Pancerniki typu Yamato

Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
YAMATO
大和
Pancerniki typu Yamato, to seria japońskich okrętów klasy pancerników z okresu II wojny
światowej, składająca się z dwóch ukończonych jednostek: "Yamato" i "Musashi". Były to
największe pancerniki, jakie kiedykolwiek powstały i największe okręty II wojny światowej.
Trzeci okręt tego typu "Shinano" ukończono ostatecznie jako lotniskowiec.
Historia
Pod koniec I wojny światowej Japonia, rozwijająca swoją marynarkę wojenną od końca XIX
wieku, zaczęła mieć aspiracje dołączenia do grona największych potęg morskich,
rozpoczynając budowę 16 nowoczesnych pancerników i krążowników liniowych (program 8+8).
Na skutek jednak postanowień rozbrojeniowego traktatu waszyngtońskiego z 1922,
ograniczającego światowe zbrojenia morskie, z nowych okrętów ukończono jedynie dwa
pancerniki typu Nagato uzbrojone w działa kalibru 410 mm (w fazie niezrealizowanych planów
pozostały m.in. projekty pancerników "Nr 13" uzbrojonych w działa 460 mm, o wyporności
47.500 ton). Flota japońska została ustawiona w drugim rzędzie w stosunku do brytyjskiej i
amerykańskiej i była od nich znacznie słabsza, zwłaszcza pod względem pancerników,
upatrywanych wówczas jako okręty stanowiące o sile flot.
Już od początku lat 30. Japończycy, licząc się z upływem terminu obowiązywania traktatów,
rozpoczęli prace projektowe nad nowymi pancernikami. Początkowo były prowadzone w
ramach traktatowego limitu wyporności 35.000 ton. W 1934 jednakże w związku z sankcjami
międzynarodowymi Ligi Narodów nałożonymi na Japonię za interwencję w Mandżurii, Japonia
wystąpiła z tej organizacji i zdecydowała o odrzuceniu ograniczeń traktatowych. Nowe
pancerniki projektowane były według obowiązującej w tamtym czasie we flocie japońskiej
zasady, że okręty cesarskie muszą być szybsze i mieć lepsze parametry niż ich odpowiedniki
we flotach państw zachodnich. Z uwagi na nieuniknioną przewagę liczebną floty amerykańskiej,
1/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
upatrywanej jako przyszły przeciwnik, zdecydowano zaprojektować jak najsilniejsze
"niezatapialne od ognia artyleryjskiego superpancerniki", o wielkości ograniczonej jedynie
możliwościami japońskich stoczni i portów. Jako założenia projektowe przyjęto uzbrojenie w
działa kalibru 460 mm i osiąganie prędkości ok. 30 węzłów.
Amerykanie chcąc skutecznie odpowiedzieć na budowę japońskich kolosów mieliby przed sobą
dylemat: czy wybudować mniejsze okręty w większej ilości, które w bezpośrednim boju mogłyby
nie dać pojedynczo rady w walce z pancernikami japońskimi, czy też zbudować okręty o
podobnej wielkości i parametrach bojowych. To drugie rozwiązanie miało wadę:
prawdopodobnie niemożliwe byłoby szybkie przemieszczanie okrętów z Atlantyku na Pacyfik i
odwrotnie, gdyż śluzy Kanału Panamskiego w tamtym czasie umożliwiały przepuszczanie
okrętów o maksymalnej szerokości 33 m. Ostatecznie pancerniki typu Iowa o szerokości 33 m
były zdolne walczyć z "Yamato", a jakby nie dość tego, posiadające ogromny potencjał
technologiczny i gospodarczy Stany Zjednoczone miały w planie wprowadzić do linii ogromne
pancerniki typu Montana, o wyporności bojowej prawie 71 000 ts, uzbrojeniu w 12 armat 406
mm L/50 i szerokości maksymalnej prawie 37 metrów.
Historia pancernika została przedstawiona w wersji fabularnej w filmie Otoko-tachi no Yamato
(Yamato) prod. japońskiej (2005) na podstawie powieści Jun Henmi.
Budowa
Szefem zespołu konstruktorskiego był wiceadmirał Keiji Fukuda, szefem doradców był znany
japoński konstruktor okrętów emerytowany admirał Yuzuru Hiraga. W latach 1935 i 1936
rozpatrywano aż 24 warianty projektu A-140, o różnych wielkościach i konfiguracjach
(większość przewidywała całe uzbrojenie główne na dziobie wzorem brytyjskiego "Nelson" i
napęd kombinowany z turbin parowych i silników Diesla). Pierwszy i największy projekt A-140
zakładał wyporność 69.500 ton, długość 294 m na linii wodnej, szerokość 41,2 m i turbiny o
mocy 200.000 koni parowych na wale (SHP - ang. Shaft Horse Power) zapewniające prędkość
31 węzłów. W ostatecznym projekcie A-140-F5 wyporność ograniczono do 65.000 ton, moc do
150 000 SHP, a prędkość do 27 węzłów.
Wstępne charakterystyki okrętów ustalono w październiku 1935 (dziewięć dział 460 mm w
trzech wieżach, w tym dwóch na dziobie). Wybrany projekt wstępny A-140-F5 opracowano 20
lipca 1936, a plany ostateczne w marcu 1937, decydując się na napęd wyłącznie turbinowy. W
celu budowy pancerników musiano zmodernizować stocznie, a w Yokosuka i Sasebo
zbudowano nowe duże doki. Dla celu transportu dział i wież dla pancerników zbudowano
specjalny statek "Kashima".
Szczegóły budowy okrętów tego typu były owiane całkowitą tajemnicą. Pochylnię w Kure, na
której budowano "Yamato" zakryto dachem, by osłonić okręt przed obserwacją z pobliskiego
wzgórza, pochylnia z "Musashi" w porcie Nagasaki była szczelnie okryta kotarami z lin
konopnych, nadto policja starała się ograniczyć wizyty obcokrajowców do tych miast. Co więcej,
część inżynierów pracujących przy budowie, a później część załóg okrętów i oficerów marynarki
2/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
również nie znała ich pełnych charakterystyk, przede wszystkim uzbrojenia i opancerzenia. Dla
zachowania tajemnicy, amunicja do dział kalibru 460 mm została nazwana "amunicją specjalną
40 cm". Budowie obu okrętów mocno sprzeciwiał się głównodowodzący flotą japońską admirał
Isoroku Yamamoto kładący nacisk na rozwój lotnictwa morskiego; przeforsowano to
przedsięwzięcie wbrew jego woli (miał powiedzieć, że "pancerniki będą równie użyteczne dla
Japonii we współczesnej wojnie, co miecz samurajski").
Początkowo zamierzano wybudować pięć okrętów tego typu. Budowę pierwszego z
pancerników, "Yamato", przewidziano w Trzecim Programie Wymiany Okrętów z 1937. Oba
okręty zwodowano w 1940 roku, do służby najpierw wszedł "Yamato", 16 grudnia 1941 roku,
natomiast "Musashi" po bitwie o Midway w czerwcu 1942 roku. Ostatecznie ukończono tylko
dwa wyżej wymienione pancerniki, a w grudniu 1941, po ataku na Pearl Harbor, prace nad
pozostałymi przerwano.
Trzeci budowany okręt, nr stoczniowy 110 (późniejszy "Shinano") miał mieć nieco cieńszy
pancerz (np. główny pas pancerny 400 mm zamiast 410 mm) i nowe działa przeciwlotnicze
kalibru 100 mm, o lepszych charakterystykach, niż 127 mm. W grudniu 1941 z dokończenia
pancernika jednak zrezygnowano i budowę kadłuba kontynuowano z mniejszym
zaangażowaniem, jedynie w celu opróżnienia doku. Ostatecznie okręt ukończono, po
przeprojektowaniu, jako lotniskowiec "Shinano". Budowę czwartego okrętu (nr 111) rozpoczęto
w Kure po zwodowaniu "Yamato" 7 listopada 1940. W grudniu 1941 prace przerwano, przy
gotowości kadłuba 30%, po czym rozebrano go. Sekcje podwójnego dna wykorzystano do
budowy czterech okrętów podwodnych. Budowy piątego okrętu (nr 797), opartego na
zmodyfikowanym projekcie nr 110, nawet nie rozpoczęto.
Oba okręty były kolosami: ich standardowa wyporność wynosiła 65.000 ton, a pełna 72.800 ton,
miały długość 263 metrów, szerokość 36,9 i zanurzenie 8,9 metra (10,2 z gruszką dziobową).
Tajemnica okazała się skuteczna i aż do końca wojny Amerykanie nie znali charakterystyk
pancerników. W szczególności Biuro Wywiadu Marynarki do końca wojny publikowało szacunki,
z których wynikała wyporność standardowa okrętów 42-45 tysięcy ton i uzbrojenie w 9 dział 406
mm, aczkolwiek część oficerów podejrzewała, że uzbrojenie mogą stanowić w rzeczywistości
działa kalibru 457 mm. Oficjalne dane były podstawą błędnych szacunków, z których wynikało,
że np. pancerniki typu South Dakota mogą skutecznie walczyć z Yamato na dystansie 14-21
tys. jardów, nie narażając się na zniszczenie, podczas, gdy w rzeczywistości w pojedynkę
miałyby niewielkie teoretyczne szanse w starciu. Również wygląd pancerników japońskich był
tajemnicą i ich pierwsze dobre zdjęcia zdobyto dopiero przy okazji zatopienia "Musashi" 24
października 1944.
Koniec japońskich pancerników
3/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
Pierwszy zatonął "Musashi" – zatopiły go 24 października 1944 roku podczas bitwy o Leyte, na
morzu Sibuyan amerykańskie samoloty startujące z lotniskowców "Cabot", "Enterprise",
"Essex", "Franklin" i "Intrepid". Mimo aż 20 trafień torpedami lotniczymi, 17 bombami i 18
bliskich wybuchów bomb (trafienia bomb miały marginalny wpływ na gotowość bojową
pancernika), utrzymywał się na powierzchni jeszcze długi czas. "Yamato" podzielił los swojego
"brata" i poszedł na dno pół roku później w trakcie operacji Ten-Go po zmasowanym ataku
amerykańskiego lotnictwa pokładowego startującego z lotniskowców grupy TF 58, trafiony
11-13 torpedami (dwa trafienia prawdopodobne) i 8 bombami. Do jego zatopienia potrzeba było
mniejszej ilości torped, gdyż Amerykanie wyciągnęli wnioski z ataku na "Musashi" i większość z
nich - 9 i prawdopodobnie jeszcze dwie - trafiło w lewą burtę, powodując niesymetryczne
zalanie kadłuba i utratę stateczności. Data zatopienia "Yamato", 7 kwietnia 1945 roku o
godzinie 14:23 uważana jest często za koniec ery pancerników, co jest nieprawdą - w obu
wypadkach pojedynczy, słabo uzbrojony w broń przeciwlotniczą pancernik musiał odpierać ataki
setek najnowocześniejszych samolotów lotnictwa morskiego, pochodzących z kilku (sic!)
lotniskowców floty wartych fortunę - Nec Hercules contra plures!
Pancerniki typu Yamato oraz lotniskowiec "Shinano" pozostały największymi jednostkami
bojowymi jeszcze długo po wojnie, a sytuacja zmieniła się dopiero w momencie wprowadzenia
do służby amerykańskiego lotniskowca uderzeniowego USS "Forrestal" (wyporność pełna
ponad 80 tys. ton) w 1955.
Uzbrojenie
Uzbrojenie tych okrętów było imponujące: artylerię główną stanowiło dziewięć dział
niespotykanego kalibru 460 mm rozmieszczonych w trzech trzydziałowych wieżach; dla
porównania największe działa okrętowe państw zachodnich miały kaliber najwyżej 406 mm. Ich
donośność maksymalna wynosiła 42 kilometry. Pociski ważyły 1460 kg - prawie półtora raza
więcej, niż poprzednich japońskich dział kalibru 410 mm, a przebijalność pancerza była około
dwukrotnie większa. Oprócz pocisków przeciwpancernych i burzących, do dział tych
opracowano także pociski przeciwlotnicze (szrapnele), do prowadzenia ognia zaporowego, z
nastawianym zapalnikiem czasowym. Sama tylko wieża ważyła 2774 tony, czyli więcej niż duży
niszczyciel.
Uzbrojenie dodatkowe stanowiło początkowo dwanaście dział 155 mm w czterech wieżach i
artyleria przeciwlotnicza mająca dwanaście uniwersalnych dział kalibru 127 mm i 24 działka
szybkostrzelne kalibru 25 mm Typu 96. Wieże dział 155 mm pochodziły z ciężkich krążowników
typu Mogami, po ich przezbrojeniu w działa kalibru 203 mm. Rozmieszczenie dział 155 mm
dawało im duże kąty ostrzału okrężnego - po jednej wieży na dziobie i rufie, za i ponad wieżami
artylerii głównej oraz po jednej wieży na każdej z burt na śródokręciu (boczne wieże później
usunięto). Zamierzano wykorzystywać działa 155 mm także do celów przeciwlotniczych, lecz
nie nadawały się dobrze do tej funkcji z uwagi na umiarkowany kąt podniesienia,
szybkostrzelność i szybkość obrotu wieży (5°/s).
W trakcie wojny uzbrojenie okrętów było modernizowane, odzwierciedlając rosnące zagrożenie
ze strony lotnictwa - po raz pierwszy pod koniec 1943 roku, gdy zlikwidowano 6 z 12 dział
kalibru 155 mm na korzyść artylerii przeciwlotniczej. Na ich miejsce planowano zamontować 12
4/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
uniwersalnych dział kalibru 127 mm, wykonano to jednak tylko na "Yamato", gdyż dla "Musashi"
zabrakło dział i ostatecznie ich nie otrzymał. Na obu okrętach wzmocniono lekką artylerię
przeciwlotniczą dodając działka kalibru 25 mm, której jednak okazały się zupełnie nieefektywne,
a pod koniec wojny tak naprawdę stanowiły jedynie zbędny balast. Po tej modernizacji "Yamato"
był uzbrojony w 9 dział 460 mm, 6 dział 155 mm, 24 uniwersalne działa 127 mm i 36 (jesień
1943), 98 (maj 1944), a wreszcie 113 działek 25 mm (lipiec 1944). "Musashi" miał 12 dział 127
mm i większą ilość działek 25 mm.
Drugą modernizację w roku 1944 przeszedł jedynie "Yamato", "Musashi" został wcześniej
zatopiony. Modernizacja polegała na wzmocnieniu artylerii przeciwlotniczej - liczba działek
szybkostrzelnych wzrosła do 152.
Do wypracowania danych do strzelania służyły m.in. dalmierze - 15-metrowy dalmierz
stereoskopowy na nadbudówce dziobowej był największym urządzeniem tego typu
zamontowanym na pancernikach. Jakość japońskich przyrządów optycznych była bardzo dobra,
jednak same dalocelowniki były już nieco gorsze od amerykańskich, zaś kalkulatory artyleryjskie
podobnie jak automatyzacja, stabilizacja (ogólnie, cały system kontroli ognia) pozostawiały
wiele do życzenia. Pancerniki typu Yamato zostały wyposażone w najnowocześniejsze
urządzenia radioelektroniczne dostępne w Japonii, które jednak stały na znacznie niższym
poziomie rozwoju, niż amerykańskie. Jesienią 1942 "Musashi" otrzymał radar obserwacji
powietrznej i nawodnej Type 21 Kai-1, a "Yamato" Type 21 Kai-2. Na początku 1943 oba okręty
otrzymały po dwa radary decymetrowe obserwacji nawodnej Type 22, a jesienią 1943 "Yamato"
radar Type 21 Kai-3. Dodatkowo w 1944 oba otrzymały po dwa radary Type 13. Wyposażono je
wtedy też w hydrofony do wykrywania okrętów podwodnych. Żaden z wymienionych radarów
nie służył do kierowania ogniem (nie mówiąc już o integracji z układami kontroli ognia), także
pod względem systemu strzelania, pancerniki typu Yamato pozostały w poprzedniej epoce...
Na rufie okrętów znajdowały się dwie katapulty dla wodnosamolotów, których okręty zabierały
do 4 (istniała możliwość przenoszenia 7) oraz podpokładowy hangar.
Opancerzenie
Kolejnym elementem mającym wpływ na siłę bojową tych okrętów było pasywne
zabezpieczenie przed skutkami trafień, czyli po prostu opancerzenie. Na tych okrętach
stanowiło ono ponad 1/3 ciężaru całego okrętu i było niespotykanie grube. Opancerzenie
zaprojektowane zostało według przyjętego w konstrukcji pancerników schematu "all or nothing"
(wszystko albo nic), z centralną cytadelą pancerną obejmującą siłownię i komory amunicyjne
dział pod wieżami. Główny burtowy pas pancerny na linii wodnej miał grubość 410 mm, lecz
dzięki odchyleniu o 20° na zewnątrz, odpowiadał pionowej płycie 584 mm względem pocisku
AP kalibru 460 mm wystrzelonego z dystansu ok. 20 000 metrów. Wykonany był z hartowanej
powierzchniowo stali VH, czyli Vickers Hardened (o ponad 10 procent słabszej względem
ochrony przeciw pociskom AP od amerykańskiego pancerza utwardzanego powierzchniowo
typu A). Pomimo słabości materiału, grubość robiła swoje i w rezultacie pancerz burtowy był w
stanie wytrzymać trafienie pociskiem 18,1-calowym (460 mm) z odległości 21-29 km. W rejonie
komór amunicyjnych i siłowni rozciągał się ponadto niższy pochylony pas pancerny, grubości
100-270 mm, sięgający do dna lub pancerza pod komorami, mający na celu ochronę przed
5/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
pociskami trafiającymi pod wodą (nurkującymi) i torpedami.
Opancerzenie poziome stanowił wewnętrzny pokład pancerny grubości 200-230 mm,
zamykający od góry cytadelę tworzoną przez pasy burtowe (razem z innymi cienkimi pokładami,
grubość ochrony poziomej wynosiła 240-293 mm). Poprzeczne przegrody zamykające cytadelę
z przodu i tyłu, o skomplikowanym kształcie, miały grubość 270-350 mm. Dziób, rufa, burty
ponad pasem burtowym i nadbudówki nie były opancerzone. Poza cytadelą, grubym pancerzem
były chronione pomieszczenia maszyn sterowych steru głównego i pomocniczego (do 300-360
mm po bokach, 200 mm od góry).
Wieże artylerii głównej miały pancerz o grubości 650 mm z przodu, 250 mm z boków, 270 mm
od góry i 190 mm z tyłu. Barbety wież miały grubość od 380 mm od tyłu do 560 mm po bokach.
Również wieża dowodzenia była opancerzona płytami grubości 500 mm. Wieże artylerii 155
mm były lekko opancerzone pancerzem 50 mm, ich wysokie barbety - 75 mm. Jedną z
unikalnych cech schematu opancerzenia Yamato było to, że magazyny amunicji były
opancerzone pancerzem 50-80 mm nawet od strony dna, na wypadek wybuchu miny.
Mimo tak potężnego opancerzenia nie ustrzeżono się wady konstrukcyjnej, którą była
niedostateczna wytrzymałość połączenia górnego i dolnego pasa pancernego, odchylonego
pod innym kątem. Z tego powodu dolny pas pancerny był zbyt słabo przymocowany i grodzie
przeciwtorpedowe miały zbyt małą podatność na odkształcenia sprężyste. W odróżnieniu od
innych pancerników, system ochrony przeciwtorpedowej opierał się jedynie na dość grubym
wewnętrznym pasie pancernym, stanowiącym główną gródź przeciwtorpedową i na pustych
przedziałach od zewnątrz i wewnątrz, bez przedziałów wypełnionych paliwem, wymiennikiem
lub wodą. Na skutek przyjętej koncepcji i opisanej wady, był on, jak się okazało w praktyce,
mało skuteczny przeciw wybuchom torped. Mimo to, okręty były bardzo wytrzymałe na ciosy,
dzięki swojemu opancerzeniu, wielkości i podziałowi wewnętrznemu (łącznie miały 1147 komór
wodoszczelnych). Trafienia torped, które pokonały ochronę przeciwtorpedową, powodowały na
ogół zalania jedynie zewnętrznych przedziałów i okręty długo utrzymywały się na wodzie, a
dzięki kontrolowanemu zatapianiu przedziałów po drugiej stronie, długo utrzymywały stabilność,
choć jednocześnie pozbawiano w ten sposób okręt gotowości bojowej. Inną istotną wadą było
pozostawienie dużej ilości przedziałów o znacznej kubaturze bez jakiejkolwiek osłony poza
pancerną cytadelą, szczególnie na dziobie (trafienia torped w tym regionie były szczególnie
dotkliwe dla "Musashi").
Żaden z okrętów nigdy nie walczył z pancernikami amerykańskimi, więc ich opancerzenie nie
zostało przetestowane w akcji, zostały zatopione przez lotnictwo. Bomby lotnicze wywoływały
jedynie powierzchniowe zniszczenia, lecz okręty zostały zatopione przez torpedy.
6/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
Opis kadłuba
Kadłub okrętów był wyjątkowo szeroki, jak na swoją długość, co spowodowane było dążeniem
do pomieszczenia siłowni, bez niepotrzebnego wydłużania pancernej cytadeli. Przez to, linie
kadłuba nie były jednak optymalne do rozwijania dużych prędkości. Częściowo polepszyło
sytuację zastosowanie gruszki dziobowej. Okręty były gładkopokładowe, lecz pokład górny miał
charakterystyczne ugięcie w części dziobowej, zaprojektowane dla zmniejszenia masy przy
zachowaniu dzielności morskiej (przez to, wieże dziobowe były zainstalowane nieco niżej, niż
przy prostym pokładzie). Na samej rufie pokład miał uskok, w rejonie katapult lotniczych.
Siłownia składała się z czterech umieszczonych w kadłubie wzdłużnie obok siebie zespołów
składających się z trzech kotłowni i jednej maszynowni w wodoszczelnych przedziałach.
Siłownia nie sprawiała problemów eksploatacyjnych, lecz z uwagi na chęć zapewnienia
niezawodności była mało wydajna w stosunku do masy (kotły pracowały pod ciśnieniem 25
kg/cm2). Pociągało to za sobą duże zużycie paliwa i umiarkowany zasięg okrętów, co było ich
wadą, zwłaszcza w trudnej sytuacji paliwowej Japonii i wpływało na małą intensywność ich
operacji.
Dane uzbrojenia
Stan początkowy:
* 9 dział 460 mm Type 94 40 cm w trzech wieżach trzydziałowych (3xIII)
o długość lufy: L/45 (45 kalibrów)
o kąt podniesienia: -5 +45°
o masa pocisku: 1460 kg
o donośność: 41.400 m
o szybkostrzelność: 1,5 strz/min
o przebijalność pancerza pionowego: 566 mm na 20.000 m
o przebijalność pancerza poziomego: 231 mm na 30.000 m
* 12 dział 155 mm w czterech wieżach trzydziałowych (4xIII)
o długość lufy: L/60
o kąt podniesienia: 55°
o masa pocisku: 55,87 kg
o donośność: 27.400 m
o szybkostrzelność: 5 strz/min
* 12 dział uniwersalnych 127 mm w stanowiskach dwudziałowych (6xII)
o długość lufy: L/40
o kąt podniesienia: 90°
o masa pocisku: 23 kg
o donośność: 14.800 m pozioma, 9400 m pionowa
7/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
o szybkostrzelność: 14 strz/min
* 24 działka plot 25 mm w stanowiskach trzydziałowych (8xIII)
* 4 WKM 13 mm w dwóch stanowiskach (2xII)
Po modernizacji:
* Pancernik Musashi (1944)
o 9 dział 460 mm Type 94 40 cm w trzech wieżach trzydziałowych (3xIII)
o 6 dział 155 mm w dwóch wieżach trzydziałowych (2xIII)
o 12 dział uniwersalnych 127 mm w stanowiskach dwudziałowych (6xII)
o 130 działka plot 25 mm w 32 stanowiskach trzydziałowych (32xIII) i 34 stanowiskach
jednodziałowych (34xI)
o 4 WKM 13 mm w dwóch stanowiskach (2xII)
* Pancernik Yamato (1945)
o 9 dział 460 mm Type 94 40 cm w trzech wieżach trzydziałowych (3xIII)
o 6 dział 155 mm w dwóch wieżach trzydziałowych (2xIII)
o 24 dział uniwersalnych 127 mm w stanowiskach dwudziałowych (12xII)
o 162 działka plot 25 mm w 52 stanowiskach trzydziałowych (52xIII) i 6 stanowiskach
jednodziałowych (6xI)
o 4 WKM 13 mm w dwóch stanowiskach (2xII)
Wyposażenie (m.in):
* 4 dalmierze 15 m (na nadbudówce dziobowej i w 3 wieżach dział 460 mm)
* 1 dalmierz 10 m (na nadbudówce rufowej)
* 2 dalmierze 4,5 m (na bokach nadbudówki)
8/9
Pancerniki typu Yamato
Wpisany przez dani
piątek, 17 kwietnia 2009 09:01 - Poprawiony czwartek, 28 maja 2009 12:06
Dane techniczne Yamato
-
Wyporność: 64,000 ton, 69,988 ton po całkowitym załadowaniu
Wymiary: długość 263,0 m, największa szerokość 38,9 m;
Zanurzenie: 10.45 m
Napęd: 12 kotłów o mocy 110 MW,4 śruby o średnicy 6 m
Moc: 150,000 koni mech. (111895kW)
Prędkość: 27węzłów
Opancerzenie: kadłub 100-410 mm
nadbudówki 300-350 mm
pokład 200-230 mm;
wieże działowe190-650 mm
wieża 75-500 mm
- Wyposażenie lotnicze 4 wodnosamoloty (max. 7)
- Załoga: 2,500 osób
Yamato stacjonujący w pobliżu wyspy Kure wrzesień 1941
9/9