Spis treści

Spis treści
377
Spis treści
■
Od Tłumaczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5
Podziękowania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
9
Pochwała filozofii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
11
Wstęp
Antycypując nasze poszukiwanie logos w życiu i życia logos . . . . . . . . .
Słowo na temat niniejszej rozprawy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
15
16
Pierwszy plan
Podążając za logos przez labirynt życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
23
I. „Pierwszość” ontopojetycznej metafizyki życia . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Wiązanie węzłowych punktów: sekwencja dyskursu a bujność „całego naraz” przejawiania się życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Ontopojeza życia. Znaczące zbieżności między różnymi polami poznania a „pierwszość” metapojezy życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Szyfrowanie wewnętrznych mechanizmów życia i pełne przejawianie
się logos życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. Pierwotne szyfrowanie logos życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VI. Twórcza wizja a szyfrowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VII. Samouprawomocnienie twórczego podejścia . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VIII. Samouprawomocnienie naszego badania ontopojezy życia . . . . . . . .
23
34
39
42
44
46
Część pierwsza
Od nieuchwytnego odwiecznego logos do wielkiego otwartego
planu życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
51
Rozdział pierwszy
Odwieczny logos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Zadziwienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Ku metapojezie/metafizyce jestestwa – pytając o logos czegoś . . . . .
III. Odwieczny logos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Impet i równowaga – pierwsza zasada rządząca logos . . . . . . . . . . . .
53
53
55
58
61
27
29
378
Spis treści
V. Kroki-miary równowagi w ontopojezie życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Impet i równowaga w jedności-wszystkiego-co-żyje . . . . . . . . . . .
2. Opisywanie granic wyobrażalnego. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VI. Skierowane do wewnątrz drganie odwiecznego logos . . . . . . . . . . . .
Rozdział drugi
Życie i nie-życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Początkowe kroki logos w wytyczaniu swych głównych strategii . . .
1. Konstruktywne sfery logos: zbieżność, nadmiar, marnotrawstwo. .
2. Wyjściowy napęd i jego zbiornik . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Życie w ruchu: Janusowe oblicze wyłaniającego się indywidualizującego się życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Wstępna ocena pełnej roli rozumu. Przejawianie się gmachu życia . .
III. Ontopojetyczny modus samoindywidualizacji-w-egzystencji a rozbłysk iskry życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Animus wybija się przed siebie jako przejaw logos życia . . . . . . . .
2. Indywidualizacja logos życia ujawnia racjonalną podstawę kosmosu
3. Konstruktywny szlak życia na osi przestrzennienia się/obrazowania: proporcja, miara, ocena . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Logos rzutuje tory swojego rozwoju: miara, porządek, czasowienie,
przestrzennienie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Proces, napęd, ruch, który wprowadza porządek i pierworodną miarę .
1a. Proces samoistnie rzutuje siebie przestrzenniąc i obrazując się . . .
1b. Proces jako fundament porządku, nośnik stawania się . . . . . . .
V. Proces i jego sekwencja – działanie i jego złożoność . . . . . . . . . . . . .
1. Działanie, napęd, ruch: wewnętrzny ruch/wynik, zewnętrzne zasoby
Rozdział trzeci
Swoiste własności życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Odkrywanie życia w jego swoistych własnościach – „wewnątrz i na
zewnątrz” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Przypominająca proces przeplatająca się ciągłość/nieciągłość ontopojetycznego stawania się; przewodnikiem jest tu poszukiwanie własnej odrębnej tożsamości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Kategorie życia a swoiste własności logos. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Życie przetwarza ciągłość postępu swojej indywidualizacji w procesie działania dzięki oddziaływaniu z siłami zewnętrznymi . . . . . . . . .
III. Ewolucja: łuk spinający życie od wewnątrz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Zbieganie się logoicznych linii konstruktywnych . . . . . . . . . . . . . .
V. Samoindywidualizacja życia i jej logoiczne narzędzia . . . . . . . . . .
1. Physis i bios. Procesy powstawaniowe – nasienne zasoby logos
i wyłonienie się „zasady entelechialnej” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Życie w porównaniu z nie-życiem w perspektywie ontopojetycznej .
3. Witalne odniesienia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
63
63
65
68
71
71
71
73
74
77
80
80
85
88
90
90
92
93
95
97
98
98
101
102
106
108
111
114
114
114
120
Spis treści
Zawiązanie się pierwszego węzła
Przejawianie się życia przez kompleks natury-życia i jego promień
Pierwszy węzeł: natura-życie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Przejawianie się logos życia przez złożoność natury – jej zasadnicze
znaczenie dla filozofii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Potrzeba sformułowania na nowo kwestii „natury” . . . . . . . . . . . .
2. Nowe sformułowanie pojęcia natury-życia; jest to pojęcie otwarte
na kosmos i kulturę . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Łono życia: natura-życie jako nasienne/powstawaniowe podwaliny
witalnego znaczenia życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Spontaniczność powstawania i jej tygle: wzór ontopojetyczny . . . . .
IV. Wypracowanie nowej wersji platońskich esencji – ostateczna rola
logos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. Absolut a samoistność przekształcania się wzoru. Zagadnienie wieczności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VI. Ruchliwość, stawanie się, zdarzenie, zmiana, ciągłość . . . . . . . . . . . .
VII. Pierwotne czasowienie i przestrzennienie się życia . . . . . . . . . . . . . .
VIII. Logos w sferze kosmicznej: wielkie dążenie intelektywne . . . . . . . . .
IX. Dezintegrująca matryca przekształceniowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Sieć witalnych odniesień – biosfera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Strefa życia. Egzystencjalny układ odniesień natury-życia: od sięgania w rozległy kosmos do kultywowania ludzkiego ducha . . . . . . .
3. Powszechny ustrój życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. Sieć życia: jedność-wszystkiego-co-żyje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
X. Układ witalnych odniesień do praw architektoniki bezmiernego
kosmosu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
XI. Odniesienie natury do układu ludzkiej kultury i odniesienia zwrotne.
Symbiotyczne/afektywne/empatyczne połączenia, które stopniowo
prowadzą do ludzkiego różnicowania i kultywowania logos życia . .
Część druga
Ucieleśnienie i transformacja sensu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Rozdział pierwszy
Ucieleśnienie dynamiki logoicznego życia i fazy przemiany sensu . . . . . . .
I. Ucieleśnienie dynamiki logoicznego życia: pierwsza faza . . . . . . . . .
1. Ucieleśnienie jako rdzeń przejawu logos życia. Środki wyrazu
pierwotnych konstruktywnych narzędzi logos . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Objętość, ontyczna „forma” jestestwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Ucieleśnienie powierzchniowe i trzewiowe oraz odżywianie . . . . .
1. Wewnętrzny układ regulacyjny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Ucieleśnienie logoicznej dynamiki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
379
123
125
125
128
130
133
140
142
143
145
147
149
152
155
155
156
157
158
160
163
165
165
165
171
173
173
175
380
Spis treści
1. Pokarmy życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. Gleba – żywa przestrzeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VI. Strategia powstawaniowa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
175
178
181
Rozdział drugi
Zbieranie dynamicznych nici logoicznych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Zbieranie nici w żywym działającym podmiocie . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Podmiot działający a jaźń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Zmaganie o równowagę mojej ucieleśnionej jaźni . . . . . . . . . . . . . .
185
185
185
191
Rozdział trzeci
Druga faza ucieleśnienia logos: transformacja sensu . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Stacja transformacji sensu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Cztery etapy dokonywania się przestrzennienia/obrazowania życia,
które wprowadzają ocenę i miarę. Spełnienie jako ich kryterium . . .
194
Rozdział czwarty
Objętość krystalizująca witalny wymiar jestestwa . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
199
193
193
Rozdział piąty
Różnicowanie się logos w konstytutywną ekspresję poznawalną umysłem . . .
I. Głos wydobywający się z cielesnego samouzmysłowienia: sygnał,
znak, wołanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Czujący logos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Organiczny mózg jako witalna stacja przemiany sensu . . . . . . . . . . .
1. Stacja życia służąca przemianie sensu: mózg, ucieleśnienie umysłu
a sens . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Objętość i ciało w doświadczaniu siebie przez podmiot sprawczy . .
211
212
Zawiązanie się drugiego węzła
Antycypując przejawianie się logos życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
219
Rozdział pierwszy
Metafizyka przejawiania się logos w indywidualizowaniu się życia,
wspólnotowości i kultury. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Wprowadzenie: rozum a przejawianie się . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Uzasadnienie wyższości metafizyki przejawu nad klasyczną
epistemologią . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Sąd nad poznaniem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Status świadomości wśród funkcji życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Integrująca wizja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. „Ukryty” wir przejawiania się: wirtualność/urzeczywistnienie; ukierunkowanie na zewnątrz i do wewnątrz. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
206
207
208
210
221
221
224
224
225
226
227
Spis treści
381
Rozdział drugi
Spontaniczność, konstruktywny dynamizm i szyfrowanie w kondycji
ludzkiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Od powstawania nowego życia do kondycji ludzkiej . . . . . . . . . . .
II. Kondycja ludzka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Spontaniczność, konstruktywny dynamizm życia i szyfrowanie . . .
IV. Ludzki scenariusz: człowiek wpisuje się w scenariusz życia i natury . .
V. Powszechne współrzędne scenariusza dla kursu życia indywidualnej
istoty ludzkiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
231
231
233
234
235
237
Część trzecia
Przejawianie i wyodrębnianie się . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
241
Rozdział pierwszy
Wzbieranie przejawiania się życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Sfera „fenomenalna” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Różnicowanie się życia: rośliny i zwierzęta . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Dusza rośliny . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
243
243
244
248
Rozdział drugi
Strategie różnicowania i harmonii w procesie samoindywidualizacji życia
I. Sformułowanie zagadnienia: od różnicowania transcendentalnego do
różnicowania się życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Wstępne uporządkowanie: rozróżnienia potrzebne do uchwycenia,
czym jest indywiduum, a czym typ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Jednostki i typy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Struktury a proces życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Ogólny ogląd sytuacji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Pojedynczość a mnogość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Indywiduum i indywidualizacja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Indywidualność a rozwijanie się życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Indywiduum a kompleks życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
4. Indywidualność/jednostkowość . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Różnicowanie się typów w ontopojezie życia . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Radykalne novum . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1a. Novum w sieci życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1b. Przejście od tego, co roślinne, do tego, co zwierzęce: subiektywna świadomość i wolność. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1c. Indywidualizacja w sieci sprzęgających się więzi egzystencjalnych a wspólnotowość życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1d. Twórcza kondycja ludzka: kultura, nadmiar albo przedłużenie
natury, czy novum . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. Spekulatywne dopowiedzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
249
249
255
255
257
259
261
261
264
265
267
270
270
272
275
277
279
282
382
Spis treści
Rozdział trzeci
Ontopojetyczna różnorodność a jedność apercepcji . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Problem różnorodności i jedności w perspektywie transcendentalnej
1. Proto-ontologiczna różnorodność a jedność apercepcji . . . . . . . . . .
2. Husserla ujęcie jedności apercepcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Przełomowy punkt przejścia od świata życia do życia w Husserla
Erfahrung und Urteil . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Dynamis otwiera wyjście z konstytutywnego kręgu ku energiom,
kierunkom ontopojezy życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Samodanie oczywistości naoczności prowadzi nas od świata ku samoindywidualizującemu się wrośnięciu w ontopojetyczny układ życia . .
2a. Uczestniczenie w świecie – stosowany przez Husserla pręt mierniczy dla określenia stopni świadomości gatunków zwierząt; zróżnicowanie wśród gatunków i przyjęcie podejścia ewolucyjnego . .
2b. Przedmioty samodające się z oczywistością czerpią substancjalnie ze świata życia, lecz ostatecznie są owocem źródłowej
aktywności indywidualnych podmiotów . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2c. Doświadczenie unaoczniające jest niesione przez życie, które
spełnia ontopojetyczne funkcje . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Podsumowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Przenoszenie sensu: od dynamizmu do entelechii – jedność apercepcji jako klucz do ontopojezy życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Wieloraka różnorodność i jej stopniowe uzgadnianie w jedność
apercepcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Ciąg biernych syntez konstytutywnej świadomości, które przenoszą znaczące dla życia linie sensu, poprzedzające czynność sądzenia
wykonywaną przez ego-centryczną świadomość . . . . . . . . . . . . . . .
3. Ontopojetyczny układ zgodności biegnący przez nieprzerwane
ciągi „biernych syntez” przenoszących wielogłosowość sensu . . . . .
IV. „Czuwający promień” uwagi odnajdywany we wszystkich formach
życia – nowa koncepcja jedności apercepcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Bierność vs. aktywność świadomości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Pierwszeństwo aktywności ja w zestawieniu z „czuwającym promieniem” uwagi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. „Czuwający promień” jako zsyntetyzowana funkcja „podmiotowości
sprawczej” życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
VI. Wnioski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
288
288
288
290
292
293
295
295
296
299
301
304
305
306
308
309
311
312
315
318
Zawiązanie się trzeciego węzła
Wielki plan życia – antycypując triadyczny logos . . . . . . . . . . . . . .
321
Rozdział pierwszy
Ezoteryczny logos . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
323
Spis treści
Rozdział drugi
Wielki plan życia, ezoteryczna pasja umysłu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Wprowadzenie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
I. Zarys argumentu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Intuicje zawarte w wypowiedziach Heraklita i rodzące się stąd pytania; nowe potwierdzające odpowiedzi udzielone na nie przez fenomenologię życia i kondycji ludzkiej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Strumień zmian a bezruch: logika sprzeczności a logika esencji. . .
3. Zarys głównych założeń fenomenologii życia i kondycji ludzkiej.
Kluczowe zasady przekroczenia aporii między ulotnością bycia a jego
esencjami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
II. Sieć życia i pochodzenie porządku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Samoindywidualizacja życia: gromadzenie do środka i promieniowanie na zewnątrz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Pierwotne ontopojetyczne uporządkowanie wewnętrznych czynności życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Gra przeciwieństw w dynamicznym rozwoju i konstrukcji sił . . . .
4. Życie w swym powiązaniu z nie-życiem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
5. Wzbieranie obrazowania i przestrzennienia w protogenezie życia .
6. Strumień zmian, konstruktywizm życia, miara . . . . . . . . . . . . . . . .
III. Chwalebne wstępowanie, spiralna ewolucja typów, ludzka kondycja
twórcza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Łuk spinający rozmach samopowielania się życia: rozwiązanie
przeciwieństwa między przygodnością a koniecznością . . . . . . . . . . .
2. Kondycja ludzka: moment zapłonu wynalazczych racjonalności
w twórczej kuźni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
3. Twórczy przejaw życia. Spotkanie się obu trybów racjonalności –
stabilności i zmienności . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
IV. Święte źródło i zniesienie przeciwieństw: „niżej”, „wyżej”; „nigdzie”, „wszędzie”; „teraz”, „zawsze” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Ludzka dusza jako środkowa płaszczyzna w przejawiającym się
wewnętrznym/zewnętrznym zasięgu działania ludzkiej podmiotowej
sprawczości życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Odwrócenie kursu życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
V. Wielki plan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
1. Klucz: oś życia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
2. Filozofia, metafizyka, mądrość stają się możliwe dzięki twórczym
wirtualnościom człowieka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Małgorzata Wiertlewska, Posłowie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Indeks osób . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
383
329
329
331
331
335
337
339
339
341
343
345
346
347
348
348
349
350
352
352
353
355
356
357
359
375