Myśli do medytacji5

05 - Prośba o pomnoŜenie wiary – dar sakramentów
Myśli do medytacji, homilii, katechezy, rozmowy
1. Wśród słów wypowiedzianych przez Chrystusa, szczególne miejsce zajmują te, które
zabrzmiały w Wieczerniku w czasie Ostatniej Wieczerzy. Powiedział wtedy, trzymając chleb
w dłoniach: „To jest Ciało moje”, a potem nad kielichem: „To jest Krew moja”. Słowa te
stanowią syntezę całej Ewangelii i całej misji Chrystusa. Pokazują w prosty sposób, Ŝe On
jest Miłością, Ŝe całkowicie oddaje się umiłowanemu człowiekowi oraz Ŝe pragnie
zjednoczenia z nim. Nie jest to jednak tylko symboliczne ukazanie tajemnicy, lecz
rzeczywiste uobecnienie w czasie Eucharystii całego Ŝycia Chrystusa, szczególnie zaś Jego
śmierci i zmartwychwstania.
2. Nie przypadkowo więc w centrum celebracji Eucharystii słyszymy słowa: „Oto
wielka tajemnica wiary”. Za widzialną zasłoną znaków dokonują się rzeczy niezwykłe.
Sprawowane jest misterium zbawienia świata. Dokonuje go Ojciec niebieski przez swego
Syna, Jezusa Chrystusa, mocą Ducha Świętego. Uczestniczą w nim wszyscy mieszkańcy
nieba i wszyscy pielgrzymi tej ziemi wszczepieni przez chrzest w Chrystusa. Wśród nich
jesteśmy my, którzy nie zawsze umiemy dostrzec, jak wielkie dary zostały nam ofiarowane w
Eucharystii.
3. Dziś, w kolejnym tygodniu naszej wędrówki w Roku Wiary, zatrzymujemy się przy
tym temacie. Chcemy wyraźniej uświadomić sobie, Ŝe prośba o dar dojrzałego uczestnictwa
w Eucharystii i całej liturgii Kościoła, a takŜe o łaskę adoracji Najświętszego Sakramentu, to
druga wyróŜniona intencja naszej modlitwy i drugie wielkie zadanie formacyjne. Podejmiemy
je niejako w dwóch etapach. Od Adwentu do Pięćdziesiątnicy głównym tematem refleksji i
modlitwy będą sakramenty święte. Dziś natomiast chcemy się skupić na adoracji
Najświętszego Sakramentu, gdyŜ nasza postawa wobec Jezusa, który pozostał pośród nas w
znaku chleba, stanowi jeden z najwaŜniejszych sprawdzianów jakości naszej wiary w Niego.
Przychodząc na adorację wyznajemy wiarę nie tylko w to, Ŝe Jezus Ŝyje i siedzi po prawicy
Ojca, lecz przede wszystkim w to, Ŝe jest z nami kaŜdego dnia we wszystkich sprawach
naszej codzienności. Głębia przeŜywania adoracji w istotny sposób wpływa na jakość naszej
modlitwy i całego Ŝycia z wiary.
4. Jesteśmy pełni podziwu dla świętych, którzy podejmowali tak wiele róŜnorodnych
dzieł apostolskich. Zawsze jednak łączyło się to z długą modlitwą i to najczęściej przed
Najświętszym Sakramentem. Szczególnie czytelnie ukazują nam to Ŝyciorysy wielkich
świętych naszych czasów, a więc św. Ojca Pio, św. Siostry Faustyny, bł. Matki Teresy, bł.
Jana Pawła II. KaŜda z tych postaci dała nam niezwykłe świadectwo wiary w to, Ŝe pod
osłona chleba jest prawdziwie obecny Bóg wszechmogący, Pan wszechświata, Zbawiciel
ludzi, Mistrz i Nauczyciel, Lekarz i Pasterz, odwieczne Słowo Ojca, które przyjęło ludzkie
Ciało i zamieszkało między nami. Do tej prawdy nieustannie powraca Ojciec Święty
Benedykt XVI.
5. Przychodzenie na adorację jest najpierw sprawą wiary. Jednym starcza wiary na to,
aby po przyjściu do kościoła uklęknąć i to nie zawsze tak, jak się klęka przed Bogiem. Inni
zaś, gdy znajdą się w potrzebie, szukają pomocy u Jezusa, przychodząc do kościoła na
modlitwę. Jest w tej modlitwie zaląŜek adoracji, ale często ogranicza się ona do
przedstawienia prośby Jezusowi lub wyraŜenia Mu wdzięczności. Są teŜ tacy, którzy
prawdziwie uczą się adorować, a więc trwać przed Jezusem w uwielbieniu, jakie rodzi się z
poznania prawdy o Nim. Tę prawdę odsłania nam wiara. Ona pozwala zobaczyć Jego Ŝycie i
cuda, Jego mękę i śmierć, Jego zmartwychwstanie i wniebowstąpienie, Jego uniŜenie i
chwałę, Jego Bóstwo i Człowieczeństwo.
6. Jednym z najbardziej upragnionych owoców Roku Wiary, jest oŜywienie wiary w
obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. OŜywienie to polega na wprowadzenie wiary
w czyn, czyli na rozwoju prawdziwej adoracji. Dopóki człowiek nie doszedł do tej
adoracyjnej postawy, moŜna powiedzieć, Ŝe Jego wiara w Syna BoŜego, obecnego pośród
nas, ma postać wschodzącej dopiero jutrzenki. Nie jest bowiem postępowaniem w świetle
taka sytuacja, Ŝe Bóg, Stwórca i Zbawiciel, pośród nas zamieszkał w sposób sakramentalny, a
dla wspólnoty ten fakt nie stanowi centrum wszystkich działań formacyjnych i
organizacyjnych. Jeśli wspólnota nie jest dość świadoma, Ŝe jej największym skarbem jest
sakramentalna obecność Boga, to znaczy, Ŝe ta prawda jeszcze nie zajaśniała we wspólnocie
pełnym blaskiem.
7. Do najwaŜniejszych pytań, jakie chcemy sobie postawić w Roku Wiary, naleŜy
pytanie o wiarę w obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Jeśli ktoś mówi, Ŝe wierzy
w tę obecność, a potem spokojnie godzi się na to, Ŝe Syn Boga, który pośród nas zamieszkał,
pozostaje przez większość czasu zamknięty w tabernakulum, to jaka jest moc tej wiary? Czy
nie trzeba zburzyć utarte drogi myślenia członków wspólnoty na temat obecności Boga
pośród nas, jeśli nie widzą problemu w zamykaniu kościołów na całe dnie i całe noce? Czy
taka postawa nie jest potwierdzeniem myślenia, Ŝe poradzimy sobie z problemami świata bez
nieustannego trwania na modlitwie przed Tym, który jest jedynym Zbawicielem świata i
ratunkiem dla ludzi?
8. Pytanie o adorację, które sobie dziś stawiamy, ma równocześnie wymiar
indywidualny i wspólnotowy. KaŜdy, kto uwierzył, Ŝe Bóg pośród nas zamieszkał, to nie
zostawi Go samego i będzie szukał w kaŜdym tygodniu czasu na osobistą adorację. Ojciec
Święty Jan Paweł II pyta w encyklice o Eucharystii „Jak nie odczuwać odnowionej potrzeby
dłuŜszego zatrzymania się przed Chrystusem obecnym w Najświętszym Sakramencie na
duchowej rozmowie, na cichej adoracji w postawie pełnej miłości?” (Ecclesia de Eucharistia
25). Dziś rzeczywiście wiele osób nie odczuwa potrzeby adoracji, a tym bardziej dłuŜszego
trwania przed Najświętszym Sakramentem. Tę potrzebę musimy jednak budzić w ludzkich
sercach, pokazując, Ŝe płynie ona z wiary i jest wyrazem miłości. Im więcej członków
wspólnoty będzie odczuwać taką potrzebę, tym bardziej mogą się poszerzać godziny adoracji
w kościele.
9. Wymiar indywidualny przechodzi tu w wymiar wspólnotowy. Adoracja, ściśle
złączona z celebracją Eucharystii, staje się wspólną sprawą wszystkich głęboko wierzących
członków parafii. Wspólnota zbliŜa się wtedy do ideału, który bł. Jan Paweł II ukazuje w
słowach: „Poza liturgią eucharystyczną Kościół otacza czcią Eucharystię, która powinna być
«przechowywana (...) jako duchowe centrum wspólnoty zakonnej i parafialnej»” (List z
okazji 750–lecia święta BoŜego Ciała z 28.05.1996). Duchowym centrum, w którym
nieustannie tętni Ŝycie i do którego przychodzą wszyscy członkowie wspólnoty, jest Jezus
uobecniający w liturgii swoje zbawcze dzieło i obecny nieustannie w Najświętszym
Sakramencie. Jeśli wspólnota ma się w jakiś sposób organizować dla podejmowania róŜnych
dzieł, to trzeba powiedzieć, Ŝe priorytetem organizacyjnym jest troska o to, aby kaŜda
Eucharystia była dobrze przygotowana i aby w kaŜdej godzinie przedstawiciele wspólnoty
trwali na adoracji. W niektórych kaplicach nieustanną adorację, trwającą dzień i noc,
podejmuje 200 osób. Zwyczajnie jednak potrzeba kilkaset osób, aby adoracja mogła trwać
nieustannie.
10. Pomocą w powstawaniu grup adoracyjnych i formacji ich członków słuŜy ruch
modlitewny Adoremus. Powstał on w dniu beatyfikacji Jana Pawła II jako jeden z duchowych
owoców tego wielkiego wydarzenia. (Więcej informacji na stronie internetowej
www.adoremus.pl). Przypomina równieŜ słowa Ojca Świętego Benedykta XVI o
„eucharystycznej wiośnie Kościoła”. PapieŜ widzi ją w tym, Ŝe coraz więcej ludzi przychodzi
na adorację Najświętszego Sakramentu.