Duch święty źródłem prawdziwej radości

Kazanie z 5-go pazdziernika 1998 r.
Duch święty źródłem prawdziwej radości
Wczoraj rozpoczęliśmy 54 Tydzień Miłosierdzia.
Będzie on przebiegał pod hasłem:
"Owocem zaś Ducha świętego jest:
Miłość, Radość, Pokój, Cierpliwość, Uprzejmość, Dobroć,
Wierność, Łagodność, Opanowanie".
Zastanowimy się nad źródłem prawdziwej radości.
Wielokrotnie słyszeliśmy od świetego Pawła, że radość jest owocem Ducha świętego,
podobnie jak miłość, pokój i inne, wymienione w 54-tym Tygodniu Miłosierdzia.
Apostoł mówi o prawdziwej radości, wypełniającej ludzkie serce, a nie radości powierzchownej
i przemijającej, jaką często jest radość tego świata.
Miłość powierzchowna i przemijająca pozostawia w człowieku złudne i powierzchowne radości,
których szuka on w tym, co święty Paweł nazywa uczynkami ciała:
"Nierząd, nieczystość, wyuzdanie, pijaństwo, bluznierstwo, hulanki i tym podobne".
Do fałszywych radości można dodać te, których człowiek szuka w nieumiarkowanym bogactwie,
luksusie, w dążeniu do władzy, w pasji i fascynacji dobrami ziemskimi, która łatwo może się
przerodzić w zaślepienie umysłu.
Święty Paweł nawiązując do świata pogańskiego mówi:
"Wy zaś, nie tak nauczyliście się Chrystusa.
Trzeba porzucić starego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych
żądz.
Odnowić się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego według
Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości...
Nie zasmucajcie Bożego Ducha świetego, obecnego w duszy oraz w Kościele,
którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia"
(/Ef 4, 30).
1z2
Święty Paweł mówi nam, że miłość jest związana z radościa.
Owocem Ducha jest: młość, radość, pokój.
Tylko Duch święty daje radość głęboką, pełną i trwałą, do której tęskni każde ludzkie serce.
Radość nie może być doświadczeniem egoistycznym, owocem nieuporządkowanej miłości.
Swięty Tomasz wyjaśnia, że smutek jak zło i wada, jest spowodowany nieuporządkowaną
miłością samego siebie, która jest zasadniczym korzeniem wad.
Źródłem smutku jest grzech, jest on odwróceniem serca i umysłu od słusznego porządku
Bożego.
Ewangelia jest zaproszeniem do radości oraz doświadczeniem prawdziwej i głębokiej radości:
1) W chwili zwiastowania Maryja zostaje wezwana do radości: „Raduj się, pełna łaski”.
Przyjście Ducha świętego jest motywem jej radości. "Raduj się".
2) Nawiedzenie Elżbiety. Elżbieta napełniona Duchem świętym i radością. To Duch święty
napełnia Obie radością. Maryja odpowiada pieśnią radości na wezwanie: „Raduj się”.
3) Ta sama radość trwa także podczas Ofiarowania Dzieciątka Jezus w świątyni, kiedy to
spotykając się z Nim, Symenon raduje się pod tchnieniem Ducha świętego, który
wzbudził w nim pragnienie ujrzenia Mesjasza i kazał mu udać się do świątyni. Radość
bierze początek z Ducha świętego.
Jezus wyraża radość i wdzięczność w modlitwie, która głosi dobroć Ojca:
„Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi,
że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi,
a objawiłeś je prostaczkom..."
Jezus wzywa swoich uczniów, aby radowali się, aby przezwyciężali pokusę smutku z powodu
odejścia Mistrza, ponieważ to odejście jest warunkiem przyjścia Ducha świętego.
Zbawiciel wezwawszy uczniów, by trwali w Jego miłości, rzekł:
„To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była
pełna”.
Nastały zapowiedziane przez Jezusa utrapienia i prześladowania.
Według „Dziejów Apostolskich” radość trwa również wśród doświadczeń.
Takie jest zresztą życie i los chrześcijan, jak przypomina święty Paweł Tesaloniczanom:
"A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha świętego
staliście się naśladowcami naszymi i Pana”.
Piotr zachęcał:
"Cieszcie się im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście
się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały".
Prośmy Ducha świętego, aby rozpalał w nas coraz większe pragnienie dóbr niebieskich i
pozwolił nam cieszyć się kiedyś ich pełnią:
"Daj zasługę męstwa,
daj wieniec zwycięstwa,
daj szczęście bez miary".
Amen.
2z2