PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ. RUCH
Transkrypt
PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ. RUCH
PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ. RUCH NINIWA I CENTRUM FORMACYJNE W KOKOTKU Karina Brylok Lubliniec – Kokotek 2014 Spis treści Kościół ....................................................................................................................................... 3 Parafia ....................................................................................................................................... 5 Proboszczowie ........................................................................................................................... 9 Ks. Henryk Schmidt................................................................................................................ 9 Ks. Bolesław Kopiec ............................................................................................................ 10 Ks. Wilhelm Imiołczyk ......................................................................................................... 12 Ks. Wiktor Sojka .................................................................................................................. 13 Ks. Ludwik Konieczny ......................................................................................................... 14 O. Rufin Leon Juraszek OFM ............................................................................................... 15 O. Bartosz Madejski OMI..................................................................................................... 16 O. Jan Urban OMI ................................................................................................................ 16 Centrum formacyjne „Niniwa” w Kokotku......................................................................... 18 Ruch NINIWA – rys historyczny. Geneza nazwy ................................................................ 18 Patronowie Wspólnoty NINIWA ......................................................................................... 20 Centrum formacyjne NINIWA w Kokotku .......................................................................... 22 Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA .............................................................................. 23 Ojciec założyciel – O.Tomasz Maniura OMI ....................................................................... 23 Formacja ............................................................................................................................... 25 Spotkania formacyjne ............................................................................................... 25 Weekendy formacyjne .............................................................................................. 25 Charakterystyczne działania NINIWY ................................................................................. 26 Wolontariat misyjny ................................................................................................. 26 Wyprawy rowerowe, Niniwa Team .......................................................................... 26 Bibliografia ............................................................................................................................. 28 2 Kokotek jest najmniejszą parafią na terenie diecezji gliwickiej. Wspólnotę tworzą: Posmyk, Leśnica, Kokotek i Pusta Kuźnica. Tereny rozległej parafii w Kokotku posiadają walory turystyczno – rekreacyjne. Na jej terenie znajdują się zdrowe lasy sosnowo – świerkowe, suchy teren, dwie rzeki, duże stawy itd. Walory rekreacyjne przyczyniły się do powstania różnych ośrodków wypoczynkowych: w latach 60-tych powstały trzy obozy harcerskie, w latach 70-tych hotel „Silesiana” z licznymi obiektami wypoczynkowymi, hotel „Dom Zucha”, ośrodek dla młodzieży ZMS. Równocześnie rozwija się budownictwo domków letnich. Ze względu na częściowo negatywny wpływ tych ośrodków na parafian powstała inicjatywa stworzenia w parafii alternatywnego, katolickiego ośrodka rekreacyjno – rekolekcyjnego dla dzieci, młodzieży i dorosłych. KOŚCIÓŁ1 Mieszkańcy Kokotka do połowy XX wieku spełniali swoje obowiązki religijne w parafii świętego Mikołaja w Lublińcu. Zbudowanie osobnej kaplicy było inicjatywą księdza Henryka Schmidta, wikarego z Lublińca; który w tej kwestii zwrócił się do właścicieli dużego domu mieszkalnego, połączonego z restauracją (wtedy już nieczynną). Właścicielka obiektu pani Maria Piechota zgodziła się na wynajęcie części domu na kaplicę. Po pertraktacjach z władzami niemieckimi udało się otrzymać zgodę na otwarcie kaplicy i sprawowanie tutaj nabożeństw. Do celów liturgicznych zaadaptowano główną salę restauracyjną znów na zakrystię pomieszczenie bufetu i zaplecza. Pierwsza Msza Święta została odprawiona przez księdza Henryka Schmidta 26 grudnia 1940 roku. Kaplica została poświęcona w 1942 roku przez księdza prałata Franciszka Woźnicę, wikariusza generalnego. Do Kokotka w każdą niedzielę i święta w czasie wojny i latach powojennych przyjeżdżali duszpasterze z Lublińca – był to m. in. ks. Schmidt, ks. Wilhelm Pluta, ks. Czesław Domin, ks. Jan Jarczyk, ks. Józef Dwucet, ks. Józef Brzenska i ks. Jerzy Reginek. Do celebry Mszy Świętej przywożono relikwie Świętej Elżbiety. Z kościoła garnizonowego świętego Krzyża w Lublińcu sprowadzono figurę świętej Elżbiety; dlatego też na patronkę kaplicy wybrano świętą Elżbietę. Ksiądz Schmidt uciekł do Niemiec przed zbliżającym się frontem 1 Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Informacje otrzymane od proboszcza – o. Bartosza Madejskiego OMI. http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek-parafia-nmpkrolowej&catid=47:parafie&Itemid=102 [18.06.2012]; http://www.kuria.gliwice.pl [18.06.2012]; http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013]. 3 niemieckim. W Niemczech ożenił się z Heleną Przykutą. Po zakończeniu II wojny światowej podjęto starania o budowę kościoła na terenie, na którym obecnie znajduje się probostwo. Zebrano już nawet materiały budowlane; jednak lata stalinowskie nie sprzyjały budownictwu sakralnemu. Stąd też to, co zostało zebrane wykorzystano do budowy probostwa. Niestety część również rozkradziono. Komitet budowy Kaplicy, który powstał w Kokotku dnia 14.05.1951r. przedłożył plany budowy obiektu sakralnego w Prezydium Powszechnej Rady Narodowej w Wydziale Wyznań w Lublińcu. Komitet Budowy Kaplicy w Kokotku wysłał 15.04.1957 ponowną petycję do Wojewódzkiego Wydziału do spraw Wyznań w Katowicach o zezwolenie na budowę. Gdy te wszystkie poczynania nie przynoszą efektu powstaje myśl adaptacji całego domu pani Marii Piechota na tymczasowy kościół bez zezwolenia władz. Ksiądz Brzenska był przeciwny budowie kaplicy – kościoła w Kokotku by nie pomniejszyć swojej parafii. W 1960 dotychczasowy wikary parafii w Giszowcu, ksiądz Bolesław Kopiec został organizatorem budowy kościoła. W Niedzielę Palmową (10.04.1960) ksiądz Kopiec odprawia pierwszą Mszę Świętą w tymczasowej kaplicy w Kokotku. Ksiądz Bolesław Kopiec 10.05.1960 zwraca się do Kurii Diecezjalnej z prośbą o możliwość przejęcia gruntu ofiarowanego przez Jana Klein i wybudowania na nim domu. Kuria nie udzieliła odpowiedzi na to pismo i ksiądz Kopiec postanowił przejąć ofiarowany grunt i wybudować dom na swoje nazwisko. W dekrecie z dnia 7.04.1960 ksiądz Bp. Juliusz Bieniek mianuje księdza Kopca wikariuszem pomocnikiem parafii świętego Mikołaja w Lublińcu i zaznacza że szczególną opieką ma otoczyć mieszkańców Kokotka. Ksiądz Kopiec od 10.04.1960 zamieszkał tymczasowo u radnego parafii pana Piotra Dębowskiego do momentu wybudowania probostwa. Ksiądz Bolesław Kopiec 10 maja 1960 zwrócił się z prośbą do Kurii Diecezjalnej o wydanie decyzji przejęcia na własność budynku w którym mieści się kościół filialny w Kokotku. 4 PARAFIA2 Dnia 15.05.1960 ksiądz Kopiec zwrócił się do Kurii Diecezjalnej z prośbą o możliwość zmiany patronki kościoła filialnego w Kokotku z świętej Elżbiety z Turyngii na Matkę Bożą Królową Wszechświata. We wrześniu 1960 roku – bez oficjalnego zezwolenia władz – utworzono kaplicę. Ksiądz Bolesław Kopiec zwraca się 18.11.1960 do Kurii Diecezjalnej z pismem w którym informuje o dokonanej przebudowie i prosi o zezwolenie na poświęcenie wnętrza kościoła filialnego będącego już pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Wszechświata. Dnia 20.11.1960 ksiądz dziekan Paweł Miś dokonał poświęcenia przebudowanego kościoła pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Wszechświata. W styczniu 1961 zakupiono gipsowe płaskorzeźby Drogi Krzyżowej. Erekcji stacji Drogi Krzyżowej dokonał 17.03.1961 o.Maurycy Kozłowski OFM. Dnia 19.03.1961 została poświęcona figura świętego Józefa która została ufundowana przez pracowników leśnictwa i stawów. W nocy z 7/8 maja 1961 burza zniszczyła wieżę kościoła a ta z kolei zniszczyła dach i strop kościoła. Ksiądz dziekan Paweł Miś 21 maja 1961 dokonał poświęcenia kościoła po remoncie. Na zakończenie Misji (17.03.1963) został poświęcony i postawiony na placu kościelnym Krzyż Misyjny. Za postawienie krzyża ksiądz Kopiec został ukarany kolegium a władze kazały usunąć krzyż. Ksiądz Bolesław Kopiec dekretem z dnia 20 grudnia 1963 r. zostaje przeniesiony do parafii Wiechowy Włodzisław. A stamtąd przybywa do Kokotka ks. Wilhelm Imiołczyk, który kierował parafią zaledwie jeden miesiąc. 23 grudnia 1963 w obecności księdza dziekana Pawła Misia dokonano tradycji samodzielnej placówki duszpasterskiej w Kokotku. Następnie do parafii przybywa do Kokotka z parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku ksiądz Wiktor Sojka. 2 Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012; Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2; Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005; Kwestionariusz wizytacyjny z 1989r.; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 25.05.1994; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 17.10.1999; O. Tomasz Maniura, Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012 (mps.); Informacje otrzymane od proboszcza – o. Bartosza Madejskiego OMI. http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek- parafia-nmp-krolowej&catid=47:parafie&Itemid=102 [18.06.2012]; http://www.kuria.gliwice.pl [18.06.2012]; http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013]. 5 Dnia 4 września 1966 miała miejsce niedoszła peregrynacja obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. W wyniku „aresztowania” obrazu parafię Matka Boża nawiedziła w symbolu pustych ram, ewangeliarza i świecy. 28 czerwca 1969 rozpoczęły się w Kościele remonty pod nadzorem artystki. Prezbiterium odgrodzono od Kościoła wąskimi ściankami z desek i obrzucono tynkiem. Wnęka na figurę Matki Boskiej Królowej została zamurowana a figura została umieszczona na półce przy ścianie podobnie jak uczyniono z figurą św. Józefa. Z cegły i betonu wykonano ambonę – skrzynię. Dekretem Biskupa Katowickiego z dnia 10.09.1969 ksiądz Wiktor Sojka został mianowany duszpasterzem parafii w Bobrownikach Śląskich a jego miejsce zajmuje ks. Ludwik Konieczny dotychczasowy wikary w Łaziskach Górnych. Na mocy dekretu z dnia 5.09.1969r. ks. Ludwik Konieczny zostaje mianowany wikariuszem cooperatorem parafii św. Mikołaja w Lublińcu i kuratusem stacji duszpasterskiej w Kokotku. W Wielkim Poście 1970 roku wprowadzone zostały osobne nabożeństwa Drogi Krzyżowej dla dzieci. Na przełomie maja i czerwca 1971r. odnowiono ogrodzenie cmentarza. W dniach 12-18.07.1971 odbywa się malowanie Kościoła przez księdza proboszcza przy pomocy parafian. Powstaje projekt zbudowania nowej dzwonnicy. Stara zostaje rozebrana. Na podwórzu probostwa wykonuje się nową konstrukcję drewnianą dzwonnicy. Plan dzwonnicy i obliczenia statyczne wykonał inż. arch. Żabicki z Lublińca. Projekt wykonał cieśla Kaczmarczyk. Władze wstrzymały kategorycznie budowę dzwonnicy. Dokumentację dotyczącą budowy dzwonnicy złożono w Wydziale Architektury Rady Narodowej w Katowicach i oczekiwano na odpowiedź. Po otrzymaniu zezwolenia postawiono dzwonnicę przed kościołem w 1971r. i powieszono obok starego małego dzwonu pogrzebowego nowy dzwon św. Anny podarowany przez parafię w Bobrownikach Śląskich. W 1972 r. ogrodzono teren wokół probostwa siatką drucianą. Na mocy dekretu księdza Biskupa Ordynariusza z dnia 16 maja 1980 erygowano w Kokotku samodzielną parafię Najświętszej Maryi Panny Królowej. Jednak już od 1960 roku Kokotek był samodzielną placówką duszpasterską, filią parafii świętego Mikołaja w Lublińcu. W czerwcu 1980 roku firma złotnicza z Krakowa dokonała złocenia dwóch kielichów mszalnych oraz monstrancji ze złota ofiarowanego przez parafian. Aktem notarialnym z dnia 17 lutego 1983r. w Państwowym Biurze Notarialnym w Lublińcu dokonano przewłaszczenia na rzecz parafii budynku Kościoła i otoczenia – od P.Piechota, budynku probostwa i budynku rekolekcyjnego z otoczeniem – od księdza Bolesława Kopca. 6 W październiku 1983r. zamontowano w Kościele w prezbiterium nowy ołtarz, ambonę, chrzcielnicę i balaski wykonane z dębiny. 1 kwietnia 1996 zakupiono nowe, elektryczne organy. W dniach 22–23.08.1996 miała miejsce w parafii Peregrynacja Matki Boskiej Częstochowskiej Królowej Polski w Cudownym Obrazie. 27.01.2003 umiera ks. Wiktor Sojka emerytowany proboszcz z Kokotka. Dnia 23 sierpnia 2005 duszpasterstwo w parafii objął Zakon Braci Mniejszych Prowincji Katowickiej (franciszkanie) a 02 lipca 2008 Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Polskiej Prowincji (oblaci). Nowi duszpasterze (Ojciec Tomasz Maniura i Ojciec Bartosz Madejski) z Katowic przejęli administrowanie parafią i ośrodkiem rekolekcyjnym z zamiarem utworzenia w Kokotku Centrum Formacji „Niniwa”. Dnia 3 lipca 2008 rozpoczęto prace porządkowe i pierwsze remonty zmierzające do utworzenia Domu Oblackiego i Centrum Formacyjnego „Niniwa”. 8 września 2008 miało miejsce wprowadzenie na urząd administratora parafii Ojca Bartosza Madejskiego i Ojca Tomasza Maniurę który jest odpowiedzialny za Centrum Formacyjne „Niniwa”. Ksiądz Biskup Jan Wieczorek w obecności Ojca Prowincjała Teodora Jochema OMI dnia 20 listopada 2008 erygował z prawem przechowywania Najświętszego Sakramentu w Domu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej OMI nową kaplicę pw. Świętych Młodzianków. 29 kwietnia 2009 ukończono remont wnętrza małego domku przeznaczonego dla młodzieży, a we wrześniu 2009 zakończono renowację zewnętrzną. 9 kwietnia 2010 zawarta została umowa pomiędzy księdzem Biskupem Janem Wieczorkiem, a Ojcem Ryszardem Szmydkim OMI. Dotyczyła ona powierzenia na stałe duszpasterstwa i administracji parafii w Lublińcu-Kokotku Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej Polskiej Prowincji. Rozpoczęcie pracy w parafii uwarunkowane zostało możliwością prowadzenia Centrum Duszpasterstwa Młodzieży NINIWA. 7 maja 2010 powstało Stowarzyszenie Młodzieżowe „Niniwa” którego celem jest wspieranie działalności młodzieżowej prowadzonej przez oblatów. Dekretem Ojca Prowincjała Ryszarda Szmydkiego OMI z dnia 1 lipca 2010 roku ojciec Tomasz Maniura OMI został mianowany superiorem domu oblackiego w Kokotku. 1 września 2013 roku podczas uroczystej Eucharystii dożynkowej miało miejsce pożegnanie proboszcza Ojca Bartosza Madejskiego OMI. Z Kokotka odszedł także Ojciec Janusz Napierała OMI i fr. Fryderyk Tułowiecki OMI. Dekretem Ojca Prowincjała nowym 7 proboszczem w Kokotku został Ojciec Jan Urban. Został on wprowadzony na urząd proboszcza 2 września 2013 roku. W domu oblackim zamieszkał także: br. Adam Makarewicz OMI (ekonom), Ojciec Marcin Szafors OMI (wikariusz prowincjonalny) i Ojciec Karol Bucholc OMI (pomocnik w sekretariacie powołań). 8 PROBOSZCZOWIE Ks. Henryk Schmidt Ks. Bolesław Kopiec (1960 – 1963) Ks. Wilhelm Imiołczyk (1963 – 1964) Ks. Wiktor Sojka (1964 – 1969) Ks. Ludwik Konieczny (25.06.1969 – 31.08.2005) O. Rufin Juraszek OFM (1.09.2005 – 30.06.2008) O. Bartosz Madejski OMI (2.07.2008 – 31.07.2011) administrator, (1.08.2011 – 1.09.2013) proboszcz O. Jan Urban OMI (2.09.2013 – …) Ks. Henryk Schmidt3 Pochodził ze Strzybnicy. W 1939r. podjął się zadania utworzenia osobnej kaplicy w Kokotku. Dojeżdżał do Kokotka od 1942 roku. Ksiądz Schmidt uciekł do Niemiec przed zbliżającym się frontem niemieckim. W Niemczech ożenił się z Heleną Przykutą. Zmarł w 1968 roku. 3 Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t. 1; http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013]. 9 Ks. Bolesław Kopiec (1924-2002)4 Urodził się 8 grudnia 1924 w Zebrzydowicach. Był synem urzędnika skarbowego Ignacego i Anny z domu Krótki. Uczęszczał najpierw do Publicznej Szkoły Powszechnej nr 4, a następnie do Szkoły nr 5. Następnie zdał egzamin do Państwowego Gimnazjum w Bielsku, ale wojna uniemożliwiła mu kontynuowanie nauki. We wrześniu 1939 roku wraz z rodzicami uchodził na wschód, wrócił po dwóch miesiącach. W latach 1940-1942 pracował w Czechowicach - Dziedzicach kolejno w dwóch zakładach fryzjerskich. Ponieważ nie podpisał „Volkslisty" wysiedlono go w 1942 roku do Generalnej Guberni. Zamieszkał w Damienicach należących do parafii Cikowice koło Bochni. Był zatrudniony w charakterze ucznia w zakładzie fryzjerskim w Bochni. Zdał egzamin czeladniczy. Uczęszczał też do Polskiej Szkoły Zawodowej i w 1943 roku otrzymał świadectwo jej ukończenia. W grudniu 1942 roku wstąpił do AK w Bochni, gdzie pełnił funkcję referenta ideowego. 27 kwietnia 1943 został aresztowany i osadzony w obozie przejściowym w Krakowie. Staraniem organizacji konspiracyjnej został uwolniony, wrócił do Damienic, gdzie przez pół roku się ukrywał pod nazwiskiem Czechowicki i prowadził działalność konspiracyjną. Od 1944 roku pracował jako robotnik leśny w Nadleśnictwie Damienice i pracował przy ścinaniu drzew w Puszczy Niepołomickiej. Pod koniec 1944 roku został przeniesiony do Leśnictwa Baczków. Uczęszczał na tajne nauczanie i zdał egzamin z zakresu pierwszej klasy gimnazjalnej. Ukończył też kurs podoficerski uzyskując stopień kaprala. 5 lutego 1945 powołany został przez komendanta AK na powiat Bochnia na referenta ideowego w oddziale partyzanckim „Szczerbiec”, a następnie, do końca czerwca 1945 roku, w oddziale „Pogrom”. 25 kwietnia 1947 ujawnił się w Urzędzie Bezpieczeństwa i skorzystał z amnestii. W lipcu 1945 roku wrócił do Czechowic - Dziedzic. Kontynuował naukę - od klasy drugiej w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Bielsku. Mieszkał w Domu Rekolekcyjnym ojców jezuitów w Czechowicach - Dziedzicach. Tam też założył Koło Ministrantów. Jezuici spodziewali się, że zostanie u nich. Po zdaniu w 1948 roku 4 J. Pawliczek, Nekrolog, WA 2003, nr 10, s. 548-586; W.Skworc, Budownictwo kościołów w diecezji katowickiej w latach 1945 – 1989, Katowice 1996, s. 163, 166, 190. 10 egzaminu dojrzałości wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 28 czerwca 1953 bp Franciszek Jop udzielił mu święceń prezbiteratu w kolegiacie Wszystkich Świętych w Krakowie. Po zastępstwach wakacyjnych w parafii NMP Królowej Korony Polskiej w CzechowicachDziedzicach (od 6-31 lipca) i w Rydułtowach (od 1-31 sierpnia) oraz po kilkumiesięcznym pobycie w Instytucie dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach - Załężu (z obowiązkami wikariusza w parafii św. Antoniego w Chorzowie) był wikariuszem w Boguszowicach (od 14 lutego 1954), Strumieniu (od 15 czerwca 1955), w parafii świętego Mikołaja w Bielsku-Białej (od l września 1956), Chorzowie Starym (od 30 sierpnia 1957), Bielszowicach (od 28 sierpnia 1959) i w parafii świętego Mikołaja w Lublińcu (od 7 kwietnia 1960). Posyłając księdza Kopca do Lublińca, biskup zlecił mu opiekę duszpasterską nad mieszkańcami Kokotka. Ksiądz Kopiec wybudował tam kościół i probostwo. Po pożarze 3 października 1961 zabytkowego drewnianego kościoła w Łagiewnikach Wielkich został oddelegowany do jego odbudowy. Władze wojewódzkie nie wydały zezwolenia na odbudowę kościoła ani na wybudowanie jakiegoś obiektu zastępczego dlatego postarał się o postawienie tam baraku - kaplicy. Zgromadził również dużo materiału do budowy nowego kościoła i probostwa. Posługę duszpasterską w Łagiewnikach Wielkich sprawował do 30 sierpnia 1962. Nie skorzystał z proponowanego mu przez biskupa objęcia tam na stałe duszpasterstwa, bo chciał dokończyć prace rozpoczęte w Kokotku. Za nielegalne postawienie kościoła w Kokotku i baraku w Łagiewnikach Wielkich Kolegium Karne w Lublińcu wymierzyło mu wysoką grzywnę. Był też na czasowych zastępstwach w Katowicach - Chrystusa Króla, Dziećkowicach (1957), Tarnowskich Górach – świętych Apostołów Piotra i Pawła (1957), Giszowcu (1960), Miedźnej (1994). Pracę wymaganą do egzaminu proboszczowskiego napisał na temat Dziesięcioletni plan pracy duszpasterskiej w parafii NMP Królowej Korony Polskiej «Lesisko» CzechowiceDziedzice. Od 1963 roku duszpasterzował w Wilchwach (od 20 grudnia 1963 substytut, a od 13 stycznia 1964 administrator). 19 marca 1966 otrzymał tytuł proboszcza i prawo noszenia pelerynki proboszczowskiej. W Wilchwach postarał się o wybudowanie kościoła i probostwa. 31 stycznia 1990 został delegowany do pełnienia funkcji kapelana w Sanatorium Przeciwgruźliczym w Wodzisławiu Śląskim. Angażował się też w rozwiązywanie trudnych problemów społecznych, zwłaszcza w położonej na terenie parafii Wilchwy kopalni „l Maja”. Włączył się też w działania na rzecz budowy i działalności w Wodzisławiu Śląskim Ośrodka Rehabilitacyjnego dla Dzieci 11 Niepełnosprawnych Ruchowo. Zarząd Fundacji „Wspólnota Dobrej Woli", która utworzyła ten ośrodek, zwrócił się do biskupa z prośbą o ustanowienie księdza Kopca mediatorem między Zarządem a parafiami powiatu Wodzisław Śląski, na co Ksiądz Biskup wyraził zgodę. Z dniem 28 sierpnia 1993 przeszedł na emeryturę. Mieszkał nadal w Wilchwach. Tam też 23 września 2002 zmarł i dwa dni później został pochowany. Ks. Wilhelm Imiołczyk (1915-1978)5 Urodził się 19 kwietnia 1915 w Radzionkowie. Był synem robotnika górniczego Andrzeja i Marty z domu Krause. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Nowym Dworze koło Bytomia i w Radzionkowie. Następnie uczył się w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Księcia Jana Opolskiego w Tarnowskich Górach, gdzie w 1934 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze pracował w kopalni „Radzionków”. W 1935 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po wybuchu II wojny światowej ostatni rok studiów kończył w trybie przyspieszonym w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Święcenia kapłańskie przyjął 10 grudnia 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk biskupa Stanisława Adamskiego. Jego pierwszymi placówkami wikariuszowskimi były parafie: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Niedobczycach i świętego Jacka w Radoszowach. W maju 1943 roku został przymusowo wcielony do wojska niemieckiego. Jako sanitariusz przebywał m.in. we Wrocławiu. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do diecezji katowickiej i jako wikariusz pracował w parafiach: świętego Andrzeja Boboli w Wirku-Nowej Wsi, Matki Bożej Bolesnej w Rybniku oraz świętych Apostołów Piotra i Pawła w BrzozowicachKamieniu. W grudniu 1951 roku bp Stanisław Adamski skierował go jako wikariusza do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wodzisławiu Śląskim oraz polecił utworzenie nowej placówki duszpasterskiej i wybudowanie kościoła w Wilchwach. 5 AAKat, Akta personalne ks. Wilhelma Imiołczyka; Schematyzm (1947-1981); J. Żurek, Ruch „księży patriotów” w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.1128 i nn.; WD 1978, nr 9, s. 217. 12 Kilka miesięcy później ks. Imiołczyk jako wikariusz ekspozyt zamieszkał w Wilchwach, rozpoczął budowę probostwa, a następnie na jego poddaszu urządził tymczasowy kościół. Od 1954 roku był ponadto członkiem Powiatowej Rady Narodowej w Wodzisławiu Śląskim. Po utworzeniu w Wilchwach kuracji, w marcu 1958 roku otrzymał tytuł kuratusa. Od grudniu 1963 roku pełnił obowiązki lokalisty przy kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej w Kokotku. W 1964 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w rodzinnej Rojcy. Zmarł 9 września 1978 w Rojcy i tam został pochowany. Ks. Wiktor Sojka (1928-2003)6 Urodził się 12 lutego 1928 w Mysłowicach – Brzezince. Studiował teologię Uniwersytetu na Wydziale Jagielońskiego. Studia Teologicznym te ukończył przyjęciem święceń kapłańskich 29 czerwca 1954 roku w Piekarach Śląskich. Jako wikary pracował w następujących parafiach: św. Klemensa Papieża i Męczennika w Lędzinach (1 IX 1955 – 31 VIII 1958), św. Antoniego Padewskiego w Rybniku (1 IX 1958 – 15 I 1964), św. Mikołaja w Lublińcu (16 I 1964 – 29 VIII 1969). Urząd proboszcza pełnił w parafiach Najświętszej Maryi Panny Królowej w Kokotku koło Lublińca (1964 – 1969) i Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich (10 IX 1969 – 3 VII 1998). Dnia 3 lipca 1998 roku przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w swoim rodzinnym domu na terenie parafii św. Jacka w Morgach, ale pomocą duszpasterską służył parafii Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Brzezince. Zmarł 27 stycznia 2003. Został pochowany na cmentarzu w Bobrownikach. Był człowiekiem otwartym na potrzeby i problemy innych ludzi, zawsze gotowy i chętny do służenia pomocą. Troszczył się o wszystkich bez względu na status społeczny czy wyznanie. Był dziekanem dekanatu Stare Tarnowice. 6 F. Żurek, Historia Bobrownik Śląskich, Tarnowskie Góry 2003 s.125–127; „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012, nr 33; http://parafia.bobrowniki.tgory.pl/?page_id=32 [16.08.2013]; http://www.archidiecezja.katowice.pl/wa/296-wa200301b [16.08.2013]; http://www.kuria.gliwice.pl/kuria/index.php?akcja=ksiadz&ID=617 [31.08.2011]. 13 Ks. Ludwik Konieczny (1931- … )7 Urodził się 3 maja 1931 roku w Katowicach Ligocie. Sakrament chrztu świętego otrzymał 10 maja 1931 w bazylice panewnickiej. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Panewnikach, a następnie do wybuchu wojny do niemieckiego klasycznego gimnazjum w Katowicach. W 1945 roku uczęszczał do Gimnazjum Miejskiego im. Kopernika w Katowicach. W latach 1945 – 1946 uczęszczał do gimnazjum w Katowicach Ligocie i do Diecezjalnej Szkoły Ogólnokształcącej św. Jacka w Katowicach. 9 czerwca 1949 złożył egzaminy maturalne przed Państwową Komisją Egzaminacyjną dla Eksternistów. W 1949 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i został przyjęty na studia na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie. 15 lutego 1954 otrzymał święcenia diakonatu w kaplicy seminaryjnej w Krakowie z rąk bpa. Franciszka Jopa. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1954 w Piekarach Śląskich z rąk biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego. Pełnił posługę wikarego w następujących parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach Murckach (20 IX 1954 – 31 VIII 1955), Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Radzionkowie Rojcy (1 IX 1955 – 31 VIII 1958), Świętego Mikołaja w Bielsko Białej (1 IX 1958 – 27 VIII 1959), Chrystusa Króla w Lędzinach Hołdunowie (28 VIII 1959 – 27 III 1963), Świętego Antoniego Padewskiego w Siemianowicach Śląskich (28 III 1963 – 18 XII 1964), Matki Boskiej Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych (19 XII 1964 – 4 IX 1969), Świętego Mikołaja w Lublińcu (5 IX 1969 – 24 VI 1980). 25 czerwca 1980 został ustanowiony pierwszym proboszczem w parafii Najświętszej Maryi Panny w Lublińcu – Kokotku. Przeszedł na emeryturę 15 sierpnia 2005. Obecnie jest rezydentem przy parafii św. Mikołaja w Lublińcu pomagając w duszpasterstwie. W styczniu 1963 roku otrzymał dekret ustanawiający go referentem Katolickiej Akcji Miłosierdzia w Kurii Diecezjalnej w Katowicach i odpowiedzialnym za Diecezjalną Poradnię 7 Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012; Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Zieliński K., Regan z Kokotka, Lubliniec Kokotek 2013, s. 13 – 15; Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005; Kwestionariusz wizytacyjny z 1989r.; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 25.05.1994; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 17.10.1999; „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2004 (11 IV), s. 32. 14 Życia Rodzinnego. Po wybuchu stanu wojennego pełnił od marca 1982 roku posługę kapelana w Ośrodku Odosobnienia dla Internowanych. Po ustanowieniu diecezji gliwickiej został 25 września 1992 roku mianowany diecezjalnym Referentem ds. Duszpasterstwa Turystycznego. Funkcję tę pełnił do 1 marca 2010 roku. Podczas swojej posługi w Kokotku wybudował dwa domy rekolekcyjne, rozbudował zakrystię, wybudował nową dzwonnicę, dbał o kościół i jego wystrój oraz cmentarz. Stworzył szopkę bożonarodzeniową, uruchomił wyciąg narciarski „Monte Kotino”, organizował wiele imprez integracyjnych, pielgrzymek i obozów wakacyjnych. Dbał również o rozwój kulturowy i intelektualny parafian. Dużo czasu poświęcał młodym. Zawsze życzliwy, radosny i pełen energii. Przede wszystkim dbał o dobro parafian. O. Rufin Leon Juraszek OFM (1939 - …)8 Urodził się 3 lutego 1939 w Radziechowach. W 1961 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Święcenia kapłańskie przyjął 18 czerwca 1969. Od 1980 do 1983 pozostawał gwardianinem klasztoru Ojców Franciszkanów w Rybniku i równocześnie w latach 1981 – 1989 pełnił funkcję proboszcza miejscowej parafii świętego Józefa. Od 1995 do 1998 roku piastował stanowisko gwardianina konwentu franciszkańskiego w Zabrzu. Posługę proboszcza pełnił w parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Zabrzu (1989–1995), Najświętszej Maryi Panny Królowej w Lublińcu Kokotku (1.09.2005 – 30.06.2008). Obecnie pozostaje asystentem regionu lubliniecko – tarnogórskiego Prowincji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Polsce. Rezyduje w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Lublińcu od 1.07.2008 roku. 8 Rocznik Diecezji Gliwickiej; Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2; Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005; http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/historia.html [16.08.2013]; http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/parafia/nasza-parafia.html [16.08.2013]; http://www.krzyz-lubliniec.pl/index.php?p=3&q=duszpasterze [16.08.2013]; http://www.franciszkanie.panewniki.pl [16.08.2013]. 15 O. Bartosz Madejski OMI (1973 - …)9 Urodził się 9 lutego 1973 roku w Gorzowie Wielkopolskim. W latach 1980 – 1988 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Gorzowie Wielkopolskim. W latach 1988 – 1993 uczęszczał do Technikum Elektrycznego znajdującego się w Zespole Szkół Elektrycznych w Gorzowie Wielkopolskim. Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 2002 roku w Obrze z rąk księdza arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Posługę wikarego pełnił w Parafii Przemienienia Pańskiego w Iławie (2002 – 2005) i w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach Koszutce (2005 – 2008). Od 2 lipca 2008r. do 7 czerwca 2011r. pełnił posługę administratora w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej w Lublińcu Kokotku a od 8 czerwca 2011 do 1 września 2013 roku pełnił tam posługę proboszcza. Od 2 września 2013 roku pełni posługę proboszcza w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach Koszutce. O. Jan Urban OMI (1972 - … )10 Urodził się 15 grudnia 1972 roku. We wrześniu 1999 roku wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Prowincji Polskiej na Świętym Krzyżu. Święcenia diakonatu przyjął w 2005 roku z rąk Arcybiskupa Stanisława Gądeckiego w Obrze. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 maja 2006 roku z rąk księdza Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Stanisława Gądeckiego w kościele św. Jakuba w Obrze. W latach 2000 – 2006 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Studia zwieńczył obroną pracy magisterskiej w 2006 roku którą 9 Rocznik Diecezji Gliwickiej; Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2; http://www.koszutka.pl/gazetka/262.pdf [16.08.2013]; http://www.kuria.gliwice.pl [16.08.2013]. http://www.kurier-ilawski.pl/news.php?id=439&word=dych&show=szukaj [16.08.2013]; 10 http://www.oblaci.pl/omi/aktualnosci_wydarzenia_ogolne7.html [5.01.2014]; http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:parafia-najswietszej-maryipanny-krolowej-lubliniec-kokotek&catid=99&Itemid=726 [5.01.2014]. 16 napisał na temat „Doświadczenia Krzyża Chrystusowego na podstawie Pism Świętej Edyty Stein”. Posługę wikarego pełnił w latach 2006 – 2013 w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach – Koszutce. Tam też zajmował się duszpasterstwem osób głuchoniemych i niewidomych. Ojciec Jan Urban OMI prowadził także w Katowicach Liturgiczną Służbę Ołtarza. Dnia 2 września 2013 roku został ustanowiony proboszczem w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej w Kokotku. 17 RUCH NINIWA I CENTRUM FORMACYJNE W KOKOTKU Ruch NINIWA – rys historyczny. Geneza nazwy11 28 grudzień 2004 – jest to umowna data założenia Ruchu NINIWA. Odbyło się wtedy spotkanie ojca Tomasza Maniura OMI z paroma osobami. Ówczesny proboszcz – Ojciec Norbert Sojka OMI – parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach Koszutce zlecił neoprezbiterowi O.Tomaszowi Maniura OMI zajęcie się młodzieżą w tamtejszej parafii i prowadzenie Ruchu Światło Życie. Ta wspólnota już nie istniała w tej parafii ale na jej terenie mieszkali ludzie którzy należeli do niej. O. Tomasz Maniura OMI nawiązał kontakt z tymi osobami i zwrócił się do nich z prośbą aby pomogli stworzyć mu wspólnotę która pomoże młodemu człowiekowi poznać Boga a także gdzie zobaczy że on też jest ważny dla Boga. Grupa osób która zebrała się na początku nie miała żadnych planów ani zamierzeń. Początek był jedynie zawierzeniem. Bóg się nimi posłużył i uczynił z nich wspólnotę. Do tej grupki osób zaczęły dołączać następne. Pierwszą NINIWĘ stanowili: O. Tomasz Maniura OMI, Ewelina Adamczak, Paulina Adamczak, Piotr Gralak, Katarzyna Knop, Jan Kudełka, Magdalena Kudełka, Marcin Mann, Maksymilian Michałek, Wojciech Zakowicz, Dnia 21 lutego 2005 roku na spotkaniu młodych pojawił się Ojciec prowincjał Teodor Jochem OMI. Ojciec Prowincjał prosił młodych o stworzenie pisemnych materiałów formacyjnych które miały być oparte na duchowości świętego Eugeniusza de Mazenod. Początki ruchu miały miejsce w listopadzie 2004 gdy do Katowic przyjechały grupy młodych z Lublińca, Wrocławia i Kedzieżyna Koźla. Młodzi pragnęłi należeć „do czegoś” innego niż tylko grupa parafialna. Na początku maja 2005 roku odbyło się drugie spotkanie w Obrze młodych z oblackich parafii. 13 czerwca 2006 roku na spotkaniu NINIWY w Katowicach obecny był o.Luis Ignacjo Rois z Rzymu z Administracji Generalnej Oblatów. W 2006 roku została wydana Karta Niniwity. Od tego momentu podczas każdego zjazdu jest wręczana uroczyście nowym członkom oblackich Wspólnot NINIWA. Na karcie 11 Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 35–40 (mps.); http://encyklo.pl/index.php5?title=Parafia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszego_Serca_Pana_Jezusa_w_Koszutce [8.01.2014]; K.Zieliński, Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011, s. 52 – 54; „Gość Niedzielny”, R. 2012 (12 II). 18 jest umieszczonych Dziesięć Niniwowskazów – są to wytyczne duchowości Niniwity, a z drugiej strony znajduje się modlitwa o miłość do Chrystusa św. Eugeniusza de Mazenoda. źródło: http://www.niniwa.com Tę modlitwę każdy Niniwita odmawia codziennie dzięki czemu wzrasta więź i wspólnota ze wszystkimi młodymi należącymi do Niniwy. We wspólnocie młodzi powinni uznawać prawdę o sobie a z drugiej strony powinni pozwolić działać Bogu w swoim życiu. Nazwa. Nazwa wspólnoty pochodzi z Księgi Jonasza. Nazwę tę zaproponowała Paulina Adamczak. Wszyscy założyciele przyjęli tę nazwę. Niniwa była bezbożnym miastem w którym występowało wszelkie zło, brak jakiejkolwiek moralności. Tak jest i obecnie. Przekreśla się prawo Boże, usuwa się oznaki obecności Boga, istnieje chęć wyeliminowania Boga z ludzkiego życia. W dzisiejszym świecie trzeba przybrać postawę Jonasza i trzeba iść 19 i wzywać do nawrócenia, trzeba wzywać do odwrócenia się od złych przyzwyczajeń a nakazywać zwrócenie się ku Chrystusowi. Wspólnota NINIWA daje szanse bezustannego nawracania się i upodobniania się do Boga. Patronowie Wspólnoty NINIWA12 Maryja Niepokalana. Zgromadzenie Oblatów mają w swojej nazwę Maryję Niepokalaną dlatego jest ona też patronką ruchu NINIWA który zrodził się z tego samego charyzmatu co zgromadzenie Oblatów. Osoby należące do NINIWY widzą swoją Matkę w Maryi. Młodzi chcą uczyć się od Maryi skromności, pokory, zaufania a przede wszystkim otwartości na Boży plan. źródło: http://www.kokotek.com Święty Eugeniusz de Mazenod. Drugim patronem Wspólnoty NINIWA jest założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Święty Eugeniusz nie bał się niezrozumienia czy odrzucenia przez ludzi ale pokazywał Chrystusa i prowadził ludzi do przyjęcia zbawienia które On daje. Niniwici są wezwani aby pokazać Chrystusa swoim rówieśnikom którzy Go jeszcze nie znają. 12 Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 40–43 (mps.); K.Zieliński, Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011, s. 75 – 79; www.niniwa.com [8.01.2014]. 20 Naśladując świętego Eugeniusza de Mazenoda Ojcowie Oblaci pragną pracować z młodymi wychodząc naprzeciw ich potrzebom i problemom, a także dając warunki do rozwoju i formacji. źródło: http://www.kokotek.com Święci Młodziankowie. Pierwsze spotkanie młodych którzy chcieli tworzyć NINIWĘ miało miejsce we wspomnienie liturgiczne Świętych Młodzianków (28.12.2004). Święci Młodziankowie oddali życie za Chrystusa. Święci Młodziankowie są pierwszymi męczennikami ofiary herodowej. Młodzi należący do Wspólnoty chcą czynić dobro i żyć w świecie tak by dawać miejsce Jezusowi. Co roku we wspomnienie Świętych Młodzianków jest obchodzona rocznica powstania NINIWY. źródło: http://www.kokotek.com 21 Jan Paweł II. Jest On dla młodych największym autorytetem. Zachęca on młodych do ewangelizacji zarówno w świecie jak i w swoich środowiskach. Papież Polak jest wzorem który pokazuje jak mamy wykorzystywać swoje talenty. Młodzi wierzą że Wspólnota NINIWA jest w pewien sposób owocem jego życia i nauczania. źródło: http://www.kokotek.com Centrum formacyjne NINIWA w Kokotku13 Centrum Formacyjne „Niniwa” to dom oblacki w Kokotku. Jego celem jest stworzenie możliwości rozwoju i formacji młodzieży w duchu oblackim. Zadaniem Centrum Formacyjnego Niniwa jest integrowanie młodzieżowych ruchów oblackich w jednym, wspólnym duchu i miejscu. Ośrodek ma umożliwić młodzieży przyjazd indywidualny lub grupowy. 2 lipca 2008 r. powstało na terenie diecezji gliwickiej, w Kokotku Centrum Formacyjne Niniwa. Ksiądz Ordynariusz Diecezji Gliwickiej Jan Wieczorek przekazał prowadzenie parafii w Kokotku Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej oraz teren i budynki należące do parafii w celu prowadzenia oblackiego centrum młodzieżowego. Ojciec Prowincjał Teodor Jochem OMI przeznaczył do pracy w Kokotku jako Administratora Parafii Ojca Bartosza Madejskiego OMI a jako Duszpasterza Młodzieży Ojca Tomasza Maniurę OMI. Mają oni za 13 Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 54–56 (mps.); http://www.niniwa.com/ [8.01.2014]. 22 zadanie kontynuować dzieło wspólnoty „Niniwa” która powstała w 2004 roku w Katowicach Koszutce. Przygotowanie budynków pochłonęło wiele czasu i energii aby mogło spełniać cele formacji młodych. Na odremontowanych budynkach widnieją malowidła przedstawiające postacie związane z tożsamością wspólnoty. Nazwy domów nawiązują do patronów Niniwy – Dom św. Eugeniusza, dom bł. Jana Pawła II i Dom Św. Młodzianków. Ojcowie także postawili maszt z flagą Centrum Formacji „Niniwa”. Kaplica została wzbogacona przez malowidło ścienne które przedstawia sceny z księgi Jonasza. Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA14 Stowarzyszenie zostało założone 7 maja 2010 roku a zatwierdzone przez sąd 20 września 2010 roku. Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA jest formalną i prawną reprezentacją Młodzieżowej Wspólnoty NINIWA. Siedzibą Stowarzyszenia jest Centrum Formacji NINIWA w Kokotku. Celem Stowarzyszenia jest pozyskiwanie środków do finansowania inicjatyw młodzieżowych i formacyjnych a także ma umożliwiać coraz szerszą promocję działalności. Do grupy założycielskiej Stowarzyszenia weszły osoby które wniosły wkład w tworzenie Wspólnoty NINIWA i angażowały się w jej rozwój. Pierwotna liczba członków wynosiła 23 osoby. Stowarzyszenie pragnie wspierać pracę duszpasterską. Stowarzyszenie podlega kontroli hierarchii Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej a w szczególności podlega Prowincjałowi Polskiemu. Ojciec założyciel – O.Tomasz Maniura OMI15 Osobą odpowiedzialną za Centrum Formacyjne „Niniwa” jest Ojciec Tomasz Maniura OMI. Jest on Duszpasterzem Młodzieży Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Jest założycielem wspólnoty i ogólnopolskiego ruchu młodzieży oblackiej NINIWA i prezesem Stowarzyszenia Młodzieżowego NINIWA. Inicjator wielu inicjatyw młodzieżowo – duszpasterskich, a w szczególności zagranicznych wypraw rowerowych od 2007 roku. 14 http://www.kokotek.pl/ [10.01.2014]; Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 55–56 (mps.); http://www.niniwa.com/ [10.01.2014]. 15 http://www.niniwateam.pl/tourdemazenod/index.php?option=com_content&view=article&id=89%3Aankieta- o-tomasz&catid=36&Itemid=80&lang=pl [8.01.2014]; Informacje uzyskane od o.Tomasza Maniury OMI; http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=128&Itemid=602 [8.01.2014]; Maniura T., Zieliński K., Wyprawa 2013 Polska Syberia, Stowarzyszenie Młodzieżowa NINIWA 2013, s. 13. 23 O. Tomasz Maniura OMI (1978 - … ) Urodził się 1 marca 1978 roku w Lublińcu. W rodzinie Mariana i Agnieszki. W 1993 roku ukończył Szkołę Podstawową nr 1 im. Marii Konopnickiej w Lublińcu. W latach 1993 – 1997 uczęszczał do Zespołu Szkół Ogólnokształcąco – Technicznych w Lublińcu. W 1997 w tamtejszej szkole zdał egzamin maturalny oraz uzyskał tytuł technika handlowca. We wrześniu 1997 roku wstąpił do nowicjatu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Prowincji Polskiej na Świętym Krzyżu. W 1998 roku rozpoczął studia teologiczno – filozoficzne w Wyższym Seminarium Duchownym w Obrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studia zwieńczył obroną pracy magisterskiej w 2004 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 19 czerwca 2004 roku z rąk księdza Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Stanisława Gądeckiego w kościele św. Jakuba w Obrze. Posługę wikarego pełnił w latach 2004 – 2008 w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach – Koszutce. Od 2008 roku jest Duszpasterzem Młodzieży Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Od 1 lipca 2010 roku ojciec Tomasz Maniura OMI jest superiorem domu oblackiego w Kokotku. W latach 2010 – 2012 Ojciec Tomasz Maniura OMI uczęszczał na Podyplomowe Studia Teologii Pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, które ukończył uzyskaniem tytułu licencjackiego. Od 2004 roku po dzień dzisiejszy tworzy Ruch Młodzieży Oblackiej NINIWA. Ojciec Tomasz Maniura jest Prezesem Stowarzyszenia Młodzieżowego NINIWA. Od 2007 roku organizuje zagraniczne wyprawy rowerowe Niniwa Team. 24 Formacja16 Formacja opiera się na trzech latach liturgicznych. Chodzi o to żeby jak najwięcej treści Biblii mogło do nas trafić. Formacja uczestników ma być oparta o rok liturgiczny. Nie oznacza to powtarzania tego samego spotkania co roku gdyż kontekst rozważanych treści zależy od rocznego tematu formacyjnego. Spotkania formacyjne. Spotkania mają różny charakter. Jedno spotkanie jest katechizmowe – te spotkania są nakierowane na to aby wyjaśnić podstawy wiary i jej zasady. Następne dotyczy rozwoju osobowości człowieka – podczas tego spotkania wykorzystuje się Ewangelie które mówią o przebaczeniu, relacjach międzyludzkich. Kolejne spotkanie poświęcone jest tematowi zgłębiającemu charyzmat oblacki i niniwowe wezwanie do ewangelizacji młodych ludzi. Ostatnie spotkanie to Eucharystia. Weekendy formacyjne. Weekendy formacyjne służą pogłębianiu charyzmatu Niniwity oraz utwierdzają w wierze. Zawarte treści w tych weekendach formacyjnych prowadzą do tego aby dawać radosne i odważne świadectwo wiary wśród swoich rówieśników. Pierwszy weekend nazywa się „Bunt Jonasza”. Jest to wprowadzenie niniwity na drogę od Jonasza do Eugeniusza. Nowi niniwici tak jak Jonasz mają doświadczenie tchórzostwa, braku odwagi w wyznawaniu wiary, brak zawierzenia Bożemu Słowu i chęć ucieczki we własny mały świat. Bóg nigdy nie daje za wygraną. Bóg się o każdego upomina i nigdy nie daje za wygraną i ciągle daje nowe szanse. Podczas tego weekendu chodzi o to by Niniwita nie tylko zobaczył swój grzech ale by doświadczył Bożej miłości i powierzył swoje życie Jezusowi i dał się Jemu poprowadzić. Celem tego weekendu formacyjnego jest by młody niniwita wszedł w relację z Jezusem. Najważniejsze jest tu osobiste doświadczenie Jezusa. Drugi weekend formacyjny to Pustynna Burza. Całe trzy dni przeżywane są w całkowitym milczeniu. Program składa się z medytacji biblijnych przeprowadzonych na podstawie Księgi Wyjścia. Chodzi o to by młodzi patrząc na wędrówkę Narodu Wybranego przez pustynię, 16 Zieliński K., Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011, s. 44 – 51; Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 43–45, 95–96. (mps.). 25 także i w swoim życiu zauważyli Bożą obecność oraz mocną Bożą Opatrzność. Celem jest by idąc poprzez swoje codzienne życie także szli z Bogiem, wierząc Jego słowu i Jego miłości. Trzeci weekend formacyjny to Pasja Eugeniusza. Celem tego weekendu jest przejście do postawy świętego Eugeniusza. Aby żyć jak święty Eugeniusz to trzeba chcieć prowadzić spotkanych ludzi do osobistego doświadczenia Boga. Pasją św. Eugeniusza była osoba Chrystusa. Podczas tego weekendu formacyjnego Niniwita ma zobaczyć że każdy człowiek ma ogromną wartość w oczach Boga. Każdy człowiek jest w oczach Boga piękny i wyjątkowy. Święty Eugeniusz w każdym człowieku szczególnie tym najbiedniejszym widział Chrystusa i kochał Go. Po tych trzech weekendach formacyjnych Niniwita powinien charakteryzować się postawą podobną do postawy Świętego Eugeniusza. Charakterystyczne działania NINIWY17 Wolontariat misyjny. Wolontaryjne wyprawy misyjne odbywają się przede wszystkim na Ukrainę. Głównym celem wyjazdów jest pomoc tamtejszym parafiom Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Uczestnicy wolontariatu mają możliwość aby określić swoje preferencje co do wykonywanych zadań ale mimo wszystko powinni być przygotowani na wszystko. Do zadań wolontariatu zalicza się: czynny udział w życiu parafii, opieka nad kościołem, praca z dziećmi w przyklasztornych świetlicach lub domach dziecka, organizowanie półkolonii, odwiedziny chorych w szpitalu z Komunią Świętą, odwiedziny starszych parafian, drobne prace remontowe, pomoc w kuchni, budowa kościołów, organizowanie koncertów ewangelizacyjnych, ewangelizacja na „ulicach”, pomoc przy organizacji Festiwalu Młodych „Tchnienie Życia”. Wyprawy rowerowe, Niniwa Team. Głównym organizatorem i opiekunem wypraw jest Ojciec Tomasz Maniura OMI. Niniwa Team to grupa która w każde wakacje wyjeżdża na zagraniczną wyprawę rowerową. Wyprawa trwa kilka tygodni. Uczestnicy przejeżdżają dziennie 150 km. Jeżdżą z bagażem 17 Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 100–104 (mps.); „Gość Niedzielny”, R. 2012 (12 II), s. 26 – 27; http://www.niniwateam.pl/ [22.01.2014]; „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012 (11 III). 26 i bez pomocy samochodu technicznego i serwisowego. Noclegi niezorganizowane ponieważ niewiadomo dokąd danego dnia uczestnicy wyprawy rowerowej dadzą radę dojechać. Wyprawy rowerowe są sprawdzianem wytrzymałości fizycznej i psychicznej. Podczas wypraw codziennie przeżywana jest Eucharystia. Wiara i zaufanie Bogu podlegają weryfikacji podczas wypraw. Bóg nigdy nie zawiódł uczestników wypraw a nawet z wielu wypadków ich ratował. Wyprawy rowerowe zawsze mają konkretną intencję, która pasuje do celu wyprawy. Do tej pory odbyły się wyprawy rowerowe w następujące miejsca: Wilno (2007), Kijów (2008), Rzym (2009), Jerozolima (2010), Maroko (2011), Nordkapp (2012), Syberia (2013) i w Nieznane (2014). 27 BIBLIOGRAFIA Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012. Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012 (mps.). Maniura T., Zieliński K., Wyprawa 2013 Polska Syberia, Stowarzyszenie Młodzieżowa NINIWA 2013. Pawliczek J., Nekrolog, Warszawa 2003, nr 10. Skworc W., Budownictwo kościołów w diecezji katowickiej w latach 1945 – 1989, Katowice 1996. Zieliński K., Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011. Zieliński K., Regan z Kokotka, Lubliniec Kokotek 2013. Żurek F., Historia Bobrownik Śląskich, Tarnowskie Góry 2003. Żurek J., Ruch „księży patriotów” w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009. CZASOPISMA „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2004 (11 IV) „Gość Niedzielny”, R. 2012 (12 II). „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012, nr 33. „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012 (11 III) Schematyzm (1947-1981). Wiadomości Diecezjalne 1978, nr 9. ARCHIWUM PARAFII KOKOTEK Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1. Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2. ARCHIWUM DIECEZJI GLIWICKIEJ Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005. Dekret erekcyjny kaplicy w Domu Oblackim z dnia 20.11.2008. Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z 1989r. Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 25.05.1994. Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 17.10.1999. 28 Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 12.03.2005. ARCHIWUM ARCHIDIECEZJI KATOWICE AAKat, Akta personalne ks. Wilhelma Imiołczyka STRONY INTERNETOWE http://www.kuria.gliwice.pl http://www.kuria.gliwice.pl/kuria/index.php?akcja=ksiadz&ID=617 http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:parafianajswietszej-maryi-panny-krolowej-lubliniec-kokotek&catid=99&Itemid=726 http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=128&Itemid= 602 http://www.archidiecezja.katowice.pl/wa/296-wa200301b http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf http://www.niniwa.com/ http://parafia.bobrowniki.tgory.pl/?page_id=32 http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/historia.html http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/parafia/nasza-parafia.html http://www.krzyz-lubliniec.pl/index.php?p=3&q=duszpasterze http://www.franciszkanie.panewniki.pl http://www.koszutka.pl/gazetka/262.pdf http://www.kurier-ilawski.pl/news.php?id=439&word=dych&show=szukaj http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek-parafianmp-krolowej&catid=47:parafie&Itemid=102 http://www.oblaci.pl/omi/aktualnosci_wydarzenia_ogolne7.html http://encyklo.pl/index.php5?title=Parafia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszego_Serca_Pana_Jezu sa_w_Koszutce http://www.niniwateam.pl/tourdemazenod/index.php?option=com_content&view=article&id =89%3Aankieta-o-tomasz&catid=36&Itemid=80&lang=pl 29
Podobne dokumenty
grudzień 2015
Życia”. Uczestnicy tegorocznej wyprawy NINIWA Team opowiadali o swoich przeżyciach, ludziach których spotkali i duchowym doświadczeniu jakie pozostało w nich po wyprawie. Niestety, mimo najszcze...
Bardziej szczegółowo