PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ. RUCH

PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ. RUCH

PARAFIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI
PANNY KRÓLOWEJ.
RUCH NINIWA I CENTRUM
FORMACYJNE W KOKOTKU
Karina Brylok
Lubliniec – Kokotek 2014
Spis treści
Kościół ....................................................................................................................................... 3
Parafia ....................................................................................................................................... 5
Proboszczowie ........................................................................................................................... 9
Ks. Henryk Schmidt................................................................................................................ 9
Ks. Bolesław Kopiec ............................................................................................................ 10
Ks. Wilhelm Imiołczyk ......................................................................................................... 12
Ks. Wiktor Sojka .................................................................................................................. 13
Ks. Ludwik Konieczny ......................................................................................................... 14
O. Rufin Leon Juraszek OFM ............................................................................................... 15
O. Bartosz Madejski OMI..................................................................................................... 16
O. Jan Urban OMI ................................................................................................................ 16
Centrum formacyjne „Niniwa” w Kokotku......................................................................... 18
Ruch NINIWA – rys historyczny. Geneza nazwy ................................................................ 18
Patronowie Wspólnoty NINIWA ......................................................................................... 20
Centrum formacyjne NINIWA w Kokotku .......................................................................... 22
Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA .............................................................................. 23
Ojciec założyciel – O.Tomasz Maniura OMI ....................................................................... 23
Formacja ............................................................................................................................... 25
 Spotkania formacyjne ............................................................................................... 25
 Weekendy formacyjne .............................................................................................. 25
Charakterystyczne działania NINIWY ................................................................................. 26
 Wolontariat misyjny ................................................................................................. 26
 Wyprawy rowerowe, Niniwa Team .......................................................................... 26
Bibliografia ............................................................................................................................. 28
2
Kokotek jest najmniejszą parafią na terenie diecezji gliwickiej. Wspólnotę tworzą: Posmyk,
Leśnica, Kokotek i Pusta Kuźnica. Tereny rozległej parafii w Kokotku posiadają walory
turystyczno – rekreacyjne. Na jej terenie znajdują się zdrowe lasy sosnowo – świerkowe,
suchy teren, dwie rzeki, duże stawy itd. Walory rekreacyjne przyczyniły się do powstania
różnych ośrodków wypoczynkowych: w latach 60-tych powstały trzy obozy harcerskie,
w latach 70-tych hotel „Silesiana” z licznymi obiektami wypoczynkowymi, hotel „Dom
Zucha”, ośrodek dla młodzieży ZMS. Równocześnie rozwija się budownictwo domków
letnich. Ze względu na częściowo negatywny wpływ tych ośrodków na parafian powstała
inicjatywa stworzenia w parafii alternatywnego, katolickiego ośrodka rekreacyjno –
rekolekcyjnego dla dzieci, młodzieży i dorosłych.
KOŚCIÓŁ1
Mieszkańcy Kokotka do połowy XX wieku spełniali swoje obowiązki religijne w parafii
świętego Mikołaja w Lublińcu. Zbudowanie osobnej kaplicy było inicjatywą księdza Henryka
Schmidta, wikarego z Lublińca; który w tej kwestii zwrócił się do właścicieli dużego domu
mieszkalnego, połączonego z restauracją (wtedy już nieczynną). Właścicielka obiektu
pani Maria Piechota zgodziła się na wynajęcie części domu na kaplicę. Po pertraktacjach
z władzami niemieckimi udało się otrzymać zgodę na otwarcie kaplicy i sprawowanie tutaj
nabożeństw. Do celów liturgicznych zaadaptowano główną salę restauracyjną znów
na zakrystię pomieszczenie bufetu i zaplecza. Pierwsza Msza Święta została odprawiona
przez księdza Henryka Schmidta 26 grudnia 1940 roku. Kaplica została poświęcona
w 1942 roku przez księdza prałata Franciszka Woźnicę, wikariusza generalnego.
Do Kokotka w każdą niedzielę i święta w czasie wojny i latach powojennych przyjeżdżali
duszpasterze z Lublińca – był to m. in. ks. Schmidt, ks. Wilhelm Pluta, ks. Czesław Domin,
ks. Jan Jarczyk, ks. Józef Dwucet, ks. Józef Brzenska i ks. Jerzy Reginek. Do celebry Mszy
Świętej przywożono relikwie Świętej Elżbiety. Z kościoła garnizonowego świętego Krzyża
w Lublińcu sprowadzono figurę świętej Elżbiety; dlatego też na patronkę kaplicy wybrano
świętą Elżbietę. Ksiądz Schmidt uciekł do Niemiec przed zbliżającym się frontem
1
Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Informacje otrzymane od proboszcza – o. Bartosza Madejskiego OMI.
http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek-parafia-nmpkrolowej&catid=47:parafie&Itemid=102 [18.06.2012]; http://www.kuria.gliwice.pl [18.06.2012];
http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013].
3
niemieckim. W Niemczech ożenił się z Heleną Przykutą. Po zakończeniu II wojny światowej
podjęto starania o budowę kościoła na terenie, na którym obecnie znajduje się probostwo.
Zebrano już nawet materiały budowlane; jednak lata stalinowskie nie sprzyjały budownictwu
sakralnemu. Stąd też to, co zostało zebrane wykorzystano do budowy probostwa. Niestety
część również rozkradziono. Komitet budowy Kaplicy, który powstał w Kokotku dnia
14.05.1951r. przedłożył plany budowy obiektu sakralnego w Prezydium Powszechnej Rady
Narodowej w Wydziale Wyznań w Lublińcu. Komitet Budowy Kaplicy w Kokotku wysłał
15.04.1957 ponowną petycję do Wojewódzkiego Wydziału do spraw Wyznań w Katowicach
o zezwolenie na budowę. Gdy te wszystkie poczynania nie przynoszą efektu powstaje myśl
adaptacji całego domu pani Marii Piechota na tymczasowy kościół bez zezwolenia władz.
Ksiądz Brzenska był przeciwny budowie kaplicy – kościoła w Kokotku by nie pomniejszyć
swojej parafii. W 1960 dotychczasowy wikary parafii w Giszowcu, ksiądz Bolesław Kopiec
został organizatorem budowy kościoła. W Niedzielę Palmową (10.04.1960) ksiądz Kopiec
odprawia pierwszą Mszę Świętą w tymczasowej kaplicy w Kokotku.
Ksiądz Bolesław Kopiec 10.05.1960 zwraca się do Kurii Diecezjalnej z prośbą o możliwość
przejęcia gruntu ofiarowanego przez Jana Klein i wybudowania na nim domu. Kuria
nie udzieliła odpowiedzi na to pismo i ksiądz Kopiec postanowił przejąć ofiarowany grunt
i wybudować dom na swoje nazwisko. W dekrecie z dnia 7.04.1960 ksiądz Bp. Juliusz
Bieniek mianuje księdza Kopca wikariuszem pomocnikiem parafii świętego Mikołaja
w Lublińcu i zaznacza że szczególną opieką ma otoczyć mieszkańców Kokotka. Ksiądz
Kopiec od 10.04.1960 zamieszkał tymczasowo u radnego parafii pana Piotra Dębowskiego
do momentu wybudowania probostwa. Ksiądz Bolesław Kopiec 10 maja 1960 zwrócił
się z prośbą do Kurii Diecezjalnej o wydanie decyzji przejęcia na własność budynku
w którym mieści się kościół filialny w Kokotku.
4
PARAFIA2
Dnia 15.05.1960 ksiądz Kopiec zwrócił się do Kurii Diecezjalnej z prośbą o możliwość
zmiany patronki kościoła filialnego w Kokotku z świętej Elżbiety z Turyngii na Matkę Bożą
Królową Wszechświata.
We wrześniu 1960 roku – bez oficjalnego zezwolenia władz – utworzono kaplicę. Ksiądz
Bolesław Kopiec zwraca się 18.11.1960 do Kurii Diecezjalnej z pismem w którym informuje
o dokonanej przebudowie i prosi o zezwolenie na poświęcenie wnętrza kościoła filialnego
będącego już pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny Królowej Wszechświata.
Dnia 20.11.1960 ksiądz dziekan Paweł Miś dokonał poświęcenia przebudowanego kościoła
pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Wszechświata.
W styczniu 1961 zakupiono gipsowe płaskorzeźby Drogi Krzyżowej. Erekcji stacji Drogi
Krzyżowej dokonał 17.03.1961 o.Maurycy Kozłowski OFM.
Dnia 19.03.1961 została poświęcona figura świętego Józefa która została ufundowana przez
pracowników leśnictwa i stawów.
W nocy z 7/8 maja 1961 burza zniszczyła wieżę kościoła a ta z kolei zniszczyła dach i strop
kościoła. Ksiądz dziekan Paweł Miś 21 maja 1961 dokonał poświęcenia kościoła
po remoncie.
Na zakończenie Misji (17.03.1963) został poświęcony i postawiony na placu kościelnym
Krzyż Misyjny. Za postawienie krzyża ksiądz Kopiec został ukarany kolegium a władze
kazały usunąć krzyż.
Ksiądz Bolesław Kopiec dekretem z dnia 20 grudnia 1963 r. zostaje przeniesiony do parafii
Wiechowy Włodzisław. A stamtąd przybywa do Kokotka ks. Wilhelm Imiołczyk, który
kierował parafią zaledwie jeden miesiąc. 23 grudnia 1963 w obecności księdza dziekana
Pawła Misia dokonano tradycji samodzielnej placówki duszpasterskiej w Kokotku. Następnie
do parafii przybywa do Kokotka z parafii Matki Bożej Bolesnej w Rybniku ksiądz Wiktor
Sojka.
2
Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012; Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Kronika parafii Kokotek 1986-…,
t.2; Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005; Kwestionariusz wizytacyjny z 1989r.; Kwestionariusz wizytacyjny
z dn. 25.05.1994; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 17.10.1999; O. Tomasz Maniura, Przesłanie moralne
młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012 (mps.); Informacje otrzymane od proboszcza – o. Bartosza
Madejskiego
OMI.
http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek-
parafia-nmp-krolowej&catid=47:parafie&Itemid=102 [18.06.2012]; http://www.kuria.gliwice.pl [18.06.2012];
http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013].
5
Dnia 4 września 1966 miała miejsce niedoszła peregrynacja obrazu Matki Bożej
Częstochowskiej. W wyniku „aresztowania” obrazu parafię Matka Boża nawiedziła
w symbolu pustych ram, ewangeliarza i świecy.
28 czerwca 1969 rozpoczęły się w Kościele remonty pod nadzorem artystki. Prezbiterium
odgrodzono od Kościoła wąskimi ściankami z desek i obrzucono tynkiem. Wnęka na figurę
Matki Boskiej Królowej została zamurowana a figura została umieszczona na półce przy
ścianie podobnie jak uczyniono z figurą św. Józefa. Z cegły i betonu wykonano ambonę –
skrzynię.
Dekretem Biskupa Katowickiego z dnia 10.09.1969 ksiądz Wiktor Sojka został mianowany
duszpasterzem parafii w Bobrownikach Śląskich a jego miejsce zajmuje ks. Ludwik
Konieczny dotychczasowy wikary w Łaziskach Górnych. Na mocy dekretu z dnia 5.09.1969r.
ks. Ludwik Konieczny zostaje mianowany wikariuszem cooperatorem parafii św. Mikołaja
w Lublińcu i kuratusem stacji duszpasterskiej w Kokotku.
W Wielkim Poście 1970 roku wprowadzone zostały osobne nabożeństwa Drogi Krzyżowej
dla dzieci. Na przełomie maja i czerwca 1971r. odnowiono ogrodzenie cmentarza.
W dniach 12-18.07.1971 odbywa się malowanie Kościoła przez księdza proboszcza
przy pomocy parafian. Powstaje projekt zbudowania nowej dzwonnicy. Stara zostaje
rozebrana.
Na podwórzu probostwa wykonuje się nową konstrukcję drewnianą dzwonnicy.
Plan dzwonnicy i obliczenia statyczne wykonał inż. arch. Żabicki z Lublińca. Projekt wykonał
cieśla Kaczmarczyk. Władze wstrzymały kategorycznie budowę dzwonnicy. Dokumentację
dotyczącą budowy dzwonnicy złożono w Wydziale Architektury Rady Narodowej
w Katowicach i oczekiwano na odpowiedź. Po otrzymaniu zezwolenia postawiono dzwonnicę
przed kościołem w 1971r. i powieszono obok starego małego dzwonu pogrzebowego nowy
dzwon św. Anny podarowany przez parafię w Bobrownikach Śląskich.
W 1972 r. ogrodzono teren wokół probostwa siatką drucianą.
Na mocy dekretu księdza Biskupa Ordynariusza z dnia 16 maja 1980 erygowano w Kokotku
samodzielną parafię Najświętszej Maryi Panny Królowej. Jednak już od 1960 roku Kokotek
był samodzielną placówką duszpasterską, filią parafii świętego Mikołaja w Lublińcu.
W czerwcu 1980 roku firma złotnicza z Krakowa dokonała złocenia dwóch kielichów
mszalnych oraz monstrancji ze złota ofiarowanego przez parafian.
Aktem notarialnym z dnia 17 lutego 1983r. w Państwowym Biurze Notarialnym w Lublińcu
dokonano przewłaszczenia na rzecz parafii budynku Kościoła i otoczenia – od P.Piechota,
budynku probostwa i budynku rekolekcyjnego z otoczeniem – od księdza Bolesława Kopca.
6
W październiku 1983r. zamontowano w Kościele w prezbiterium nowy ołtarz, ambonę,
chrzcielnicę i balaski wykonane z dębiny. 1 kwietnia 1996 zakupiono nowe, elektryczne
organy.
W dniach 22–23.08.1996 miała miejsce w parafii Peregrynacja Matki Boskiej
Częstochowskiej Królowej Polski w Cudownym Obrazie.
27.01.2003 umiera ks. Wiktor Sojka emerytowany proboszcz z Kokotka.
Dnia 23 sierpnia 2005 duszpasterstwo w parafii objął Zakon Braci Mniejszych Prowincji
Katowickiej (franciszkanie) a 02 lipca 2008 Zgromadzenie Misjonarzy Oblatów Maryi
Niepokalanej Polskiej Prowincji (oblaci). Nowi duszpasterze (Ojciec Tomasz Maniura
i Ojciec Bartosz Madejski) z Katowic przejęli administrowanie parafią i ośrodkiem
rekolekcyjnym z zamiarem utworzenia w Kokotku Centrum Formacji „Niniwa”.
Dnia 3 lipca 2008 rozpoczęto prace porządkowe i pierwsze remonty zmierzające
do utworzenia Domu Oblackiego i Centrum Formacyjnego „Niniwa”. 8 września 2008 miało
miejsce wprowadzenie na urząd administratora parafii Ojca Bartosza Madejskiego i Ojca
Tomasza Maniurę który jest odpowiedzialny za Centrum Formacyjne „Niniwa”. Ksiądz
Biskup
Jan
Wieczorek
w
obecności
Ojca
Prowincjała
Teodora
Jochema
OMI
dnia 20 listopada 2008 erygował z prawem przechowywania Najświętszego Sakramentu
w Domu Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej OMI nową kaplicę
pw. Świętych Młodzianków.
29 kwietnia 2009 ukończono remont wnętrza małego domku przeznaczonego dla młodzieży,
a we wrześniu 2009 zakończono renowację zewnętrzną.
9 kwietnia 2010 zawarta została umowa pomiędzy księdzem Biskupem Janem Wieczorkiem,
a Ojcem Ryszardem Szmydkim OMI. Dotyczyła ona powierzenia na stałe duszpasterstwa
i administracji parafii w Lublińcu-Kokotku Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej
Polskiej Prowincji. Rozpoczęcie pracy w parafii uwarunkowane zostało możliwością
prowadzenia Centrum Duszpasterstwa Młodzieży NINIWA. 7 maja 2010 powstało
Stowarzyszenie Młodzieżowe „Niniwa” którego celem jest wspieranie działalności
młodzieżowej prowadzonej przez oblatów. Dekretem Ojca Prowincjała Ryszarda Szmydkiego
OMI z dnia 1 lipca 2010 roku ojciec Tomasz Maniura OMI został mianowany superiorem
domu oblackiego w Kokotku.
1 września 2013 roku podczas uroczystej Eucharystii dożynkowej miało miejsce pożegnanie
proboszcza Ojca Bartosza Madejskiego OMI. Z Kokotka odszedł także Ojciec Janusz
Napierała OMI i fr. Fryderyk Tułowiecki OMI. Dekretem Ojca Prowincjała nowym
7
proboszczem w Kokotku został Ojciec Jan Urban. Został on wprowadzony na urząd
proboszcza 2 września 2013 roku.
W domu oblackim zamieszkał także: br. Adam Makarewicz OMI (ekonom), Ojciec Marcin
Szafors OMI (wikariusz prowincjonalny) i Ojciec Karol Bucholc OMI (pomocnik
w sekretariacie powołań).
8
PROBOSZCZOWIE

Ks. Henryk Schmidt

Ks. Bolesław Kopiec (1960 – 1963)

Ks. Wilhelm Imiołczyk (1963 – 1964)

Ks. Wiktor Sojka (1964 – 1969)

Ks. Ludwik Konieczny (25.06.1969 – 31.08.2005)

O. Rufin Juraszek OFM (1.09.2005 – 30.06.2008)

O. Bartosz Madejski OMI (2.07.2008 – 31.07.2011) administrator, (1.08.2011 –
1.09.2013) proboszcz

O. Jan Urban OMI (2.09.2013 – …)
Ks. Henryk Schmidt3
Pochodził ze Strzybnicy. W 1939r. podjął się zadania
utworzenia osobnej kaplicy w Kokotku.
Dojeżdżał
do Kokotka od 1942 roku. Ksiądz Schmidt uciekł
do Niemiec przed zbliżającym się frontem niemieckim.
W Niemczech ożenił się z Heleną Przykutą.
Zmarł w 1968 roku.
3
Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t. 1; http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf [16.08.2013].
9
Ks. Bolesław Kopiec (1924-2002)4
Urodził się 8 grudnia 1924 w Zebrzydowicach. Był synem
urzędnika skarbowego Ignacego i Anny z domu Krótki.
Uczęszczał najpierw do Publicznej Szkoły Powszechnej nr 4,
a następnie do Szkoły nr 5. Następnie zdał egzamin
do Państwowego Gimnazjum w Bielsku, ale wojna
uniemożliwiła mu kontynuowanie nauki. We wrześniu 1939
roku wraz z rodzicami uchodził na wschód, wrócił po dwóch
miesiącach. W latach 1940-1942 pracował w Czechowicach
- Dziedzicach kolejno w dwóch zakładach fryzjerskich.
Ponieważ nie podpisał „Volkslisty" wysiedlono go w 1942
roku do Generalnej Guberni. Zamieszkał w Damienicach
należących
do
parafii
Cikowice
koło
Bochni.
Był
zatrudniony w charakterze ucznia w zakładzie fryzjerskim w Bochni. Zdał egzamin
czeladniczy. Uczęszczał też do Polskiej Szkoły Zawodowej i w 1943 roku otrzymał
świadectwo jej ukończenia. W grudniu 1942 roku wstąpił do AK w Bochni, gdzie pełnił
funkcję referenta ideowego. 27 kwietnia 1943 został aresztowany i osadzony w obozie
przejściowym w Krakowie. Staraniem organizacji konspiracyjnej został uwolniony, wrócił do
Damienic, gdzie przez pół roku się ukrywał pod nazwiskiem Czechowicki i prowadził
działalność konspiracyjną. Od 1944 roku pracował jako robotnik leśny w Nadleśnictwie
Damienice i pracował przy ścinaniu drzew w Puszczy Niepołomickiej. Pod koniec 1944 roku
został przeniesiony do Leśnictwa Baczków. Uczęszczał na tajne nauczanie i zdał egzamin
z zakresu pierwszej klasy gimnazjalnej. Ukończył też kurs podoficerski uzyskując stopień
kaprala. 5 lutego 1945 powołany został przez komendanta AK na powiat Bochnia na referenta
ideowego w oddziale partyzanckim „Szczerbiec”, a następnie, do końca czerwca 1945 roku,
w oddziale „Pogrom”.
25 kwietnia 1947 ujawnił się w Urzędzie Bezpieczeństwa i skorzystał z amnestii. W lipcu
1945 roku wrócił do Czechowic - Dziedzic. Kontynuował naukę - od klasy drugiej w Państwowym Koedukacyjnym Gimnazjum i Liceum dla Dorosłych w Bielsku. Mieszkał
w Domu Rekolekcyjnym ojców jezuitów w Czechowicach - Dziedzicach. Tam też założył
Koło Ministrantów. Jezuici spodziewali się, że zostanie u nich. Po zdaniu w 1948 roku
4
J. Pawliczek, Nekrolog, WA 2003, nr 10, s. 548-586; W.Skworc, Budownictwo kościołów w diecezji
katowickiej w latach 1945 – 1989, Katowice 1996, s. 163, 166, 190.
10
egzaminu dojrzałości wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął
studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 28 czerwca 1953
bp Franciszek Jop udzielił mu święceń prezbiteratu w kolegiacie Wszystkich Świętych
w Krakowie.
Po zastępstwach wakacyjnych w parafii NMP Królowej Korony Polskiej w CzechowicachDziedzicach (od 6-31 lipca) i w Rydułtowach (od 1-31 sierpnia) oraz po kilkumiesięcznym
pobycie w Instytucie dla Księży Neoprezbiterów w Katowicach - Załężu (z obowiązkami
wikariusza w parafii św. Antoniego w Chorzowie) był wikariuszem w Boguszowicach
(od 14 lutego 1954), Strumieniu (od 15 czerwca 1955), w parafii świętego Mikołaja
w Bielsku-Białej (od l września 1956), Chorzowie Starym (od 30 sierpnia 1957),
Bielszowicach (od 28 sierpnia 1959) i w parafii świętego Mikołaja w Lublińcu (od 7 kwietnia
1960). Posyłając księdza Kopca do Lublińca, biskup zlecił mu opiekę duszpasterską nad
mieszkańcami Kokotka. Ksiądz Kopiec wybudował tam kościół i probostwo.
Po pożarze 3 października 1961 zabytkowego drewnianego kościoła w Łagiewnikach
Wielkich został oddelegowany do jego odbudowy. Władze wojewódzkie nie wydały
zezwolenia na odbudowę kościoła ani na wybudowanie jakiegoś obiektu zastępczego dlatego
postarał się o postawienie tam baraku - kaplicy. Zgromadził również dużo materiału
do budowy nowego kościoła i probostwa. Posługę duszpasterską w Łagiewnikach Wielkich
sprawował do 30 sierpnia 1962. Nie skorzystał z proponowanego mu przez biskupa objęcia
tam na stałe duszpasterstwa, bo chciał dokończyć prace rozpoczęte w Kokotku. Za nielegalne
postawienie kościoła w Kokotku i baraku w Łagiewnikach Wielkich Kolegium Karne
w Lublińcu wymierzyło mu wysoką grzywnę. Był też na czasowych zastępstwach
w Katowicach - Chrystusa Króla, Dziećkowicach (1957), Tarnowskich Górach – świętych
Apostołów Piotra i Pawła (1957), Giszowcu (1960), Miedźnej (1994).
Pracę wymaganą do egzaminu proboszczowskiego napisał na temat Dziesięcioletni plan
pracy duszpasterskiej w parafii NMP Królowej Korony Polskiej «Lesisko» CzechowiceDziedzice. Od 1963 roku duszpasterzował w Wilchwach (od 20 grudnia 1963 substytut,
a od 13 stycznia 1964 administrator). 19 marca 1966 otrzymał tytuł proboszcza i prawo
noszenia pelerynki proboszczowskiej. W Wilchwach postarał się o wybudowanie kościoła
i probostwa. 31 stycznia 1990 został delegowany do pełnienia funkcji kapelana w Sanatorium
Przeciwgruźliczym w Wodzisławiu Śląskim.
Angażował się też w rozwiązywanie trudnych problemów społecznych, zwłaszcza
w położonej na terenie parafii Wilchwy kopalni „l Maja”. Włączył się też w działania na
rzecz budowy i działalności w Wodzisławiu Śląskim Ośrodka Rehabilitacyjnego dla Dzieci
11
Niepełnosprawnych Ruchowo. Zarząd Fundacji „Wspólnota Dobrej Woli", która utworzyła
ten ośrodek, zwrócił się do biskupa z prośbą o ustanowienie księdza Kopca mediatorem
między Zarządem a parafiami powiatu Wodzisław Śląski, na co Ksiądz Biskup wyraził zgodę.
Z dniem 28 sierpnia 1993 przeszedł na emeryturę. Mieszkał nadal w Wilchwach. Tam też
23 września 2002 zmarł i dwa dni później został pochowany.
Ks. Wilhelm Imiołczyk (1915-1978)5
Urodził się 19 kwietnia 1915 w Radzionkowie. Był synem
robotnika górniczego Andrzeja i Marty z domu Krause.
Do szkoły powszechnej uczęszczał w Nowym Dworze
koło Bytomia i w Radzionkowie. Następnie uczył
się w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Księcia Jana
Opolskiego w Tarnowskich Górach, gdzie w 1934 roku
zdał egzamin dojrzałości. Po maturze pracował w kopalni
„Radzionków”. W 1935 roku wstąpił do Śląskiego
Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia
na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Po wybuchu II wojny światowej ostatni rok studiów
kończył w trybie przyspieszonym w ramach tajnego nauczania w Katowicach. Święcenia
kapłańskie przyjął 10 grudnia 1939 w kaplicy Kurii Diecezjalnej w Katowicach z rąk biskupa
Stanisława Adamskiego.
Jego pierwszymi placówkami wikariuszowskimi były parafie: Najświętszego Serca Pana
Jezusa w Niedobczycach i świętego Jacka w Radoszowach. W maju 1943 roku został
przymusowo
wcielony
do
wojska
niemieckiego.
Jako
sanitariusz
przebywał
m.in. we Wrocławiu. Po zakończeniu II wojny światowej powrócił do diecezji katowickiej
i jako wikariusz pracował w parafiach: świętego Andrzeja Boboli w Wirku-Nowej Wsi, Matki
Bożej Bolesnej w Rybniku oraz świętych Apostołów Piotra i Pawła w BrzozowicachKamieniu. W grudniu 1951 roku bp Stanisław Adamski skierował go jako wikariusza
do parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Wodzisławiu Śląskim oraz polecił
utworzenie nowej placówki duszpasterskiej i wybudowanie kościoła w Wilchwach.
5
AAKat, Akta personalne ks. Wilhelma Imiołczyka; Schematyzm (1947-1981); J. Żurek, Ruch „księży
patriotów” w województwie katowickim w latach 1949-1956, Warszawa-Katowice 2009, s.1128 i nn.; WD 1978,
nr 9, s. 217.
12
Kilka miesięcy później ks. Imiołczyk jako wikariusz ekspozyt zamieszkał w Wilchwach,
rozpoczął budowę probostwa, a następnie na jego poddaszu urządził tymczasowy kościół.
Od 1954 roku był ponadto członkiem Powiatowej Rady Narodowej w Wodzisławiu Śląskim.
Po utworzeniu w Wilchwach kuracji, w marcu 1958 roku otrzymał tytuł kuratusa. Od grudniu
1963 roku pełnił obowiązki lokalisty przy kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej
w Kokotku. W 1964 roku przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w rodzinnej Rojcy. Zmarł
9 września 1978 w Rojcy i tam został pochowany.
Ks. Wiktor Sojka (1928-2003)6
Urodził się 12 lutego 1928 w Mysłowicach – Brzezince.
Studiował
teologię
Uniwersytetu
na
Wydziale
Jagielońskiego.
Studia
Teologicznym
te
ukończył
przyjęciem święceń kapłańskich 29 czerwca 1954 roku
w
Piekarach
Śląskich.
Jako
wikary
pracował
w następujących parafiach: św. Klemensa Papieża
i Męczennika w Lędzinach (1 IX 1955 – 31 VIII 1958),
św. Antoniego Padewskiego w Rybniku (1 IX 1958 –
15 I 1964), św. Mikołaja w Lublińcu (16 I 1964 – 29 VIII
1969). Urząd proboszcza pełnił w parafiach Najświętszej
Maryi Panny Królowej w Kokotku koło Lublińca (1964 –
1969) i Przemienienia Pańskiego w Bobrownikach Śląskich (10 IX 1969 – 3 VII 1998).
Dnia 3 lipca 1998 roku przeszedł na emeryturę. Zamieszkał w swoim rodzinnym domu
na terenie parafii św. Jacka w Morgach, ale pomocą duszpasterską służył parafii Nawiedzenia
Najświętszej Maryi Panny w Brzezince. Zmarł 27 stycznia 2003. Został pochowany
na cmentarzu w Bobrownikach.
Był człowiekiem otwartym na potrzeby i problemy innych ludzi, zawsze gotowy i chętny
do służenia pomocą. Troszczył się o wszystkich bez względu na status społeczny
czy wyznanie. Był dziekanem dekanatu Stare Tarnowice.
6
F. Żurek, Historia Bobrownik Śląskich, Tarnowskie Góry 2003 s.125–127; „Gość Niedzielny” [Gliwicki], R.
2012, nr 33; http://parafia.bobrowniki.tgory.pl/?page_id=32 [16.08.2013];
http://www.archidiecezja.katowice.pl/wa/296-wa200301b [16.08.2013];
http://www.kuria.gliwice.pl/kuria/index.php?akcja=ksiadz&ID=617 [31.08.2011].
13
Ks. Ludwik Konieczny (1931- … )7
Urodził się 3 maja 1931 roku w Katowicach Ligocie.
Sakrament chrztu świętego otrzymał 10 maja 1931
w
bazylice
panewnickiej.
Do
szkoły
powszechnej
uczęszczał w Panewnikach, a następnie do wybuchu wojny
do niemieckiego klasycznego gimnazjum w Katowicach.
W 1945 roku uczęszczał do Gimnazjum Miejskiego
im. Kopernika w Katowicach. W latach 1945 – 1946
uczęszczał
do
gimnazjum
w
Katowicach
Ligocie
i do Diecezjalnej Szkoły Ogólnokształcącej św. Jacka
w Katowicach. 9 czerwca 1949 złożył egzaminy maturalne
przed
Państwową
Komisją
Egzaminacyjną
dla Eksternistów. W 1949 roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i
został przyjęty na studia na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie.
15 lutego 1954 otrzymał święcenia diakonatu w kaplicy seminaryjnej w Krakowie z rąk bpa.
Franciszka Jopa. Święcenia kapłańskie przyjął 29 czerwca 1954 w Piekarach Śląskich z rąk
biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego.
Pełnił posługę wikarego w następujących parafiach: Najświętszego Serca Pana Jezusa
w Katowicach Murckach (20 IX 1954 – 31 VIII 1955), Wniebowzięcia Najświętszej Maryi
Panny w Radzionkowie Rojcy (1 IX 1955 – 31 VIII 1958), Świętego Mikołaja w Bielsko
Białej (1 IX 1958 – 27 VIII 1959), Chrystusa Króla w Lędzinach Hołdunowie (28 VIII 1959 –
27 III 1963), Świętego Antoniego Padewskiego w Siemianowicach Śląskich (28 III 1963 – 18
XII 1964), Matki Boskiej Królowej Różańca Świętego w Łaziskach Górnych (19 XII 1964 –
4 IX 1969), Świętego Mikołaja w Lublińcu (5 IX 1969 – 24 VI 1980). 25 czerwca 1980 został
ustanowiony pierwszym proboszczem w parafii Najświętszej Maryi Panny w Lublińcu –
Kokotku. Przeszedł na emeryturę 15 sierpnia 2005. Obecnie jest rezydentem przy parafii
św. Mikołaja w Lublińcu pomagając w duszpasterstwie.
W styczniu 1963 roku otrzymał dekret ustanawiający go referentem Katolickiej Akcji
Miłosierdzia w Kurii Diecezjalnej w Katowicach i odpowiedzialnym za Diecezjalną Poradnię
7
Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012; Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1; Zieliński K., Regan z Kokotka,
Lubliniec Kokotek 2013, s. 13 – 15; Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005; Kwestionariusz wizytacyjny
z 1989r.; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 25.05.1994; Kwestionariusz wizytacyjny z dn. 17.10.1999; „Gość
Niedzielny” [Gliwicki], R. 2004 (11 IV), s. 32.
14
Życia Rodzinnego. Po wybuchu stanu wojennego pełnił od marca 1982 roku posługę kapelana
w Ośrodku Odosobnienia dla Internowanych. Po ustanowieniu diecezji gliwickiej został
25 września 1992 roku mianowany diecezjalnym Referentem ds. Duszpasterstwa
Turystycznego. Funkcję tę pełnił do 1 marca 2010 roku.
Podczas swojej posługi w Kokotku wybudował dwa domy rekolekcyjne, rozbudował
zakrystię, wybudował nową dzwonnicę, dbał o kościół i jego wystrój oraz cmentarz. Stworzył
szopkę bożonarodzeniową, uruchomił wyciąg narciarski „Monte Kotino”, organizował wiele
imprez integracyjnych, pielgrzymek i obozów wakacyjnych. Dbał również o rozwój
kulturowy i intelektualny parafian. Dużo czasu poświęcał młodym. Zawsze życzliwy, radosny
i pełen energii. Przede wszystkim dbał o dobro parafian.
O. Rufin Leon Juraszek OFM (1939 - …)8
Urodził się 3 lutego 1939 w Radziechowach. W 1961 roku
złożył pierwszą profesję zakonną. Święcenia kapłańskie
przyjął 18 czerwca 1969. Od 1980 do 1983 pozostawał
gwardianinem klasztoru Ojców Franciszkanów w Rybniku
i równocześnie w latach 1981 – 1989 pełnił funkcję
proboszcza miejscowej parafii świętego Józefa. Od 1995
do 1998 roku piastował stanowisko gwardianina konwentu
franciszkańskiego w Zabrzu. Posługę proboszcza pełnił
w parafii Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
w
Zabrzu
(1989–1995),
Najświętszej
Maryi
Panny
Królowej w Lublińcu Kokotku (1.09.2005 – 30.06.2008).
Obecnie pozostaje asystentem regionu lubliniecko – tarnogórskiego Prowincji Wniebowzięcia
Najświętszej Maryi Panny Zakonu Braci Mniejszych w Polsce. Rezyduje w parafii
Podwyższenia Krzyża Świętego w Lublińcu od 1.07.2008 roku.
8
Rocznik
Diecezji
Gliwickiej;
Kronika
parafii
Kokotek
1986-…,
t.2;
Dekret
wizytacyjny
z dnia 12.03.2005;
http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/historia.html [16.08.2013];
http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/parafia/nasza-parafia.html [16.08.2013];
http://www.krzyz-lubliniec.pl/index.php?p=3&q=duszpasterze [16.08.2013];
http://www.franciszkanie.panewniki.pl [16.08.2013].
15
O. Bartosz Madejski OMI (1973 - …)9
Urodził się 9 lutego 1973 roku w Gorzowie Wielkopolskim.
W latach 1980 – 1988 uczęszczał do Szkoły Podstawowej
w Gorzowie Wielkopolskim. W latach 1988 – 1993 uczęszczał
do Technikum Elektrycznego znajdującego się w Zespole Szkół
Elektrycznych w Gorzowie Wielkopolskim.
Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 2002 roku w Obrze
z rąk księdza arcybiskupa Stanisława Gądeckiego. Posługę
wikarego pełnił w Parafii Przemienienia Pańskiego w Iławie
(2002 – 2005) i w Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa
w Katowicach Koszutce (2005 – 2008). Od 2 lipca 2008r. do 7 czerwca 2011r. pełnił posługę
administratora w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej w Lublińcu Kokotku
a od 8 czerwca 2011 do 1 września 2013 roku pełnił tam posługę proboszcza. Od 2 września
2013 roku pełni posługę proboszcza w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa
w Katowicach Koszutce.
O. Jan Urban OMI (1972 - … )10
Urodził się 15 grudnia 1972 roku. We wrześniu 1999 roku wstąpił
do
nowicjatu
Zgromadzenia
Misjonarzy
Oblatów
Maryi
Niepokalanej Prowincji Polskiej na Świętym Krzyżu. Święcenia
diakonatu przyjął w 2005 roku z rąk Arcybiskupa Stanisława
Gądeckiego w Obrze. Święcenia prezbiteratu przyjął 29 maja 2006
roku z rąk księdza Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego
Stanisława Gądeckiego w kościele św. Jakuba w Obrze. W latach
2000 – 2006 studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w
Obrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Studia zwieńczył obroną pracy magisterskiej w 2006 roku którą
9
Rocznik Diecezji Gliwickiej; Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2;
http://www.koszutka.pl/gazetka/262.pdf [16.08.2013]; http://www.kuria.gliwice.pl [16.08.2013].
http://www.kurier-ilawski.pl/news.php?id=439&word=dych&show=szukaj [16.08.2013];
10
http://www.oblaci.pl/omi/aktualnosci_wydarzenia_ogolne7.html [5.01.2014];
http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:parafia-najswietszej-maryipanny-krolowej-lubliniec-kokotek&catid=99&Itemid=726 [5.01.2014].
16
napisał na temat „Doświadczenia Krzyża Chrystusowego na podstawie Pism Świętej Edyty
Stein”.
Posługę wikarego pełnił w latach 2006 – 2013 w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa
w Katowicach – Koszutce. Tam też zajmował się duszpasterstwem osób głuchoniemych
i niewidomych. Ojciec Jan Urban OMI prowadził także w Katowicach Liturgiczną Służbę
Ołtarza. Dnia 2 września 2013 roku został ustanowiony proboszczem w parafii Najświętszej
Maryi Panny Królowej w Kokotku.
17
RUCH NINIWA I CENTRUM FORMACYJNE W KOKOTKU
Ruch NINIWA – rys historyczny. Geneza nazwy11
28 grudzień 2004 – jest to umowna data założenia Ruchu NINIWA. Odbyło się wtedy
spotkanie ojca Tomasza Maniura OMI z paroma osobami.
Ówczesny proboszcz – Ojciec Norbert Sojka OMI – parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa
w Katowicach Koszutce zlecił neoprezbiterowi O.Tomaszowi Maniura OMI zajęcie
się młodzieżą w tamtejszej parafii i prowadzenie Ruchu Światło Życie. Ta wspólnota już nie
istniała w tej parafii ale na jej terenie mieszkali ludzie którzy należeli do niej. O. Tomasz
Maniura OMI nawiązał kontakt z tymi osobami i zwrócił się do nich z prośbą aby pomogli
stworzyć mu wspólnotę która pomoże młodemu człowiekowi poznać Boga a także gdzie
zobaczy że on też jest ważny dla Boga. Grupa osób która zebrała się na początku nie miała
żadnych planów ani zamierzeń. Początek był jedynie zawierzeniem. Bóg się nimi posłużył
i uczynił z nich wspólnotę. Do tej grupki osób zaczęły dołączać następne.
Pierwszą NINIWĘ stanowili: O. Tomasz Maniura OMI, Ewelina Adamczak, Paulina
Adamczak, Piotr Gralak, Katarzyna Knop, Jan Kudełka, Magdalena Kudełka, Marcin Mann,
Maksymilian Michałek, Wojciech Zakowicz,
Dnia 21 lutego 2005 roku na spotkaniu młodych pojawił się Ojciec prowincjał Teodor Jochem
OMI. Ojciec Prowincjał prosił młodych o stworzenie pisemnych materiałów formacyjnych
które miały być oparte na duchowości świętego Eugeniusza de Mazenod.
Początki ruchu miały miejsce w listopadzie 2004 gdy do Katowic przyjechały grupy młodych
z Lublińca, Wrocławia i Kedzieżyna Koźla. Młodzi pragnęłi należeć „do czegoś” innego
niż tylko grupa parafialna. Na początku maja 2005 roku odbyło się drugie spotkanie w Obrze
młodych z oblackich parafii.
13 czerwca 2006 roku na spotkaniu NINIWY w Katowicach obecny był o.Luis Ignacjo Rois
z Rzymu z Administracji Generalnej Oblatów.
W 2006 roku została wydana Karta Niniwity. Od tego momentu podczas każdego zjazdu jest
wręczana uroczyście nowym członkom oblackich Wspólnot NINIWA. Na karcie
11
Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 35–40 (mps.);
http://encyklo.pl/index.php5?title=Parafia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszego_Serca_Pana_Jezusa_w_Koszutce
[8.01.2014]; K.Zieliński, Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe
Niniwa 2011, s. 52 – 54; „Gość Niedzielny”, R. 2012 (12 II).
18
jest umieszczonych Dziesięć Niniwowskazów – są to wytyczne duchowości Niniwity,
a z drugiej strony znajduje się modlitwa o miłość do Chrystusa św. Eugeniusza de Mazenoda.
źródło: http://www.niniwa.com
Tę modlitwę każdy Niniwita odmawia codziennie dzięki czemu wzrasta więź i wspólnota
ze wszystkimi młodymi należącymi do Niniwy.
We wspólnocie młodzi powinni uznawać prawdę o sobie a z drugiej strony powinni pozwolić
działać Bogu w swoim życiu.
Nazwa. Nazwa wspólnoty pochodzi z Księgi Jonasza. Nazwę tę zaproponowała Paulina
Adamczak. Wszyscy założyciele przyjęli tę nazwę. Niniwa była bezbożnym miastem
w którym występowało wszelkie zło, brak jakiejkolwiek moralności. Tak jest i obecnie.
Przekreśla się prawo Boże, usuwa się oznaki obecności Boga, istnieje chęć wyeliminowania
Boga z ludzkiego życia. W dzisiejszym świecie trzeba przybrać postawę Jonasza i trzeba iść
19
i wzywać do nawrócenia, trzeba wzywać do odwrócenia się od złych przyzwyczajeń
a nakazywać zwrócenie się ku Chrystusowi.
Wspólnota NINIWA daje szanse bezustannego nawracania się i upodobniania się do Boga.
Patronowie Wspólnoty NINIWA12
Maryja Niepokalana. Zgromadzenie Oblatów mają w swojej nazwę Maryję Niepokalaną
dlatego jest ona też patronką ruchu NINIWA który zrodził się z tego samego charyzmatu
co zgromadzenie Oblatów. Osoby należące do NINIWY widzą swoją Matkę w Maryi. Młodzi
chcą uczyć się od Maryi skromności, pokory, zaufania a przede wszystkim otwartości
na Boży plan.
źródło: http://www.kokotek.com
Święty Eugeniusz de Mazenod. Drugim patronem Wspólnoty NINIWA jest założyciel
Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Święty Eugeniusz nie bał
się niezrozumienia czy odrzucenia przez ludzi ale pokazywał Chrystusa i prowadził ludzi
do przyjęcia zbawienia które On daje. Niniwici są wezwani aby pokazać Chrystusa swoim
rówieśnikom którzy Go jeszcze nie znają.
12
Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 40–43 (mps.);
K.Zieliński, Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011,
s. 75 – 79; www.niniwa.com [8.01.2014].
20
Naśladując świętego Eugeniusza de Mazenoda Ojcowie Oblaci pragną pracować z młodymi
wychodząc naprzeciw ich potrzebom i problemom, a także dając warunki do rozwoju i
formacji.
źródło: http://www.kokotek.com
Święci Młodziankowie. Pierwsze spotkanie młodych którzy chcieli tworzyć NINIWĘ miało
miejsce we wspomnienie liturgiczne Świętych Młodzianków (28.12.2004). Święci
Młodziankowie oddali życie za Chrystusa. Święci Młodziankowie są pierwszymi
męczennikami ofiary herodowej. Młodzi należący do Wspólnoty chcą czynić dobro i żyć w
świecie tak by dawać miejsce Jezusowi. Co roku we wspomnienie Świętych Młodzianków
jest obchodzona rocznica powstania NINIWY.
źródło: http://www.kokotek.com
21
Jan Paweł II. Jest On dla młodych największym autorytetem. Zachęca on młodych
do ewangelizacji zarówno w świecie jak i w swoich środowiskach. Papież Polak jest wzorem
który pokazuje jak mamy wykorzystywać swoje talenty. Młodzi wierzą że Wspólnota
NINIWA jest w pewien sposób owocem jego życia i nauczania.
źródło: http://www.kokotek.com
Centrum formacyjne NINIWA w Kokotku13
Centrum Formacyjne „Niniwa” to dom oblacki w Kokotku. Jego celem jest stworzenie
możliwości rozwoju i formacji młodzieży w duchu oblackim. Zadaniem Centrum
Formacyjnego Niniwa jest integrowanie młodzieżowych ruchów oblackich w jednym,
wspólnym duchu i miejscu. Ośrodek ma umożliwić młodzieży przyjazd indywidualny lub
grupowy.
2 lipca 2008 r. powstało na terenie diecezji gliwickiej, w Kokotku Centrum Formacyjne
Niniwa. Ksiądz Ordynariusz Diecezji Gliwickiej Jan Wieczorek przekazał prowadzenie
parafii w Kokotku Misjonarzom Oblatom Maryi Niepokalanej oraz teren i budynki należące
do parafii w celu prowadzenia oblackiego centrum młodzieżowego. Ojciec Prowincjał Teodor
Jochem OMI przeznaczył do pracy w Kokotku jako Administratora Parafii Ojca Bartosza
Madejskiego OMI a jako Duszpasterza Młodzieży Ojca Tomasza Maniurę OMI. Mają oni za
13
Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 54–56 (mps.);
http://www.niniwa.com/ [8.01.2014].
22
zadanie kontynuować dzieło wspólnoty „Niniwa” która powstała w 2004 roku
w Katowicach Koszutce.
Przygotowanie budynków pochłonęło wiele czasu i energii aby mogło spełniać cele formacji
młodych. Na odremontowanych budynkach widnieją malowidła przedstawiające postacie
związane z tożsamością wspólnoty. Nazwy domów nawiązują do patronów Niniwy – Dom
św. Eugeniusza, dom bł. Jana Pawła II i Dom Św. Młodzianków. Ojcowie także postawili
maszt z flagą Centrum Formacji „Niniwa”. Kaplica została wzbogacona przez malowidło
ścienne które przedstawia sceny z księgi Jonasza.
Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA14
Stowarzyszenie zostało założone 7 maja 2010 roku a zatwierdzone przez sąd 20 września
2010 roku. Stowarzyszenie Młodzieżowe NINIWA jest formalną i prawną reprezentacją
Młodzieżowej Wspólnoty NINIWA. Siedzibą Stowarzyszenia jest Centrum Formacji
NINIWA w Kokotku. Celem Stowarzyszenia jest pozyskiwanie środków do finansowania
inicjatyw młodzieżowych i formacyjnych a także ma umożliwiać coraz szerszą promocję
działalności. Do grupy założycielskiej Stowarzyszenia weszły osoby które wniosły wkład
w tworzenie Wspólnoty NINIWA i angażowały się w jej rozwój. Pierwotna liczba członków
wynosiła 23 osoby. Stowarzyszenie pragnie wspierać pracę duszpasterską. Stowarzyszenie
podlega kontroli hierarchii Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej
a w szczególności podlega Prowincjałowi Polskiemu.
Ojciec założyciel – O.Tomasz Maniura OMI15
Osobą odpowiedzialną za Centrum Formacyjne „Niniwa” jest Ojciec Tomasz Maniura OMI.
Jest on Duszpasterzem Młodzieży Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi
Niepokalanej. Jest założycielem wspólnoty i ogólnopolskiego ruchu młodzieży oblackiej
NINIWA i prezesem Stowarzyszenia Młodzieżowego NINIWA. Inicjator wielu inicjatyw
młodzieżowo – duszpasterskich, a w szczególności zagranicznych wypraw rowerowych
od 2007 roku.
14
http://www.kokotek.pl/ [10.01.2014]; Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa,
Katowice 2012, s. 55–56 (mps.); http://www.niniwa.com/ [10.01.2014].
15
http://www.niniwateam.pl/tourdemazenod/index.php?option=com_content&view=article&id=89%3Aankieta-
o-tomasz&catid=36&Itemid=80&lang=pl [8.01.2014]; Informacje uzyskane od o.Tomasza Maniury OMI;
http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=128&Itemid=602
[8.01.2014];
Maniura T., Zieliński K., Wyprawa 2013 Polska Syberia, Stowarzyszenie Młodzieżowa NINIWA 2013, s. 13.
23
O. Tomasz Maniura OMI (1978 - … )
Urodził się 1 marca 1978 roku
w Lublińcu. W rodzinie Mariana
i
Agnieszki.
W
1993
roku
ukończył Szkołę Podstawową nr 1
im.
Marii
Konopnickiej
w Lublińcu. W latach 1993 –
1997 uczęszczał do Zespołu Szkół
Ogólnokształcąco – Technicznych
w Lublińcu. W 1997 w tamtejszej
szkole zdał egzamin maturalny
oraz uzyskał tytuł technika handlowca. We wrześniu 1997 roku wstąpił do nowicjatu
Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej Prowincji Polskiej na Świętym
Krzyżu. W 1998 roku rozpoczął studia teologiczno – filozoficzne w Wyższym Seminarium
Duchownym w Obrze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Studia
zwieńczył obroną pracy magisterskiej w 2004 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął
19 czerwca 2004 roku z rąk księdza Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Stanisława
Gądeckiego w kościele św. Jakuba w Obrze. Posługę wikarego pełnił w latach 2004 – 2008
w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katowicach – Koszutce. Od 2008 roku
jest Duszpasterzem Młodzieży Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.
Od 1 lipca 2010 roku ojciec Tomasz Maniura OMI jest superiorem domu oblackiego
w Kokotku.
W latach 2010 – 2012 Ojciec Tomasz Maniura OMI uczęszczał na Podyplomowe Studia
Teologii Pastoralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, które
ukończył uzyskaniem tytułu licencjackiego. Od 2004 roku po dzień dzisiejszy tworzy Ruch
Młodzieży Oblackiej NINIWA. Ojciec Tomasz Maniura jest Prezesem Stowarzyszenia
Młodzieżowego NINIWA. Od 2007 roku organizuje zagraniczne wyprawy rowerowe Niniwa
Team.
24
Formacja16
Formacja opiera się na trzech latach liturgicznych. Chodzi o to żeby jak najwięcej treści Biblii
mogło do nas trafić. Formacja uczestników ma być oparta o rok liturgiczny. Nie oznacza
to powtarzania tego samego spotkania co roku gdyż kontekst rozważanych treści zależy
od rocznego tematu formacyjnego.
Spotkania formacyjne.
Spotkania mają różny charakter. Jedno spotkanie jest katechizmowe – te spotkania
są nakierowane na to aby wyjaśnić podstawy wiary i jej zasady. Następne dotyczy rozwoju
osobowości człowieka – podczas tego spotkania wykorzystuje się Ewangelie które mówią
o przebaczeniu, relacjach międzyludzkich. Kolejne spotkanie poświęcone jest tematowi
zgłębiającemu charyzmat oblacki i niniwowe wezwanie do ewangelizacji młodych ludzi.
Ostatnie spotkanie to Eucharystia.
Weekendy formacyjne.
Weekendy formacyjne służą pogłębianiu charyzmatu Niniwity oraz utwierdzają w wierze.
Zawarte treści w tych weekendach formacyjnych prowadzą do tego aby dawać radosne
i odważne świadectwo wiary wśród swoich rówieśników.
Pierwszy weekend nazywa się „Bunt Jonasza”. Jest to wprowadzenie niniwity na drogę
od Jonasza do Eugeniusza. Nowi niniwici tak jak Jonasz mają doświadczenie tchórzostwa,
braku odwagi w wyznawaniu wiary, brak zawierzenia Bożemu Słowu i chęć ucieczki
we własny mały świat. Bóg nigdy nie daje za wygraną. Bóg się o każdego upomina i nigdy
nie daje za wygraną i ciągle daje nowe szanse. Podczas tego weekendu chodzi
o to by Niniwita nie tylko zobaczył swój grzech ale by doświadczył Bożej miłości i powierzył
swoje życie Jezusowi i dał się Jemu poprowadzić. Celem tego weekendu formacyjnego
jest by młody niniwita wszedł w relację z Jezusem. Najważniejsze jest tu osobiste
doświadczenie Jezusa.
Drugi weekend formacyjny to Pustynna Burza. Całe trzy dni przeżywane są w całkowitym
milczeniu. Program składa się z medytacji biblijnych przeprowadzonych na podstawie Księgi
Wyjścia. Chodzi o to by młodzi patrząc na wędrówkę Narodu Wybranego przez pustynię,
16
Zieliński K., Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe Niniwa 2011,
s. 44 – 51; Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 43–45, 95–96.
(mps.).
25
także i w swoim życiu zauważyli Bożą obecność oraz mocną Bożą Opatrzność. Celem
jest by idąc poprzez swoje codzienne życie także szli z Bogiem, wierząc Jego słowu i Jego
miłości. Trzeci weekend formacyjny to Pasja Eugeniusza. Celem tego weekendu jest przejście
do postawy świętego Eugeniusza. Aby żyć jak święty Eugeniusz to trzeba chcieć prowadzić
spotkanych ludzi do osobistego doświadczenia Boga. Pasją św. Eugeniusza była osoba
Chrystusa. Podczas tego weekendu formacyjnego Niniwita ma zobaczyć że każdy człowiek
ma ogromną wartość w oczach Boga. Każdy człowiek jest w oczach Boga piękny
i wyjątkowy. Święty Eugeniusz w każdym człowieku szczególnie tym najbiedniejszym
widział Chrystusa i kochał Go.
Po tych trzech weekendach formacyjnych Niniwita powinien charakteryzować się postawą
podobną do postawy Świętego Eugeniusza.
Charakterystyczne działania NINIWY17
Wolontariat misyjny.
Wolontaryjne wyprawy misyjne odbywają się przede wszystkim na Ukrainę. Głównym celem
wyjazdów jest pomoc tamtejszym parafiom Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej.
Uczestnicy
wolontariatu
mają
możliwość
aby
określić
swoje
preferencje
co do wykonywanych zadań ale mimo wszystko powinni być przygotowani na wszystko.
Do zadań wolontariatu zalicza się: czynny udział w życiu parafii, opieka nad kościołem, praca
z dziećmi w przyklasztornych świetlicach lub domach dziecka, organizowanie półkolonii,
odwiedziny chorych w szpitalu z Komunią Świętą, odwiedziny starszych parafian, drobne
prace remontowe, pomoc w kuchni, budowa kościołów, organizowanie koncertów
ewangelizacyjnych, ewangelizacja na „ulicach”, pomoc przy organizacji Festiwalu Młodych
„Tchnienie Życia”.
Wyprawy rowerowe, Niniwa Team.
Głównym organizatorem i opiekunem wypraw jest Ojciec Tomasz Maniura OMI. Niniwa
Team to grupa która w każde wakacje wyjeżdża na zagraniczną wyprawę rowerową.
Wyprawa trwa kilka tygodni. Uczestnicy przejeżdżają dziennie 150 km. Jeżdżą z bagażem
17
Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012, s. 100–104 (mps.); „Gość
Niedzielny”, R. 2012 (12 II), s. 26 – 27; http://www.niniwateam.pl/ [22.01.2014]; „Gość Niedzielny” [Gliwicki],
R. 2012 (11 III).
26
i bez pomocy samochodu technicznego i serwisowego. Noclegi niezorganizowane ponieważ
niewiadomo dokąd danego dnia uczestnicy wyprawy rowerowej dadzą radę dojechać.
Wyprawy rowerowe są sprawdzianem wytrzymałości fizycznej i psychicznej. Podczas
wypraw
codziennie przeżywana jest Eucharystia. Wiara i zaufanie Bogu podlegają
weryfikacji podczas wypraw. Bóg nigdy nie zawiódł uczestników wypraw a nawet z wielu
wypadków ich ratował. Wyprawy rowerowe zawsze mają konkretną intencję, która pasuje
do celu wyprawy.
Do tej pory odbyły się wyprawy rowerowe w następujące miejsca: Wilno (2007), Kijów
(2008), Rzym (2009), Jerozolima (2010), Maroko (2011), Nordkapp (2012), Syberia (2013)
i w Nieznane (2014).
27
BIBLIOGRAFIA
Rocznik Diecezji Gliwickiej 2012.
Maniura T., Przesłanie moralne młodzieżowego ruchu Niniwa, Katowice 2012 (mps.).
Maniura T., Zieliński K., Wyprawa 2013 Polska Syberia, Stowarzyszenie Młodzieżowa
NINIWA 2013.
Pawliczek J., Nekrolog, Warszawa 2003, nr 10.
Skworc W., Budownictwo kościołów w diecezji katowickiej w latach 1945 – 1989, Katowice
1996.
Zieliński K., Od Jonasza do Eugeniusza. Przewodnik Niniwity, Stowarzyszenie Młodzieżowe
Niniwa 2011.
Zieliński K., Regan z Kokotka, Lubliniec Kokotek 2013.
Żurek F., Historia Bobrownik Śląskich, Tarnowskie Góry 2003.
Żurek J., Ruch „księży patriotów” w województwie katowickim w latach 1949-1956,
Warszawa-Katowice 2009.
CZASOPISMA
„Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2004 (11 IV)
„Gość Niedzielny”, R. 2012 (12 II).
„Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012, nr 33.
„Gość Niedzielny” [Gliwicki], R. 2012 (11 III)
Schematyzm (1947-1981).
Wiadomości Diecezjalne 1978, nr 9.
ARCHIWUM PARAFII KOKOTEK
Kronika parafii Kokotek 1940-1985, t.1.
Kronika parafii Kokotek 1986-…, t.2.
ARCHIWUM DIECEZJI GLIWICKIEJ
Dekret wizytacyjny z dnia 12.03.2005.
Dekret erekcyjny kaplicy w Domu Oblackim z dnia 20.11.2008.
Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z 1989r.
Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 25.05.1994.
Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 17.10.1999.
28
Kwestionariusz Kanonicznej Wizytacji Biskupiej w Diecezji Gliwickiej z dnia 12.03.2005.
ARCHIWUM ARCHIDIECEZJI KATOWICE
AAKat, Akta personalne ks. Wilhelma Imiołczyka
STRONY INTERNETOWE
http://www.kuria.gliwice.pl
http://www.kuria.gliwice.pl/kuria/index.php?akcja=ksiadz&ID=617
http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=190:parafianajswietszej-maryi-panny-krolowej-lubliniec-kokotek&catid=99&Itemid=726
http://www.kuria.gliwice.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=128&Itemid=
602
http://www.archidiecezja.katowice.pl/wa/296-wa200301b
http://www.kokotek.pl/images/50lecie_parafii.pdf
http://www.niniwa.com/
http://parafia.bobrowniki.tgory.pl/?page_id=32
http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/historia.html
http://www.rybnik.ofm.opoka.org.pl/index.php/parafia/nasza-parafia.html
http://www.krzyz-lubliniec.pl/index.php?p=3&q=duszpasterze
http://www.franciszkanie.panewniki.pl
http://www.koszutka.pl/gazetka/262.pdf
http://www.kurier-ilawski.pl/news.php?id=439&word=dych&show=szukaj
http://www.oblaci.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=453:kokotek-parafianmp-krolowej&catid=47:parafie&Itemid=102
http://www.oblaci.pl/omi/aktualnosci_wydarzenia_ogolne7.html
http://encyklo.pl/index.php5?title=Parafia_Naj%C5%9Bwi%C4%99tszego_Serca_Pana_Jezu
sa_w_Koszutce
http://www.niniwateam.pl/tourdemazenod/index.php?option=com_content&view=article&id
=89%3Aankieta-o-tomasz&catid=36&Itemid=80&lang=pl
29