Działalność dobroczynna polskich organizacji kobiecych w Toruniu

Ireneusz Grabowski
Działalność charytatywna i filantropijna Torunianek w latach 1914-1918
Artykułu porusza problematykę związaną z działalnością dobroczynną polskich
organizacji kobiecych w Toruniu w latach 1914-1918. I wojna światowa wymogła na
Toruniankach pochodzenia polskiego nie tylko zintensyfikowanie oraz poszerzenie zakresu
działalności istniejących już organizacji, ale również zakładanie nowych stowarzyszeń.
Analiza materiału źródłowego dowiodła, iż najprężniej działającą organizacją
kobiecą był Komitet Niesienie Pomocy Ofiarom Wojny w Królestwie Polskim, na czele
którego stanęły przedstawicielki toruńskiej inteligencji – Helena z Kawczyńskich Steinborn,
Wanda Szumanówna, Helena Piskorska, ziemianka i arystokratka hrabina Maria Potocka oraz
asystujące im Maria Swinarska i Hanna Kirmesówna. Ów Komitet niósł pomoc Polakom
głównie na terenach Królestwa Polskiego objętych działaniami zbrojnymi.
Autor scharakteryzował także pracę kobiet w organizacjach o charakterze lokalnym,
wspierających ludność zamieszkującą Toruń. Największe zasługi na tym polu położyły
głównie działaczki zrzeszające się w ramach takich organizacji jak: Towarzystwo Pań św.
Wincentego a’Paulo, Stowarzyszenie Personału Żeńskiego w Handlu i Przemyśle oraz
„Wełnianka”, Pomorskie Towarzystwo Ziemianek. Głównym źródłem ich finansowania były
datki zbierane podczas organizowanych uroczystości zarówno o charakterze patriotycznym,
jak i towarzyskim. Zgromadzone pieniądze przekazywane były na rzecz Torunian
znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej.