wschodniokarpacki i tauryjski, goździk kartuzek, goździk skalny, lepnica karpacka, pszeniec biały.
Spośród 230 gatunków kręgowców, w parku można spotkać takie zwierzęta jak: jeleń, ryś, żmija, żbik,
sarna, dzik, niedźwiedź brunatny, wilk, orzeł przedni, orlik krzykliwy, puchacz, wąż Eskulapa, żubr,
puszczyk uralski
Poza kręgowcami jest też dużo wyjątkowych pierścienic, owadów i pajęczaków.
W pigułce:
Powierzchnia: 292,02 km2
Długość szlaków turystycznych: 206 km
Siedziba: Ustrzyki Górne
Symbol: Ryś
Rok założenia: 1973r.
Park Narodowy „Bory Tucholskie”
Charakterystycznym elementem ukształtowania terenu są rynny polodowcowe o przebiegu
południkowym. Przykładem jest Rynna Jeziora Charzykowskiego, stanowiącego fragment zachodniej
granicy parku. Wytopiska, powstałe w wyniku topnienia martwego lodu, przybrały kształt kotłów,
lejków lub nieregularnych obniżeń terenu.
W obrębie parku znajduje się 21 jezior, z których największe i najgłębsze to Jezioro Ostrowite. Osiem z
nich jest ze sobą połączonych i tworzy ciąg nazwany Strugą Siedmiu Jezior. Cztery jeziora – Wielkie
Gacno, Małe Gacno, Nierybno i Głuche to jeziora lobeliowe.
W parku przeważają gleby bielicowe. Na skałę macierzystą składa się piasek sandrowy i lodowcowy, czasem glina
zwałowa, w pobliżu rzek dominują osady akumulacyjne.
W pigułce:
Powierzchnia: 46,13 km2
Długość szlaków turystycznych: brak danych
Siedziba: Charzykowy
Symbol: Głuszec
Rok założenia: 1996r.
Tatrzański Park Narodowy
Klimat Tatr, a co za tym idzie ich roślinność, charakteryzuje się piętrowością.
Piętro najniższe, czyli piętro regla dolnego, porastają bory świerkowe z
niewielką domieszką jodły, buka i jaworu. Regiel górny to prawie wyłącznie
bór świerkowy, rzadko tylko występuje reliktowy bór limbowo-świerkowy. Piętro kosówki porasta roślinność krzewiasta z przewagą
kosodrzewiny. Piętro hal to murawy wysokogórskie z bogatą roślinnością alpejską. Można tu spotkać m.in. wiele gatunków goryczek, goździka
lodowcowego, sasankę alpejską. W piętrze turni roślin jest niewiele, choć niektóre z nich są silnie przywiązane do tego piętra wysokościowego
np. goryczka przezroczysta i jaskier lodnikowy.
Z tatrzańskich ssaków warto wymienić kozicę, świstaka (które wytworzyły w Tatrach podgatunki: kozicę tatrzańską i świstaka tatrzańskiego), a
w niższych partiach jelenia, sarnę, rysia i łasicę oraz niedźwiedzia brunatnego. Wśród ptaków króluje orzeł przedni, charakterystyczny jest też
pomurnik, gniazdujący w wyższych partiach gór. Można go rozpoznać po czerwonych skrzydłach i niezwykłych zdolnościach wspinaczkowych.
W pigułce:
Powierzchnia: 211,64 km2
Długość szlaków turystycznych: 275 km
Siedziba: Zakopane
Symbol: Kozica
Rok założenia: 1955r.
Dodatek do 16. numeru „Żywiołaka”
Gazety 4. Szczepu Harcerskiego „Żywioły”
www.zywiolak.4szczep.zhp.net.pl