pobierz - Tabu - Trend

Założenia redakcyjne
 Prosimy o dołączenie do artykułu streszczenia w języku angielskim (maksymalna
objętość: 900 znaków ze spacjami).
 Nie wymagamy bibliografii.
W tekście przygotowanego artykułu należy przyjąć następujące założenia redakcyjne:










daty w tekście głównym zapisywane w postaci 17 V 1815
liczby podawane cyframi, np. 7000 ochotników, 134 więźniów
wyrażenia określające lata danego wieku podane w postaci: w latach 20. XIX w., do
lat 40. tegoż wieku itd.
słowo ‘rok’ podawane w wersji skrótowej i w następującej kolejności 1833 r. (chyba
że słowo ‘rok’ jest słowem zamykającym zdanie. Wtedy podajemy je w wersji
rozszerzonej: ‘rok’)
w przedziałach czasowych zamieszczana półpauza, np. 1815–1830
półpauzę stosujemy też w przypisach, gdy przywoływane dzieło ma dwa miejsca
wydania, np. Warszawa–Wrocław
w nazwiskach dwuczłonowych stosowany łącznik nierozdzielający (dywiz), np.
Maria Skłodowska-Curie
słowo ‘wiek’ podawane w wersji skrótowej i następującej kolejności np. XIX w.
(chyba że słowo ‘wiek’ jest słowem zamykającym zdanie. Wtedy podajemy je
w wersji rozszerzonej: ‘wiek’)
nazwiska i imiona osób: w momencie, gdy osoba pojawia się po raz pierwszy
w tekście, podajemy pełne imię i nazwisko, w pozostałych przypadkach — tylko
nazwisko, chyba że zachodzi potrzeba (postać pojawiła się w tekście dość dawno
i czytelnik mógł o niej zapomnieć lub figuruje wśród postaci, które opatrzone są
imionami), to wtedy ponawiamy imię postaci, np. Adam Mickiewicz — po pierwszym
użyciu pełnej nazwy, stosujemy następnie tylko nazwisko ‘Mickiewicz’, jeśli
w tekście jest mowa wyłącznie o poecie. Jeśli natomiast w tekście jest mowa o poecie,
a także o jego synu — Władysławie, wtedy przed nazwiskami zamieszczamy imiona,
by odróżnić obie postaci
nazwy organizacji społecznych, powstańczych, instytucji, towarzystw itp. —
bezwzględnie wielkimi literami, np. Biblioteka Raczyńskich



tytuły czasopism podajemy ujęte w cudzysłowy i pisane antykwą: „Mrówka
Poznańska”, „Dziennik Domowy”
tytuły dzieł, powieści, zbiorów poezji i innych książek, a także artykułów
podajemy bez cudzysłowów pisane kursywą, np. Dworzec mego dziadka, Don Juan
Poznański
cytaty z dzieł i opracowań podajemy w sposób następujący:
 dla cytatów o długości do dwóch linii — cytat ujęty w cudzysłów
i zapisany antykwą, złożony w tekście głównym
 dla cytatów dłuższych niż dwie linie — bez cudzysłowu. Cytat należy
podać czcionką mniejszą o dwa punkty (10 pkt.), zapisany antykwą,
oddzielony od tekstu głównego jedną linią, z wcięciem akapitowym
(1,25 cm). Na przykład:
Jest to praca, w której autor zapisał następujące, istotne słowa:
To jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest
bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca,
to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna praca, to jest bardzo ważna
praca, to jest bardzo ważna praca itd.


jeżeli w cytacie znajdują się wyróżnienia dokonane już wcześniej
przez cytowanego autora (kursywa, pogrubienia, czcionka rozstrzelona,
podkreślenia), wyróżnić należy te miejsca w taki sposób, jak
zaprezentowano w cytowanym oryginale
dla cytatów zagnieżdżonych (cytat drugiego stopnia) zgodnie z polską
normą stosujemy cudzysłów ostrokątny tzw. niemiecki, np.:
„Jest to przykład cytatu »zamieszczonego wewnątrz« innego cytatu”.
Podobnie w przypadku cytatów składanych czcionką 10-punktową.



dla oznaczenia opuszczeń w cytowanych słowach stosować […]
słowa, którymi cytat został uzupełniony, zamieścić w [ ]
zasady cytowania poezji:


w przypadku cytowania jednego wersu utworu poetyckiego lub
dramatu pisanego wierszem, wers ten należy zacytować w tekście
głównym artykułu – w cudzysłowie
w przypadku cytowania więcej niż jednego wersu utworu poetyckiego
lub dramatu pisanego wierszem, wersy te należy wyróżnić, składając je
czcionką 10 punktów, a także wyrównując do środka strony, jednakże
w taki sposób, by oddawały grafię podstawy, z której korzystano np.
W cytowanym poniżej utworze Adam Mickiewicz zauważył, że:
Tylko ludzie skazitelni,
Marni, ale nieśmiertelni,
Nie służą mi, nie znają — nie znają nad obu […].

podobnie w przypadku utworów dramatycznych, np.
Lo ka j
Kupiec Kanissyn,
Co mu Pan przyjść rozkazał…

w przypadku cytowania różnych utworów poetyckich pochodzących
z jednego tomiku wierszy, przy pierwszym cytacie z tego tomiku
należy zamieścić przypis, w którym zostanie podany pełny adres
bibliograficzny oraz adnotacja, że wszystkie pozostałe cytaty utworów
poetyckich zostały zaczerpnięte z tego samego wydania, w związku
z czym przy pozostałych cytatach podany zostanie jedynie tytuł utworu
poetyckiego oraz strona z tomiku, np.
Samotności! Do ciebie biegnę jak do wody
Z codziennych życia upałów […].
(Do samotności, s. 32)


wyrazy obcojęzyczne należy podać kursywą, np. fantasy, beau monde
odnośniki do przypisów należy zamieścić przed kropką kończącą zdanie, np.
Tutaj należy zamieścić przypis1.



przypisy należy podać z wcięciem akapitowym (1,25 cm)2
w przypisach należy zastosować następującą konwencję: inicjał imienia, nazwisko
autora, redaktora, tłumacza podajemy antykwą; tytuł dzieła podajemy kursywą.
Zwroty ibidem, op. cit. podajemy kursywą. Stosujemy tylko inicjał imienia autora.
Nazwisko autora, tytuł, miejsce wydania oddzielamy przecinkami. Gdy w przypisie
znajduje się więcej opisów bibliograficznych lub innych informacji, przed każdą nową
informacją lub opisem stosujemy myślnik. W przypadku wstępowania dwóch miejsc
wydania, podajemy oba z półpauzą.
szczegółowe zasady wykonania przypisów są następujące:
 dla druków zwartych: inicjał imienia i nazwisko autora antykwą, tytuł
pracy wraz z podtytułem kursywą, miejsce i rok wydania, strony, nie
podajemy nazwy wydawnictwa, np. H. Markiewicz, Literatura
i historia, Kraków 1994, s. 2–9.
 jeśli odwołujemy się do całej pracy, przypis powinien mieć postać:
H. Markiewicz, Literatura i historia, Kraków 1994, passim.
 artykuł lub rozprawa w pracy zbiorowej: inicjał imienia i nazwisko
autora, tytuł rozprawy — kursywą, następnie tytuł pracy zbiorowej
(kursywą), inicjał/inicjały imion i nazwiska redaktorów rozprawy,
miejsce i rok wydania, np. R. Jedliński, Miejsce Konstantego Ildefonsa
Gałczyńskiego w podręcznikach języka polskiego dla szkół
podstawowych, [w:] Dzieło i życie Konstantego Ildefonsa
Gałczyńskiego, pod red. A. Kulawika, J. Ossowskiego, t. 1, Kraków
2005, s. 10–25.
 artykuł w czasopiśmie: inicjał imienia i nazwisko autora, tytuł artykułu
(kursywą), nazwa czasopisma (antykwą) w cudzysłowie, rok wydania,
1
2
To jest przypis nr 1.
Ten przypis jest wykonany z wcięciem akapitowym (1,25 cm).





numer zeszytu, strony, np. D. Roskies, Czym jest literatura Holocaustu,
przeł. M. Adamczyk-Garbowska, „Literatura na Świecie” 2005, nr
9/10, s. 20–25.
jeżeli cytujemy daną informację za innym autorem stosujemy zapis:
Cyt. za: J. Kowalski, Charakterystyka dwóch obozów. [w:] Przewrót
majowy, pod red. K. Nowaka, Warszawa 1999, s. 29–35.
jeżeli odwołujemy się dwa lub więcej razy po kolei do tego samego
dzieła, to za pierwszym razem stosujemy pełny zapis biograficzny,
natomiast za drugim i kolejnymi zapisujemy następująco: Ibidem, s.16
(uwaga, zapis ten stosujemy tylko wtedy, gdy cytujemy dane dzieło
kilka razy z rzędu)
jeżeli cytujemy dane dzieło w kilku miejscach danego rozdziału,
używamy skrótu op. cit. Należy pamiętać, że skrót ten możemy
stosować tylko wtedy, gdy w danym rozdziale (artykule) jest
przytaczana tylko jedna publikacja cytowanego autora. Skrót op. cit.
zapisujemy kursywą
gdy w danym rozdziale cytujemy kilka publikacji jednego autora,
podajemy pełny zapis tylko podczas pierwszego cytowania,
w następnych przypisach używamy zapisu: inicjał imienia i nazwisko,
pierwsze dwa–trzy słowa tytułu zakończone trzema kropkami oraz
strona (strony), np. J. Kowalski, Pewna historia o…, s. 2–8.
jeżeli odwołujemy się do tekstu pochodzącego np. ze zbioru rozpraw
i studiów tego samego autora (lub pracy zbiorowej pod redakcją autora
cytowanej publikacji), stosujemy następujący zapis:
A. Mickiewicz, Konrad Wallenrod, [w:] idem, Dzieła wybrane, Warszawa 2011, s. 4–9.
w przypadku autorki:
N. Żmichowska, Poganka, [w:] eadem, Dzieła wszystkie, Warszawa 2004, s. 45–49.


przypisy umieścić należy u dołu strony
przypisy należy złożyć czcionką Times New Roman, 10 punktów,
pojedyncza interlinia
 w przypadku braku miejsca wydania stosujemy zapis [b.m.],
w przypadku braku daty wydania dzieła, stosujemy zapis [b.r.],
w przypadku braku daty i miejsca wydania, stosujemy [b.m.r.]. Dla
przykładu:
J. Kowalski, Krótka historia, [b.m.] 2011.
J. Kowalski, Krótka historia, Wrocław [b.r.].
J. Kowalski, Krótka historia, [b.m.r.].

w przypadku korzystania ze źródeł internetowych, proszę podać inicjał
autora i tytuł tekstu, który wykorzystano, oraz pełny adres strony
internetowej wraz z datą dostępu w następującej wersji:
J. Kowalski, Krótka historia literatury, [@:] http://www.krótkahistorialiteratury.pl/dl_ddd
/23_sss, data dostępu 25.05.2011.

dla przypisów do haseł słownikowych proszę stosować zapis:
J. Kolbuszewski, Góry, [w:] Słownik literatury polskiej XIX wieku, pod red. J. Bachórza
i A. Kowalczykowej, Wrocław 2002, s. 70–72.

w przypadku dzieł tłumaczonych na język polski zawsze podajemy inicjał imienia
i nazwisko tłumacza dzieła. Inicjał imienia i nazwisko autora dzieła podajemy w języku
oryginału (chyba, że są one spolszczone). Podobnie — w języku oryginału podajemy
miejsce wydania dzieła

tekst główny artykułu zapisujemy czcionką Times New Roman, 12 punktów,
interlinia 1,5. Tytuł rozdziału podajemy kapitalikami (wielkość czcionki — 14
punktów). Przed tytułem artykułu proszę podać imię i nazwisko (bez umieszczania
informacji o reprezentowanej instytucji). Marginesy: prawy — 2,5 cm, lewy — 3,5
cm.
Komitet Organizacyjny