Zb. Orz. OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO MACIEJA

OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO
MACIEJA SZPUNARA
przedstawiona w dniu 16 lipca 2015 r.1
Sprawa C-293/14
Gebhart Hiebler
przeciwko
Walterowi Schlagbauerowi
[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster
Gerichtshof (Austria)]
Dyrektywa 2006/123/WE – Swoboda przedsiębiorczości – Sytuacje o charakterze
wyłącznie wewnętrznym – Artykuł 2 ust. 2 lit. i) – Działalność związana
z wykonywaniem władzy publicznej – Zawód kominiarza – Artykuł 10 ust. 4 –
Artykuł 15 ust. 1–4 – Ograniczenia terytorialne – Proporcjonalność – Usługi
świadczone w ogólnym interesie gospodarczym
1
–
Język oryginału: angielski.
Zb. Orz.
PL
HIEBLER
I–
Wprowadzenie
1.
„Kärnten is lei ans”.
2.
Hasłem tym mieszkańcy austriackiego kraju związkowego Karyntia
wyrażają w lokalnym dialekcie dumę z tego, że jest tylko jedna Karyntia, choć,
jeśli rozumieć je dosłownie, w kontekście niniejszej sprawy nie jest ono
prawdziwe. Jeżeli chodzi o wykonywanie zawodu kominiarza, zgodnie
z przepisami prawa miejscowego, obszar Karyntii podzielony jest na kilka tzw.
okręgów kominiarskich. Zasadniczo kominiarze mogą świadczyć usługi
wyłącznie w okręgu kominiarskim, w którym mają miejsce zamieszkania – ku
niezadowoleniu mistrza kominiarskiego G. Hieblera z Moosburga w Karyntii,
który chciałby świadczyć usługi poza swoim okręgiem kominiarskim.
3.
W niniejszej sprawie zwrócono się do Trybunału o zbadanie, czy
unormowania prawa krajowego takie jak te regulujące sytuację G. Hieblera są
zgodne z dyrektywą 2006/123/WE2, zwaną „dyrektywą usługową”. Na podstawie
analiz, które przeprowadziłem, dochodzę do wniosku, że nie.
II –
Ramy prawne
A–
Prawo Unii
4.
Artykuł 2 dyrektywy 2006/123, zatytułowany: „Zakres zastosowania”,
stanowi:
„1.
Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do usług świadczonych przez
usługodawców prowadzących przedsiębiorstwo w państwie członkowskim.
2.
Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do następujących rodzajów
działalności:
[…]
działań, które są związane z wykonywaniem władzy publicznej zgodnie
z art. 45 traktatu;
i)
[…]”.
5.
Artykuł 10 dyrektywy jest zatytułowany „Warunki udzielenia zezwolenia”.
Ustęp 4 tego artykułu brzmi następująco:
2
–
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotycząca usług na
rynku wewnętrznym (Dz.U. L 376, s. 36). Jak dotąd dyrektywa ta nie była przedmiotem wielu
sporów przed sądem; póki co Trybunał uznał jej zastosowanie zaledwie w jednej sprawie.
Zobacz wyrok Rina Services i Rina (C-593/13, EU:C:2015:399). Zobacz też opinia rzecznika
generalnego P. Cruza Villalóna w sprawie Rina Services i Rina (C-593/13, EU:C:2015:159,
pkt 1 i przypis 2).
I-1
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
„Zezwolenie zapewnia usługodawcy możliwość podjęcia lub prowadzenia
działalności usługowej na całym terytorium danego państwa, także poprzez
tworzenie agencji, spółek zależnych, oddziałów lub biur, z wyjątkiem
przypadków, gdy zezwolenie dla każdego poszczególnego zakładu lub
ograniczenie zezwolenia do pewnej części danego terytorium jest uzasadnione
nadrzędnym interesem publicznym”.
6.
Artykuł 14, określający „Wymogi zakazane”, stanowi:
„Państwa członkowskie nie uzależniają możliwości podejmowania lub
prowadzenia działalności usługowej na ich terytorium od spełnienia
któregokolwiek z następujących wymogów:
1)
wymogi dyskryminujące bezpośrednio lub pośrednio ze względu na
przynależność państwową lub, w przypadku spółek, położenie statutowej
siedziby, a w szczególności:
a)
wymogi związane z przynależnością państwową usługodawcy, jego
personelu, wspólników lub członków zarządu albo organów
nadzorczych usługodawcy;
b)
wymóg, by usługodawca, jego personel, wspólnicy lub członkowie
zarządu albo organów nadzorczych usługodawcy posiadali miejsce
zamieszkania na danym terytorium;
[…]”.
7.
Artykuł 15 dyrektywy 2006/123, zatytułowany „Wymogi podlegające
ocenie”, stanowi:
„1.
Państwa członkowskie sprawdzają, czy ich systemy prawne przewidują
którykolwiek z wymogów wymienionych w ust. 2, oraz zapewniają zgodność
takich wymogów z warunkami określonymi w ust. 3. Państwa członkowskie
dostosowują swoje przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne w taki
sposób, by były one zgodne z tymi warunkami.
2.
Państwa członkowskie sprawdzają, czy w ramach ich systemu prawnego
podejmowanie lub prowadzenie działalności usługowej jest uzależnione od
spełnienia któregokolwiek z następujących niedyskryminacyjnych wymogów:
a)
[…].
I-2
ilościowe lub terytorialne ograniczenia zwłaszcza w postaci limitów
ustalonych w związku z liczbą ludności lub minimalną odległością
geograficzną pomiędzy usługodawcami;
HIEBLER
3.
Państwa członkowskie sprawdzają, czy wymogi określone w ust. 2
spełniają następujące warunki:
a)
niedyskryminacja: wymogi nie mogą prowadzić do bezpośredniej lub
pośredniej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub,
w przypadku spółek, ze względu na miejsce statutowej siedziby;
b)
konieczność: wymogi muszą być uzasadnione nadrzędnym interesem
publicznym;
c)
proporcjonalność: wymogi muszą być odpowiednie dla zapewnienia
osiągnięcia wyznaczonego celu i nie mogą wykraczać poza to, co
niezbędne do osiągnięcia tego celu; nie może istnieć możliwość zastąpienia
tych wymogów innymi, mniej restrykcyjnymi środkami, za pomocą
których można osiągnąć ten sam skutek.
4.
Ustęp 1, 2 i 3 mają zastosowanie do prawodawstwa w dziedzinie usług
świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, jedynie w sytuacji gdy
stosowanie tych ustępów nie zakłóca wykonywania, pod względem prawnym lub
w rzeczywistości, określonego, przypisanego im zadania.
[…]”.
B–
Prawo austriackie
1.
Na szczeblu federalnym
8.
Zgodnie z § 120 austriackiej Gewerbeordnung (prawo o działalności
gospodarczej) do prowadzenia działalności w zakresie czyszczenia, zamiatania
oraz sprawdzania przewodów dymowych i spalinowych, miejsc wlotu dymu
i spalin do tych przewodów oraz przynależnych do nich palenisk wymagane jest
zezwolenie na prowadzenie działalności kominiarskiej. W zakresie, w jakim
kominiarze są zobowiązani na podstawie przepisów krajów związkowych do
wykonywania zadań należących do służb administracyjnych, w szczególności
w zakresie ochrony przeciwpożarowej, nadzoru budowlanego i tym podobnych,
wykonują oni zadania publiczne i w związku z tym muszą mieć siedzibę na
terytorium Austrii.
9.
Paragraf 123 Gewerbeordnung stanowi:
„(1) Premier kraju związkowego w drodze rozporządzenia dokonuje
terytorialnego rozgraniczenia obszaru wykonywania zawodu kominiarza.
W rozporządzeniu tym należy wytyczyć granice okręgu kominiarskiego w taki
sposób, aby umożliwić odpowiednią realizację zadań ochrony przeciwpożarowej
oraz zapewnić w granicach okręgu kominiarskiego gospodarcze podstawy dla
utrzymania się przynajmniej dwóch zakładów kominiarskich zatrudniających
przynajmniej dwóch pracowników w pełnym wymiarze czasu pracy […].
I-3
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
(2)
W zawodzie kominiarza można rejestrować działalność gospodarczą
wyłącznie z ograniczeniem wykonywania działalności na podstawie § 120 ust. 1
do danego okręgu kominiarskiego. W przypadku zagrożenia w razie opóźnienia,
zlecenia na podstawie § 122 ust. 2 oraz w przypadku zmiany okręgu
kominiarskiego zgodnie z § 124 dopuszcza się jednak wykonywanie czynności
określonych w § 120 ust. 1 także poza okręgiem kominiarskim. […].
3.
W granicach obszaru swojego okręgu kominiarskiego kominiarze są
zobowiązani do wykonywania czynności określonych w § 120 ust. 1 zgodnie
z każdorazowo obowiązującą taryfą maksymalną”.
10.
Zgodnie z § 124 Gewerbeordnung:
„W przypadku zmiany kominiarza zajmującego się danym obiektem
kominiarskim dotychczasowy kominiarz jest zobowiązany do niezwłocznego
przekazania kominiarzowi, który będzie zajmował się w przyszłości tym
obiektem, gminie oraz właścicielowi obiektu kominiarskiego pisemnego raportu
dotyczącego ostatniego czyszczenia oraz stanu obiektu kominiarskiego […].
Zmiana okręgu kominiarskiego jest dopuszczalna, jeżeli w danym okręgu
kominiarskim nie ma więcej niż dwóch kominiarzy”.
11.
Paragraf 125 ust. 1 austriackiej Gewerbeordnung stanowi:
„Premier kraju związkowego określa także w drodze rozporządzenia taryfy
maksymalne. Przy ich określeniu uwzględnia się możliwą wydajność zakładów
oraz interesy usługobiorców”.
2.
Na szczeblu kraju związkowego – prawo Bundesland Kärnten
12.
Przepisy austriackich krajów związkowych zawierają uregulowania
nakładające na właścicieli obiektów energetycznego spalania obowiązek
okresowego poddawania przewodów kominowych czyszczeniu przez kominiarzy
(„obowiązek czyszczenia”). Przewidują również, że kominiarze muszą także
podejmować zadania ochrony przeciwpożarowej. W Bundesland Kärnten zadania
te obejmują na przykład dokonywanie okresowych kontroli przeciwpożarowych
na podstawie Kärtner Gefahrenpolizei- und Feuerpolizeiordnung (ustawy
o ochronie przed zagrożeniami oraz ochronie przeciwpożarowej Bundesland
Kärnten).
13.
Paragraf 26 tej ustawy stanowi:
„(1) Kontrola przeciwpożarowa obiektów budowlanych służy ustaleniu stanów
powodujących zagrożenie pożarowe lub sprzyjających jego powstaniu lub też
stanów, które mogą utrudnić lub uniemożliwić gaszenie pożarów oraz
przeprowadzanie akcji ratunkowych.
I-4
HIEBLER
(2)
Podczas kontroli przeciwpożarowej należy w szczególności ustalić za
pomocą oględzin:
a)
czy przestrzegane są przepisy niniejszej ustawy lub też rozporządzeń lub
decyzji wydanych na podstawie niniejszej ustawy […] albo też czy nie zachodzą
inne nieprawidłowości dotyczące ochrony przeciwpożarowej;
b)
czy istnieją szkody budowlane powodujące zagrożenie pożarowe;
c)
czy zachodzą inne okoliczności mające znaczenie dla bezpieczeństwa
pożarowego lub gaszenia pożarów […].
(3)
Kontrolę przeciwpożarową przeprowadza się z uwzględnieniem ryzyka
pożarowego obiektu budowlanego. Jest ona przeprowadzana w obiektach
budowlanych
a)
których dotyczy nieznaczne ryzyko pożarowe – raz na 15 lat;
b)
których dotyczy średnie ryzyko pożarowe – raz na 9 lat;
c)
których dotyczy wysokie ryzyko pożarowe – raz na 5 lat”.
Paragraf 27 tej ustawy stanowi:
„(1) Kontrolę przeciwpożarową na podstawie § 26 ust. 3 lit. a)
przeprowadza samodzielnie kominiarz, któremu zlecono to zadanie […].
i b)
[…]
9.
Właściciel (uprawniony do używania, zarządca budynku) jest zobowiązany
do uiszczenia opłaty za kontrolę przeciwpożarową przeprowadzoną na podstawie
ust. 1. Opłatę pobiera kominiarz […]”.
III –
Okoliczności faktyczne, postępowanie i przedstawione pytania
14.
Strony postępowania głównego są kominiarzami w kraju związkowym
Karyntia w Austrii i prowadzą spór o to, czy G. Hiebler może prowadzić
działalność także poza obszarem, którego dotyczy posiadane przez niego
zezwolenie.
15.
Zgodnie z wyżej przytoczonymi przepisami G. Hiebler uzyskał zezwolenie
ograniczone do „okręgu kominiarskiego A”. Zezwolono mu również na
prowadzenie działalności w drugim okręgu kominiarskim
(„okręgu
kominiarskim B”), ponieważ w okręgu tym siedzibę miało nie więcej niż dwóch
kominiarzy. Jednakże okręg kominiarski B przestał istnieć. W nowym systemie,
który wszedł w życie w dniu 27 lipca 2011 r. okręg ten został połączony z innym
okręgiem kominiarskim, w wyniku czego doszło do utworzenia nowego okręgu
kominiarskiego („okręg kominiarski C”). Od tego czasu obejmuje on obszar, na
I-5
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
którym działa czterech kominiarzy, i przez to G. Hiebler nie może w nim już
prowadzić działalności, gdyż nie zachodzą nadzwyczajne okoliczności, które by
mu na to pozwalały (sytuacje, w których opóźnienie stanowiłoby zagrożenie, oraz
działanie na zlecenie władz).
16.
Mimo to G. Hiebler kontynuował rozsyłanie pocztą reklamy na tym
obszarze po dniu 27 lipca 2011 r. W wyniku tej reklamy 42 klientów
obsługiwanych dotąd przez W. Schlagbauera, mającego siedzibę w tym okręgu
kominiarskim, przeszło do G. Hieblera. W wyniku tego zarobki W. Schlagbauera
uległy zmniejszeniu.
17.
Walter Schlagbauer wytoczył powództwo przeciwko G. Hieblerowi przed
Landesgericht Klagenfurt (sądem okręgowym w Klagenfurcie), domagając się
zakazania działań, podania treści wyroku do publicznej wiadomości oraz zapłaty
kwoty 2594,65 EUR wraz z odsetkami i kosztami postępowania. W dniu 10 marca
2013 r. Landesgericht Klagenfurt uwzględnił powództwo, uznając, że
ograniczenia terytorialne są zgodne z dyrektywą 2006/123, ponieważ są
niedyskryminacyjne, niezbędne i proporcjonalne.
18.
Gebhart Hiebler złożył apelację do Oberlandesgericht Graz (sądu
apelacyjnego w Grazu), który w dniu 6 listopada 2013 r. wydał wyrok
utrzymujący w mocy wyrok sądu pierwszej instancji.
19.
Oberster Gerichtshof (sąd najwyższy), rozpoznający skargę rewizyjną
(„Revision”), postanowieniem z dnia 20 maja 2014 r., które wpłynęło do
Trybunału w dniu 13 czerwca 2014 r., przedstawił następujące pytania
prejudycjalne:
„1.
Czy cała działalność gospodarcza kominiarza jest wyłączona na podstawie
art. 2 ust. 2 lit. i) dyrektywy [2006/123] z zakresu stosowania tej dyrektywy ze
względu na to, że kominiarz wykonuje także zadania z zakresu ochrony
przeciwpożarowej (kontrola przeciwpożarowa, opinie w ramach procesu
budowlanego itp.)?
2.
W wypadku udzielenia na pytanie pierwsze odpowiedzi przeczącej – czy
uregulowanie prawa krajowego, zgodnie z którym uprawnienie do wykonywania
działalności kominiarza jest co do zasady ograniczone do określonego
„Kehrgebiet” (okręgu kominiarskiego), jest zgodne z art. 10 ust. 4 oraz art. 15
ust. 1, art. 15 ust. 2 lit. a) i art. 15 ust. 3 dyrektywy [2006/123]?”.
IV –
Analiza
A–
Uwagi wstępne
20.
Jako że Oberster Gerichtshof odnosi się głównie do rozdziału III dyrektywy
2006/123, uznaje on, że niniejsza sprawa podlega regulacjom dotyczącym
przedsiębiorczości, a nie tym dotyczącym usług. Również moim zdaniem jest to
I-6
HIEBLER
właściwy punkt wyjścia, zważywszy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem
świadczenie usług różni się od zakładania przedsiębiorstw przede wszystkim ze
względu na trwałość i ciągłość takiej działalności, w odróżnieniu od działalności
o charakterze tymczasowym3. W niniejszej sprawie zamiarem G. Hieblera jest
trwałe i ciągłe prowadzenie działalności kominiarskiej.
21.
Dlatego właściwe jest zbadanie niniejszej sprawy w świetle swobody
przedsiębiorczości.
22.
Ponadto najwyraźniej wszystkie aspekty sprawy ograniczają się do
terytorium Austrii, a dokładniej kraju związkowego Karyntia. Innymi słowy nie
występuje tzw. element transgraniczny między państwami członkowskimi Unii
Europejskiej.
23.
Jak podnoszę w swojej opinii w sprawach połączonych Trijber i Harmsen,
taki element transgraniczny nie jest jednak konieczny. Przepisy rozdziału III
dyrektywy
2006/123,
dotyczącego
swobody
przedsiębiorczości
dla
usługodawców, należy uznać za znajdujące zastosowanie również w sytuacjach
o wyłącznie wewnętrznym charakterze4.
24.
Następstwem tego jest również brak potrzeby kwestionowania
dopuszczalności niniejszego odesłania prejudycjalnego oraz powoływania się na
utrwalone orzecznictwo Trybunału, zgodnie z którym bez względu na to, iż dana
sprawa nie zawiera żadnych elementów transgranicznych, wciąż może istnieć
interes w udzieleniu przez Trybunał odpowiedzi na zadane pytania5.
25.
Dlatego moim zdaniem rozdział III dyrektywy 2006/123 znajduje
zastosowanie w niniejszej sprawie i nie ma potrzeby badać, czy jakiekolwiek
elementy sprawy wykraczają poza austriackie granice.
B–
Pytanie pierwsze
26.
Poprzez pytanie pierwsze sąd odsyłający dąży w istocie do ustalenia, czy
z uwagi na to, że kominiarze wykonują również zadania z zakresu ochrony
przeciwpożarowej, całość działalności gospodarczej kominiarza wyłączona jest
z zakresu zastosowania dyrektywy 2006/123. Oberster Gerichtshof nawiązuje
3
–
Zobacz przykładowo wyrok Gebhard (C-55/94, EU:C:1995:411, pkt 25 i nast.). W kwestii
rozróżnienia między swobodą świadczenia usług a prawem do zakładania przedsiębiorstw zob.
także opinia rzecznika generalnego P. Cruza Villalóna w sprawie Yellow Cab Verkehrsbetriebs
(C-338/09, EU:C:2010:568, pkt 15–18).
4
–
Zwracam uwagę Trybunału na moją argumentację zawartą w pkt 49–57 opinii w sprawach
Trijber i Harmsen (C-340/14 i C-341/14), przedstawionej w tym samym dniu co niniejsza
opinia.
5
–
W celu zapoznania się ze streszczeniem, kategoryzacją i analizą tego orzecznictwa zob. opinia
rzecznika generalnego N. Wahla w sprawach połączonych Venturini (od C-159/12 do C-161/12,
EU:C:2013:529, pkt 26–53).
I-7
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
w szczególności do art. 2 ust. 2 lit. i) dyrektywy 2006/123, który przewiduje
wyłączenie działalności związanej z wykonywaniem władzy publicznej, zgodnie
z tym, co zapisane jest w obecnym art. 51 TFUE6.
1.
Kwestia wykonywania władzy publicznej
27.
Pytanie to oparte jest na założeniu, że w Karyntii kominiarze w ramach
swojej działalności uczestniczą w wykonywaniu władzy publicznej.
28.
Na podstawie wniosku sądu odsyłającego o wydanie orzeczenia w trybie
prejudycjalnym oraz na podstawie informacji podanych w toku rozprawy
zbudować można następujący obraz sytuacji: W Karyntii kominiarze wykonują
cały szereg zadań. Zdecydowana większość z nich zalicza się do prywatnej
działalności gospodarczej w żaden sposób niezwiązanej z wykonywaniem władzy
publicznej. Ponadto w zakresie, w jakim kominiarze są zobowiązani na podstawie
przepisów krajów związkowych do wykonywania zadań należących do służb
administracyjnych, w szczególności w zakresie ochrony przeciwpożarowej,
nadzoru budowlanego i tym podobnych, wykonują oni zadania publiczne7.
29.
Czy takie zadania publiczne są związane z wykonywaniem władzy
publicznej w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. i) dyrektywy 2006/123 i art. 51 TFUE?
30.
Pojęcie władzy publicznej określone w art. 51 TFUE, które jest pojęciem
autonomicznym – co oznacza, że powinno być ustalone wyłącznie na gruncie
prawa Unii i nie może być definiowane przez poszczególne państwa członkowskie
– stanowi wyjątek od podstawowej zasady swobody przedsiębiorczości, który
w związku z tym należy interpretować ściśle. Choć Trybunał nie zdefiniował go
w sposób abstrakcyjny8, orzekł jednak, że należy je ograniczyć do działalności
związanej z bezpośrednim i szczególnym udziałem w wykonywaniu władzy
publicznej9. Przykładowo powierzona notariuszom czynność nadania charakteru
dokumentu urzędowego nie ma zdaniem Trybunału takiego bezpośredniego
i szczególnego związku10.
6
–
Dawniej art. 45 WE, o którym mowa w art. 2 ust. 2 lit. i) dyrektywy 2006/123.
7
–
Zobacz § 120 ust. 1 austriackiej Gewerbeordnung.
8
–
Zobacz jednak opinia rzecznika generalnego H. Mayrasa w sprawie Reyners (2/74,
EU:C:1974:59, s. 664), zgodnie z którą pojęcie to obejmuje „uprawnienie do korzystania
z prerogatyw spoza ogólnego zakresu prawa, przywilejów władzy urzędowej oraz stosowania
przymusu wobec obywateli”.
9
–
Od wydania wyroku Reyners (2/74, EU:C:1974:68, pkt 45) zalicza się to do utrwalonego
orzecznictwa.
10
–
I-8
Zobacz wyrok Komisja/Niemcy (C-54/08, EU:C:2011:339, pkt 93). W pkt 94 tego samego
orzeczenia Trybunał uznał, iż okoliczność, że pewne akty lub umowy muszą obowiązkowo
podlegać nadaniu charakteru dokumentu urzędowego pod rygorem nieważności, nie jest
w stanie podważyć tego wniosku. Powszechnie bowiem ważność różnych aktów poddana jest
HIEBLER
31.
Ponadto
czynności
o charakterze
czysto
pomocniczym
lub
przygotowawczym względem wykonywania władzy publicznej11 nie są wyłączone
z zakresu swobody przedsiębiorczości. To samo dotyczy działalności, której
wykonywanie, choć wymagające nawet regularnych i systematycznych kontaktów
z organami administracyjnymi lub sądowymi, a wręcz obligatoryjnej współpracy,
w zakresie jej funkcjonowania nie narusza ich uznaniowości i uprawnień
władczych12, a także niektórych rodzajów działalności nieobejmujących
wykonywania uprawnień władczych13, uprawnień do nakładania ograniczeń14 ani
uprawnień do stosowania środków przymusu15.
32.
Ponadto Trybunał uznał ostatnio w odniesieniu do wyjątku dotyczącego
porządku publicznego przewidzianego w art. 45 ust. 4 TFUE, będącego
odpowiednikiem
art. 51 TFUE
w dziedzinie
swobodnego
przepływu
pracowników, że uprawnienia władzy publicznej muszą być wykonywane
w sposób stały i nie mogą stanowić bardzo ograniczonej części czynności osoby je
wykonującej16.
33.
W toku rozprawy podnoszono, że to na organie władzy lokalnej w osobie
burmistrza („Bürgermeister”), nie zaś na kominiarzu, spoczywa – zgodnie
z prawem Bundesland Kärnten – odpowiedzialność za ochronę przeciwpożarową.
To burmistrz sprawuje władzę publiczną i egzekwuje obowiązki nałożone na
klientów kominiarzy, stosując środki przymusu.
34.
W tym kontekście mam wątpliwości, czy tego rodzaju powinności
w zakresie ochrony przeciwpożarowej mieszczą się w zakresie wykonywania
władzy publicznej w rozumieniu art. 51 TFUE, skoro wygląda na to, że działania
kominiarzy są działaniami pomocniczymi wobec wykonywania władzy publicznej
i kominiarze nie dysponują uprawnieniami egzekucyjnymi, ograniczającymi lub
uprawnieniami do stosowania środków przymusu.
w krajowych porządkach prawnych i według określonych zasad wymogom formalnym lub
obowiązkowym procedurom zatwierdzania.
11
–
W związku z tym zob. wyroki: Thijssen (C-42/92, EU:C:1993:304, pkt 22); Komisja/Hiszpania,
(C-114/97, EU:C:1998:519, pkt 38); Servizi Ausiliari Dottori Commercialisti (C-451/03,
EU:C:2006:208, pkt 47); Komisja/Niemcy, (C-404/05, EU:C:2007:723, pkt 38).
12
–
W związku z tym zob. wyrok Reyners (2/74, EU:C:1974:68, pkt 51, 53)
13
–
W związku z tym zob. wyroki: Thijssen (C-42/92, EU:C:1993:304, pkt 21, 22); Komisja/Austria
(C-393/05, EU:C:2007:722, pkt 36, 42); Komisja/Niemcy (C-404/05, EU:C:2007:723, pkt 38,
44).
14
–
Zobacz wyrok Komisja/Hiszpania (C-114/97, EU:C:1998:519, pkt 37).
15
–
Zobacz wyrok Anker i in. (C-47/02, EU:C:2003:516, pkt 61)
16
–
Zobacz wyrok Haralambidis (C-270/13, EU:C:2014:2185, pkt 58).
I-9
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
35.
Skoro żadna część działalności G. Hieblera nie jest objęta art. 2 ust. 2 lit. i)
dyrektywy 2006/123, to całość jego działalności podlega dyrektywie17.
W przedmiocie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym
2.
36.
Odniosę się teraz do pojęcia usług świadczonych w ogólnym interesie
gospodarczym. Na tym etapie wystarczy stwierdzić, że nawet gdyby (wszystkie)
rodzaje działalności kominiarzy uznawane były za usługi świadczone w ogólnym
interesie gospodarczym, wciąż objęte byłyby zakresem dyrektywy. Zgodnie
z art. 1 ust. 2 dyrektywy 2006/123 nie dotyczy ona liberalizacji usług
świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym zarezerwowanych dla
podmiotów publicznych lub prywatnych. Artykuł 1 ust. 3 akapit drugi stanowi, że
dyrektywa „nie ogranicza swobody państw członkowskich w zakresie
zdefiniowania, w zgodzie z prawem wspólnotowym, usług świadczonych
w ogólnym interesie gospodarczym, określania, w jaki sposób usługi te powinny
być zorganizowane i finansowane, zgodnie z zasadami pomocy państwa, oraz
ustalania szczegółowych wymogów, którym podlegają”. Moim zdaniem oznacza
to, że usługi świadczone w ogólnym interesie publicznym zasadniczo objęte są
zakresem dyrektywy 2006/123, co potwierdzono również w jej motywie 1718.
Ponadto w art. 2 ust. 2 lit. a) podkreśla się, że dyrektywa nie ma zastosowania do
usług o charakterze nieekonomicznym świadczonych w interesie ogólnym, co jest
zastrzeżeniem zbytecznym, zważywszy, że immanentnym elementem definicji
usługi jest świadczenie jej za wynagrodzeniem19. Ponadto niektóre usługi
świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, takie jak usługi w dziedzinie
transportu20, są wyraźnie wyłączone z zakresu dyrektywy, co a contrario oznacza,
że usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, które nie zostały
wyłączone wprost, pozostają objęte zakresem dyrektywy.
37.
Odpowiedź na pytanie pierwsze powinna zatem brzmieć tak, że działalność
taka jak ta wykonywana przez kominiarzy w kraju związkowym Karyntia, w tym
17
–
A nawet gdyby część jego działań była objęta tym przepisem, takie działania o charakterze
publicznoprawnym stanowiłyby dającą się wydzielić część działalności G. Hieblera, co oznacza,
że pozostała część jego działalności podlega dyrektywie.
18
–
Zgodnie z tym motywem „usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym są usługami
świadczonymi z powodów ekonomicznych i w związku z tym są objęte zakresem zastosowania
niniejszej dyrektywy. Jednakże niektóre usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym,
na przykład usługi mogące występować w dziedzinie transportu, są wyłączone z zakresu
zastosowania niniejszej dyrektywy, a niektóre inne usługi świadczone w ogólnym interesie
gospodarczym, na przykład usługi, które mogą występować w dziedzinie usług pocztowych, są
objęte odstępstwem od zawartego w niniejszej dyrektywie przepisu dotyczącego swobody
świadczenia usług”.
19
–
Zobacz definicja „usługi” zawarta w art. 4 pkt 1 dyrektywy 2006/123.
20
–
Zobacz art. 2 ust. 2 lit. d) dyrektywy. Odnośnie do tego pojęcia zob. też pkt 26–43 opinii
w sprawach połączonych Trijber i Harmsen (C-340/14 i C-341/14), przedstawionej w tym
samym dniu co niniejsza opinia.
I - 10
HIEBLER
zadania z dziedziny ochrony przeciwpożarowej, nie stanowi działalności
związanej z wykonywaniem władzy publicznej w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. i)
dyrektywy 2006/123 i art. 51 TFUE. Jest ona objęta zakresem stosowania
dyrektywy 2006/123.
C–
Pytanie drugie
38.
Poprzez pytanie drugie sąd odsyłający zwraca się do Trybunału
o udzielenie odpowiedzi, czy uregulowanie prawa krajowego, zgodnie z którym
zezwolenie na wykonywanie działalności kominiarza jest ograniczone do
określonego okręgu kominiarskiego, jest zgodne z art. 10 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1,
art. 15 ust. 2 lit. a) i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2006/123. W istocie chodzi
o stwierdzenie, czy ograniczenie swobody przedsiębiorczości wynikające
z ograniczeń ilościowych lub terytorialnych może być uzasadnione nadrzędnym
interesem publicznym.
39.
Artykuł 10 ust. 4 dyrektywy 2006/123 określa warunki, jakie powinien
spełniać krajowy system udzielania zezwoleń, zaś art. 15 dyrektywy dotyczy
zapewnienia zgodności z dyrektywą krajowych wymogów nałożonych na
usługodawcę.
1.
Artykuł 14 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/123
40.
Uważam, że przed przystąpieniem do analizy art. 10 ust. 4 i art. 15 należy
zwrócić uwagę Trybunału na art. 14 ust. 1 lit. b).
41.
Jak rozumiem, § 120 austriackiej Gewerbeordnung przewiduje, że do
celów uzyskania zezwolenia na wykonywanie działalności kominiarskiej nie
rozróżnia się rzeczywistego rodzaju wykonywanej działalności, a więc każdy, kto
chce uzyskać takie zezwolenie, musi mieć do tego celu siedzibę na terytorium
Austrii. Ocena prawidłowości tego założenia leży w gestii sądu krajowego.
Jednakże w razie potwierdzenia stanowiłoby to wymóg dyskryminujący
pośrednio, oparty na przynależności państwowej w rozumieniu art. 14 ust. 1 lit. b)
dyrektywy 2006/123, ponieważ zobowiązuje on przedsiębiorstwo G. Hieblera do
posiadania siedziby na terytorium Austrii. A to, samo w sobie, jest niezgodne
z prawem, bez możliwości uzasadnienia21.
2.
Artykuł 10 ust. 4 dyrektywy 2006/123
42.
Zgodnie z art. 10 ust. 4 dyrektywy 2006/123 ograniczenie zezwolenia do
pewnej części danego terytorium musi być uzasadnione nadrzędnym interesem
publicznym.
21
–
Istotnie, w wyroku Rina Services i Rina (C-593/13, EU:C:2015:399, pkt 28) Trybunał wyjaśnił,
że nie ma możliwości uzasadnienia w odniesieniu do wymogów objętych art. 14 dyrektywy.
I - 11
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
43.
Jeżeli chodzi o możliwość uzasadnienia na podstawie tego przepisu, rząd
Austrii w treści pisemnych uwag odwołuje się do ochrony zdrowia i ochrony
bezpieczeństwa publicznego. Oczywiście skoro nie można powoływać się na
względy gospodarcze, „gospodarcze podstawy […] dla utrzymania się
działalności kominiarskiej”22 z pewnością nie stanowią możliwego uzasadnienia23.
44.
Ponadto ograniczenie musi być proporcjonalne24. Musi przede wszystkim
być odpowiednie25 dla zapewnienia osiągnięcia zamierzonego celu.
45.
Już to, czy austriackie przepisy są odpowiednie, wzbudza we mnie
wątpliwości.
46.
Jeśli chodzi o to, czy ograniczenie terytorialne jest odpowiednie dla
zapewnienia bezpieczeństwa publicznego w postaci ochrony przeciwpożarowej,
zastanawia mnie, czy nie bardziej odpowiednie byłoby dopuszczenie świadczenia
usług przez kominiarzy również na innych obszarach, gdyż zwiększyłoby to
podaż usług dla klientów.
47.
Prawdą jest, że w dziedzinie ochrony zdrowia Trybunał uznał ograniczenia
terytorialne działalności aptekarzy i optyków za proporcjonalne. W sprawie
Blanco Pérez i Chao Gómez Trybunał uznał, że przepisy, na mocy których na
określoną liczbę mieszkańców może przypadać tylko jedna apteka, są
proporcjonalne z uwagi na cel ochrony zdrowia26. W sprawie Ottica New Line
rozszerzył ten pogląd na optyków27.
48.
Tym jednak, co odróżnia niniejszą sprawę dotyczącą działalności
kominiarskiej
od
wspomnianych
spraw,
jest
podwójny
element
nieprzemieszczalności. Nie tylko klienci nie mogą się przemieścić, co, jako że
komin stanowi część nieruchomości, wynika z samej natury rzeczy, lecz ponadto
kominiarz nie może przenieść swojej działalności poza przydzielony obszar.
22
–
Zobacz § 123 austriackiej Gewerbeordnung.
23
–
Chyba że – rzecz jasna – działalność kominiarska stanowi usługę świadczoną w ogólnym
interesie gospodarczym, co jest przedmiotem rozważań poniżej i co budzi moje poważne
wątpliwości.
24
–
Choć w art. 10 ust. 4 nie wspomniano wprost o zasadzie proporcjonalności, oczywiste wydaje
się, że wymagane jest zachowanie zgodności z nią, jako podstawową zasadą prawa Unii.
25
–
W art. 15 ust. 3 lit. c) dyrektywy, gdy nawiązuje ona do zasady proporcjonalności, użyto
angielskojęzycznego wyrażenia „suitable”. Angielskojęzyczne wyrażenie użyte przez Trybunał
w orzecznictwie dotyczącym podstawowych wolności brzmi natomiast „appropriate” – zob.
wyrok Ottica New Line (C-539/11, EU:C:2013:591, pkt 33).
26
–
C-570/07 i C-571/07, EU:C:2010:300, pkt 112.
27
–
C-539/11, EU:C:2013:591, pkt 57.
I - 12
HIEBLER
49.
I znów nie pojmuję, w jaki sposób taki wymóg miałby służyć zwiększeniu
poziomu ochrony przeciwpożarowej bądź zdrowiu publicznemu. Przeciwnie,
zakładałbym, że zezwolenie kominiarzom na przeniesienie się poza swoje
terytorium w celu świadczenia usług przysłużyłoby się należytej podaży tych
usług dla klientów, co podniosłoby bezpieczeństwo pożarowe i przyczyniło się do
ochrony zdrowia publicznego.
50.
Ponadto ograniczenie terytorialne wyraźnie wykracza poza zakres
niezbędny do osiągnięcia celu ochrony przeciwpożarowej, czego dowodzi
przykład austriackiego kraju związkowego Salzburg, do którego Oberster
Gerichtshof wprost się odnosi.
51.
W związku z tym ograniczenie terytorialne stanowi naruszenie art. 10 ust. 4
dyrektywy.
3.
Artykuł 15 ust. 1–3 dyrektywy 2006/123
52.
Chciałbym na wstępie stwierdzić oczywisty fakt, że choć przepis ten jest
skierowany do państw członkowskich poprzez nałożenie obowiązku dokonania
oceny, może on być stosowany bezpośrednio i może on zostać podniesiony przez
G. Hieblera w sporze przeciwko władzom austriackim.
53.
Ograniczenie terytorialne w rozumieniu art. 15 ust. 2 lit. a) dyrektywy
2006/123 powinno być zgodnie z art. 15 ust. 3 niedyskryminacyjne, uzasadnione
nadrzędnym interesem publicznym28 i proporcjonalne.
54.
Analiza art. 10 ust. 4 w odniesieniu do uzasadnienia ograniczenia powinna
mieć odpowiednie zastosowanie w omawianym zakresie, co oznacza, że
austriackie przepisy naruszają również art. 15 ust. 3.
4.
Artykuł 15 ust. 4 dyrektywy 2006/123 – usługi świadczone w ogólnym
interesie gospodarczym
55.
Uważam jednak, że dokonawszy powyższej oceny, należy jeszcze pochylić
się nad możliwością zastosowania art. 15 ust. 4 dyrektywy, nawet jeśli nie
powołał się ten przepis ani sąd odsyłający, ani żadna ze stron w swoich uwagach
na piśmie29.
28
–
Wyrażenie „konieczność” użyte w art. 15 ust. 3 lit. b) jest w moim odczuciu nieco mylące
w tym kontekście, jako że art. 15 ust. 3 lit. b) bez wątpienia dotyczy uzasadnienia określonych
wymogów.
29
–
- Zgodnie z art. 61 regulaminu postępowania Trybunału Sprawiedliwości Trybunał wezwał
strony do wypowiedzenia się w przedmiocie możliwości występowania usług świadczonych
w ogólnym interesie gospodarczym w niniejszej sprawie. Odpowiedź udzielona przez rząd
Austrii nie zawiera żadnych informacji mogących uzasadniać zastosowanie art. 15 ust. 4
dyrektywy.
I - 13
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
56.
Zgodnie z tym odsyłającym do „punktu wyjścia” przepisem30 art. 15 ust. 1–
3 ma „zastosowanie do prawodawstwa w dziedzinie usług świadczonych
w ogólnym interesie gospodarczym jedynie w sytuacji, gdy stosowanie tych
ustępów nie zakłóca wykonywania, pod względem prawnym lub
w rzeczywistości, określonego, przypisanego im zadania”.
57.
Zamierzam ustosunkować się do tego dwuetapowo: najpierw rozważę
pojęcie usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, a następnie
zajmę się wykładnią art. 15 ust. 4.
58.
Wyrażenie „usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym”
wywodzi się z prawa pierwotnego (art. 106 ust. 2 TFUE)31 i było już wielokrotnie
interpretowane przez Trybunał, choć nie zostało zdefiniowane w sposób
abstrakcyjny.
59.
Jak wskazałem powyżej, sąd odsyłający we wniosku o wydanie orzeczenia
w trybie prejudycjalnym nie bierze pod uwagę możliwości, że działalność
kominiarska może stanowić usługi świadczone w ogólnym interesie
gospodarczym. Ja jednak uważam, że należy rozważyć tę możliwość, aby
dostarczyć sądowi odsyłającemu jak najbardziej wyczerpujących wskazówek do
rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w świetle prawa Unii.
60.
Choć państwu członkowskiemu przysługuje szeroki zakres uznania jeżeli
chodzi o usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, powinno ono
zapewnić, by każda usługa świadczona w ogólnym interesie gospodarczym
spełniała określone minimalne kryteria wspólne dla takich zadań, oraz wykazać,
że owe kryteria faktycznie zostały spełnione w danym przypadku32. Chodzi
mianowicie o istnienie aktu władzy publicznej polegającego na powierzeniu
danemu podmiotowi świadczenia usług leżących w ogólnym interesie
gospodarczym oraz o powszechny i obowiązkowy charakter tego świadczenia33.
Ponadto państwo członkowskie musi wskazać powody, dla których uważa, że
daną usługę z uwagi na jej szczególny charakter należy uznać za usługę
świadczoną w ogólnym interesie gospodarczym i odróżnić ją od innych rodzajów
działalności gospodarczej34.
61.
Rzecznik generalny D. Ruiz-Jarabo Colomer zaproponował następującą
definicję: „usługa powinna być świadczona nieprzerwanie (ciągłość); na rzecz
30
–
Przedstawiciel Komisji przyznał to podczas rozprawy.
31
–
Wyrażenie to pojawia się również w art. 14 TFUE, jak również w art. 36 Karty praw
podstawowych Unii Europejskiej.
32
–
Zobacz wyrok BUPA i in./ Komisja (T-289/03, EU:T:2008:29, pkt 172).
33
–
Ibidem.
34
–
Zobacz wyrok Merci convenzionali Porto di Genova (C-179/90, EU:C:1991:464, pkt 27).
I - 14
HIEBLER
wszystkich konsumentów na danym obszarze (powszechność); według
jednolitych stawek i z zachowaniem podobnej jakości, niezależnie od konkretnych
sytuacji ani stopnia opłacalności każdej poszczególnej transakcji (równość)”35.
Definicję tę uzupełnił następnie o wymóg przejrzystości i przystępności36.
62.
Ponadto powszechną przyczyną uzasadniającą interwencję państwa
w świadczenie usług w ogólnym interesie gospodarczym jest zawodność
mechanizmów rynkowych37.
63.
Na podstawie informacji przedłożonych przez sąd krajowy oraz
wyjaśnienia przedstawionego na rozprawie przez przedstawiciela G. Hieblera
powziąłem wątpliwości, czy działalność kominiarska wyczerpuje przesłanki
usługi świadczonej w ogólnym interesie gospodarczym w Karyntii. Na podstawie
art. 123 ust. 3 Gewerbeordnung kominiarze mogą zostać objęci obowiązkiem
zawierania umów w swoim okręgu kominiarskim. Jednak zamiast jednolitej taryfy
stawek istnieje tylko górny limit opłat, jakie kominiarze mogą pobierać. Jak zdaje
się wskazywać sąd odsyłający, poniżej tego limitu kwitnie konkurencja –
w zakresie, w jakim pozwala na to ograniczenie terytorialne.
64.
Ponadto skoro ani sąd krajowy we wniosku o wydanie orzeczenia w trybie
prejudycjalnym, ani austriacki rząd w swoich uwagach na piśmie nie odniosły się
do zagadnienia usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym, nie są mi
znane żadne powody, dla których Austria miałaby uznawać, że usługi
kominiarskie, nawet w zakresie, w jakim dotyczą one ochrony przeciwpożarowej,
z racji szczególnej natury powinny zostać uznane za usługi świadczone
w ogólnym interesie gospodarczym i odróżnione od pozostałej działalności
gospodarczej38.
65.
Przy tym jednak ustalenie okoliczności faktycznych i wydanie orzeczenia
w świetle powyższych wskazówek leży – ponownie – w gestii sądu krajowego.
Niewykluczone, że zbadawszy okoliczności faktyczne sprawy, sąd odsyłający
może uznać, iż kominiarze świadczą usługi w ogólnym interesie gospodarczym.
66.
Jak zatem należy rozumieć art. 15 ust. 4 dyrektywy 2006/123?
67.
Po pierwsze, w pewnym stopniu wyjaśnia to motyw 72 dyrektywy, zgodnie
z którym „procedura ta nie powinna mieć wpływu na wymogi, których spełnienie
35
–
Zobacz opinia rzecznika generalnego D. Ruiza-Jaraba Colomera w sprawie Federutility i in.
(C-265/08, EU:C:2009:640, pkt 54).
36
–
Ibidem, pkt 55.
37
–
Zobacz E. Szyszczak, The regulation of the state in competitive markets in the EU, Hart
Publishing, Oxford and Portland, Oregon, 2007, s. 248.
38
–
Zobacz też przypis 29 niniejszej opinii.
I - 15
OPINIA M. SZPUNARA – SPRAWA C-293/14
jest niezbędne do wykonania takich zadań; jednocześnie powinny zostać podjęte
kwestie nieuzasadnionych ograniczeń swobody przedsiębiorczości”.
68.
Po drugie, niemające co prawda mocy wiążącej, lecz wiele wyjaśniające
opracowanie Komisji, zatytułowane39 „Podręcznik wdrażania dyrektywy
o usługach”40, rzuca więcej światła na to zagadnienie, bowiem zgodnie z jego
pkt 10.2.4 „oznacza to, że państwa członkowskie muszą dokonywać przeglądu,
ale mogą zachować te wymogi dotyczące usług świadczonych w ogólnym
interesie gospodarczym, które są proporcjonalne i konieczne w celu wypełnienia
konkretnego zadania powierzonego usługodawcy. Ocena ta musi być
przeprowadzona w zgodności z orzecznictwem ETS odnoszącym się do usług
świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym”41. Orzecznictwo, o którym
mowa, to wyroki Merci convenzionali Porto di Genova42 oraz Corbeau43.
69.
W związku z powyższym treść art. 15 ust. 4 rozumiem w następujący
sposób: przewiduje on możliwość uzasadnienia tego, co w innym przypadku
stanowiłoby naruszenie swobody przedsiębiorczości na podstawie dyrektywy.
Jeśli powołuje się na niego państwo członkowskie, art. 15 ust. 1–3 nie znajduje
zastosowania tam, gdzie zastosowanie tych ustępów uniemożliwiałoby
świadczenie usług w ogólnym interesie gospodarczym. Państwo członkowskie
musi to umotywować. Jako że art. 15 ust. 4 stanowi wyjątek od ogólnej zasady,
należy go interpretować ściśle. Ciężar dowodu spoczywa na państwie
członkowskim.
70.
W związku z tym nawet przy założeniu, że mamy do czynienia z usługami
świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym, w co nie wierzę ze względów
przedstawionych powyżej – to Austria powinna wykazać, że przewidziane w jej
przepisach ograniczenie terytorialne jest nieodzowne dla prowadzenia działalności
kominiarskiej w sposób zapewniający ludności dostęp do tych usług.
71.
I znów – ocena okoliczności faktycznych należy do sądu odsyłającego.
Z uwagi na przekazane informacje mam jednak bardzo poważne wątpliwości, czy
tak rzeczywiście jest.
39
–
Zobacz opinie rzecznika generalnego P. Cruza Villalóna w sprawie Femarbel (C-57/12,
EU:C:2013:171, pkt 22) oraz w sprawie Rina Services i Rina (C-593/13, EU:C:2015:159,
pkt 39). Zobacz też moja opinia w sprawach połączonych Trijber i Harmsen (C-340/14
i C-341/14, pkt 36, 54).
40
–
Odniesienie do tego podręcznika zawarto już na poparcie argumentów Trybunału w wyroku
Femarbel (C-57/12, EU:C:2013:517, pkt 37, 45).
41
–
Zobacz „Podręcznik wdrażania dyrektywy o usługach”, Urząd Oficjalnych Publikacji Wspólnot
Europejskich,
2007,
s. 60,
dostępny
pod
adresem:
http://ec.europa.eu/internal_market/services/docs/services-dir/guides/handbook_pl.pdf.
42
–
C-179/90, EU:C:1991:464.
43
–
C-320/91, EU:C:1993:198.
I - 16
HIEBLER
72.
Dlatego proponuję, aby odpowiedź na drugie pytanie brzmiała, iż (i) art. 14
ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że stoi on na
przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi uzyskanie
zezwolenia na prowadzenie działalności kominiarskiej wymaga zamieszkiwania
w danym państwie członkowskim, a także (ii) art. 10 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1,
art. 15 ust. 2 lit. a) i art. 15 ust. 3 dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten
sposób, że stoją one na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych,
zgodnie z którymi zezwolenie na prowadzenie działalności kominiarskiej jest
ograniczone do określonego okręgu kominiarskiego.
V–
Wnioski
73.
W świetle powyższych rozważań proponuję, aby na pytania Oberster
Gerichtshof (Austria) Trybunał udzielił następującej odpowiedzi:
1.
Działalność taka jak ta wykonywana przez kominiarzy w kraju
związkowym
Karyntia,
w tym
zadania
z dziedziny
ochrony
przeciwpożarowej, nie stanowi działalności związanej z wykonywaniem
władzy publicznej w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. i) dyrektywy 2006/123/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej
usług na rynku wewnętrznym i art. 51 TFUE. Jest ona objęta zakresem
stosowania dyrektywy 2006/123.
2.
Artykuł 14 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten
sposób, że stoi on na przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych,
zgodnie z którymi uzyskanie zezwolenia na prowadzenie działalności
kominiarskiej wymaga zamieszkiwania w danym państwie członkowskim.
3.
Artykuł 10 ust. 4 oraz art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 lit. a) i art. 15 ust. 3
dyrektywy 2006/123 należy interpretować w ten sposób, że stoją one na
przeszkodzie obowiązywaniu przepisów krajowych, zgodnie z którymi
zezwolenie na prowadzenie działalności kominiarskiej jest ograniczone do
określonego okręgu kominiarskiego.
I - 17