Zeszyt projektowy nr VIII/2013 Projekt „Nic o nas bez nas” trwał od
Transkrypt
Zeszyt projektowy nr VIII/2013 Projekt „Nic o nas bez nas” trwał od
Przez cały czas wspierali nas eksperci, służąc swoim doświadczeniem i radą i coraz liczniejsi przyjaciele projektu: pedagodzy, wolontariusze, NGO, poszukujący nowych narzędzi pracownicy socjalni. Projekt „Nic o nas bez nas” realizowany jest w ramach Priorytetu VII Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki, działanie 7.4: Promocja integracji społecznej, projekt innowacyjny w temacie: „Poszukiwanie metod wczesnej interwencji socjalnej i przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu dzieci i młodzieży”. To szeroki cytat z zaproszenia na spotkanie zamykające projekt. Przedstawiliśmy wszystkim zainteresowanym przeciwdziałaniem wykluczeniu społecznemu wśród młodzieży efekty naszej dwuletniej pracy. To m.in. nasz przewodnik, forma poradnika, który powstał z myślą o mentorach zaangażowanych w projekty związane z przeciwdziałaniem wykluczeniu społecznemu. Wielkie i poważne to słowa, a w istocie chodzi o wyrównanie szans, o wsparcie rówieśników, którym życie dało mniej szans niż innym – bo mieszkają w mniej bezpiecznej dzielnicy, bo są niepełnosprawni, bo wzrastają poza rodziną biologiczną w placówce opiekuńczo-wychowawczej lub rodzinie zastępczej, bo mają tylko jednego rodzica albo wiele rodzeństwa… Zeszyt projektowy nr VIII/2013 Projekt „Nic o nas bez nas” trwał od listopada 2011 r. i formalnie zakończy się już niebawem – 31 grudnia 2013 r. Przez minione dwa lata uczyliśmy się jak być mentorami dla swoich rówieśników, niwelować wykluczenie społeczne i pomagać sobie nawzajem, ale też samym sobie. Poznawaliśmy tajniki psychologii, uczyliśmy się mówić „nie” na zajęciach z asertywności, pracować w grupie, radzić sobie w trudnych sytuacjach, także tych terenowych. Odwiedziliśmy też naszego estońskiego partnera - Fundację Zapobiegania Przestępczości (Crime Prevention Foundation), uczestnicząc na miejscu w zajęciach prowadzonych przez tamtejszych specjalistów, którzy mentoringiem rówieśniczym w praktyce, zajmują się już od lat. Konferencja podsumowująca projekt odbyła się 6 grudnia br. w Bydgoszczy. W programie spotkania zaplanowano następujące wystąpienia: 1. od startu do mety – refleksje koordynatora projektu (Małgorzata Dysarz-Lewińska); 2. o produkcie – przewodnik po mentoringu - idea i wykonanie (dr Agnieszka Jeran); 3. reportaż telewizyjny „na własne oczy”; 4. o byciu uczestnikiem - o byciu mentorem – kilka słów o procesie stawania się mentorem (uczestnicy projektu); Człowiek – najlepsza inwestycja Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego 5. o uczeniu mentorów - jak być skutecznym? – głos wykładowców, trenerów, praktyków; 6. reportaż telewizyjny. Część II spotkania to 4 równoległe spotkania (praca w tzw. podstolikach): 1. stolik naukowy – dr Agnieszka Jeran i prof. Marzena SobczakMichałowska (poruszały wątki o uwarunkowaniach mentoringu i jego efektywności, doświadczeniach z innych krajów, doświadczeniach w Polsce). Szczególne zainteresowanie tym panelem wykazały instytucje ustawowo i statutowo zapobiegające wykluczeniu społecznemu tj. ośrodki pomocy społecznej, stowarzyszenia, policja. Ciekawość wzbudzały doświadczenia estońskie w zakresie mentoringu, funkcjonowanie mentoringu w obszarze prawnym, uwarunkowania w lokalnej strategii rozwoju pomocy społecznej i edukacji. 2. stolik projektowy – Małgorzata Dysarz-Lewińska i Jacek Lisewski informowali o tym, co powinien wiedzieć ktoś, kto chciałby realizować podobny projekt. Omawiali z zainteresowanymi, szczegółowo etapy przygotowań i realizacji projektu. Wskazywali czego nie należy robić w planowaniu współczynników efektywności projektowych, a co warto założyć jeszcze na etapie pomysłu. Uwagi dotyczące realizacji projektu innowacyjnego, wypracowane na podstawie dwuletnich doświadczeń, mogą stanowić doskonały drogowskaz dla innych zespołów projektowych. doświadczeniami z całego okresu projektowego. Swoje uczestnictwo i zaangażowanie w projekcie, porównywali do procesu, który „zawładnął ich życiem”, zmieniając powoli sposób myślenia, postrzegania problemów drugiego człowieka i swojej sytuacji, życiowej. Zmiana mentalności, wzbogacanie swoich kompetencji i umiejętności, zdobywanie wiedzy o zasobach i potencjale różnych instytucji, ale również o potrzebach wyjścia z rutyny i stereotypowego postrzegania problemów młodych ludzi – to wartość dodana, niemierzalna i najcenniejsza w niniejszym projekcie. Zastanawiali się czy to, o czym słyszeli na zajęciach, rzeczywiście się może im przydarzyć np. syndrom wypalenia zawodowego mentorów. 4. stolik instytucji – Natalia Lejbman, Krzysztof Jankowski, Magdalena Talar informowali o tym, co powinna wiedzieć instytucja, która chciałaby wdrażać działania w duchu mentoringu rówieśniczego w ramach przeciwdziałania wykluczeniu młodych osób. Wykorzystanie zasobów wolontariuszy-mentorów w ramach realizowania zadań takich instytucji i form działania jak: ośrodki rodzinnej pieczy zastępczej, instytucjonalnej pieczy zastępczej, ośrodki pomocy społecznej, asystent osoby niepełnosprawnej, asystent rodziny, stowarzyszenia, szkoły i świetlice środowiskowe, ogniska wychowawcze. 3. stolik uczestnika – to między innymi Kamila Klunder, Maciej Pyszka, Emilia Plichta (o tym, czego się można nauczyć, czego się nie należy spodziewać, a co człowieka na pewno spotka, blaski i cienie bycia mentorem…). Młodzi mentorzy dzielili się Człowiek – najlepsza inwestycja Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego Publikacja bezpłatna