I FSK 1620/14 - Wyrok NSA Data 2016-02-09

I FSK 1620/14 - Wyrok NSA Data 2016-02-09
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawarte w uzasadnieniu
zaskarżonej interpretacji indywidualnej uzasadnienie prawne dostatecznie
wyjaśnia, dlaczego wskazane przez organ przepisy należy rozumieć w ten
sposób, że odliczenia całej kwoty podatku od towarów i usług od zakupu
motocykli oraz paliwa do ich napędu nie jest dopuszczalne, nawet jeżeli
Minister Finansów nie odniósł się przy ich interpretacji do przepisów prawa
unijnego oraz dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii
Europejskiej. Innymi słowy, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego,
Ministrowi Finansów nie można przypisać niedochowania wymogów
sformułowanych w art. 14c § 1 i 2 O.p.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Adam Bącal
(sprawozdawca), Sędzia NSA Marek Kołaczek, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, , Protokolant
Dorota Pawlicka, po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi
kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z
dnia 18 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 1173/13 w sprawie ze skargi S. Z. C. Sp. z o.o. sp.k. w
B. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 9 sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie
podatku od towarów i usług 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego
rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu, 2) zasądza od S. Z. C. Sp.
z o.o. sp.k. w B. na rzecz Ministra Finansów kwotę 340 (słownie: trzysta czterdzieści) złotych
tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 18 czerwca 2014 r., sygn. akt I SA/Po 1173/13 Wojewódzki Sąd
Administracyjny w Poznaniu w sprawie ze skargi S. Z. C. sp. z o.o. sp. k. w B. (dalej – "Spółka")
uchylił interpretację indywidualną Ministra Finansów (organu upoważnionego – Dyrektora Izby
Skarbowej w Poznaniu) z dnia 9 sierpnia 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług i
zasądził od organu zwrot kosztów postępowania.
Stan sprawy przedstawiał się następująco.
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Spółka wyjaśniła, że w związku z prowadzoną
działalnością gospodarczą kupiła motocykle, które nie spełniają warunków, o których jest mowa w
art. 3 ust. 2 pkt 1-6 ustawy z 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług
oraz transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.) – nazywanej dalej "ustawą
nowelizującą". Działalność Spółki polega na prowadzeniu szkoleń i treningów w zakresie
doskonalenia technik jazdy.
W tym stanie rzeczy Spółka zadała pytanie: czy w obecnie obowiązującym stanie prawnym
dopuszczalne jest odliczenia całej kwoty podatku od towarów i usług od zakupu motocykli oraz
paliwa do ich napędu?
Zdaniem Spółki, odpowiedź na powyższe pytanie powinna być twierdząca. Zasady ograniczeń
prawa do odliczania podatku od towarów i usług od nabycia niektórych pojazdów regulują obecnie
art. 3-6 ustawy nowelizującej. Spółka uznała, że przepisy te, a zwłaszcza art. 3 i 4 ustawy
nowelizującej, stanowią powtórzenie zasad obowiązujących na mocy uchylonego art. 86 ust. 3 i 4
oraz art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r.,
Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – powoływanej dalej jako "ustawa o VAT". Strona zwróciła uwagę
2
na brak definicji motocykla w ustawie o VAT i powołała się na definicję sformułowaną w art. 2 pkt
45 cyt. ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908 ze zm.). Z treści tego przepisu wynika, że motocykl to pojazd samochodowy
jednośladowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy. Zwracając uwagę na różnice w pojęciach
samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, strona
stwierdziła, że motocykl nie jest ani samochodem osobowym ani też innym samochodem. Spółka
powołała orzeczenie I FSK 983/07 z dnia 27 sierpnia 2008 r., z którego wynika, że w odniesieniu
do motocykli nie mogą mieć zastosowania regulacje przepisu art. 86 ust. 3 ustawy o VAT, które
dotyczą wyłącznie samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych. Według
strony brak ograniczenia w odliczaniu VAT od nabycia motocykla równoznaczny jest z brakiem
zakazu odliczania VAT od paliwa nabywanego do jego napędu. Jedynym warunkiem dla
odliczania VAT jest związek dokonanego zakupu z działalnością opodatkowaną.
Jeśli chodzi o odliczanie VAT od nabycia i eksploatacji motocykla po wygaśnięciu powołanych
przepisów art. 3-6 ustawy nowelizującej z 2010 r., wnioskodawczyni zauważyła, iż ustawodawca
opracował zasady odliczania VAT od nabycia i eksploatacji pojazdów w tym okresie. Jednak
przepisy te, zawarte w dodanym art. 86a, wejdą w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2014 r. i
przepisy te nadal dotyczą tylko pojazdów samochodowych, w związku z czym nie wprowadzają
zmian w zasadach odliczenia VAT od nabycia motocykla.
Minister Finansów uznał stanowisko Spółki za błędne. Organ stanął na stanowisku, że z uwagi na
treść art. 3 ust. 1 i ust. 2 ustawy nowelizującej Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia
podatku VAT naliczonego w całości, a jedynie w ograniczonym zakresie, tj. 60% kwoty podatku
określonej w fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Ponadto, w konsekwencji ograniczenia
wynikającego z art. 4 ustawy nowelizującej, Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia
podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa do napędu motocykli. Organ wyjaśnił, że
obowiązujące od 1 stycznia 2011 r. (również w 2013 r. na podstawie art. 10 ustawy z 7 grudnia
2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej) ograniczenia
wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej mają również zastosowanie do motocykli, ponieważ są to
pojazdy samochodowe, czyli takie pojazdy, które objęte są dyspozycją tego przepisu.
Po bezskutecznym wezwaniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa, Spółka
skierowała do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę, w której podniosła
zarzuty naruszenia między innymi:
- art. 14c § 1 i 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z
późn. zm.), dalej "O.p.", poprzez sporządzenie nieprawidłowego uzasadnienia;
- art. 121 § 1 O.p. poprzez pominięcie kwestii podniesionych przez Spółkę, nieprawidłowe
ustalenie zakresu definicji legalnych i ich błędną ocenę;
- art. 120 O.p. poprzez działanie organu w sposób sprzeczny z prawem;
- art. 168 w zw. z art. 176 dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L nr 347.1) poprzez naruszenie
zasady stand still, polegające rozszerzenia zakresu ograniczenia prawa do odliczenia podatku
naliczonego od zakupu motocykli i paliwa wykorzystywanego do ich użytkowania w stosunku do
ograniczeń stosowanych przez Rzeczpospolitą Polska przed przystąpieniem do Unii Europejskiej;
- art. 1 decyzji wykonawczej Rady z dnia 27 września 2010 r. upoważniającej Rzeczpospolitą
Polską do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust 1 lit a) i
art. 168 Dyrektywy 112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L
581) poprzez zbyt szerokie ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego;
3
- art. 3 ust. 1 oraz art. 4 ustawy nowelizującej poprzez błędne uznanie, że przepisy te mają
zastosowanie do motocykli.
W motywach skargi Spółka wyjaśniła, że motocykl nie jest samochodem osobowym, ani też innym
samochodem o ładowności do 500 kg, o których jest mowa w art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej,
tylko innym pojazdem samochodowym. Niemniej jednak prawo do odliczenia podatku naliczonego
od zakupu innych pojazdów samochodowych zostało ograniczone w art. 3 ust. 6 ustawy
nowelizującej. Przepis art. 25 ustawy podatkowej z 1993 r. wyłączenia takiego nie zawierał. Tym
samym, zdaniem Spółki, przepisy ustawy nowelizującej dotyczące prawa do odliczenia podatku
naliczonego w związku z użytkowaniem innych pojazdów samochodowych, obowiązujące w
obecnym stanie prawnym, rozszerzają zakres krajowych wyłączeń tego prawa obowiązujących
przed akcesją Polski do Unii Europejskiej.
W odpowiedzi na skargę organ interpretacyjny uznał stanowisko Spółki za niezasadne i wniósł o
jej oddalenie. Organ przyznał, że przepisy ustawy o ustawy o VAT dotyczące prawa do odliczenia
podatku naliczonego przy zakupie samochodów, obowiązujące w Polsce po akcesji do Unii
Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń
tego prawa. W związku z tym Rzeczpospolita Polska złożyła do Komisji Europejskiej wniosek o
uzyskanie derogacji na stosowanie szczególnego środka, stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust.
1 lit. a oraz art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w zakresie ograniczenia w odliczaniu podatku
naliczonego od niektórych pojazdów samochodowych nią objętych oraz braku konieczności
rozliczania podatku od towarów i usług w przypadku wykorzystywania tych pojazdów do celów
prywatnych.
Projekt stosownej decyzji "derogacyjnej" Komisja Europejska przedstawiła 7 czerwca 2010 r.,
natomiast Rada przyjęła ją 27 września 2010 r. Oprócz wniosku o derogację Rzeczpospolita
Polska wystąpiła do Komisji Europejskiej o konsultację w zakresie wyłączenia prawa do odliczenia
podatku od towarów i usług od zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu niektórych pojazdów
samochodowych. W ramach odstępstwa od art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE, na mocy art. 1
Decyzji Rady, Polska otrzymała możliwość wprowadzenia czasowego wyłączenia prawa do
odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia motocykli. Obowiązujące od 1 stycznia
2011 r. przepisy regulujące prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów
osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz paliwa do ich napędu zostały wydane na
podstawie wspomnianej decyzji Rady, po konsultacji z Komitetem ds. VAT. Wobec powyższego
organ uznał, że klauzula "stand sill" nie ma do nich zastosowania. Zdaniem organu, brak jest
zatem w powyższym zakresie obowiązku odwoływania się do wcześniej obowiązujących
przepisów regulujących te kwestie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę na podstawie art. 146 § 1 ustawy
z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r.,
poz. 270, z późn. zm.) – powoływanej dalej jako "p.p.s.a.".
W ocenie Sądu pierwszej instancji, Minister Finansów nie przeprowadził wykładni art. 3 ust. 6 i art.
4 ustawy zmieniającej z uwzględnieniem przepisów wspólnotowych, czym naruszył art. 14b § 1
oraz art. 14c § 1 i 2 O.p. W kontrolowanej interpretacji organ pominął to, że wprowadzone
wspomnianą ustawą zmiany w ustawie o podatku od towarów i usług wynikały z wyroku Trybunału
Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora sp. z o.o. (sygn. akt C–
414/07). Wyrok ten dotyczył interpretacji przepisów szóstej Dyrektywy Rady 77/388/WE z 17 maja
1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków
obrotowych (Dz. U. WE L 1977.145.1) oraz decyzji Rady oraz konsultacji z Komitetem ds. VAT z
30 września 2009 r. w sprawie ograniczenia odliczenia podatku naliczonego od paliwa do tych
samochodów. Przedstawione w tym zakresie rozważania, zawarte w odpowiedzi na skargę,
należy uznać za spóźnione.
4
Formułując wskazania co do dalszego postępowania, Sąd pierwszej instancji zobowiązał organ do
zbadania zgodności ustawy o podatku od towarów i usług z prawem unijnym oraz przepisów
ustawy nowelizującej z 2010 r. z upoważnieniem otrzymanym przez Rzeczpospolitą Polską na
mocy decyzji Rady. Rozważania co do zgodności przepisów art. 3 ust. 6 i art. 4 ustawy
nowelizującej (art. 17 ust. 6 VI dyrektywy, a od 2006 r. - art. 176 dyrektywy 2006/112/WE) będą
miały istotne znaczenie z punktu widzenia ewentualnego naruszenia przez krajowego
ustawodawcę zasady stand still i wniosków odnośnie do problemu. W celu realizacji art. 14c § 1 i
2 Ordynacji podatkowej organ zbada zakres przedmiotowy ograniczenia prawa do odliczenia
podatku naliczonego w odniesieniu do zakupu motocykli oraz nabycia paliwa służącego do ich
napędu w stanie prawnym: do 30 kwietnia 2004 r., od 1 maja 2004 r. oraz w dniu wydania nowej
interpretacji indywidualnej.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku Minister Finansów podniósł zarzut naruszenia
przepisów postępowania, tj. art. 14c § 1 i 2, art. 120 i art. 121 § 1 O.p. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a.
Naruszenie to polegać miało na uchyleniu zaskarżonej interpretacji indywidualnej ze względu na
błędne uznanie, że organ wydał ją z pominięciem regulacji unijnych oraz wytycznych zawartych w
wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 22 grudnia 2008 r. w sprawie Magoora sp. z
o.o. (sygn. akt C–414/07).
Pełnomocnik organu wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi,
ewentualnie o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi
Administracyjnemu w Poznaniu, jak również o zasądzenie kosztów postępowania według norm
przepisanych.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik Spółki wniósł o jej oddalenie i zasądzenie
kosztów postępowania według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się zasadna, dlatego została uwzględniona.
Lektura skargi kasacyjnej oraz motywów wyroku Sądu pierwszej instancji prowadzi do wniosku, że
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną,
ponieważ nie spełniała ona wymogów określonych art. 14c § 1 i 2 O.p. Zdaniem Sądu, Minister
Finansów nie wyjaśnił, dlaczego dane przepisy mają zastosowanie do opisanego stanu
faktycznego i poprzestał na ich przytoczeniu. Ponadto, formułując swoje stanowisko prawne,
pominął regulacje unijne oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (s. 7 i 8
uzasadnienia wyroku).
Niemniej jednak, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, zawarte w uzasadnieniu
zaskarżonej interpretacji indywidualnej uzasadnienie prawne dostatecznie wyjaśnia, dlaczego
wskazane przez organ przepisy należy rozumieć w ten sposób, że odliczenia całej kwoty podatku
od towarów i usług od zakupu motocykli oraz paliwa do ich napędu nie jest dopuszczalne, nawet
jeżeli Minister Finansów nie odniósł się przy ich interpretacji do przepisów prawa unijnego oraz
dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Innymi słowy, zdaniem
Naczelnego Sądu Administracyjnego, Ministrowi Finansów nie można przypisać niedochowania
wymogów sformułowanych w art. 14c § 1 i 2 O.p.
W świetle przywołanych przepisów elementem koniecznym interpretacji indywidualnej jest
przedstawienie oceny stanowiska wnioskodawcy, a w przypadku oceny negatywnej wskazanie
prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Tymczasem interpretacja
indywidualna, która była przedmiotem skargi, zawiera wymienione elementy. Została ona wydana
z powołaniem się na opisany we wniosku stan faktyczny, zawarto w niej ocenę stanowiska Spółki i
przedstawiono interpretację przepisów prawa podatkowego.
5
Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że art. 14c § 1 i 2 O.p. nie nakłada na organ podatkowy
obowiązku ustosunkowania się do wszystkich argumentów i przepisów zawartych we wniosku.
Zadaniem organu jest udzielenie odpowiedzi, która pozwoli podatnikowi na wypełnienie
spoczywających na nim obowiązków nałożonych przez prawo podatkowe (por. wyrok Naczelnego
Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2013 r., sygn. akt I FSK 1334/13; wyrok z 22 stycznia 2014 r.,
sygn. akt I FSK 1548/13; wyrok z 7 lipca 2011 r., sygn. akt I FSK 1135/10; wyrok z 7 lutego 2014
r., sygn. akt I FSK 474/13). Co istotne, zakres sprawy w przedmiocie wydania interpretacji
indywidualnej wyznacza treść wniosku, o którym jest mowa w art. 14b § 2 i 3 O.p. Trzeba zatem
zgodzić się z przywołanym przez pełnomocnika organu poglądem doktryny prawnej, zgodnie z
którym "w treści wniosku o wydanie interpretacji według regulacji prawnej jego urzędowego wzoru
wnioskodawca powinien wskazać przepisy prawa podatkowego będące przedmiotem interpretacji
indywidualnej. Zapytanie interpretacyjne wnioskodawcy stanowi więc w istocie rzeczy pytanie o
zasadność możliwości subsumcji stanu faktycznego interpretacji pod wskazane w stanowisku
wnioskodawcy przepisy prawa, w razie potrzeby objęte klasyfikacyjną wykładnią wnioskodawcy, a
następnie organu podatkowego" (zob. J. Brolik, Urzędowe interpretacje prawa podatkowego,
Warszawa 2010, s. 76). Tym samym, skoro nie jest obowiązkiem organów odnosić się do
wszystkich argumentów przedstawionych we wniosku, to tym bardziej nie jest ich obowiązkiem
odnosić się do tych argumentów i przepisów, które nie zostały w nim wskazane (zgodnie z
rozumowaniem a fortiori w jego pozytywnej wersji a maiori ad minus).
Badając zgodność zaskarżonej interpretacji indywidualnej z art. 14c § 1 i 2 O.p., Sąd pierwszej
instancji przeprowadził jedynie ocenę formalną uzasadnienia prawnego sporządzonego przez
organ. Ocenę tę należy odróżnić od oceny materialnej poprawności stanowiska zajętego przez
Ministra Finansów, którą można przeprowadzić odwołując się do przepisów niewymienionych we
wniosku lub interpretacji indywidualnej. Z przebiegu sprawy wynika natomiast, że przepisy
dyrektywy Rady 2006/112/WE oraz klauzula stand still zostały przywołane przez Spółkę dopiero w
wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. W tym stanie rzeczy nie można było oczekiwać od
organu, że oceniając stanowisko prawne Spółki i udzielając odpowiedzi na zadane przez nią
pytanie, samodzielnie przedstawi tak szeroki kontekst normatywny zagadnienia, jak tego oczekuje
Sąd pierwszej instancji, sięgając przy tym nie tylko do przepisów prawa unijnego, ale również
przepisów prawa krajowego, które nie obowiązywały w dacie złożenia wniosku.
Zaznaczyć również należy, że wbrew temu, co przyjął Sąd pierwszej instancji, Minister Finansów
nie ograniczył się w zaskarżonej interpretacji indywidualnej tylko do przytoczenia przepisów, które
miałyby mieć zastosowanie do przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego. Na ostatnich
stronach interpretacji, przywołując przepisy ustawy nowelizującej oraz ustawy Prawo o ruchu
drogowym, organ wyjaśnił w spójny i jasny sposób, dlaczego, jego zdaniem, odliczenie całej kwoty
podatku naliczonego nie jest możliwe. Niemniej jednak, biorąc pod uwagę granice sprawy
wytyczone przez skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny nie bada zgodności tych
wyjaśnień z przepisami prawa materialnego.
Innym powodem, ze względu na który Sąd pierwszej instancji uchylił zaskarżoną interpretację
indywidualną było spóźnione, jego zdaniem, uwzględnienie w analizie przepisów prawa krajowego
przepisów szóstej dyrektywy Rady 77/388/WE, dyrektywy Rady 2006/112/WE oraz klauzula stand
still. Organ odniósł się bowiem do przepisów prawa wspólnotowego dopiero w odpowiedzi na
wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i odpowiedzi na skargę (s. 9 uzasadnienia wyroku).
Rzecz jednak w tym, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa do 1 stycznia 2016 r. było
jedynie czynnością konwencjonalną, której wykonanie otwierało drogę do zaskarżenia interpretacji
indywidualnej (art. 52 § 2 i 3 p.p.s.a.). Co więcej, z art. 53 § 2 p.p.s.a. wynika, że organ nie ma
obowiązku udzielić odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Tymczasem,
zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej interpretację indywidualną zmienić mógł jedynie z
urzędu Minister Finansów w trybie przewidzianym w art. 14e § 1 pkt 1 tej ustawy. Nie leżało to
natomiast w gestii organów, które zostały upoważnione do ich wydawania na podstawie art. 14b §
6
6 O.p. Możliwość tę wprowadził dopiero art. 14b § 6a pkt 1 O.p., który wszedł w życie 1 stycznia
2016 r. Wspomniana norma kompetencyjna przewiduje, że Minister Finansów w drodze
rozporządzenia może upoważnić podległe mu organy także do zmiany interpretacji
indywidualnych na etapie rozpatrywania wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Stąd też, w
tym przypadku, podjęcie przez organ polemiki z treścią wezwania i skargą skierowaną do
Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, nie może być argumentem przemawiającym
za naruszeniem art. 14c § 1 i 2 O.p.
Uwzględniając powyższe wywody, nie można jednocześnie, w opinii NSA, podzielić zarzutu
naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez sporządzenie wadliwego
uzasadnienia wyroku, które to uzasadnienie miało nie zawierać wyczerpującego wyjaśnienia, co w
konsekwencji, zdaniem organu, uniemożliwiło mu poznanie motywów podjętego przez WSA
rozstrzygnięcia. Zarzut ten jest bezzasadny chociażby w świetle uwag, które NSA uczynił na
stronie 5 uzasadnienia wyroku, przyjmując, że zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji
indywidualnej uzasadnienie prawne dostatecznie wyjaśnia, dlaczego wskazane przez organ
przepisy należy rozumieć w ten sposób, że odliczenia całej kwoty podatku od towarów i usług od
zakupu motocykli oraz paliwa do ich napędu nie jest dopuszczalne.
Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę kasacyjną na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. O
zwrocie kosztów postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 tej ustawy.