wykres_ks. Cuda_kolory

T EOLOGIA FUNDAMENT ALNA
§
§
§
§
NAUKA EMPIRYCZNA – przedmiot badań: istniejąca rzeczywistość, poznawalna zmysłami
NAUKA ANTROPOLOGICZNA – przedmiot badań: „złożona rzeczywistość ludzkiej egzystencji” (SRS 41)
NAUKA HERMENEUTYCZNA – cel badań: zrozumienie i realizacja tożsamości człowieka (FR 1)
NAUKA FUNDAMENTALNA:
Formuje podstawowe twierdzenia (sądy, wypowiedzi) wynikające z „dostępu” do
prawdy „uniwersalnej” i „absolutnej”, do „fundamentu wszystkich rzeczy” (FR 27).
§ Fragmentaryzacja wiedzy
naukowej (FR 81)
§ Filozoficzny pluralizm systemów,
pojęć, argumentów, itd.
§ Niemożliwość „ujmowania całej
prawdy” i „pełnego wyjaśnienia
rzeczywistości człowieka” (FR 51)
STWÓRCA:
WSPÓLNOTA
MIŁOŚCI
(Denz. 1333)
NOWE
PRZYMIERZE
§ Fundamentalna wiedza („ostatnie słowo”)
o człowieku jest teo-logiczna: historyczna
przemowa Boga (Hbr 1)
§ Możliwość zrozumienia i realizacji
tożsamości człowieka została „raz na
zawsze wpisana w czas i historię”: Bóg
„zamieszkał wśród ludzi” i OPOWIEDZIAŁ
stwórczo-zbawcze tajemnice (FR 11)
CZŁOWIEK:
„NASZ OBRAZ”
Rdz 1,26
OJCIEC
SYN
DUCH ŚWIĘTY
CHRYSTO-LOGICZNA
TRYNITARNA
TOŻSAMOŚĆ CZŁOWIEKA
PIERWORODNE
PRZYMIERZE
(Ef 1,4; J 17,21; 2P 1,4)
Α
P
I
OSOBOWA
WSPÓLNOTA MIŁOŚCI
Ω
DIALOG
PRZYMIERZE
WOLNOŚĆ
A
N
T
R
O
P
O
G
E
N
E
Z
A
ZERWANIE STWÓRCZEGO DIALOGU
IZRAEL
JEZUS CHRYSTUS
KOŚCIÓŁ
JEZUS
Z
NAZARETU
Tożsamość?
(Mt 16,15)
„Objawia
w pełni
człowieka
samemu
człowiekowi”
(GS 22)
WYJAŚNIENIA:
§ Problematyka tożsamości człowieka
jest OPOWIEDZIANA (OBJAWIONA)
„słowami” i „czynami”: „TOŻSAMOŚĆ
NARRACYJNA” (P. Ricoeur).
§ Definicja człowieka wpisana
w relacje: JA-MY-BÓG.
§ Objawiona antropologia jest „teorią
działania” : tożsamość człowieka
OBIECANA I ZADANA.
§ Działanie stanowi hermeneutyczny
wymóg dialogicznej struktury
narracyjnej tożsamości
(ANTROPOGENEZA), której
komponentem jest DECYZJA
ZAWIERZENIA (ODPOWIEDŹ).
§ Motywujące decyzję zawierzenia
(wyboru) POZNANIE jest wpisane
w KOŁO HERMENEUTYCZNE:
DECYZJA
(actus humanus)
POZNANIE
ZBAWCZA ODNOWA
I KONTYNUACJA
STWÓRCZEGO DIALOGU
„DZIEŃ CHRYSTUSA”
(Rz 2,16; Mt 28,20)
„CZŁOWIEK DOSKONAŁY”:
UNIWERSALNA JEDNOŚĆ
W CHRYSTUSIE
(Ef 4,13)
CAŁOŚĆ
CZĘŚCI
REFLEKSJE:
Definiująca człowieka możliwość (konieczność) dążenia do poznania swej tożsamości w CAŁOŚCI chrysto-logicznej rzeczywistości
(antropogeneza) stanowi już CZĘŚĆ tej CAŁOŚCI. To poznanie, którego nie można zrealizować „częściowo” („prywatnie”: 2P 1,20)
umożliwia Ten, w którym „WSZYSTKO ma istnienie” (Kol 1,17). W stworzonej przez Niego JEDNOCZĄCEJ INSTYTUCJI funkcjonują
„sakramentalne środki”, którymi On sam „zaprasza” i „przyjmuje” ludzi do WSPÓLNOTY ŻYCIA z Sobą (DV 2). Ta „instytucjonalna
aktywność” jest niezbędna dla zrozumienia i realizowania tożsamości człowieka. Tak objawiona wiedza o stwórczo-zbawczej CAŁOŚCI
umożliwia interpretację sensownej koherencji (komplementarności) wszystkich CZĘŚCI historycznych doświadczeń (koło
hermeneutyczne). W poznawczym dynamizmie tego koła CAŁOŚĆ zaprasza CZĘŚCI: „trwajcie we Mnie, a Ja w was” (J 15,4). W ten
sposób objawiona CAŁOŚĆ „służy” (ancilla hermeneuticae) zrozumieniu i historycznej konstrukcji tożsamości człowieka. Zawierzająca
objawionej CAŁOŚCI wielość i różność wiedzy historycznych CZĘŚCI może szukać racjonalnej motywacji tego zawierzenia różnymi
aspektami badawczymi: „credere Deum” (istnienie Boga) – „credere Deo” (historyczna przemowa Boga) – „credere in Deum” (formacja
indywidualnego i społecznego życia). W hermeneutycznym kole wszystkie nauki, w swej antropo-logice, stają się naukami praktycznymi,
które mogą motywować decyzję zawierzenia CAŁOŚCI objawionej antropologii, chociaż nie są w stanie jej sprawdzić adekwatnie.
Problematyka stwórczo-zbawczej CAŁOŚCI nie akceptuje ani teleologicznej determinacji (przeznaczenie) ani przypadkowej dowolności
(ślepy los). Uwiecznienie ludzkiego życia w tej CAŁOŚCI jest warunkowane wiernością zaufania, którego kryterium stanowią relacje
miłości (Mdr 3,9). Rezygnacja z refleksji nad CAŁOŚCIĄ jest synonimem wyboru ryzyka „alienacji” (CA 41).