komunikaty - Kamunikat.org

Przyczynek Ÿród³owy do dziejów dóbr
Miadzio³ — Kobylnik w powiecie oszmiañskim
Kobylnik, zamiennie nazywany w Ÿród³ach Miadzio³em Ma³ym, po³o¿ony nad jeziorem Narocz, w XV w. by³ w posiadaniu kniaziów Œwirskich,
którzy tam w bli¿ej nieokreœlonym roku ufundowali koœció³ pod wezwaniem œw. Andrzeja. Z dokumentów wydanych na rzecz tego koœcio³a nie
zachowa³ siê ¿aden autentyczny z XV stulecia. Przyczyn¹ tego stanu by³o
przejœcie dóbr w rêce innych osób, które w czasie reformacji przejê³y maj¹tek koœcio³a i jego dokumenty, których treœæ w pocz¹tku XVII w. odtwarzali ludzie pragn¹cy przywróciæ do ¿ycia parafiê kobylnick¹. Najpierw obserwujemy aktywnoœæ w sprawie nabycia dóbr kobylnickich przez Hrehorego
Stanis³awowicza Oœcika, wojewodê trockiego1. Ze sprawy tocz¹cej siê przed
królem w 1511 r. wynika, ¿e Oœcik naby³ od swego szwagra, kanonika wileñskiego, kniazia Andrzeja Œwirskiego jego czêœæ patronatu nad koœcio³em
w Kobylniku — Miadziole („A što sja tyèet kostela v’ Mjadele, kotoryj ž’
kostel djdko ich’ knjaz’ Andrej z’ svojeje dobroje voli nadal, i tež kostel ich
zveènyj Vornjanskij — tych kostelov pan Grigorej, pospolu s nimi majet
byti podavcoju”). O ile Hrehory Oœcik nabywa³ dobra Œwirskich bêd¹c ich
czêœciowym spadkobierc¹ (przez ¿onê Aleksandrê), o tyle wojewoda wileñski, Miko³aj Radziwi³³ rozpocz¹³ nabywanie dóbr w okolicy Kobylnika poprzez adopcjê, o czym dowiadujemy siê najpierw z doœæ póŸnego i nieprecyzyjnego Ÿród³a, a mianowicie z wywodu szlacheckiego panów Szysz³ówOkmitków z czerwca 1796 r., którzy zeznaj¹, co nastêpuje: „Najprzód ta
wo³oœæ Jasieñ wysz³a z domu ksi¹¿¹t Œwirskich, bo ten¿e Jan Talimontowicz ksi¹¿ê Œwirski przyj¹wszy na chrzcie za syna J.O. ksiêcia Jmoœci Miko³aja Radziwi³³ê wojewodê wileñskiego, trzeci¹ czêœæ imienia swego Kobylnika onemu wiecznoœci¹ w roku 1516 miesi¹ca Apryla 13 dnia zapisa³,
za którymi zapisami to imienie Jasieñ w domu Radziwi³³owskim bêd¹ce,
w dom Jpanów Kiszków dosta³o siê, a potem pan Jan Karol Korsak pisarz,
a potem sêdzia ziemski Oszmiañki, one u Jpana Janusza Kiszki wojewody
po³ockiego kupi³ na bursê swoj¹ Korsakowsk¹ wiecznoœci¹ zap³aci³, a¿eby
1
W dniu 22 VI 1511 r. król Zygmunt rozstrzyga spór m.in. o te dobra miêdzy synami
Micha³a Pietkowica Œwirskiego a panem Grigorijem Stanis³awowicem Oœcikiem (Ðóññêàÿ Èñòîðè÷åñêàÿ Áèáëèîòåêà, ò. 20, Ñàíêò-Ïåòåðáóðã 1903, êí. 2, ¹ 126,
ñ. 716-718); ponownie zaœ spór ten wraca w 1516 r. (Lietuvos Metrika, kn 9 (9),
Vilnius 2002, nr 698, s. 374-375).
137
komunikaty
Jan Têgowski
(Bia³ystok)
z tej majêtnoœci studenci w pomienionej bursie bêd¹ce wychowanie wszelkie i sustentacj¹ mieæ mogli i do zawiedywania przewielebnej Kapitule Wileñskiej w intromisj¹ przez woŸnego pana Jana Chodosa poda³ roku 1612,
miesi¹ca Nowembra 12 dnia”2. Potwierdzenie aktu adopcji wojewody wileñskiego przez kniazia Jana Talimuntowica Œwirskiego mamy w oryginalnym dokumencie króla Zygmunta Starego z 30 czerwca 1516 r.3 Oczywiœcie adopcja nie musia³a siê wi¹zaæ z uczestnictwem w chrzcie osoby adoptowanej, jednak by³a ona sposobem na ominiêcie zakazu wyzbywania siê
wiêcej ni¿ 1/3 dóbr4. Od lat dwudziestych XVI w. intensywnie wykupywa³
czêœci Kobylnika od kniaziów Œwirskich wojewoda wileñski Olbracht Marcinowicz Gaszto³d5. Ten ostatni odkupi³ od Jerzego Juriewicza Oœcika, wnuka
wojewody Hrehorego jego czêœæ dóbr w Kobylniku za 300 kop groszy litewskich, co król Zygmunt I potwierdzi³ Gaszto³dowi 8 listopada 1535 r.6
Jednak¿e Jerzy uczyni³ to bez wiedzy swego brata Hrehorego, który 21 grudnia 1541 r. pozwa³ o nieprawne posiadanie dóbr Kobylnik Stanis³awa Gaszto³da, wojewodê nowogródzkiego7. S¹d jednak przyzna³ racjê Gaszto³dowi.
Gdy Stanis³aw Gaszto³d zmar³ bezpotomnie 18 grudnia 1542 r., jego olbrzymie dobra przesz³y na króla Zygmunta Starego, a ten podarowa³ je swemu
synowi Zygmuntowi Augustowi w 1543 r.8
Jak wnioskujemy z publikowanego ni¿ej rejestru spraw dotycz¹cych tych
dóbr, w dniu 30 marca 1545 r. Zygmunt August odst¹pi³ dobra Kobylnik
kasztelanowi wileñskiemu, panu Hrehoremu Hrehorewiczowi Oœcikowi, ten
zaœ oprawi³ na tych dobrach posag swej œwie¿o poœlubionej (w 1541 r.) ¿onie, ksiê¿niczce Anastazji Micha³ównie ¯es³awskiej-Mœcis³awskiej. Anastazja mia³a w chwili zam¹¿pójœcia trzy siostry: Marynê, ¿onê Jurija Oœcika,
rodzonego brata jej mê¿a, Tomi³ê Barbarê, ¿onê 1. voto Matwieja Mikitynicza, 2. voto kniazia Andrzeja So³omereckiego, 3. voto Jana Janowicza Zabrzeziñskiego m³odszego, oraz najm³odsz¹ Bohdanê, ¿onê kniazia Andrzeja
Micha³owicza Sanguszki. Pierwszy m¹¿ Anastazji po œmierci Stanis³awa
Gaszto³da uzyska³ urz¹d wojewody nowogródzkiego, a rzeczywiœcie,
w chwili zapisu Kobylnika, by³ ju¿ kasztelanem wileñskim. Zmar³ przed 20
kwietnia 1558 r., kiedy to Anastazja wyst¹pi³a ju¿ jako wdowa dochodz¹c
2
3
4
5
6
7
8
138
Centralne Archiwum Historyczne Litwy w Wilnie, sygn. S.A. 6429, k. 381 v.
Biblioteka Litewskiej Akademii Nauk (dalej: BLAN), Dzia³ rêkopisów, f. 6, sygn.
108.
Zob.: J. Bardach, Adopcja w prawie litewskim XV i XVI wieku, „Lituano-Slavica Posnaniensia. Studia Historica”, Poznañ 2007, t. XII, s. 9-76.
Lietuvos Metrika , kn 1(1), Vilnius 1998, nr 129 (11 IV 1527 r.).
Tam¿e, nr 458.
BLAN, f. 1, sygn. 131.
W. Pociecha, Gaszto³d Stanis³aw, „Polski S³ownik Biograficzny” (dalej: PSB), t. VII,
Kraków 1948-1958, s. 303.
do ugody z synowcami swego mê¿a, Juriewicami Oœcikami9. To pozwoli³o
Anastazji w krótkim czasie (najpóŸniej w 1559 r.) wyjœæ ponownie za m¹¿
za ksiêcia Stefana Andrzejewicza Zbaraskiego, wojewodê witebskiego.10 Stefan Zbaraski, podobnie jak Anastazja, by³ poprzednio ¿onaty, ale Hanna
Janówna Zabrzeziñska, wojewodzianka trocka zmar³a oko³o 1556 r.11 KniaŸ
by³ spowinowacony z siostr¹ Anastazji Tomi³¹, która po œmierci swego drugiego mê¿a, Andrzeja Wasilewica So³omereckiego w 1541 r. wysz³a za m¹¿
za Jana Zabrzeziñskiego i przesz³a na katolicyzm pod imieniem Barbara12.
Ona to mog³a poœredniczyæ w wydaniu za m¹¿ swej siostry za kniazia Stefana Zbaraskiego. Jak czytamy w regeœcie trzeciego dokumentu, ksiê¿na Anastazja zapisa³a 19 lipca 1579 r. swe dobra Kobylnik i dwór ¯ary mê¿owi Stefanowi Zbaraskiemu, który po jej œmierci o¿eni³ siê po raz trzeci z Dorot¹
Andrzejówn¹ Firlejówn¹. Jurij Hrehorowicz Oœcik z ma³¿eñstwa z Maryn¹
Mœcis³awsk¹ mia³ trzech synów: Jerzy (+ 1579), nie mia³ potomstwa, Miko³aj (+ a. 8 I 1565) pozostawi³ z ma³¿eñstwa z ksiê¿niczk¹ Hann¹ Lubeck¹
córkê Hannê wydan¹ za kniazia Lwa Aleksandrowicza Sanguszkê Koszerskiego, zaœ Hrehory (+ 1581), stracony jako zdrajca, mia³ syna Jana. Syn
Hanny Oœcikówny, kniaŸ Hrehory Lwowicz Sanguszko w dniu 21 marca
1595 r. scedowa³ swemu szwagrowi Janowi Abramowiczowi na Wornianach, wojewodzie miñskiemu prawa swe do dóbr Kobylnik w powiecie oszmiañskim, które przesz³y nies³usznie w rêce ksi¹¿¹t Zbaraskich13. Widocznie Jan Abramowicz zdo³a³ przej¹æ maj¹tek Kobylnik, czego dowodem s¹
póŸniejsze spory wdowy po nim z s¹siadami. Zarówno Jan Abramowicz (herbu Lubicz odmienny), jak i jego ¿ona Dorota Wo³³owiczówna, byli wyznawcami kalwinizmu14. Na jakiej podstawie Hrehory Sanguszko nazwa³ Jana Abramowicza swoim szwagrem, trudno dociec. Maj¹tek Worniany, który
dosta³ siê Janowi Abramowiczowi w 1587 r., nale¿a³ przedtem czêœciowo
do Oœcików, którzy wykupili go od spadkobierców Heleny Dowgirdówny
Pietkowej Œwirskiej, a czêœciowo do Gaszto³dów, którzy w podobny sposób skupowali czêœci tego maj¹tku od potomków kniazia Talimunta Krykowica Œwirskiego.
9
10
11
12
13
14
Ðîññèéñêèé ãîñóäàðñòâåííûé àðõèâ äðåâíèõ àêòîâ â Ìîñêâå, Metryka Litewska
(dalej: ML), f. 389, nr 251, k. 172-176; Urzêdnicy Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego.
Spisy, t. I, województwo wileñskie XIV-XVIII wiek, red. A. Rachuba, Warszawa 2004,
nr 372, s. 109.
J. Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy od koñca czternastego wieku, Warszawa 1895,
s. 271.
Tam¿e, s. 614.
Tam¿e, s. 495.
ML, Êíèãà ñóäíûõ äåë 71 ( 285), äîê. 20; J. Wolff, Kniaziowie litewsko-ruscy...,
s. 446.
A. Ciechanowiecki, A. Rachuba, Rys genealogiczny rodziny Abramowiczów na Wornianach, „Przegl¹d Wschodni”, 1992, t. II, z. 3 (7), s. 595-609.
139
Dodatek Ÿród³owy
Wpis do ksiêgi grodzkiej oszmiañskiej
Narodowe Historyczne Archiwum Bia³orusi w Miñsku,
f. 1732-1 — 6, k. 512-512v
Roku Tysi¹c siedemsetnego czterdziestego szóstego miesi¹ca Julii dwunastego dnia
Na urzêdzie JKMci grodzkim oszmiañskim przede mn¹ Andrzejem Micha³em Chodzk¹ oboŸnym, rotmistrzem i podstaroœcim s¹dowym powiatu
oszmiañskiego15 od JW. IM pana Tadeusza Franciszka z Kozielska Ogiñskiego kasztelana trockiego, s¹dowego oszmiañskiego, przewalskiego, Babylickiego, Urygowskiego starosty, pu³kownika wojsk JKM i Rzeczypospolitej16 instalowany in comparendo personaliter s³uga JW. Pana Marcina
Oskierki, kasztelana nowogrodzkiego, starosty miadzielskiego JM pan Ludwik Darna³³owicz regestr kopii ze wszytkich spraw do kancelarii Trybuna³u
G³ównegoWKL oddanych opowiada³, prezentowa³ i ad acta poda³, który
regestr podaj¹c prosi³ aby ze wszystk¹ w nim wyra¿on¹ rzecz¹ by³ do akt
ksi¹g grodzkich powiatu oszmiañskiego przyjêty i wpisany, który przyj¹wszy a wpisuj¹c de verbo ad verbum tenor sequitur estque talis:
Regestr kopii ze wszystkich spraw od JWW Ichmoœæ panów Marcina
i Teresy z Brzostowskich Oskirków kasztelaniców województwa nowogródzkiego, ma³¿onków, pod³ug dekretu roku Tysi¹c siedemset czterdziestego pierwszego, miesi¹ca Septembra pierwszego dnia w Trybunale ferowanego: primo JWW Ichmoœæ PP Annie z Kozie³³ów Chomiñskiej pisarzowej WKL,
matce i Benedyktowi Chomiñskiemu staroœcie Hubskiemu17. Secundo WW
Ichm. Panom Ch³usewiczom podkomorzym wi³komirskim, ma³¿onkom18.
Tercio WW Ichm. Panom Karolowi staroœcie Butwi³owskiemu, Micha³owi
chor¹¿ycowi oszmiañskiemu Sulistrowskim19. Quarto Ichm. Panom Giedrojciom wszystkim. Quinto Jm panu Korejwie20. Sexto Ichm. XX karmelitom Zaœwirskim. Septimo przewielebnej Kapitule Wileñskiej. Wszystkim
tym siedmiu stronom sensive ac distincte pod regestrem i datami sub nullite
15
16
17
18
19
20
140
Andrzej Micha³ ChodŸko, h. Koœciesza oboŸnym oszmiañskim by³ w latach 17141752, zaœ podstaroœcim oszmiañskim w latach 1740-1749.
Tadeusz Franciszek Ogiñski by³ kasztelanem trockim od listopada 1744 r. do marca
1770 r., kiedy to awansowa³ na wojewodê trockiego.
Benedykt Chomiñski, syn Ludwika Jakuba, starosty oszmiañskiego i pisarza WKL,
otrzyma³ starostwo hubskie po œmierci brata Józefa Antoniego w 1738 r.
Mo¿e chodziæ tu o któregoœ z synów Krzysztofa Ch³usowicza, podczaszego wi³komirskiego w latach 1698-1713, który móg³ byæ podkomorzym wi³komirskim miêdzy
1735 a 1742 r. (zob.: Urzêdnicy Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego, t. 1, s. 459).
Zapewne syn Krzysztofa Franciszka Sulistrowskiego, chor¹¿ego oszmiañskiego w latach 1713-1737.
Zapewne chodzi tu o Jana Aleksandra Koreywo, sêdziego grodzkiego oszmiañskiego
(od 1658 r.) i podstaroœciego oszmiañskiego (od 1657 r.), zmar³ego 25 VIII 1665 r.
documentorum na r¹k siedem przepisanych i w roku teraŸniejszym tysi¹c
siedemset czterdziestym wtórym miesi¹ca Augusta trzynastego dnia oddanych do kancelarii Trybuna³u WKL: primo Tysi¹c piêæset czterdziestego
pi¹tego, Marca trzydziestego dnia, indykta trzeciego przywilej króla Zygmunta Augusta na dobra Kobylnik panu Hrehoremu Hrehorowiczowi Ostykowiczowi kasztelanowi wileñskiemu dany21. Secundo Tysi¹c piêæset szeœædziesi¹tego wtórego, Septrembra dwudziestego czwartego dnia zapis wieczysto darowny od ksiêcia Stefana Zbaraskiego wojewody witebskiego22
¿onie swej ksiê¿nie Anastazji Mœcis³awskiej dany. Tertio Tysi¹c piêæset siedemdziesi¹tego dziewi¹tego Julii dziewiêtnastego prawo wieczyste na Kobylnik od Anastazji ksiê¿niczki mœcis³awskiej mê¿owi ksiêciu Zbaraskiemu, wojewodzie trockiemu23. Quarto Tysi¹c piêæset dziewiêædziesi¹t pi¹tego, Marca piêtnastego prawo wieczyste na dobra Kobylnik od ksiêcia Hrehorego Sanguszki24 panu Janowi Abramowiczowi wojewodzie smoleñskiemu25. Quinto tysi¹c szeœæset dziesi¹tego, Decembra dwudziestego trzeciego
dnia proces jejmoœæ Pani Abramowiczowej26 wojewodziny smoleñskiej o to,
¿e ró¿ni wstêpy sobie formuj¹ do Puszczy Kobylnickiej. Sexto tysi¹c szeœæset trzeciego maja szesnastego dekret trybunalski miêdzy jejmoœæ pani¹ Abramowiczow¹ wojewodzin¹ smoleñsk¹ a JP Têczyñskim miecznym koronnym27. Septimo Tysi¹c szeœæset czwartego maja dwudziestego ósmego dekret oczewisty trybunalski miêdzy JP Têczyñskim, miecznym koronnym a Ichmoœæ PP Abramowiczami28. Octavo Tysi¹c szeœæset czwartego, Augusta dwudziestego siódmego dnia list oddawczy Kobylnika Ichm. Panom Abramo21
22
23
24
25
26
27
28
Hrehory Hrehorowicz Oœcik, h. Tr¹by, ¿onaty z ksiê¿niczk¹ Anastazj¹ Micha³ówn¹
Zas³awsk¹ - Mœcis³awsk¹, piastowa³ urz¹d kasztelana wileñskiego od 1544 r. prawdopodobnie do œmierci 20 IV 1558 r.
Ksi¹¿ê Stefan Andrzejewic Zbaraski po raz pierwszy ¿onaty z Hann¹ Janówn¹ Zabrzeziñsk¹, zaœ po raz wtóry z wdow¹ po Hryhorym Oœciku, Nastazj¹ w 1559 r., wojewod¹ witebskim mianowany zosta³ w 1555 r.
Zapis ten, obejmuj¹cy równie¿ obok Kobylnika dwór w ¯arach, jest wpisany do ksi¹g
s¹dowych Metryki Litewskiej (S. 58, k. 215-217, opublik.: Àêòû, îòíîñÿùèåñÿ
ê èñòîðèè Çàïàäíîé Ðîññèè, ñîáðàííûå è èçäàííûå Àðõåîãðàôè÷åñêîé êîìèññèåþ, Ñàíêò-Ïåòåðáóðã 1846-1853, ò. III, ñ. 247-249).
Hrehory Lwowic Sanguszko Koszerski by³ synem Hanny Miko³ajówny Oœcikówny, staroœcianki krewskiej i rumborskiej. Zapewne po Oœcikach posiada³ prawa do Kobylnika.
Jan Stanis³awowicz Abramowicz, wed³ug spisu urzêdników województwa smoleñskiego otrzyma³ nominacjê na wojewodê smoleñskiego dopiero 10 II 1596 r.; byæ
mo¿e tej nominacji spodziewa³ siê wczeœniej, gdy¿ jego poprzednik na tej godnoœci,
Jan Janowic Wo³miñski zmar³ w koñcu 1595 r.
Dorota Wo³³owiczówna, córka Hrehorego Wo³³owicza kasztelana nowogródzkiego
i Zofii Iwanówny Sapie¿anki.
Jest to Gabriel Têczyñski, piastuj¹cy ten urz¹d od 14 III 1603 do 30 IV 1606 r., po
czym awansowa³ na wojewodê lubelskiego.
To jest Dorot¹ wdow¹ po Janie Abramowiczu, wojewodzin¹ smoleñsk¹ i jej synem
Miko³ajem, póŸniejszym wojewod¹ trockim.
141
wiczom. Nono Tysi¹c szeœæset czternastego, Julii trzeciego dnia granica opisana przez kompromis miêdzy dobrami Jasiewem (!) a Kobylnikiem29. Decimo Tysi¹c szeœæset piêtnastego, Maja dwudziestego pi¹tego dnia ograniczenie kompromisarskie gruntów plebanii kobylnickiej z dobrami dwornymi kobylnickimi. Undecimo Tysi¹c szeœæset dziewiêtnastego, Septembra pi¹tego dnia dekret podkomorski miêdzy Ichm. Panami D³u¿niewskimi30 a Ichm.
Panami Abramowiczami possesorami Kobylnika. Tysi¹c siedemset trzydziestego pierwszego, Apryla dwudziestego pierwszego dnia prawo wieczyste
przeda¿ne na Kobylnik od jaœnie panów Chomiñskich starostów Oszmiañskich31 ma³¿onków JWW Ichm. Panom Oskirkom kasztelanom nowogródzkim ma³¿onkom dane32. Tysi¹c siedemset trzydziestego pierwszego Apryla
dwudziestego pierwszego dnia assekuracja od tych¿e JWW Ichm. Panów
Chomiñskich JWW Ichm panom Oskirkom kasztelanom nowogródzkim dane na wrócenie i oddanie papierów. Tysi¹c siedemset trzydziestego pierwszego, Augusta trzynastego proces w Trybunale JW. Im. Pana Oskierki kasztelana nowogródzkiego na Ichm. Panów Chomiñskich. Tysi¹c siedemset trzydziestego szóstego, Januarii dwudziestego ósmego proces JWW Ichm. Panów Oskierków na Ichm. Panów Chomiñskich33. Tysi¹c siedemset trzydziestego siódmego Maja trzynastego, dekreta³ w sprawie Ichm. Panów Oskierków z Ichm. Panami Chomiñskimi. Tysi¹c siedemset czterdziestego, Septembra szesnastego dnia dekret kontumacyjny w sprawie JW. Im. pana
Oskierki kasztelana nowogródzkiego z Ichm. Panami Chomiñskimi i list pojezdny kopia za³ohy po wszystkich granicz¹cych kompetitorów na rok tysi¹c siedemset czterdziesty pierwszy wyniesionej. U tego regestra podpis
rêki JM pana regenta kopijnego tymi s³owy: Ejtmin regent kopijny Trybunalski, który to regestr za podaniem onego przez wy¿ wyra¿on¹ osobê ad
acta jest do ksi¹g grodzkich powiatu oszmiañskiego przyjêty i wpisany.
JPJP Zab³ocki regestrowy.
29
30
31
32
33
142
Chodzi tu niew¹tpliwie o Jasieñ, wspomniany wy¿ej jako majêtnoœæ nabyta przez
Jana Karola Korsaka od Janusza Kiszki, póŸniejszego wojewody po³ockiego (od
1621 r. — zob.: T. Wasilewski, Kiszka Janusz, h. D¹browa, PSB, t. XII, s. 508-510)
i przeznaczon¹ na uposa¿enie bursy dla studentów Akademii Wileñskiej.
Chodzi tu o Jana D³u¿niewskiego, syna Marcina, i jego ¿onê (Marcin ju¿ w 1616 r.
nazwany by³ przez syna nieboszczykiem).
Starost¹ oszmiañskim by³ od 1728 do 1736 r. Ludwik Jakub Chomiñski, wczeœniej
marsza³ek oszmiañski.
Antoni Oskierko, od 1726 r. kasztelan nowogródzki.
Chodzi to ju¿ zapewne o któregoœ z synów Antoniego Oskierki — Gerwazego Ludwika, Rafa³a Alojzego, Micha³a Stefana, Bogus³awa Leopolda, Kazimierza Macieja
lub Marcina Teodora (zob.: Â. Ïàçäíÿêî¢, Àñêåðê³ ³ Àñê³ðê³, [w:] Âÿë³êàå Êíÿñòâà
˳òë¢ñêàå. Ýíöûêëàïåäûÿ, ò. 1, ̳íñê 2007, ñ. 257-258).
Jan Têgowski — doktor habilitowany, profesor Uniwersytetu w Bia³ymstoku, kierownik
Zak³adu historii œredniowiecza i nauk pomocniczych historii do koñca XVIII w. w Instytucie
Historii UwB; zainteresowania badawcze koncentruj¹ siê wokó³ dziejów œredniowiecznych
Polski i Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego, dynastycznej genealogii œredniowiecznej i wczesnonowo¿ytnej Korony, Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego i Rusi; zajmuje siê te¿ heraldyk¹
i edytorstwem Ÿróde³; jest autorem monografii „Pierwsze pokolenia Giedyminowiczów” oraz
licznych artyku³ów, g³ównie z dziedziny genealogii.
143