D - Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Warszawy

Sygn. akt XI W 6606/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 stycznia 2016 roku
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Barbara Syta
Protokolant: Karolina Kowalczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 18 listopada 2015 roku, 16 grudnia 2015 roku oraz 22 stycznia 2016 roku
w postępowaniu zwyczajnym
sprawy E. K.
córki S. i J. z domu Z.
urodzonej dnia (...) w A.
obwinionej o to, że:
w dniu 2 marca 2015 roku w W. na ulicy (...), na budynku będącym zabytkiem wpisanym do rejestru nr (...),
reprezentując spółkę (...) z o. o., umieściła siatkę reklamową bez pozwolenia Stołecznego Konserwatora Zabytków,
tj. o wykroczenie z art. 118 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
orzeka:
I. obwinioną E. K. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 118 ust. 1
ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i za to na podstawie tego przepisu skazuje ją, a na podstawie art. 118 ust.
1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r.
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami w zw. z art. 39 § 1 kw odstępuje od wymierzenia obwinionej kary;
II. na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądza od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa
kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem
opłaty.
Sygn. akt XI W 6606/15
UZASADNIENIE
Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd
ustalił następujący stan faktyczny:
Kamienica przy ul. (...) w W. jest własnością A. i T. M.. W lipcu 1965 roku na mocy decyzji Konserwatora Zabytków
(...) W. budynek ten został wpisany do rejestru zabytków pod nr(...). Na podstawie niniejszego wpisu nieruchomość
podlega prawnej ochronie.
Właściciele budynku posiadają zezwolenie na wykonanie modernizacji i rozbudowy budynku oraz wykonanie prac
konserwatorskich, wydane przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W.. Z uwagi na wysokie koszty remontu
przedmiotowego budynku oraz bezpieczeństwo, uwzględniając wpis Inspektora Nadzoru Budowlanego odnotowany
w dzienniku budowy, zdecydowali się na zawieszenie na elewacji budynku siatki zabezpieczającej. A. i T. M. zawarli
w dniu 01.03.2015 roku ze spółką (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., której Prezesem
Zarządu była E. K., umowę najmu elewacji przedmiotowej nieruchomości w celu zabezpieczenia go na czas remontu.
Umowa przewidywała umieszczenie na elewacji budynku siatki zabezpieczającej, na której mogły być eksponowane
treści reklamowe.
Właściciele nieruchomości przy ul. (...) w W. oraz spółka (...) Sp. z o.o. nie posiadali pozwolenia Stołecznego
Konserwatora Zabytków na montaż siatki zabezpieczającej na przedmiotowym budynku, pomimo kilkakrotnego o nie
występowania.
Na mocy umowy najmu, w dniu 2 marca 2015 roku, na zlecenie spółki (...) Sp. z o.o., reprezentowanej przez
Prezesa Zarządu E. K., budynek został zabezpieczony siatką budowlaną BIOZ wraz z oświetleniem. Siatka została
przymocowana bezpośrednio do elewacji budynku. Przedmiotowa siatka w części stanowiła odzwierciedlenie fasady
budynku, w części zaś eksponowała treści reklamowe.
W dniu 09 kwietnia 2015 roku Stołeczny Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą spółce (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w W. usunięcie wielkoformatowej siatki z nadrukiem oraz konstrukcji wsporczej, zamontowanych bez
pozwolenia na elewacji budynku przy ul. (...) w W..
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:
• częściowych wyjaśnień obwinionej, złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 15) oraz w postępowaniu przed
Sądem w dniu 18 listopada 2015 roku;
• zeznań świadka A. D., złożonych w toku czynności wyjaśniających (k. 12) oraz w postępowaniu przed Sądem w
dniu 16 grudnia 2015 roku;
• zeznań świadka T. M., złożonych w postępowaniu przed Sądem w dniu 22 stycznia 2016 roku;
• dokumentacji fotograficznej (k. 2);
• umowy najmu (k. 58-60);
• wizualizacji siatki zabezpieczającej (k. 61);
• decyzji (k. 62-63, 64-65);
• dokumentacji z urzędu (...) W. (k. 70-78).
Obwiniona przesłuchana w toku czynności wyjaśniających, jak i w postępowaniu przed Sądem, nie przyznała się do
popełnienia zarzucanego jej czynu. W toku czynności wyjaśniających obwiniona wyjaśniła, że w dniu 1 marca 2015
roku podpisała umowę najmu powierzchni budynku i właściciel zapewniał ją, że posiada wszelkie wymagane zgody od
Stołecznego Konserwatora Zabytków. Podała, że jej firma zabezpieczyła siatką elewację budynku z uwagi na trwające
prace budowlane. Obwiniona przesłuchana na rozprawie w dniu 18 listopada 2015 roku, potwierdziła, że jest prezesem
spółki (...) Sp. z o.o. Wyjaśniła, że podpisując w imieniu spółki umowę najmu elewacji budynku przy ul. (...) w
W., była pewna, że właściciel posiada pozwolenie Konserwatora Zabytków na umieszczenie siatki na przedmiotowej
nieruchomości oraz, że nie miała świadomości, że w wyniku zamontowania siatki reklamowej, wchodzi w konflikt
z prawem. Obwiniona wyjaśniła, że siatka znajdowała się na budynku około 2 miesiące i na początku czerwca 2015
roku została zdemontowana. Obwiniona nie pamiętała, kiedy dowiedziała się o tym, że właściciel budynku nie posiada
pozwolenia na zamontowanie siatki. Wskazała, że podpisując umowę miała świadomość, że budynek jest zabytkiem.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionej w tej części, w której nie przeczyły one ustaleniom poczynionym na podstawie
innych ujawnionych dowodów, tj. odnośnie faktu, że obwiniona w dniu 1 marca 2015 roku w imieniu spółki (...) z o.o.
podpisała z T. M. i A. M. umowę najmu elewacji budynku przy ul. (...) w W., który jest objęty ochroną prawną i opieką
Stołecznego Konserwatora Zabytków oraz, że siatka zabezpieczająca została zamontowana na elewacji budynku.
Wyjaśnienia obwinionej w tym zakresie znajdują odzwierciedlenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale
dowodowym w postaci: zeznań świadków A. D. i T. M. oraz umowy najmu, ponadto nie kwestionowała ich również
sama obwiniona.
Sąd odmówił natomiast waloru wiarygodności wyjaśnieniom obwinionej w pozostałym zakresie. Obwiniona wyjaśniła,
że nie miała świadomości, iż właściciel nieruchomości, tj. T. M., nie posiada stosownego pozwolenia Stołecznego
Konserwatora Zabytków na umieszczenie na budynku siatki zabezpieczającej nieruchomość na czas remontu.
W ocenie Sądu wersja zdarzenia podawana przez obwinioną jest sprzeczna z pozostałymi dowodami zebranymi
w sprawie. Z umowy najmu oraz dołączonej do niej dokumentacji (k. 58 – 65) nie wynika, jakoby właściciel
nieruchomości posiadał stosowne pozwolenie. Ponadto, jak wskazał T. M. w swoich zeznaniach – w momencie
podpisywania umowy strony tej umowy miały świadomość, że żadna z nich nie posiada przedmiotowej zgody. W
ocenie Sądu, stanowisko obwinionej, jakoby była ona wprowadzona w błąd przez właściciela budynku, stanowi
jedynie przyjętą przez obwinioną linię obrony, mającą ją doprowadzić do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione
wykroczenie, w związku z powyższym, zdaniem Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka A. D.. Świadek zeznała, że jest pracownikiem Urzędu Miasta
Biura Stołecznego Konserwatora Zabytków. Podczas wizji lokalnej w dniu 2 marca 2015 roku ujawniła, że na budynku
przy ul. (...), wpisanym do rejestru zabytków pod nr (...), zamontowano siatkę reklamową bezpośrednio do jego
elewacji, bez stosownego pozwolenia. Oświadczyła również, że siatka mogłaby być zamontowana jako zabezpieczenie
rusztowań, jednakże i tak wymagałoby to pozwolenia.
W ocenie świadka zamontowana wówczas siatka nie miała charakteru zabezpieczenia budowy. Ponadto świadek A.
D. wskazała, że w dniu 9 kwietnia 2015 roku Stołeczny Konserwator Zabytków wydał decyzję nakazującą demontaż
siatki wraz z oświetleniem. Świadek poinformowała, że wniosek o przedmiotowe pozwolenie może złożyć każdy,
kto ma tytuł prawny do nieruchomości, tj. zarówno właściciel, jak i najemca. Świadek wskazała również, że takie
wnioski były składane, jednakże nikomu nie wydano stosownego pozwolenia. W ocenie Sądu zeznania świadka
są spójne i logiczne, ponadto znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym.
Okoliczności wskazane przez świadka potwierdza m. in. dokumentacja fotograficzna z dnia 2 marca 2015 roku (k. 2).
Z dokumentacji tej bezsprzecznie wynika, że w dniu 2 marca 2015 roku na budynku przy ul. (...) w W. znajdowała
się siatka reklamowa wraz z oświetleniem. Również z decyzji Stołecznego Konserwatora Zabytków z dnia 9 kwietnia
2015 roku wynika, że do zdarzenia doszło. Decyzją tą Stołeczny Konserwator Zabytków nakazał doprowadzić zabytek
do poprzedniego stanu poprzez usunięcie wielkoformatowej siatki z nadrukiem oraz konstrukcji wsporczej wraz z
oświetleniem. Zaistniałych faktów nie negowała sama obwiniona, wskazując, że siatka została zawieszona. Zdaniem
Sądu podkreślenia wymaga fakt, że świadek złożyła zeznania w niniejszej sprawie w związku z wykonywanymi
obowiązkami zawodowymi jako pracownik biura Stołecznego Konserwatora Zabytków. Świadek przedstawiła jedynie
te okoliczności, o których powzięła wiedzę wykonując obowiązki zawodowe i przedstawiła okoliczności zdarzenia w
sposób obiektywny.
Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadka T. M., właściciela przedmiotowej nieruchomości znajdującej się
przy ul. (...) w W.. Zeznania świadka są logiczne oraz korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem
dowodowym. Świadek T. M. w toku przesłuchania na rozprawie w dniu 22 stycznia 2016 roku oświadczył, że
budynek znajdujący się przy ul. (...) w W., jest w złym stanie technicznym. Z uwagi na bezpieczeństwo osób trzecich,
jak i powiększające się koszty remontu – potrzebne było natychmiastowe zamontowanie siatki zabezpieczającej.
Świadek wyraził opinię, że obwiniona miała świadomość, że on jako właściciel nie posiadał stosownego pozwolenia,
i że obwiniona powinna o nie wystąpić. Wskazał również, że w trakcie remontu przeprowadzano prace jedynie z
podnośnika, bez potrzeby rozstawiania rusztowań. W ocenie świadka urządzenie reklamowe nie wyrządziło szkody,
mimo montażu bezpośredniego do elewacji budynku, lecz chroniło budynek.
Na podstawie zeznań świadka T. M. Sąd ustalił, że zamontowana na elewacji budynku siatka faktycznie chroniła ten
budynek przed pogorszeniem jego stanu technicznego. Zeznania wskazanego świadka korespondują z zeznaniami
świadka A. D. oraz z wyjaśnieniami obwinionej, poza faktem, że obwiniona nie wiedziała o braku stosownych
pozwoleń. Ponadto zeznania świadka znajdują potwierdzenie w dokumentacji zgromadzonej w niniejszej sprawie,
w szczególności w postaci umowy najmu oraz decyzji Stołecznego Konserwatora Zabytków. W ocenie Sądu świadek
pomimo tego, że jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...) w W., przedstawił przebieg i okoliczności zdarzenia w
sposób bezstronny i obiektywny, bez wyraźnego zeznawania na korzyść którejkolwiek ze stron.
Sąd uznał za pełnowartościowy i wiarygodny materiał dowodowy ujawniony na rozprawie w trybie art. 76 § 1 kpw w
postaci: zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia (k. 1), dokumentacji fotograficznej (k. 2), umowy najmu (k. 58-60),
wizualizacji siatki zabezpieczającej (k. 61), decyzji (k. 62-63, k. 64-65), dokumentacji z urzędu (...) W. (k. 70-78).
Dokumenty te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i instytucje, w przewidzianej prawem formie, w
związku z czym Sąd uznał powyższe dokumenty za w pełni wiarygodne. Strony nie kwestionowały ich prawdziwości ani
autentyczności, Sąd natomiast z urzędu nie dostrzegł powodów, dla których należałoby im odmówić wiarygodności
i mocy dowodowej.
Czyn z art. 118 § 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami popełnia ten, kto bez
pozwolenia umieszcza na budynku wpisanym do rejestru: urządzenie techniczne, tablicę reklamową lub urządzenie
reklamowe w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym, lub napis. Czyn ten podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny. Czynność wykonawcza polega
tutaj na umieszczeniu na zabytku wpisanym do rejestru urządzeń technicznych, tablic, reklam, napisów. Umieszczenie
ich może przybrać dowolną postać z punktu widzenia technicznego sposobu wykonania. Chodzi nie tylko o zachowanie
naruszające materię zabytku, lecz także o każdy przypadek nieinwazyjnego przymocowania. Skutkiem tego czynu jest
zmiana wyglądu budynku wpisanego do rejestru zabytków, a nie jego uszkodzenie (Kulik M., Komentarz do art. 118
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, opublikowany w LEX-ie).
Zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 10 i 11 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami pozwolenia wojewódzkiego
konserwatora zabytków wymaga umieszczanie na zabytku wpisanym do rejestru: urządzeń technicznych, tablic
reklamowych, lub urządzeń reklamowych w rozumieniu art. 2 pkt 16b i 16c ustawy z dnia 27 marca 2003 roku
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz napisów, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 1 oraz podejmowanie
innych działań, które mogłyby prowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku wpisanego do
rejestru. Zgodnie z art. 2 pkt 16b ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez termin „tablica
reklamowa” należy rozumieć „przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego
elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, o płaskiej powierzchni służącej ekspozycji reklamy, w szczególności
baner reklamowy, reklamę naklejaną na okna budynków i reklamy umieszczane na rusztowaniu, ogrodzeniu lub
wyposażeniu placu budowy, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego użytku wykorzystywanych zgodnie
z ich przeznaczeniem”. Zgodnie z art. 2 pkt 16c wspomnianej ustawy przez termin „urządzenie reklamowe”
rozumieć należy „przedmiot materialny przeznaczony lub służący ekspozycji reklamy wraz z jego elementami
konstrukcyjnymi i zamocowaniami, inny niż tablica reklamowa, z wyłączeniem drobnych przedmiotów codziennego
użytku wykorzystywanych zgodnie z ich przeznaczeniem”. Nie ulega zatem wątpliwości, że siatka zabezpieczająca
zawierająca w sobie reklamę, jest urządzeniem reklamowym, zatem zamieszczenie jej na zabytku wymaga pozwolenia
konserwatora zabytków.
Zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy pozwala na bezsprzeczne stwierdzenie, że E. K. swoim
zachowaniem wypełniła znamiona czynu z art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 roku o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami. Obwiniona jako Prezes Zarządu spółki (...) Sp. z o. o. umieściła siatkę reklamową wraz z oświetleniem
na budynku przy ul. (...), wpisanym do rejestru zabytków pod nr (...) i dokonała tego bez pozwolenia odpowiedniego
organu. Czynem tym naruszyła integralność, nienaruszalność oraz odpowiedni wygląd zabytku wpisanego do rejestru.
Nie ma tu znaczenia, czy doszło do uszkodzenia elewacji budynku, czy też nie. Umieszczenie danego przedmiotu
jest dopuszczalne wtedy, gdy zostanie na to uzyskane pozwolenie wojewódzkiego konserwatora zabytków, którego
obwiniona nie posiadała. Jak wynika z zeznań świadków A. D. i T. M., właściciel również nie posiadał takiego
pozwolenia, o czym obwiniona miała wiedzę. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd nie miał wątpliwości, co do tego, że
czyn obwinionej wypełnia znamiona wykroczenia z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.
Obwiniona jest osobą pełnoletnią i nie zachodziły wątpliwości odnośnie jej poczytalności. W świetle zgromadzonego
materiału dowodowego jej wina nie budzi wątpliwości. Obwiniona E. K. wykonywała, w ramach prowadzonej przez
siebie działalności, profesjonalne usługi reklamowe. W ocenie Sądu, obwiniona musiała mieć zatem świadomość
tego, że na montaż siatki zabezpieczającej, w tym wypadku również reklamowej, wymagane jest stosowne pozwolenie
Stołecznego Konserwatora Zabytków.
Art. 1 § 1 kw stanowi, iż odpowiedzialności za wykroczenie podlega ten tylko, kto popełnia czyn społecznie szkodliwy,
zabroniony przez ustawę pod groźbą określonej kary.
W art. 47 § 6 kw ustawodawca precyzuje, że przy ocenie społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj
i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu,
wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych
reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
Czyn obwinionej naruszył dobro jakim jest integralność, nienaruszalność i odpowiedni wygląd zabytku wpisanego
do rejestru. Nie ulega wątpliwości, że w umowie najmu, zawartej pomiędzy T. M. a spółką (...) Sp. z o.o. dotyczącej
elewacji kamienicy przy ul. (...) wskazano, że siatka ma pełnić rolę zabezpieczenia na czas prowadzonego remontu
nieruchomości. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że nie prowadzono wówczas żadnych prac
oraz nie ustawiono przy budynku rusztowań, które mogłyby wymagać osłonięcia siatką budowlaną. Niemniej jednak,
w ocenie Sądu, doszło do naruszenia przepisu z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
bowiem sam fakt zamontowania siatki bez stosownego pozwolenia stanowi czynność wykonawczą przedmiotowego
wykroczenia.
W sytuacji, gdy w świetle poczynionych ustaleń faktycznych, popełniony przez sprawcę czyn wypełnia znamiona
określone w stosownym przepisie ustawy, przy czym jednocześnie istnieje możliwość określenia społecznej
szkodliwości tego czynu i przypisanie jego popełnienia działającemu świadomie sprawcy, należy stwierdzić, iż
zachodzą wszystkie przesłanki odpowiedzialności za wykroczenie. Wobec powyższego Sąd nie miał wątpliwości, że
obwiniona E. K. ponosi odpowiedzialność za popełnienie wykroczenia z art. 118 ust. 1 ustawy o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami i skazał ją za ten czyn. Sąd uznając obwinioną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu,
odstąpił od wymierzenia obwinionej kary.
Zgodnie z art. 39 § 1 kw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można – biorąc pod uwagę charakter
i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy – zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo
odstąpić od wymierzenia kary lub środka karnego. Warunkiem stosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia
kary, jako łagodzącej konsekwencje odpowiedzialności jest zaistnienie tzw. wypadku zasługującego na szczególne
uwzględnienie. Ocena, czy sytuacja taka zaistniała należy do sądu, który bierze pod uwagę dwa alternatywne kryteria,
przedmiotowe i podmiotowe. Sąd uwzględnia "charakter i okoliczności czynu", a więc elementy związane z samym
czynem, choć nie tylko te, które wchodzą w zakres jego znamion (jak rodzaj naruszonego dobra, rozmiar szkody
czy sposób działania sprawcy), a więc i np. przypadkowość zachowania, waga naruszonych reguł ostrożności, czy
reagowanie na krzywdzące zachowanie innej osoby oraz "właściwości i warunki osobiste", a więc okoliczności związane
z osobowością sprawcy, jego poziomem intelektualnym, warunkami bytowymi, socjalnymi itd. (Grzegorczyk T.,
Komentarz do art. 39 kodeksu wykroczeń, opublikowany w LEX-ie).
Świadek T. M. zeznał, że budynek znajdujący się przy ul. (...) w W. jest w złym stanie technicznym, zaś odpadające
elementy konstrukcji (gzyms, wypadające okna) zagrażają bezpieczeństwu zdrowia i życia osób, przebywających w
okolicy przedmiotowej nieruchomości. Zamontowanie siatki zabezpieczającej wynikało z obowiązku nałożonego na
niego przez Inspektora Nadzoru Budowlanego. W ocenie właściciela budynku siatka wspomagała zabytek, a nie
przyczyniała się do jego pogorszenia, bowiem chroniła jego elewację, zaś montaż siatki, uwzględniając stan techniczny
budynku, nie wpływał w sposób znaczny na pogorszenie jego stanu. Uwzględniając te okoliczności, w ocenie Sądu,
waga naruszonych przez E. K. obowiązków, biorąc pod uwagę cel jaki przyświecał samej czynności, tj. ochrona elewacji
zabytku, jak i piecza nad bezpieczeństwem osób trzecich, jest stosunkowo niewielka. Zważyć należy, że społeczna
szkodliwość czynu obwinionej była na tyle niska, że wymierzenie nawet najniżej kary grzywny byłoby w ocenie Sądu
nieadekwatne z punktu widzenia zarówno prewencji indywidualnej jak i ogólnej, a także przekraczałoby stopień winy.
W związku z powyższym Sąd odstąpił od wymierzenia obwinionej kary.
Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa
opłatę w wysokości 30 złotych, ustaloną na podstawie art. 5 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku
o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) oraz koszty postępowania,
tj. zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych, których wysokość ustalono na podstawie § 1 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych
wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o
wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., nr 118, poz. 1269 ze zm.).