D - Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Bydgoszczy

Sygn. akt VI U 3089/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 lipca 2014 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Janusz Madej
Protokolant – st. sekr. sądowy Jolanta Bieniaszewska
po rozpoznaniu w dniu 22 lipca 2014 r. w Bydgoszczy
na rozprawie
odwołania A. F.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.
z dnia 18 września 2013 r., znak:(...)
w sprawie A. F.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o wysokość świadczenia rentowego
I zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż przyznaje ubezpieczonej A. F. prawo do renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy od 1 lipca 2013r. do 31 grudnia 2014r.,
II stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności
niezbędnej do wydania decyzji.
Na oryginale właściwy podpis.
Sygn. akt VI U 3089/13
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 18 września 2013r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpoznaniu wniosku A. F. z dnia
17 czerwca 2013r. – przyznał wnioskodawczyni (ubezpieczonej) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do
pracy od dnia 1 lipca 2013r. do 30 czerwca 2014r. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie
Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 września 2013r., którym ustalono, iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy
do 30 czerwca 2014r., od dnia ustania poprzednio orzeczonej częściowej niezdolności do pracy.
Odwołanie od powyższej decyzji wniosła ubezpieczona A. F., domagając się przyznania renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy. Ubezpieczona twierdziła, iż jej stan zdrowia uległ pogorszeniu z powodu nasilenia się objawów
neurologicznych (zawroty głowy, słabość nóg) powodujących poważne trudności w poruszaniu się (chwiejny chód)
oraz pogorszenie się jej stanu psychicznego.
Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej
decyzji.
Sąd Okręgowy ustalił i rozważył , co następuje:
Ubezpieczona A. F. (urodz. (...)) do dnia 30 czerwca 2013r. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności
do pracy. Orzeczeniem z dnia 17 września 2013r. Komisja Lekarska ZUS ustaliła, iż ubezpieczona jest nadal częściowo
niezdolna do pracy do 30 czerwca 2014r. Zaskarżona decyzja opierała się na tym orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS
(okoliczności niesporne, potwierdzone dowodami z dokumentów zebranych w aktach rentowych).
W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego Sąd dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w
składzie: specjalista medycyny przemysłowej, specjalista onkolog-radioterapeuta, specjalista neurolog, specjalista
psycholog kliniczny i specjalista psychiatra.
Biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej:
1) niedostateczność krążenia mózgowego pod postacią nasilonego zespołu móżdżkowego;
2) zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z zespołem bólowym szyjnym;
3) przebyty uraz kręgosłupa C leczony operacyjnie;
4) rak piersi lewej, leczony operacyjnie i chemioterapią w 1999r.; rekonstrukcja piersi przeszczepem płata skórnego,
powikłana infekcją zapalną z rozległą blizną po pobraniu płata skórnego (2013r.);
5) zaburzenia depresyjne nawracające.
W ocenie opiniujących biegłych w stanie zdrowia badanej nastąpiło istotne pogorszenie ze strony centralnego układu
nerwowego. Aktualnie obserwuje się nasilenie zespołu móżdżkowego pod postacią bólów, zawrotów głowy, trudności
w chodzeniu, częste upadki, a próba palec - kolano jest obustronnie wybitnie dodatnia. W czasie próby Romberga
ubezpieczona chwieje się do tyłu i z tego powodu była leczona szpitalnie. W 2013r. wykonano u niej rekonstrukcje
piersi, leczonej operacyjnie z powodu raka.
Zdaniem biegłych sądowych badana aktualnie jest całkowicie niezdolna do pracy od 1 lipca 2013r. do 31 grudnia
2014r., a powodem tej całkowitej niezdolności do pracy jest niedostateczność krążenia mózgowego.
Biegli sądowi nie zgodzili się z opinią Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 17 września 2013r. co do stopnia niezdolności do
pracy i czasu jej trwania. Dodatkowo wyjaśnili oni, iż posługiwali się tymi samymi wynikami badań i konsultacji, które
posiadali lekarza ZUS oraz dodatkowymi wynikami szpitalnymi dostarczonymi przez badaną, których nie posiadali
lekarze ZUS.
(protokół badań sądowo- lekarskich i orzeczenie lekarskie z dnia 18.03.2014r. – k. 17 i 18 akt sprawy).
Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do powyższej opinii i w związku z tym wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji
poprzez przyznanie ubezpieczonej prawa do renty, zgodnie z opinią powołanego w sprawie zespołu biegłych sądowych.
(pismo procesowe pełnomocnika ZUS – k. 33).
Ubezpieczona wniosła na rozprawie o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej
niezdolności do pracy, zgodnie z opinią powołanego w sprawie zespołu biegłych.
( e-protokół rozprawy k. 42v.).
Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS ( t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze
zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki:
1) jest niezdolny do pracy,
2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od
ustania tych okresów.
Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący,
co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Przy czym w myśl
art. 12 wspomnianej wyżej ustawy - niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność
do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po
przekwalifikowaniu.
Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego w myśl art. 57 ust. 1 pkt. 2 uważa się za
spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie między innymi pięć lat,
jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Pięcioletni okres winien przypadać w ciągu ostatniego
dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, do tego
dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej
lub renty rodzinnej. ( art. 58 ust. 1 i 2 w/w ustawy)
Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo
niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych
kwalifikacji (art. 12 w/w ustawy). Oceniając stopień niezdolności do pracy należy, w myśl art. 13 wymienianej
ustawy, uwzględnić stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w
drodze leczenia, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania
zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i
predyspozycje psychofizyczne.
W ocenie Sądu Okręgowego dowód z opinii powołanego w sprawie zespołu biegłych sądowych był wiarygodny i
posiadał taką moc dowodową, która pozwalała na podstawie tego dowodu dokonać istotnych dla rozstrzygnięcia
sprawy ustaleń co do całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonej i okresu trwania tej niezdolności. Opinia ta w
sposób wnikliwy analizowała stan zdrowia ubezpieczonej, a biegli formułowali swe wnioski końcowe na podstawie w
pełni logicznych argumentów. Podkreślić należy, iż żadna ze stron procesu nie kwestionowała tego dowodu i dlatego
Sąd na jego podstawie dokonał istotnych dla rozstrzygnięcia sporu ustaleń.
Z powyższych motywów z mocy art. 47714 §2 k.p.c. oraz powołanych wyżej przepisów prawa materialnego Sąd
Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres
orzeczony w opinii biegłych sądowych.
Na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w punkcie
II wyroku Sąd stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do
wydania decyzji. Objawy schorzenia w postaci kłopotów z chodzeniem i zawrotów głowy ubezpieczona zgłaszała już
przed Komisją Lekarską ZUS. Lekarze wchodzący w skład tej Komisji powinni zatem prawidłowo zdiagnozować
rzeczywisty stan zdrowia ubezpieczonej i określić właściwie stopień niezdolności do pracy.
Karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 5 grudnia 2013r. (k.15-16) stanowiła dowód potwierdzający jedynie
występowanie u ubezpieczonej tego rodzaju schorzeń, które czyniły ją całkowicie niezdolną do pracy już w chwili
badania przez Komisje Lekarską ZUS. W epikryzie zamieszczonej w tej karcie wskazano utrzymywanie się i narastanie
od kilku miesięcy zawrotów głowy o typie wirowania przedmiotów, zburzeń równowagi, osłabienia siły mięśniowej
początkowo kończyn dolnych, potem także kończyn górnych, trudności w poruszaniu się, osłabienie koncentracji
i zaburzeń pamięci, zaburzeń mowy o typie mowy zamazanej, bólów głowy o charakterze rwącym, piekącym,
zmiany charakteru pisma. Zatem orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS poprzez zignorowanie tych objawów choroby
neurologicznej ubezpieczonej i zbagatelizowanie zgłoszonych przez nią dolegliwości było wadliwe, mimo iż lekarze
wchodzący w skład tej Komisji mieli możliwość wydania obiektywnie poprawnego orzeczenia. Powyższe ustalenia
kreują odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
Na oryginale właściwy podpis.