Zygmunt Laube, najstarszy Meloman

Gdańsk, 24 listopada 2010 r.
Do Dyrektora Naczelnego i Dyrektora artystycznego Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku
Na jubileusz 50-tego sezonu artystycznego Filharmonii przesyłam wyrazy uznania oraz życzenia
dalszych sukcesów w następnym 50-cio leciu. Życzenia składam tak Dyrekcji jak i członkom
Orkiestry. Ośmielam się przesłać niniejszy list jako najstarszy meloman Gdańskiej Filharmonii.
Życie melomana rozpoczynałem listopadzie 1946 roku na recitalach pianistów profesora
Drzewieckiego i profesora Raula Koczalskiego (może Szpinalskiego). Pierwsze koncerty odbywały
się w Gdyni, gdyż w Gdańsku nie było żadnej Sali.
W Gdańsku koncerty zaczęli organizować studenci Politechniki Gdańskiej w sali stołówki
„Bratniaka”. Tam słyszałem prof. Grażynę Bacewiczównę, Henryka Jabłońskiego oraz innych
muzyków. Prawdziwe życie melomana rozpoczęło sie z chwilą objęcia przez Filharmonię Bałtycką
Sali w budynku przy Alei Zwycięstwa. Następny, wyższy stopień, to nowa, obecna siedziba w
budynku na Ołowiance.
Życzę Filharmonii: Dyrekcji i całemu Zespołowi następnych 50 lat sukcesów równie
wielkich jak dotychczas. Sobie następnych lat (szkoda , że nie też 50-ciu) towarzyszenia tak
wspaniałej orkiestrze: dumny z naszego grodu.
Zygmunt Laube
P.S. W związku z wczorajszym koncertem Leszka Możdżera [przyp.: koncert 23/11/2010 w
ramach Gdańskiej Jesieni Pianistycznej] r. wspomnę jeszcze jedną „przygodę” melomana. Przed
15-20 laty idę na koncert do „Sali kameralnej” na Ołowiance. Obiekt świeżo uzyskany przez
Filharmonię, gra pianista student (może absolwent) gdańskiej szkoły muzycznej. Sala dość
ponura, fortepian stoi na posadzce, wokół kilkanaście krzeseł i kilkunastu słuchaczy.
Prawdopodobnie koledzy pianisty. Pianista krąży wokół instrumentu. Coś układa bezpośrednio na
strunach, jakieś klucze, patyki, wszelki złom. Koncert chyba się artyście udał. Nie został
wygwizdany. W taki sposób rozpoczynałem moje wizyty we wspaniałym dziś obiekcie na
Ołowiance.