Kanik pracheński (EE 21)

Kanik pracheński (EE 21)
Prachener Kanik, Kanik Prachen, Kanik
Pochodzenie
Rasa powstała w południowych Czechach, a historia jej powstania jest dość długa.
Wiadomo w jakich okolicach została wyhodowana, a mianowicie Horaždovic i Třeboni,
w historycznej krainie: Prácheňsko. Nazwa pochodzi od zamku Prácheň w Horaždovic’ach. Stara nazwa krainy znikła z mapy politycznej Czech, ale powróciła ona w róŜnej
formie, bowiem tamtejsza ludność dumna jest z dawnej świetności ich „małej ojczyzny”.
Fot. Zdzisław Jakubanis
Pracheński kanik został wyhodowany na bazie miejscowych gołębi polnych. Przy
powstaniu rasy udział brały między innymi kuraki florenckie oraz czeskie kolorowe.
Początkowo nazywano je bangři lub linečáci. Kiedy przy rejestracji w 1941 roku zastanawiano się jaki przymiotnik dodać do nazwy kanik, postanowiono sięgnąć do tradycji.
Nazwany został prácheňsky, od miejsca powstania rasy, tym bardziej, Ŝe związek hodowców drobnego inwentarza w Horaždovic’ach miał w swojej nazwie słowo prácheňsky. Jeśli zaś chodzi o nazwę kanik, to jest to ludowa nazwa pewnego gatunku
mewy. Rysunek kanika pracheńskiego przypominał twórcom pracheńskiej rasy gołębi,
rysunek owej mewy.
Opis budowy
Pracheński kanik budową przypomina swojego przodka, a mianowicie lokalnego
gołębia polnego, jest jednak od niego wyŜszy, a to dzięki domieszce krwi kuraka florenckiego. Stosunek szerokości do długości wynosi 1 do 2. Samce są nieco mocniej
zbudowane i większe od samic.
Głowa kanika jest zaokrąglona, a czoło nieco podniesione. Tworzy z dziobem rozwarty kąt. Kanciasta głowa uwaŜana jest za bardzo duŜy błąd. Oczy usytuowane są
centralnie w głowie i otoczone czerwonymi, wąskimi brwiami, u starszych gołębi nieco
rozwinięte. Oczy mogą być od pomarańczowego do karminowo-czerwonego koloru.
Średniej długości dziób, niezaleŜnie od barwy upierzenia, powinien być koloru od cielistego do lekko róŜowego. Biało przypudrowane woskówki na dziobie są delikatne
i małe.
Niezbyt długa szyja łączy się łagodnie, bez załamań z szeroką, dobrze umięśnioną
i nieco wysuniętą do przodu piersią.
Podgardle powinno być dobrze wykrojone i zaokrąglone. Plecy u kanika pracheńskiego są szerokie, szczególnie w
ramionach, łagodnie opadają w kierunku
zwartego ogona. Szerokie skrzydła
mocno przylegają do korpusu.
Błędami w budowie są: za słaby lub
za długi tułów, płaska głowa, za niska
lub za wysoka postawa, zbyt długi
dziób, nie tworzący z czołem rozwartego kąta.
Kolory i rysunek
Pracheński kanik występuje w następujących barwach: czarnej, czerwonej, Ŝółtej, brązowej, niebieskiej,
jasno niebieskiej, srebrnej, niebieskopłowej i brązowopłowej. Czarne, czerwone, brązowe i Ŝółte mogą być z białymi pasami. Srebrne mogą być
z czarnymi pasami lub bez pasów
Odmiany niebieskie występują z czarnymi lub białymi pasami. Znane są takŜe niebieskie grochowe, niebieskopłowe
grochowe. Wszystkie odmiany barwne,
z wyjątkiem grochowych mogą być
biało łuskowate. Kolory powinny być
czyste, nasycone i połyskujące.
Podstawowa barwa upierzenia jest
biała. Głowa, śliniak, tarcze skrzydeł
Fot. Zdzisław Jakubanis
wraz z piórami skrzydełka, ogon z klinem i pióra pokrycia ogona są kolorowe. Kolorowy śliniak sięga prawie do połowy szyi,
z tyłu zaś kończy się na potylicy. Na głowie występuje niewielkie białe czółko, u podstawy szerokości woskówek. Białe są takŜe od 7 d o 1 0 lotek pierwszego rzędu oraz
pióra na grzbiecie.
Znana jest teŜ odmiana z białym ogonem, która występuje we wszystkich dopuszczonych kolorach.
DuŜymi błędami w ubarwieniu są: róŜnica dwóch białych lotek w skrzydłach, białe
lotki przeplatane kolorowymi, barwne uda, nie wyraźna granica między bielą a kolorem, ubytki w rysunku, trzeci pas u pasiastych, biały klin, matowe i nieczyste kolory.
TakŜe błędami są za jasne oczy i nieczysty dziób. Tylko u czarnych i niebieskich dopuszcza się lekkie zabarwienie dolnej części dzioba.
Uwagi dotyczące hodowli
Pracheńskie kaniki są gołębiami Ŝywotnymi, ruchliwymi, płodnymi i chętnie Ŝerującymi w polu. Najlepiej więc nie trzymać ich w wolierach.
Potrzebują dość duŜych boksów do gniazdowania, bowiem często się zdarza, Ŝe
młode są jeszcze karmione przez rodziców, a samica juŜ zniosła nowe jaja.
Są mało znane w Polsce, jednakŜe w Czechach, Austrii i Niemczech są bardzo chętnie hodowane. W krajach tych funkcjonują bardzo silne kluby, zrzeszające hodowców
kanika i morawskiego strassera.
Obrączka numer 8.
Manfred Uglorz