Vademecum zmian i nowości - II - DK

DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
ZMIANY W PRZEPISACH
1.Zmiany w VAT od 1 lipca 2015 r. i 1 stycznia 2016 r.
Dnia 20 lutego 2015 r. Sejm uchwalił zmiany w ustawie o podatku od towarów i usług.
Wspomniana nowelizacja wprowadza zmiany od 1 lipca 2015 r. i 1 stycznia 2016 r.
Od 1 lipca 2015 r. ustawodawca przewiduje następujące zmiany:
a) w zakresie odwrotnego obciążenia:
- rozszerzenie listy towarów objętych odwrotnym obciążeniem,
- ograniczenie stosowania metody odwrotnego obciążenia tylko do przypadków gdy nabywcą
jest podmiot zarejestrowany jako podatnik VAT czynny,
- wprowadzenie kwartalnej informacji podsumowującej,
- w przypadku tzw. elektroniki wprowadzenie limitu powyżej którego zastosowanie będzie
miało odwrotne obciążenie,
- określenie zasad rozliczania VAT w przypadku zmiany nabywcy po wpłacie zaliczki na dostawy
objęte odwrotnym obciążeniem,
b) w zakresie ulgi na złe długi:
- umożliwienie korzystania z ulgi na złe długi w przypadku transakcji pomiędzy podmiotami
powiązanymi,
- likwidacja obowiązku zmniejszania VAT naliczonego w ramach ulgi na złe długi w przypadku
podmiotów w upadłości,
- wprowadzenie przepisów „przejściowych” umożliwiających wstecz zastosowanie nowych
regulacji.
Od 1 stycznia 2016 r. ustawodawca przewiduje natomiast zmiany w zakresie:
a) stawki VAT na towary ochrony przeciwpożarowej (zmiana z 8 % na 23 %),
b) odliczania VAT w przypadku zakupów dotyczących sprzedaży opodatkowanej, zwolnionej i
niepodlegającej opodatkowaniu.
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 1
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
WYJAŚNIENIA MINISTRA FINANSÓW
2.Wspólne gospodarstwo rolne a podatnik VAT
Odpowiedź Ministra Finansów z 20 stycznia 2015 r. na interpelację poselską nr 30059, źródło:
www.sejm.gov.pl
„(…) w świetle przepisów ustawy o VAT nie ma możliwości zarejestrowania jako czynnych
podatników VAT w zakresie działalności rolniczej obojga współmałżonków prowadzących wspólne
gospodarstwo rolne. Działalność rolnicza w ramach gospodarstwa rolnego może być prowadzona przez
kilka osób, w tym oboje małżonków, jak również może być ono własnością wspólną, jednak przepisy
ustawy o VAT wskazują, iż w odniesieniu do wspólnego gospodarstwa rolnego podatnikiem VAT jest
tylko jedna osoba.
Zasadę tę dodatkowo potwierdza przepis art. 96 ust. 2 ustawy o VAT, który stanowi, że w
przypadku osób fizycznych, o których mowa w art. 15 ust. 4 i 5, zgłoszenie rejestracyjne może być
dokonane wyłącznie przez jedną z osób, na którą będą wystawiane faktury przy zakupie towarów i
usług i które będą wystawiały faktury przy sprzedaży produktów rolnych. Dodatkowo zauważyć należy,
że z brzmienia ww. przepisów ustawy o VAT nie wynika, że rolnik prowadzący gospodarstwo rolne
(bądź współmałżonek) nie może prowadzić dodatkowej usługowej działalności rolniczej.
Pragnę podkreślić, że powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie w orzecznictwie Naczelnego
Sądu Administracyjnego. Na przykład:
a) w wyroku z dnia 10 sierpnia 2011 r. (sygn. akt I FSK 1211/10) sąd stwierdził, iż niedopuszczalna
jest taka konstrukcja prawna, aby w ramach już funkcjonującego gospodarstwa rolnego działało
drugie gospodarstwo,
b) w wyroku z dnia 29 maja 2014 r. (I FSK 757/13) sąd stwierdził, iż: „Sąd pierwszej instancji (...)
wskazał, że zasadniczy spór w sprawie sprowadza się do ustalenia, czy małżonek rolnika, który
złożył zgłoszenie rejestracyjne zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.t.u. i jest czynnym podatnikiem VAT,
może w ramach własnej działalności gospodarczej świadczyć usługi rolnicze jako samodzielny
podatnik VAT. (...) Należy zauważyć, iż stosownie do treści art. 15 ust. 4 u.p.t.u. w przypadku osób
fizycznych prowadzących wyłącznie gospodarstwo rolne, leśne lub rybackie za podatnika uważa
się osobę, która złoży zgłoszenie rejestracyjne, o którym mowa w art 96 ust.1 u.p.t.u. Z kolei ust.
5 art. 15 u.p.t.u. wskazuje jednoznacznie, że powyższą zasadę stosuje się odpowiednio do osób
fizycznych prowadzących wyłącznie działalność rolniczą w innych niż wymienione w ust. 4
przypadkach (...).
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 2
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
Z wymienionych zapisów wynika, iż w sytuacji gdy gospodarstwo rolne stanowi współwłasność
kilku osób (w tym również współwłasność małżeńską, jak w konkretnym przypadku), podatnikiem VAT
czynnym może zostać tylko jedna osoba, która dokona zgłoszenia rejestracyjnego. Jak już wskazano
wyżej, działalnością rolniczą, stosownie do art. 2 pkt 15 u.p.t.u., jest także świadczenie usług rolniczych.
W konkretnym przypadku to mąż skarżącej w 2006 r. zrezygnował ze zwolnienia VAT i jest podatnikiem
VAT z gospodarstwa – złożył, co również wcześniej podniesiono, zgłoszenie rejestracyjne zgodnie z art.
15 ust. 4 u.pt.u., a ponadto prowadzi działalność wspomagającą produkcję roślinną. Powyższa
argumentacja wskazuje, iż skarżąca świadcząca usługi rolnicze nie może w świetle wykładni powyższych
przepisów ustawy o podatku od towarów i usług być samodzielnym, odrębnym od męża, podatnikiem
czynnym VAT”.
WYROKI TRYBUNAŁU KONSTYTUCYJNEGO
3.Fałszywe oświadczenie nabywcy oleju opałowego a preferencje w podatku akcyzowym
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2015 r., sygn. akt SK 14/12
„§ 6 ust. 5 w związku z § 5 pkt 1, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2003 r., oraz z § 12
ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie podatku akcyzowego
(Dz. U. Nr 27, poz. 269, Nr 98, poz. 885, Nr 125, poz. 1065 i Nr 216, poz. 1829 oraz z 2003 r. Nr 84, poz.
780, Nr 137, poz. 1305, Nr 145, poz. 1407 i Nr 187, poz. 1828) w zakresie, w jakim dotyczy przypadków
nieświadomego przyjęcia przez sprzedającego oświadczenia o przeznaczeniu nabywanego oleju na cele
opałowe zawierającego nieprawdziwe dane, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 2 oraz
art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej”.
WYROKI SĄDÓW ADMINISTRACYJNYCH
4.Odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2704/12
„Odszkodowanie, wypłacone na podstawie ugody sądowej, z tytułu niezgodnego z prawem
rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę nie jest – w świetle art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego
1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) - kosztem
uzyskania przychodu przez tegoż pracodawcę (podatnika podatku dochodowego od osób prawnych)”.
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 3
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
5.Należność za wykonanie poszczególnych etapów umowy
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2015 r., sygn. akt II FSK 329/13
„(…)Godzi się zatem przypomnieć, że stanowisko organów i Sądu pierwszej instancji, iż faktury z 25
kwietnia oraz z 21 maja 2008 r. nie były fakturami dokumentującymi wypłatę zaliczek, lecz wykonanie
określonego etapu robót potwierdza w sposób jednoznaczny treść protokołów odbioru robót. W
protokole odbioru robót z dnia 24 kwietnia 2008 r. - w opisie wykonanych prac - podano następujący
zakres: wytyczenie geodezyjne, prace ziemne, wykonanie przepustu nr [...]. Jednocześnie ustalono
zaawansowanie robót na 28 %. Temu zakresowi wykonanych prac w pełni odpowiada wystawiona
następnego dnia faktura na kwotę 650.000 zł netto plus VAT 143.000 zł, (faktura nr [...]), na co słusznie
zwrócił uwagę WSA w Bydgoszczy. Z kolei wystawienie następnej faktury (z dnia 21 maja 2008 r.)
poprzedzone zostało protokołem odbioru robót z dnia 20 maja 2008 r. Podano w nim, że wykonano
roboty ziemne i fundamentowe przepustów, wykonano dwa przepusty i przystąpiono do wykonania
przepustu trzeciego. Stan zaawansowania robot określono na 67%, co w odniesieniu do wartości
umowy stanowi kwotę 1.554.400 zł. Po pomniejszeniu tej kwoty o 650.000 zł z faktury poprzedniej,
wyliczona należność wyniosła 904.400 zł. Na taką też kwotę została wystawiona następnego dnia
faktura nr [...]. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że również
i ta faktura stanowiła odzwierciedlenie wykonanych robót, a nie zaliczkę na ich poczet. Protokoły
zostały podpisane przez przedstawicieli zleceniodawcy – Spółki "L." [...], wykonawcy – "B." oraz
inspektora nadzoru. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej informacje wynikające z ww. protokołów
są zbieżne z wynikającymi z zeznań świadków - pracowników "L." [...]: inspektora nadzoru M. J. i
kierownika projektu P. K. na okoliczność wykonania robót budowlanych określonych umową (…)”.
6.Parkowanie samochodu pod domem pracownika a prawo do odliczenia VAT naliczonego
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Kr
1834/14
„Przepisy ustawy nie określają jednak w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie
wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego
odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za
pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań
zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności
przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady
używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 4
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. W tym kontekście nie
można zgodzić się ze stroną skarżącą, że wskazywana przez organ interpretujący konieczność podjęcia
działań zabezpieczających wykracza poza literę art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług i
stanowi rozszerzającą interpretację na niekorzyść podatnika. Skoro obowiązkiem podatnika
wynikającym z cytowanego przepisu jest ustalenie takich zasad używania pojazdów, które wykluczą ich
użycie do użytku prywatnego, to muszą jednocześnie istnieć zabezpieczenia gwarantujące ich
przestrzeganie.
Zdaniem organu jednak przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji procedury nie
wykluczają użycia samochodów do celów niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Możliwy jest choćby dojazd użytkownika samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca
pracy i odwrotnie. Z taką argumentacją nie można się jednak zgodzić. W opinii Sądu parkowanie
samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, tak jak to przyjął organ, że samochód nie
jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) wykształcił się
pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy
wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy
- o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań
służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy,
a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.
Zdaniem Sądu nie ma żadnych przeszkód ku temu, by kwestie te podobnie rozumieć na gruncie ustawy
o podatku od towarów i usług. Chodzi jedynie o to, by możliwość parkowania pojazdu poza siedzibą
firmy była uzasadniona specyfiką prowadzonej działalności, określona została w wewnętrznych
regulacjach obowiązujących u podatnika, zaś podatnik zapewnił odpowiednie mechanizmy kontroli
przestrzegania wykorzystania tak postawionych do dyspozycji pracowników (użytkowników) pojazdów
wyłącznie dla celów związanych z działalnością gospodarczą (wykonywaniem obowiązków
służbowych).
(…)Rację ma skarżąca spółka podnosząc, że dopóki mamy do czynienia z tzw. "czynnikiem
ludzkim" istnieje potencjalne zagrożenie, że dany pojazd może zostać wykorzystany do celów innych
niż związane z działalnością gospodarczą spółki. Okoliczności tej nie da się całkowicie wyeliminować,
chodzi zatem jedynie o stworzenie takich mechanizmów i wprowadzenie takich zasad używania
pojazdów, które dadzą maksymalną gwarancję wykorzystania ich wyłącznie w działalności
gospodarczej podatnika. Wydaje się zatem, że sporządzenie stosownego regulaminu obwarowanego
sankcjami za nieprzestrzeganie zapisów w nim zawartych, zapoznanie z nim użytkowników pojazdów,
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 5
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
kontrola okresowa oraz kontrola w czasie rzeczywistym stanowią wystarczające i obiektywne środki
dla zabezpieczenia wykorzystania przedmiotowych pojazdów dla celów działalności gospodarczej”.
7.Rozwiązanie spółki cywilnej w trakcie postępowania odwoławczego
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 grudnia 2014 r., sygn. akt I FSK 94/14
„Rozwiązanie spółki cywilnej po wniesieniu przez nią odwołania powoduje konieczność
umorzenia na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2012 roku, poz. 749 ze zm.,) jedynie postępowania odwoławczego. Tym samym decyzja
określająca spółce cywilnej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług, staje się
ostateczną i stanowi podstawę orzeczenia o odpowiedzialności byłych wspólników spółki cywilnej za
zaległości podatkowe spółki cywilnej”.
Z uzasadnienia:
„(…)ustanie bytu prawnego spółki cywilnej mogło nastąpić na różnych etapach postępowania
podatkowego lub też w okresie późniejszym. Nie zawsze będzie to powodowało bezprzedmiotowość
postępowania. W zależności od momentu w którym to zdarzenie nastąpiło, zaistnieją różne skutki
procesowe. W przypadku rozwiązania spółki cywilnej przed wszczęciem postępowania podatkowego,
oczywistym jest, że takie postępowanie w stosunku do spółki nie będzie się mogło rozpocząć. Organ
podatkowy uprawniony będzie wówczas do wydania decyzji na podstawie art. 115 § 4 O.p. określając
zobowiązanie spółki cywilnej i orzekając o odpowiedzialności za te zaległości podatkowe spółki byłych
wspólników. W przypadku rozwiązania spółki w trakcie postępowania pierwszoinstancyjnego, organ
na podstawie art. 208 § 1 O.p. umorzy postępowanie podatkowe w całości. W razie ustania bytu
prawnego spółki cywilnej po wydaniu decyzji organu pierwszej instancji, a jeszcze przed upływem
terminu do wniesienia odwołania, oczywistym jest, że byli wspólnicy nie będą mieć legitymacji do
wniesienia odwołania. Pomimo braku merytorycznej kontroli decyzji organu pierwszej instancji, nie
można zasadnie twierdzić, że taka decyzja podlegać będzie uchyleniu z powodu naruszenia zasady
dwuinstancyjności postępowania. Natomiast rozwiązanie spółki cywilnej w toku postępowania
odwoławczego, jak wyżej wskazano, powoduje konieczność umorzenia jedynie postępowania
odwoławczego, na podstawie art. 233 § 1 pkt 3 O.p. Z kolei utrata bytu prawnego analizowanej spółki
po wydaniu decyzji organu odwoławczego, a jeszcze przed upływem terminu do wniesienia skargi do
wojewódzkiego sądu administracyjnego spowoduje jedynie uprawomocnienie się tej decyzji. W żadnej
mierze, pomimo braku możliwości kontroli sądowej tego aktu administracyjnego, nie można zasadnie
twierdzić, że spowoduje to konieczności uchylenia tej decyzji i umorzenia całego postępowania”.
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 6
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
8.Przekazanie majątku całej firmy do innego podmiotu po śmierci jednego ze wspólników
spółki jawnej
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 stycznia 2015 r., sygn. akt I FSK 1996/13
„Art. 14 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011
r. Nr 177, poz. 1054, ze zm.) należy interpretować w ten sposób, że przepis ten nie ma zastosowania w
sytuacji, gdy po śmierci jednego z dwóch wspólników spółki jawnej drugi wspólnik wniósł majątek tej
spółki do nowoutworzonej spółki osobowej lub kapitałowej”.
Z uzasadnienia:
„(…)Dla oceny czy powyższe przepisy ustawy o VAT mają zastosowanie w stanie faktycznym
opisanym we wniosku o interpretację, przydatne będą tezy zawarte w orzeczeniu Trybunału
Sprawiedliwości z dnia 27 listopada 2003r. Zita Modes C-497/01 (Zb. Orz z 2003r., s. I-14393). W
wyroku tym Trybunał dokonał wykładni pojęcia przekazania "całości lub części majątku" w rozumieniu
art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy (obecnie art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006
r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ( Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 – dalej:
"dyrektywa 2006/112/WE)). Zgodnie z art. 19 dyrektywy 2006/112/WE w przypadku przekazania przez
podatnika, odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako aportu do spółki całości lub części majątku, państwa
członkowskie mogą uznać, że dostawa towarów nie miała miejsca i że w takim przypadku osoba, której
przekazano towary, będzie traktowana jako następca prawny przekazującego. Ponadto państwa
członkowskie mogą, w przypadkach gdy odbiorca nie podlega w pełni opodatkowaniu, podjąć
niezbędne kroki w celu niedopuszczenia do pogorszenia warunków konkurencji. Mogą one także
wprowadzić wszelkie środki niezbędne do zapobiegania przypadkom uchylania się od opodatkowania
lub unikania opodatkowania poprzez wykorzystanie tego przepisu. Celem opcji wynikającej z
dyrektywy 2006/112/WE jest uproszczenie rozliczeń związanych z przeniesieniem majątku
przedsiębiorstwa lub jego części bądź z wniesieniem ich aportem.
W omawianym orzeczeniu Trybunał, rozpatrując na wstępie zakres wyłączenia z VAT
przewidzianego w art. 5 ust. 8 szóstej dyrektywy, wskazał, iż państwa członkowskie, wykorzystując
prawo opcji dla wyłączenia z zakresu opodatkowania przekazania całości lub części majątku firmy,
muszą stosować zasadę wyłączenia do każdego transferu całości bądź części majątku. Oznacza to, że
państwa UE nie mogą zawężać zastosowania wyłączenia jedynie dla określonych transferów majątku,
z zastrzeżeniem przepadków przewidzianych w dyrektywie (pkt 30 i 34 uzasadnienia wyroku)”.
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 7
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
9.Aport do spółki kapitałowej w wartości niższej niż wartość rynkowa
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2591/12
„Teza 1. Wynikająca z art. 12 ust 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych
możliwość odpowiedniego stosowania przez organ podatkowy przepisów art. 14 ust 1-3 ustawy ma na
celu przeciwdziałanie zaniżaniu przychodu podatkowego po stronie wnoszącego wkład niepieniężny
poprzez określenie wartości w umowie aportu poniżej wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny.
Teza 2. Zakres odpowiedniego stosowania przepisów art. 14 ust 2 i ust 3 ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych ogranicza się do sytuacji, w których zagrożona jest realizacja celów
ustawodawstwa podatkowego z powodu nieuzasadnioną rozbieżnością pomiędzy wartością aportu a
przychodem z tytułu objęcia udziałów.
Teza 3. Możliwość odpowiedniego stosowania art. 14 ust 1-3 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych wynikająca z treści art. 12 ust 1 pkt 7 in fine dotyczy nie tylko możliwości określenia
wartości rynkowej wnoszonego aportu lecz wartości obejmowanych udziałów, a więc przychodu
podatkowego. Dlatego oba przepisy należy rozpatrywać łącznie. Dają one wówczas podstawę, a więc
normę kompetencyjną, dla określenia realnej wartości przychodu podatkowego. Nie było by to
możliwe bez porównania wartości nominalnej wyrażonej w cenie umownej z wartością rynkową
zbywanych rzeczy i praw majątkowych. Możliwości takie dają przepisy art. 14 ust 1-3 ustawy przy
zachowaniu reguł odpowiedniego ich stosowania”.
Z uzasadnienia:
„(…)Zgodnie z art. 12 ust 1 pkt 7 analizowanej ustawy podatkowej przychodem jest nominalna
wartość udziałów w spółce kapitałowej objętych w zamian za wkład niepieniężny w innej postaci niż
przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część. Jednocześnie przepis ten wskazuje, że w opisanej
sytuacji dla ustalenia przychodów mogą znaleźć zastosowanie odpowiednio przepisy art. 14 ust 1-3
ustawy. Określają one sposób ustalania przychodów z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych.
Wniesienie aportu jest formą odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Wobec tego w stanach
faktycznych opisanych w art. 14 ust 1 ustawy, a więc gdy wartość zbywanych rzeczy lub praw
majątkowych wyrażona w cenie określonej w umowie bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega
od wartości rynkowej, przychód z tytułu objęcia udziałów określa organ podatkowy w wysokości
wartości rynkowej wniesionego aportu a nie wyłącznie w wartości nominalnej. Tryb i konsekwencje
ustalania takiej wartości zawierają przepisy art. 14 ust 2 i ust 3 u.p.d.o.p.
Trafnie więc wskazuje organ podatkowy w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że o ile dla celów
korporacyjnych wartość nominalna udziałów może być niższa od wartości rynkowej przedmiotu aportu
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 8
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
o tyle dla celów podatkowych i określenia przychodu z tytułu objęcia udziałów za wkład niepieniężny
w innej postaci niż przedsiębiorstwo lub jego zorganizowana część, należy przyjąć wartość rynkową
przedmiotu wkładu gdy ta odbiega od nominalnej. Wynikająca z art. 12 ust 1 pkt 7 u.p.d.o.p. możliwość
odpowiedniego stosowania przez organ podatkowy przepisów art. 14 ust 1-3 ustawy ma bowiem na
celu przeciwdziałanie zaniżaniu przychodu podatkowego po stronie wnoszącego wkład niepieniężny
poprzez określenie wartości w umowie aportu poniżej wartości rynkowej bez uzasadnionej przyczyny.
(…)Przekazanie jednak nadwyżki wartości aportu na kapitał zapasowy nie wypełnia znamion pojęcia
uzasadnionej przyczyny, z powodu której wartość udziałów znacznie odbiega od wartości zbywanego
środków trwałych stanowiących przedmiot aportu”.
WYROKI TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI UE
10.Czynności zwolnione a prawo do odliczenia VAT naliczonego
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 26 lutego 2014 r. w sprawach połączonych C-144/13,
C-154/13 i C-160/13, VDP Dental Laboratory NV
„Artykuł 168 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego
systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2007/75/WE z dnia 20 grudnia
2007 r., powinien być interpretowany w ten sposób, że jeżeli zwolnienie z podatku od wartości dodanej
przewidziane przez prawo krajowe jest sprzeczne z dyrektywą 2006/112, zmienioną dyrektywą
2007/75, wspomniany art. 168 nie zezwala podatnikowi na korzystanie z tego zwolnienia przy
jednoczesnym korzystaniu z prawa do odliczenia”.
INTERPRETACJE ORGANÓW PODATKOWYCH
11.Korzystanie z urządzeń kontrahenta w celu wykonania usługi
Interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 26 stycznia 2015 r., sygn.
akt IBPBII/1/415-885/14/BJ
„Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zawierać
umowy zlecenia lub umowy o dzieło z osobami fizycznymi - np. lekarzami, farmaceutami (dalej
określani łącznie jako "specjaliści"). W związku z wykonywaniem obowiązków wynikających z tych
umów Spółka zamierza nabyć i czasowo udostępnić specjalistom składniki majątkowe, np. tablety,
telefony komórkowe typu smartfon lub komputery przenośne (typu laptop, notebook) - dalej
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 9
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
określane łącznie jako "urządzenia". Ww. urządzenia, w celu zapewnienia pełnej funkcjonalności, będą
miały zapewniony przez Wnioskodawcę bezprzewodowy dostęp do sieci internetowej. Powyższe
urządzenia będą służyły wykonywaniu zlecenia lub zamówionego dzieła przez przyjmującego zlecenie
(wykonawcę dzieła). Żadna z umów nie będzie zawierać klauzuli umożliwiającej specjalistom swobodne
dysponowanie urządzeniami (nie będą mogli ich np. zbyć, wypożyczyć innej osobie, używać do celów
prywatnych, itd.).
Wnioskodawca uważa, że udostępnienie specjalistom należących do niego urządzeń (wraz z
dostępem do sieci internetowej) następujące w celu wykonywania zadań wynikających z zawartych
umów nie spowoduje powstania po stronie specjalistów przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o
podatku dochodowym od osób fizycznych, od którego byłby zobowiązany do obliczania, poboru i
wpłaty zaliczki na podatek dochodowy.
Mając na uwadze powyższe oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że jeśli istotnie jak
stwierdza Wnioskodawca udostępnione specjalistom tablety, telefony komórkowe typu smartfon lub
komputery przenośne (typu laptop, notebook) wraz z dostępem do sieci internetowej wykorzystywane
będą wyłącznie w celu wykonywania obowiązków wynikających z zawartych umów zlecenia i o dzieło,
to brak jest podstaw do stwierdzenia, że w takiej sytuacji po stronie osób przyjmujących zlecenie oraz
wykonawców dzieł powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 11 ust. 1
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoby te uzyskiwałyby nieodpłatne świadczenia,
które podlegałyby opodatkowaniu gdyby korzystały z tych urządzeń w celach prywatnych a
Wnioskodawca ponosiłby koszty takiego korzystania w całości lub w części - jednak taka sytuacja w
niniejszym przypadku, jak wynika z wniosku, nie występuje. W związku z powyższym na Wnioskodawcy
nie będzie ciążył obowiązek obliczania, poboru i wpłaty zaliczki na podatek dochodowy z tego tytułu
zgodnie z 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe”.
PRAWO PRACY I UBEZPIECZEŃ SPOŁECZNYCH
12. Samozatrudnienie a umowa o pracę
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. akt II PK 200/13
„W każdym razie z niepodważonych w skardze kasacyjnej ustaleń wynikało, ze powód „jeszcze
przed rozpoczęciem współpracy z E. miał wiedzę i świadomość, że wykonywanie czynności w sektorze
lotów wiąże się z koniecznością prowadzenia działalności gospodarczej”. Skoro warunkiem zawarcia
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
Strona 10
DK Doradztwo - Szkolenia – Wydawnictwo
Vademecum II 2015 r.
umowy o świadczenie usług było samozatrudnienie powoda w ramach uprzednio zarejestrowanej
przez niego działalności gospodarczej, to nie tylko treść oraz podmiotowe oznaczenie stron spornej
cywilnoprawnej umowy o świadczenie usług przemawiały przeciwko uznaniu jej za umowę o pracę”.
INFORMACJE DODATKOWE
DK Doradztwo sp. z o.o., DK Szkolenia sp. z o.o. i DK Wydawnictwo sp. z o.o.
Terminy najbliższych spotkań Vademecum
MIESIĄC
III
I GRUPA
II GRUPA
III GRUPA
godz. 8.30-10.00 godz. 14.00-15.30 Godz. 8.30-10.00
31.03.2015
01.04.2015
01.04.2015
Terminy i tematyka szkoleń całodniowych
SZKOLENIE
DATA
VAT – orzecznictwo sądowe i bieżące problemy 16 marca 2015 r.
Ewidencja
księgowa
i
zasady
rozliczania
projektów UE
Bilansowa i podatkowa amortyzacja środków
trwałych
Nowe procedury reklamacyjne w 2015 r.
Prowadzący: Dorota Kosacka – Olszewska
23 marca 2015 r.
WYKŁADOWCA
Adam Bącal – sędzia NSA
Dorota Kosacka
Ewa Gogolińska
10 kwietnia 2015 r. Anna Król – Błażejewska
15 kwietnia 2015 r. Łukasz Świderek
Strona 11