Historia szkoły - Gmina Oświęcim

Historia szkoły
Początki zorganizowanej nauki szkolnej we
Włosienicy sięgają końca XIX wieku, ale historia
obecnej szkoły wiąże się z jej patronem - Józefem
Suskim.
25 października 1924 roku Kuratorium
Krakowskiego Okręgu Szkolnego nominowało pana
Józefa Suskiego na kierownika 2-klasowej Szkoły
Powszechnej we Włosienicy, przemianowanej rok później na szkołę 3-klasową, a następnie na 4klasową szkołę publiczną II stopnia. Szkoła i mieszkanie kierownika znajdowały się wówczas w
dolnej Włosienicy w piętrowym, murowanym budynku, odkupionym przez Kółko Rolnicze od Żyda
Gellera.
W 1937 roku z inicjatywy ówczesnego kierownika szkoły pana Józefa Suskiego, sołtysa wsi
pana Jana Bernasia i miejscowego proboszcza ks. Józefa Grudzińskiego powstał komitet budowy
nowej, 7-klasowej szkoły. Obok inicjatorów w skład komitetu wchodzili: Jan Szczęśniak, Jan Grubka,
Ignacy Pacyna, Józef Chowaniec, Józef Sandacz i Marcin Warmuzek. Komitet nie otrzymał żadnych
dotacji państwowych na budowę szkoły, dysponował tylko środkami gromadzonymi z ofiarności
mieszkańców i lokalnych organizacji. I tak: Kółko Rolnicze przekazało 5000 zł, zakupiło cegłę i
wapno na całą budowę. Józef Pacyna ofiarował piasek, a Józef Chowaniec żwir. Zarząd Gromady
przeznaczył z lasu drewno na rusztowania i więźbę dachową oraz dał 3000 zł w gotówce. Jan
Bernaś jako przewodniczący pożyczył komitetowi 2500 zł.
Do wybuchu wojny w 1939 roku zdołano sporządzić plan budynku piętrowego o 6 salach oraz
wybudować go w stanie surowym i przykryć papą. Po wkroczeniu okupantów do Polski zamarła
działalność wszystkich organizacji, wprowadzono nowy, policyjny porządek. Nastąpiły liczne
aresztowania, których ofiarą padł również Józef Suski. Został on przez Niemców zabrany ze szkoły
24 kwietnia 1940 roku i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau.
Po aresztowaniu męża, żona Jadwiga wraz córkami Zosią i Marysią, wyjechała do rodziny
w Spytkowicach. Starą szkołę zamknięto, urządzając w niej pomieszczenia magazynowe dla firm
pracujących przy budowie dworca kolejowego. W nowym, niewykończonym jeszcze budynku
szkolnym, Niemcy zorganizowali magazyn broni i amunicji oraz środków do wytwarzania mgły,
którą zasłaniali pobliskie zakłady chemiczne podczas nalotów. Zgromadzone materiały budowlane
wykorzystali do budowy innych obiektów.
Z Dachau Józef Suski został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen-Gusen
na terenie Austrii. Według zeznań świadków obóz ten należał do najcięższych w III Rzeszy.
Więziono tam około 200 tysięcy osób, w tym około 50 tysięcy Polaków. Większość z nich zginęła i
tam też 1941 roku zakończył swoje życie Józef Suski
Wkrótce po wyzwoleniu ojczyzny 1945 roku ponownie zajęto się budową nowej szkoły.
Komitet przeorganizowano. Przewodniczącym został Jan Grubka, a wśród członków znaleźli się :
Fabian Przybyła – sołtys wsi, Jan Bernaś, Józef Sandacz, Franciszek Żyła, Tomasz Kulig, Tomasz
Stuła, Franciszek Stachura, Józef Płoszczyca, Władysław Guzy, Franciszek Grubka, i Florian Kaźnica.
Prace przebiegały jednak bardzo wolno ze względu na brak funduszy, a przede wszystkim brak
materiałów budowlanych. Dopiero w roku 1950, kiedy uzyskano dotację państwową, prace ruszyły
naprzód. W tym czasie stanowisko kierownika szkoły objął doświadczony nauczyciel Józef Mamica.
W styczniu 1951 roku około stu osiemdziesięciu uczniów rozpoczęło naukę w nowej szkole.
W 1956 roku z powodu częstego zalewania suteren miejscowy fachowiec Stanisław Słomka
wykonał drenaż terenu wokół szkoły, a rok później doprowadzono do budynku prąd elektryczny.
Po odejściu pana Józefa Mamicy na emeryturę, funkcję kierownika objął pan Józef Sadowski i
sprawował ją do 1967 roku.
Nowym kierownikiem szkoły został długoletni nauczyciel tej placówki pan Stanisław
Guzdek. Za jego kierownictwa wykonano instalację co, wodno-kanalizacyjną oraz odgromową. Z
jego inicjatywy i przy bardzo aktywnym udziale Komitetu Rodzicielskiego zaadaptowano
na klasy część mieszkania nauczycielskiego i pomieszczenia w suterenach. Dobudowano
pomieszczenia na kancelarię, pokój nauczycielski, szatnię i sanitariaty.
Po przejściu pana Stanisława Guzdka na zasłużoną emeryturę w 1987 roku dyrektorem
szkoły została pani mgr Ewa Kostuś, która pełniła tę funkcję do 31 sierpnia 2007 r. Za jej kadencji
szkoła zmieniła swoje oblicze. Wymieniono okna, podłogi oraz rozpoczęto największą inwestycję
powojenną - to jest budowę nowej sali gimnastycznej. Jej uroczyste otwarcie nastąpiło we wrześniu
1998 roku.