Praca konkursowa Konrada Leszczyńskiego

Konrad Leszczyński
klasa II
Ponikowo, 2.02.2016 r.
Poeto,
który ze słów budowałeś mosty od miłości do ... miłości. Tworzyłeś ramy codziennego,
dobrego, prawdziwego życia, a jednak otwierałeś horyzonty. Nie mnie jednemu
na najtrudniejszym ze skrzyżowań wskazałeś kierunek. Nauczyłeś, jak życie uskładać
z małych szczęść i, że "...najlepiej, kiedy jest nam dobrze i źle. Kiedy jest nam tylko dobrzeto niedobrze". Bo dzięki "niedobremu" ginie niepotrzebna buta i duma. Rodzi się pokora, bez
której nie sposób doświadczyć prawdziwego szczęścia.
Ile sam musiałeś znieść? Ile przeżyć trosk, traum i zawodów? Ilu ludzi spotkać,
by na pewno wiedzieć, że zawsze "dobrzy są trochę gorsi, a źli trochę lepsi? Ile łez musiałeś
wypłakać, by umieć tłumaczyć tak prosto, że sens ma rozpacz, rozstanie, cierpienie?
I że nawet w nich drzemie optymizm?
Twoje wiersze, uskładane z najzwyklejszych zdarzeń, a jednak niebanalne (nawet ten
z banałem w środku), są najlepszym "życiowskazem", prowadzącym lekko przez ostre
zakręty. Wszak "nie ma sytuacji bez wyjścia. Kiedy Bóg drzwi zamyka- to otwiera okno".
Poeto ulubiony, nie pozwalasz zwątpić, bo zawsze jest ktoś, kto kocha i ktoś
do kochania, a ta "maleńka miłość na co dzień, miłość z dnia powszedniego" buduje
najdoskonalszą z konstrukcji- dobrego człowieka. "wielkie drzewo wyrasta z małej pestki".
Szukałeś odpowiedzi. Wytrwale. Słuchałeś ciszy. Śledziłeś szlak mrówek, żuczków,
biedronek. Rozmawiałeś z ptakami, a najwięcej z Panem Bogiem. Spotkałeś tyle aniołów,
że nie do wiary, iż jeszcze jest miejsce w niebie. I zawsze wiedziałeś, że "miłość na śmierć
nie umiera".
Dziękuję za wiarę na progu zwątpienia. Za " małe głupie szczęście", co liże po twarzy.
Za "miłość wariatkę, egoistkę, gapę". I za tego anioła "co spadł z nieba, by bawić się
w śniegu".
Poeto od mrówek, ważek, biedronek...
Do zobaczenia
Konrad Leszczyński