"Opowieść Blanche i Marie"

WiMBP
"Opowie¶æ Blanche i Marie" - recenzja
01.10.2010.
„Opowie¶æ o Blanche i Marie” Pera Olofa Enquista pozwala nam zanurzyæ siê w niezwyk³± epokê
prze³omu wieków XIX i XX. Jest w niej bowiem miejsce na ¶ci¶le naukowe poszukiwania Marii Sk³odowskiej-Curie, z
drugiej za¶ na potworno¶æ szpitala Salpêtrière, gdzie – w imiê tej¿e nauki - pozbawia siê pacjentki wszelkiej
prywatno¶ci, gdzie wystawia siê je na widok publiczny, eksperymentuj±c w sposób uniemo¿liwiaj±cy pacjentkom
kontrolê nad w³asnym cia³em. Pamiêtajmy, ¿e wiek XIX lubowa³ siê w niezwyk³o¶ciach, do¶æ popularn±
„rozrywk±” by³y cyrkowe prezentacje ludzi zniekszta³conych ciê¿kimi chorobami; w powie¶ci to historia
Pasquala i Marii Pinon. Blanche Wittman, bohaterka Enquista to „ten ma³y, amputowany potworek na
drewnianym wózku”, choæ równie czêsto – w retrospekcji – pisze o niej jako o niezwykle piêknej
kobiecie. Wydaje siê wiêc, ¿e i autor ulega fascynacji postêpuj±c± degradacj± cielesno¶ci (?), kobieco¶ci(?), ludzkiej
godno¶ci (?). Bo i Maria degraduje siê z powodu pó¼nej i nieakceptowanej spo³ecznie mi³o¶ci. Odt±d bêdzie obca, jak
monstrum, opluwana, a w konsekwencji – odrzucona. Jedna tylko Jane Avril, ów „motyl, który uciek³ z
nieba”, nie dozna w powie¶ci oszpecenia, bêdzie tajemniczo piêkn± tancerk± na obrazach Toulouse-Lautreka.
A jednak w gêstej atmosferze, która wydaje siê trudna do wytrzymania, rozkwitaj± intensywne uczucia, które nios±
bohaterki jakby wbrew ich woli. Triada: mi³o¶æ – cierpienie - ¶mieræ jest tym, co konstytuuje powie¶æ w jej
nielinearnej narracji. Z ka¿dym rozdzia³em wchodzimy g³êbiej w ¶wiat uczuæ Marii, Blanche i Charcota, otuleni
b³êkitn± po¶wiat± pierwiastka odkrytego przez Mariê i Piotra – polonu. Zachwycaj±c± i nios±c± ¶mieræ, jak
mi³o¶æ. Amor omnia vincit, jak wierzy³ Horacy.
Barbara Konarska
http://old.wimbp.zgora.pl
Kreator PDF
Utworzono 8 March, 2017, 17:45