Listopad 2013 Konspekt na spotkania Grup Sąsiedzkich nr 105

z miłości Bożej, ustanawiającej Przymierze, jest poznaniem oświecającym
drogę historii. Dlatego też w Biblii prawda i wierność występują razem: Bóg
prawdziwy jest Bogiem wiernym, Tym, który dotrzymuje swoich obietnic
i pozwala w czasie zrozumieć swój zamysł. Przez doświadczenie proroków,
w bólu wygnania i w nadziei ostatecznego powrotu do świętego Miasta,
Izrael pojął, że prawda Boża przekracza granice jego dziejów, obejmując całe
dzieje świata, poczynając od stworzenia. Poznanie wiary oświeca nie tylko
szczególną drogę jednego narodu, ale całe dzieje stworzonego świata, od jego
początków aż do skończenia. /Papież Franciszek, Lumen fidei, nr 28./
Nadzieja, której Kościół daje świadectwo, ma bardzo szeroki zakres. Więcej
jeszcze, możemy powiedzieć, że jest ogromna. Jest to przede wszystkim
nadzieja życia wiecznego. Nadzieja ta odpowiada pragnieniu nieśmiertelności,
które człowiek nosi w sercu dzięki duchowej naturze swej duszy. Kościół
naucza, że życie ziemskie jest „przejściem” do innego życia: do życia
w Bogu, gdzie „śmierci już odtąd nie będzie” (Ap 21,4). Dzięki Chrystusowi,
który — jak mówi św. Paweł — jest „pierworodnym spośród umarłych” (Kol
1,18; por. 1 Kor 15,20), dzięki Jego zmartwychwstaniu, człowiek może żyć
w perspektywie życia wiecznego, które On zapowiedział i nam ofiarował. Jest
to nadzieja szczęśliwości w Bogu. Do tej szczęśliwości zostaliśmy powołani,
jak mówią słowa Jezusa: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu
stworzeniu!” (Mk 16,15). Kiedy indziej Jezus zapewnia swoich uczniów,
że „w domu Ojca mego jest mieszkań wiele” (J 14,2), a pozostawiając ich
na ziemi odchodzi do nieba, aby „przygotować im miejsce”: „abyście i wy
byli tam gdzie Ja jestem” (J 14,3). /fr. Katechezy Jana Pawła II: Świadectwo
nadziei w Kościele – wspólnocie prorockiej./
¾¾ Zastanówmy się wspólnie, jak możemy wprowadzić w życie nasze
odkrycia i wspólne rozważania.
¾¾ Po rozmowie określamy zobowiązania:
Indywidualne: (Podejmuje każdy osobiście).
Wspólnotowe: (Podejmują wszyscy razem).
¾¾ Zaproszenie na następne spotkanie i ustalenie terminu.
Modlitwa na zakończenie:
Ogarnijmy modlitwą wszystkich naszych bliskich zmarłych i prośmy, by
miłosierny Bóg darował im wszelkie przewinienia i przyjął ich do swego
wiecznego królestwa:
Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie.
A światłość wiekuista niechaj im świeci.
Niech odpoczywają w pokoju wiecznym. Amen.
Listopad 2013
Konspekt na spotkania
Grup Sąsiedzkich nr 105
Spotkanie 105 – Listopad 2013
Temat: Dążenie do jedności przez życie wspólną nadzieją zbawienia.
Wprowadzenie (cel):
Szczęść Boże! Witam wszystkich sąsiadów na naszym spotkaniu. Dzisiaj
zastanowimy się nad tematem: Dążenie do jedności przez życie wspólną nadzieją
zbawienia.
Zapalenie świecy i modlitwa do Ducha Świętego: (czyta prowadzący
spotkanie).
Duchu Święty - przemień nasze wewnętrzne napięcie w święte odprężenie.
Przemień nasz niepokój w kojącą ciszę. Przemień nasze zatroskanie w spokojną
ufność. Przemień nasz lęk w nieugiętą wiarę. Przemień naszą gorycz w słodycz
Twej łaski. Przemień mrok naszych serc w delikatne światło. Przemień naszą
obojętność w serdeczną życzliwość. Przemień naszą noc w Twoje światło.
Przemień zimę naszych dusz w Twoją wiosnę. Niech Twoje światło i miłość
prowadzi nas dzisiaj. Amen.
Dziesiątek różańca i wezwanie do świętego Patrona Rejonu: Święty ...
módl się za nami.
Podzielenie się zobowiązaniami podjętymi na spotkaniu
październikowym.
I. Część pierwsza: Obserwacja życia codziennego
Wychodzimy od życiowej sytuacji:
Marianna jeździła każdego roku w czasie Wszystkich Świętych na groby
swoich najbliższych. Na cmentarzu nie odczuwało się pospiechu, ludzie chodzą
spokojnie, zapalają znicze, spotykają się z rodziną, dawnymi znajomymi – mówiła.
Te święta zawsze skłaniały ją do wspomnień i rozmyślań o swoich bliskich,
który odeszli do wieczności. Może to się wydawać dziwne, ale miała poczucie
ich obecności. Doskonale zapamiętała słowa księdza z pogrzebu mamy – Życie
człowieka zmienia się, ale się nie kończy. One wtedy dla niej wiele znaczyły,
bo mówiły jej w jej bólu, że to nie koniec. Dlatego też nie bała się cmentarza,
ale przez to miejsce czuła się związana z bliskimi. Uczestnicząc we Mszy św.
na cmentarzu spostrzegła, że jak zwykle było dużo ludzi i tylko nielicznych
mogła znać, bądź rozpoznać. A jednak – pomyślała – tutaj jesteśmy razem, jest
coś, co nas łączy - może szacunek do zmarłych, może tęsknota za nimi, a może
nadzieja, że się kiedyś spotkamy. Odczuła, że ta ostatnia myśl napełniła ją jakimś
przedziwnym spokojem…
¾¾ Pytania:
Jeżeli mamy podobne doświadczenia czy obserwacje związane
z odchodzeniem bliskich jak bohaterka opowiadania spróbujmy się nimi
podzielić.
Co nas jednoczy z innymi a co dzieli?
W jakich sytuacjach odczuwamy więź z innymi ludźmi?
¾¾ Podobne problemy spotykali ludzie w czasach biblijnych:
Jeżeli Kościół daje świadectwo nadziei życia wiecznego zmartwychwstania ciał,
wiecznej szczęśliwości w Bogu — czyni to w ślad za nauczaniem apostołów,
a zwłaszcza św. Pawła, według którego sam Chrystus jest źródłem i podstawą
tej nadziei: „Chrystus Jezus, nasza nadzieja” — mówi Apostoł (por. 1 Tm 1,1).
Nadzieja wywodząca się od Chrystusa sięga poza kres doczesności, równocześnie
jednak przenika życie doczesne chrześcijanina. Potwierdza to św. Paweł:
„W Nim [w Chrystusie] również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią
Ducha Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa
w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością [Boga], ku chwale
Jego majestatu” (Ef 1,13-14). /fr. Katechezy Jana Pawła II: Świadectwo nadziei
w Kościele – wspólnocie prorockiej/.
II. Część druga: Światło Pisma Świętego
Wprowadzenie do czytania biblijnego:
W podanym fragmencie z listu św. Pawła do Rzymian przeczytamy, że nasza
nadzieja związana z życiem wiecznym oparta jest na Chrystusie - owocach Jego
męki, śmierci i zmartwychwstania. Przez chrzest zostaliśmy włączeni w Jego
śmierć i obdarzeni nowym życiem. To życie, które otrzymaliśmy od Chrystusa
nie ma końca – śmierć nie ma nad nami żadnej władzy. Umarliśmy więc dla
grzechu, a żyjemy dla Boga w Chrystusie Jezusie.
C z y ta n i e z L i s t u ś w. Paw ł a d o R z y m i a n 6 , 4 - 5 . 8 - 11
¾¾ Chwila rozważania w milczeniu:
W chwili milczenia rozważmy, do czego wzywa nas słowo Boże, do podjęcia
jakich zmian w życiu nas zaprasza, ukazując nasze wspólne powołanie do życia
w wieczności z Chrystusem.
III. Część trzecia: Porównanie życia ze słowem Bożym
Wprowadzenie:
Przez słuchanie słowa Bożego i wspólną modlitwę znajdujemy wskazania
do naszego życia, dlatego odpowiedzmy na pytania, które pozwolą nam
skonfrontować nasze wybory i postępowanie ze słowem Bożym.
¾¾ Rozmowa (Każdy uczestnik w najprostszy sposób odpowiada na pytania):
Co mówią nam słowa św. Pawła: „Z Nim również żyć będziemy?”
Do czego wzywa nas perspektywa wspólnego życia z Chrystusem?
W jaki sposób więź z innymi ludźmi może pomoc nam w drodze ku
zbawieniu?
¾¾ Wspólna modlitwa powszechna:
Pomódlmy się za siebie nawzajem i za Kościół i prośmy, abyśmy potrafili
rozważane słowo Boże wprowadzić w życie:
1. Módlmy się za Kościół święty i prośmy, aby zasłuchany w słowo Boże
nieustannie głosił nadzieję zbawienia każdemu człowiekowi.
2. Módlmy się za kapłanów posługujących w naszej wspólnocie parafialnej
i prośmy dla nich o moc Ducha Świętego, by słowem i życiem głosili
Chrystusa i Jego miłość do wszystkich ludzi.
3. Módlmy się za tych, braci, którzy doświadczają słabości swej wiary
i nie mają nadziei i prośmy, by na nowo zaufali Chrystusowi i powierzyli
Mu swe życie.
4. Módlmy się za zmarłych z naszych rodzin, bliskich, przyjaciół, kapłanów,
nauczycieli, wychowawców i prośmy, by Bóg w swoim wielkim
miłosierdziu udzielił im radości życia wiecznego.
Można dodać spontaniczne wezwania i modlitwy, o które prosili nas sąsiedzi
i inne osoby. Na zakończenie odmawiamy wspólnie modlitwę: Ojcze nasz…
IV. Część czwarta: Zobowiązania
¾¾ Nauczanie Kościoła:
To odkrycie miłości jako źródła poznania, stanowiące pierwotne
doświadczenie każdego człowieka, znajduje autorytatywny wyraz
w biblijnym pojmowaniu wiary. Ciesząc się miłością, z jaką Bóg go wybrał
i ustanowił jako naród, Izrael dochodzi do zrozumienia jedności planu Bożego,
od początku aż do jego wypełnienia. Poznanie wiary, z tej racji, że rodzi się