Leonard RUNKIEWICZ - Badania Nieniszczące

STOSOWANIE METOD NIENISZCZĄCYCH
DO OCENY BEZPIECZEŃSTWA, TRWAŁOŚCI I
NIEZAWODNOŚCI
KONSTRUKCJI BUDOWLANYCH
Leonard RUNKIEWICZ
1.
Instytut Techniki Budowlanej
Politechnika Warszawska
WSTĘP
Materiały w wyrobach i elementach budowlanych powinny posiadać zgodnie z
międzynarodowymi normami i przepisami, odpowiednie cechy fizyczne i wytrzymałościowe
pozwalające na spełnienie wymaganych stanów granicznych nośności i użytkowalności w
zaprojektowanych przez nie obiektach budowlanych przez cały okres eksploatacji [8, 10].
Do oceny cech fizycznych i wytrzymałościowych materiałów, wyrobów i elementów w
różnych fazach realizacji i eksploatacji, stosuje się coraz szerzej metody nieniszczące.
Złożoność problemów bezpieczeństwa, niezawodności i trwałości obiektów budowlanych w
warunkach użytkowania nowoczesnych konstrukcji budowlanych wymaga rozwoju i doskonalenia
specjalistycznych metod badawczych.
Diagnostyka i ocena obiektów budowlanych wymaga stosowania optymalnych metod
badawczych „in situ” pozwalających na ocenę stanów granicznych budowli z dostateczną
dokładnością w całym okresie eksploatacji.
Generalnie, właściwości wyrobów, elementów i obiektów budowlanych według zasad Unii
Europejskiej ustalane są przez wymagania podstawowe, określane normami i aprobatami
technicznymi [3, 6, 7, 8].
Właściwości wyrobów, elementów i obiektów budowlanych pozwalają na ocenę
bezpieczeństwa, trwałości i niezawodności konstrukcji budowlanych.
2.
BEZPIECZEŃSTWO, TRWAŁOŚĆ I NIEZAWODNOŚĆ KONSTRUKCJI
BUDOWLANYCH
Bezpieczeństwo, trwałość i niezawodność konstrukcji budowlanych wymaga nie
przekroczenia stanów granicznych elementów lub całych konstrukcji w obszarach najbardziej
obciążonych lub wytężonych z określonym prawdopodobieństwem w ciągu całego planowanego
okresu eksploatacji.
Stany graniczne nośności konstrukcji budowlanych lub ich elementów wyrażają generalnie
nierówności typu:
S d ≤ Rd
(1)
gdzie:
Sd – funkcje określające obliczeniowe wielkości sił wewnętrznych w rozważanych fragmentach
konstrukcji, wywołanych obliczeniowymi wartościami oddziaływań w sytuacjach
trwałych, przejściowych i wyjątkowych.
Rd –
funkcje określające obliczeniową nośność rozważanych fragmentów (przekroju)
konstrukcji, wyznaczane dla obliczeniowych wytrzymałości wbudowanych materiałów
konstrukcyjnych w danym fragmencie konstrukcji.
Natomiast stany graniczne użytkowalności konstrukcji budowlanych, najczęściej ugięcia,
zarysowania, odkształcenia, drgania, przechylenia itp. wyrażają nierówności typu:
Ed ≤ Cd
(2)
gdzie:
Ed – odkształcenia, ugięcia, szerokości rozwarcia rys, drgania w konstrukcjach budowlanych,
względnie inne parametry użytkowalności dla charakterystycznych wartości oddziaływań,
wytrzymałości wbudowanych materiałów i ich modułów sprężystości, a także parametry
akustyczne, cieplne, zdrowotne, przeciwpożarowe itp.
Cd –
wartości dopuszczalnych stanów granicznych użytkowalności konstrukcji, najczęściej
określane są w odpowiednich przepisach (normach, aprobatach technicznych i
rozporządzeniach).
Generalnie stany graniczne nośności i użytkowalności obiektów budowlanych określane są w
wymaganiach podstawowych ustalanych przez krajowe i międzynarodowe przepisy (Eurocody,
Prawo budowlane, EN, PN).
Wymienione we wzorach (1) i (2) wielkości charakterystyczne i obliczeniowe, oprócz cech
wytrzymałościowych wbudowanych materiałów obejmują również cechy wytrzymałościowe
wbudowanych elementów uzupełniających i połączeń, rozłożenie i rozmiary prętów stalowych w
elementach żelbetowych, a także inne parametry określane wymaganiami podstawowymi.
Wytrzymałości charakterystyczne materiałów fk (R)w konstrukcjach eksploatowanych
przyjmować należy zgodnie z badaniami w naturze. Powinny to być wartości, dla których
prawdopodobieństwo wystąpienia w konstrukcji wartości mniejszych jest nie większe niż 5% dla
określonego okresu użytkowania obiektu.
3.
WPŁYW JAKOŚCI I TRWAŁOŚCI WBUDOWANYCH MATERIAŁÓW
BEZPIECZEŃSTWO, ZAGROŻENIA, AWARIE I KATASTROFY BUDOWLANE
NA
Zmiany jakości i trwałości materiałów oraz bezpieczeństwa i niezawodności konstrukcji
budowlanych w decydujący sposób wpływają na powstawanie zagrożeń, awarii i katastrof
budowlanych.
Jak wykazały wieloletnie analizy zagrożeń, awarii i katastrof budowlanych w Polsce,
materiały budowlane stanowiły bardzo ważny czynnik w ich powstawaniu. Zła jakość
wbudowanych materiałów była przyczyną większości zagrożeń, awarii i katastrof w różnych
typach konstrukcji budowlanych.
Zasadnicze przyczyny wpływające na złą jakość wbudowanych materiałów w awariach
budowlanych spowodowanych błędami wykonawstwa i eksploatacji w ostatnich latach podano
przykładowo na rys. 1 i 2.
Przyczyny awarii: BŁĘDY WYKONAWSTWA
30%
24%
25%
20%
15%
10%
12%
9%
8%
8%
9%
6%
5%
0%
odstępstwo od
projektu
niedostateczny
stan wiedzy
wykonawców
zła jakość
elementów
zła jakość
połączeń
niedostateczne
kwalifikacje
niedbałość
wykonawców
inne
Rys. 1. Przyczyny złego wykonawstwa na powstanie awarii i katastrof
budowlanych w latach 1989 – 2004
Przyczyny awarii: BŁĘDY W CZASIE UŻYTKOWANIA
OBIEKTU
40%
35%
35%
32%
30%
27%
25%
20%
15%
11%
10%
10%
7%
5%
0%
niedostateczny
stan wiedzy
użytkowników
niedostateczny
nadzór
nadmierne
obciążenie
obciążenia
wyjątkowe
niedbałość
uzytkowników
inne
Rys. 2. Przyczyny złej eksploatacji na powstanie awarii i katastrof
budowlanych w latach 1989 – 2004.
Z analiz tych wynika, że w czasie wykonawstwa, najwięcej błędów wpływających na
złą jakość materiałów powstawało w wyniku nieprzestrzegania wymagań technicznych
przez wykonawców, a następnie niedostatecznego stanu wiedzy oraz odstępstw od
projektu, a także niedostatecznych kwalifikacji wykonawców.
Natomiast w czasie użytkowania najwięcej błędów wpływających na złą jakość
materiałów wynikało z nieprzestrzegania przepisów technicznych i organizacyjnych przez
użytkowników, niedostatecznego nadzoru i niedostatecznego stanu wiedzy użytkowników.
4.
OGÓLNA CHARAKTERYSTYKA NIENISZCZĄCYCH METOD BADAWCZYCH
Przy ocenie bezpieczeństwa, trwałości i niezawodności konstrukcji budowlanych w
Polsce stosowane są m. in. metody nieniszczące służące do oceny cech materiałów w
konstrukcjach budowlanych. Na całym świecie są rozwijane, doskonalone oraz
przystosowywane do odpowiednich warunków badania diagnostyczne oraz monitoringi
stanu konstrukcji budowlanych za pomocą metod nieniszczących.
4.1. Badania betonu w konstrukcjach budowlanych
Diagnostyczne badania „in situ” betonu w konstrukcjach budowlanych mają
najczęściej na celu ocenę: wytrzymałości na ściskanie i rozciąganie, jednorodności,
wielkości i rozkładu raków i kawern w betonie, połączeń betonu z betonem oraz stali i
betonu w węzłach, a także sztywności, grubości i zniszczenia elementów.
W większości do tych celów stosowane są metody nieniszczące, takie jak:
− sklerometyczne na podstawie pomiaru twardości przypowierzchniowej warstwy
materiału, a także jej wytrzymałości na rozciąganie,
− akustyczne, na podstawie pomiaru prędkości oraz innych charakterystyk rozchodzenia
się fal podłużnych lub poprzecznych,
− radiologiczne na podstawie pomiaru osłabienia promieniowania (wiązki) X i gamma
przechodzącego przez materiał, a także parametrów ich rozproszenia i tłumienia,
− elektryczne i elektromagnetyczne na podstawie pomiaru właściwości elektrycznych i
dielektrycznych oraz charakterystyk pola elektrycznego
− seminieniszczące materiałów w konstrukcji,
− kompleksowe z zastosowaniem kilku metod badawczych.
Metody te są metodami pośrednimi, opartymi na zależnościach empirycznych
pomiędzy mierzonymi wielkościami fizycznymi, a poszukiwanymi cechami wbudowanych
materiałów. Metody te do oceny betonu wymagają zatem wstępnego skalowania aparatury
pomiarowej i urządzeń badawczych.
Do normowej oceny wytrzymałości betonu w elementach i konstrukcjach stosuje się
najczęściej nieniszczące metody akustyczne, ultradźwiękowe, sklerometryczne,
radiologiczne, seminieniszczące i kompleksowe.
Wytrzymałość i jednorodność betonu w konstrukcjach określa się za pomocą metod
nieniszczących i seminieniszczących oraz statystycznej analizy wyników pomiarów, w
oparciu o zależności empiryczne ważne dla danego rodzaju betonu w badanej konstrukcji.
Ocenę wytrzymałości gwarantowanych betonu f Gc (R Gb ) i klasy betonu przeprowadza
się w zależności od liczby pomiarów (lub odwiertów). Przy statystycznej ocenie
gwarantowane wytrzymałości określa się z zależności empirycznych ważnych dla
określonych technologii wbudowanego betonu w konstrukcję.
Dla zapewnienia oceny wytrzymałości betonu w konstrukcji z wymaganą technicznie
dokładnością (błąd oceny nie większy niż 20%) ścisłość związku empirycznego powinna
wykazywać taką ścisłość, dla której współczynnik korelacji przy analizie korelacyjnej jest
większy od 0,75 lub względne kwadratowe odchylenie przy doborze krzywej hipotetycznej
jest mniejsze od 12% [10 ÷13].
W badaniach diagnostycznych obiektów eksploatowanych stosuje się najczęściej
przybliżony sposób wyznaczania związków empirycznych.
Powszechnie jest uznanym, że zależności empiryczne pomiędzy wytrzymałością
betonu, a wielkościami mierzonymi metodami nieniszczącymi są zależne od wielu
czynników charakteryzujących badany beton w konstrukcji
[3, 5, 6, 7].
Rozwój technologii betonu oraz stosowanie coraz to nowych składników do jego
produkcji wpływa zasadniczo na charakter i przebieg powyższych zależności oraz
dokładności ocen.
Opracowuje się w ten sposób szereg zależności służących do nieniszczącej kontroli
betonu „in situ”, które są wykorzystywane w diagnostyce konstrukcji żelbetowych [3, 5].
Według norm Unii Europejskiej podejście jest podobne i zbieżne z wymaganiami norm
polskich.
Do oceny jakości betonu stosowane powinny być też różnorodne metody chemiczne,
elektryczne oraz elektromagnetyczne, radiologiczne i akustyczne a także sposoby
kompleksowe kilku metod badawczych.
4.2. Badania zbrojenia w konstrukcjach żelbetowych
Do oceny zbrojenia w konstrukcjach żelbetowych stosowane są m. in. badania
nieniszczące i niszczące. Badania te polegają na określaniu jakości poszczególnych prętów
stalowych w betonie, ich odległości od powierzchni elementu oraz średnicy i rozstępu
między nimi.
Do tych celów stosowane mogą być metody nieniszczące: radiologiczne, prądów
wirowych, elektryczne, akustyczne, chemiczne oraz magnetyczne, a także badania
niszczące na wyciętych próbkach. Dotychczas wśród metod radiologicznych największą
przydatność w odpowiedzialnych konstrukcjach wykazały metody radiograficzne [4].
Badania radiograficzne pozwalają na ocenę zbrojenia w skomplikowanych układach
konstrukcyjnych. Wymagają one natomiast stosowania dość skomplikowanej aparatury
oraz specjalnego systemu zabezpieczeń przed promieniowaniem jonizującym.
W prostych przypadkach elementów płytowych i ściennych stosowane są także
metody elektromagnetyczne, ultradźwiękowe, prądów wirowych itp.
4.2.1. Badania radiograficzne
Badania radiograficzne zbrojenia konstrukcyjnego w elementach żelbetowych można
realizować stosując aparaturę ze źródłami promieniowania gamma lub X. Dotychczas
najbardziej optymalnymi źródłami promieniowania do radiografii żelbetu były izotopy Co60 o dużej aktywności, aparaty rentgenowskie o napięciu powyżej 200 kV oraz betatrony,
mikrotrony itp.
Przy badaniu konstrukcji budowlanych powinny być stosowane źródła przenośne. Do
takich należą defektoskopy gammagraficzne, aparaty rentgenowskie oraz betatrony o dużej
energii itp. Przy interpretacji wyników wykorzystuje się zjawiska absorpcji (osłabienia) i
rozproszenia promieniowania jonizującego przechodzącego przez elementy żelbetowe.
Na podstawie otrzymanych wyników badań stwierdzono, że przy odpowiednim
doborze parametrów badań wykrywalność pustek (raków) i prętów stalowych w
elemencie żelbetowym jest dla celów konstrukcyjnych wystarczająca.
W ten sposób określone parametry badania pozwalają na ocenę prętów zbrojenia
konstrukcyjnego oraz pustek lub raków w betonie z dokładnością od 2 do 5%.
Przykład badania radiograficznego ułożenia zbrojenia w podwójnej belce żelbetowej
podano na rys. 3.
Rys. 3. Ocena zbrojenia w podwójnej belce metodą radiograficzną.
4.2.2. Badania elektromagnetyczne
Metody elektromagnetyczne oparte są na wykorzystywaniu zjawisk zachodzących w
strumieniu magnetycznym wytworzonym wokół pręta stalowego. Przyrządy pomiarowe
służące do oceny położenia i wielkości zbrojenia produkowane są w wielu krajach. Ze
znanych przyrządów elektromagnetycznych stosowane są m. in. takie jak: Pachometr,
Covemeter, Ferrometr oraz Femetr.
Do określenia średnic prętów i ich odległości od powierzchni elementu (wielkość
otuliny) mogą być sporządzane specjalne nomogramy i specjalistyczne układy
minikomputerowe.
Stosowanie metod elektromagnetycznych ograniczone jest głównie z powodu
gęstego rozstawienia prętów i ułożenia zbrojenia w elementach. Bowiem prawidłową
kontrolę magnetyczną uniemożliwiają pręty sąsiednie oraz skomplikowane układy w
węzłach oraz w ich obszarach. W tym zakresie są rozwijane i doskonalone nowe metody i
techniki badawcze z wykorzystaniem technik cyfrowych.
4.3. Badania jakości murów w konstrukcji
Do badań i oceny jakości murów w konstrukcjach budowlanych od szeregu lat
doskonalone są różne metody, które służą do:
− oceny wytrzymałości i trwałości cegieł, spoin i ścian za pomocą metod
ultradźwiękowych, radiologicznych, sklerometrycznych oraz na próbkach wyciętych z
konstrukcji,
− oceny struktury, kawern, pustek, wilgotności, grubości i korozji za pomocą metod
ultradźwiękowych, radiologicznych, termowizyjnych, elektrycznych i dielektrycznych.
Przykładowe nomogramy do oceny wytrzymałości murów za pomocą metody
ultradźwiękowej podano na rys. 4.
Rys. 4.
Przykładowe zależności prędkości fal ultradźwiękowych od wytrzymałości
cegły (a) i muru (b).
4.4. Badania stali w konstrukcjach stalowych
W diagnostyce konstrukcji stalowych stosowane są najczęściej metody nieniszczące:
− do badania cech wytrzymałościowych stali i połączeń w konstrukcji – ultradźwiękowe,
prądów wirowych oraz radiograficzne itp.,
− do badania elementów, blach i połączeń – metody nieniszczące specjalistyczne oraz
badania na modelach konstrukcji,
− do badania korozji i jakości warstw ochronnych – metody akustyczne, ultradźwiękowe,
elektryczne, termowizyjne, elektromagnetyczne i inne.
Do badań stalowych elementów budowlanych, stosowane są metody i stendy
specjalistyczne pozwalające na ocenę kompleksową elementów i połączeń stalowych.
Rozwijane są też nowe specjalistyczne metody badawcze w oparciu o różne zjawiska
fizyczne i techniki komputerowe optymalne dla danych konstrukcji.
4.5. Badania jakości drewna w konstrukcji
Badania jakości drewna i połączeń elementów w konstrukcji stosuje się do ocen:
− wytrzymałości, jednorodności i wilgotności - za pomocą metod ultradźwiękowych,
radiologicznych, dielektrycznych oraz badań specjalistycznych na modelach,
− jakości połączeń na śruby, kołki, gwoździe i kleje - za pomocą metod ultradźwiękowych
i radiologicznych oraz metod specjalistycznych na modelach konstrukcji,
− korozji i zniszczeń biologicznych - za pomocą metod chemicznych oraz na modelach.
Opracowywane są też nowe techniki i metody badawcze z wykorzystaniem technik
komputerowych.
4.6. Badania elementów z tworzyw w konstrukcjach budowlanych
Badania elementów z tworzyw wbudowanych w konstrukcjach budowlanych stosuje
się najczęściej do oceny cech wytrzymałościowych, trwałości, odporności na ultrafiolet i
wysokie temperatury, jakości połączeń, właściwości chemicznych i użytkowych oraz
radioaktywności.
Badania powyższe wykonuje się bezpośrednio na elementach oraz na modelach lub
elementach z konstrukcji przy wykorzystaniu metod specjalistycznych zgodnie z normami
lub aprobatami technicznymi. Opracowywane są nowe specjalistyczne nieniszczące
metody badawcze dla określonych konstrukcji, wyrobów oraz specjalnych rozwiązań
konstrukcyjnych.
5.
OCENA BETONU W NOWOCZESNYCH KONSTRUKCJACH
Do oceny niezawodności oraz stanów granicznych diagnozowanych elementów i
konstrukcji (według wzorów 1 i 2) wykonanych według nowoczesnych technologii z
betonu stosuje się w Polsce nieniszczące metody zgodnie z normami i instrukcjami
[8 ÷ 13] oraz poprawkami wynikającymi z normy [14], a także projektami norm EN [15].
W badaniach nieniszczących betonu wielką rolę odgrywają dobory właściwych
zależności korelacyjnych. Jak wykazała dotychczasowa praktyka zależności empiryczne
(korelacyjne) są bardzo zróżnicowane, a ich błędne stosowanie obniża dokładność oceny
nawet do ok.
50-100%.
Przy stosowaniu nowoczesnych betonów i stali z różnorodnymi dodatkami i
domieszkami stwierdzono duży wpływ technologii, a także wieku i warunków eksploatacji
na zależności empiryczne w metodach badawczych.
W wyniku przeprowadzonych wieloletnich prac badawczych i wdrożeniowych z
zastosowaniem odwiertów określono, że dla betonów wysokich jakości (z dodatkami) klas
od B37 do B120 (C30/37 ÷ C110/120) otrzymywano współczynniki korygujące zależności
typowe ITB według wzorów:
•
dla metody ultradźwiękowej (rys. 5)
fc = (1,5 ÷ 2,7) (2,75 V2 – 8,12 V + 4,8), MPa
(3)
Rys. 5. Zależności empiryczne do oceny wytrzymałości betonów wysokich klas metodą
ultradźwiękową.
•
dla metody sklerometrycznej (rys. 6)
fc = (0,9÷ 1,4)) (0,0409 L2 – 0,915 L + 7,4), MPa
(4)
Rys. 6.
Zależności empiryczne do oceny wytrzymałości betonów wysokich klas metodą
sklerometryczną.
Stosowanie skorygowanych zależności według rys. 5 i 6 pozwalają na duże
zwiększenie dokładności oceny wytrzymałości i trwałości zgodnie z normami [9, 10 i 15].
Obecnie wytrzymałości gwarantowane oraz charakterystyki jednorodności betonu
wbudowanego należy określać według nowej normy betonowej [14] stosując odpowiednie
poprawki wynikające z innej zależności statystycznej według projektu EN [15].
6.
PRZYKŁADY BADAŃ DIAGNOSTYCZNYCH
W diagnostyce konstrukcji budowlanych stosuje się metody nieniszczące w
następujących przykładowych zagadnieniach dotyczących ocen:
jednorodności wbudowanego betonu w masywnych fundamentach, ścianach i płytach,
wytrzymałości i jednorodności wbudowanego betonu w palach fundamentowych i ścianach
szczelinowych,
rozkładu zbrojenia i struktury betonu w połączeniach elementów żelbetowych,
połączeń spawanych w konstrukcjach stalowych,
połączeń elementów stalowych i drewnianych z zastosowaniem różnych łączników.
jakości rozkładu zbrojenia w obszarach elementów o największym wytężeniu.
zbrojenia w ścianach warstwowych zewnętrznych,
rozkładu i wielkości zarysowań w elementach żelbetowych,
korozji betonu i stali w konstrukcjach eksploatowanych,
połączeń konstrukcyjnych w obiektach z elementów wielkopłytowych.
wytrzymałości i struktury murowanych ścian w obiektach zabytkowych.
korozji i zniszczeń elementów w obiektach zabytkowych.
zniszczeń biologicznych elementów drewnianych.
napraw i wzmocnień elementów żelbetowych, murowych, stalowych i drewnianych.
wilgotności i właściwości zdrowotnych materiałów w elementach wbudowanych,
jakości zabezpieczeń strukturalnych i powierzchniowych elementów budowlanych.
7. WNIOSKI
Do badań wytrzymałości, jakości i trwałości materiałów konstrukcyjnych przy ocenie
bezpieczeństwa, trwałości i niezawodności oraz stanów granicznych nowoczesnych
konstrukcji budowlanych, stosowane mogą być głównie nieniszczące metody akustyczne,
ultradźwiękowe i sklerometryczne w powiązaniu z badaniami próbek (odwiertów), a także
inne specjalistyczne metody naukowo uzasadnione i przystosowane do praktyki
budowlanej w określonych warunkach.
Przykładowo przy ocenie wytrzymałości betonów badania wykazały, że istnieją duże
rozbieżności pomiędzy zależnościami empirycznymi dla betonów zwykłych (B10 – B37),
a zależnościami dla nowoczesnych betonów wysokich klas (B45 – B120).
Proponowane współczynniki korekcyjne do zależności hipotetycznych podanych w
instrukcjach ITB [12, 13] dla betonów wysokich klas wynoszą:
• dla metod ultradźwiękowych od 1,5 do 2,7
• dla metod sklerometrycznych od 0,9 do 1,4 z zastosowaniem ustaleń wynikających z
normy [14] i projektów norm EN [15].
W celu podwyższenia dokładności oceny stanów granicznych konstrukcji
budowlanych i ich trwałości należy dokładnie określać właściwe zależności empiryczne
(skalowanie) dla stosowanych metod badawczych i materiałów konstrukcyjnych, a także
należy kompleksowo stosować kilka metod badawczych.
Wdrażane w nowych warunkach w Polsce procesy podnoszenia jakości i trwałości
konstrukcji budowlanych wsparte akredytacją i certyfikacją zgodnie z zasadami Unii
Europejskiej wymagają szerokiego rozwoju i stosowania metod nieniszczących. Są to
metody przystosowywane do wymagań i warunków budownictwa z zastosowaniem
nowoczesnych technologii, a szczególnie do badań „in situ” w czasie realizacji, a także do
monitoringu konstrukcji w czasie eksploatacji oraz diagnostyki obiektów przy remontach,
modernizacjach i wzmocnieniach. Na tle rozwiązań światowych rozwój i zakres
stosowania tych metod w Polsce jest jeszcze niedostateczny i zbyt mały.
LITERATURA
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
15.
L. Brunarski: Metody badawcze stosowane przy ocenie konstrukcji budowlanych –
oszacowanie wytrzymałości betonu in situ. Mat. Konferencji „Diagnostyka i wzmacnianie
konstrukcji żelbetowych”. Wyd. ITB, Warszawa, 1994.
L. Runkiewicz: Wpływ statystycznej analizy wyników badań nieniszczących na ocenę betonu w
konstrukcji. Prace ITB, nr 1/81.
L. Runkiewicz: Badania konstrukcji „in situ” w rzeczoznawstwie budowlanym. Materiały
Konferencyjne „Warsztat Pracy Rzeczozn. Budow”. Wyd. Pol. Świętokrzyska, Kielce, 1996.
L. Runkiewicz: Radiografia konstrukcji budowlanych z betonu. Wyd. ITB, Warszawa, 1989.
L. Runkiewicz: Wpływ wybranych czynników na wyniki badań sklerometrycznych betonu.
Wyd. ITB, Warszawa, 1994.
Diagnostyka i wzmacnianie konstrukcji żelbetowych. Materiały Sesji Naukowo-Technicznej
ITB Warszawa, 1994.
Materiały Konf. nauk.-techn. Problemy Rzeczoznawcy Budowlanego. Materiały I-VI Konf.
Naukowo-Technicznych. Wyd. Pol. Świętokrzyska i ITB, Kielce, W-wa 1994-2004.
PN-88/B-06250 Beton zwykły.
PN-B-03264:2002 Konstrukcje betonowe żelbetowe i sprężone.
PN-74/B-06261 Nieniszczące badania konstrukcji z betonu. Metoda ultradźwiękowa.
PN-74/B-06262 Nieniszczące badania konstrukcji z betonu. Metoda sklerometryczna. Badania
wytrzymałości betonu na ściskanie za pomocą młotka Schmidta typu N.
Instrukcja ITB nr 209 Metoda ultradźwiękowa do badań wytrzymałości betonu w konstrukcji.
Instrukcja ITB nr 210 Metoda sklerometryczna do badań wytrzymałości betonu w konstrukcji.
PN-EN 206-1 Beton – część 1 Wymaganie, wykonywanie, produkcja i zgodność.
PN-EN 12504-1-4 Badania betonu w konstrukcjach.
STOSOWANIE METOD NIENISZCZĄCYCH
DO OCENY BEZPIECZEŃSTWA, TRWAŁOŚCI I NIEZAWODNOŚCI
KONSTRUKCJI BUDOWLANYCH
Leonard RUNKIEWICZ
Instytut Techniki Budowlanej
Politechnika Warszawska
W pracy przedstawiono problemy:
• zasad oceny bezpieczeństwa, trwałości i niezawodności konstrukcji budowlanych,
• wpływu jakości i trwałości materiałów budowlanych na bezpieczeństwo, zagrożenia,
awarie i katastrofy budowlane,
• badań jakości betonu i stali w konstrukcjach budowlanych,
• badań zbrojenia w konstrukcjach żelbetowych,
• badań jakości muru i drewna w konstrukcjach budowlanych,
• badań elementów z tworzywa w konstrukcjach budowlanych.
Podano również przykłady diagnostyk obiektów budowlanych z wykorzystaniem
metod nieniszczących.
APPLICATION OF NON-DESTRUCTIVE TESTING METHODS FOR
THE ASSESSMENT OF THE SAFETY, DURABILITY AND
RELIABILITY OF BUILDING STRUCTURE
Leonard RUNKIEWICZ
Building Research Institute
Warsaw University of Technology
This paper deals with the following issues:
• rules of the assessment of safety, durability and reliability o buildings structures,
• influence of the quality and durability of construction materials on the safety,
dangers, damages,
• testing of concrete and steel quality in building structures,
• testing of reinforcement in concrete structures,
• quality testing of wood and ceramics in building structures,
• testing of plastic materials in building structures.
There were presented samples of diagnostics of buildings using non-destructive testing
methods.