docwspółczesne kierunki w projektowaniu
download 
Reklamacja Transkrypt
współczesne kierunki w projektowaniu
BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 1 Nowoczesne hydroizolacje piwnic Wilgoć czy woda w piwnicy, to najczęściej wynik błędnie zaprojektowanych lub wykonanych izolacji przeciwwodnych. Jak uniknąć błędów przy ich projektowaniu i wykonywaniu? Najlepszym sposobem na uniknięcie wszelkich błędów budowlanych jest współpraca z najlepszym projektantem, wykonawcą oraz opieka podczas budowy przez najlepszego inspektora nadzoru. Czy wspomniani „najlepsi” mają monopol na uniknięcie błędów? Na pewno nie, ale przy ich współpracy prawdopodobieństwo błędów będzie najmniejsze. Niezależnie jednak od tego, inwestor również powinien wiedzieć „co nieco” choćby po to, aby wymagać rozwiązań najpewniejszych. Rozpoznanie przyczyn powstawania wilgoci w budynku i rozpoznanie „czułych miejsc” ma wpływ na trafny wybór rozwiązania izolacji przeciwwodnej - szczególnie piwnic. Otóż, wilgoć wokół piwnic i pod ich posadzką występuje w sposób ciągły i niezależny od ingerencji człowieka - czyli zawsze. Rozróżnia się jednak różne stopnie szkodliwych jej oddziaływań. Wilgoć kapilarna W gruntach przepuszczalnych o niskim poziomie wód gruntowych mamy do czynienia tylko z wilgocią. Wilgoć ta jest kapilarnie podciągana ku górze tym chętniej, im bardziej zwarty jest grunt oraz im mniejsze jest jego uziarnienie. Zawartość wilgoci wokół budynku pod ziemią, jest prawie stała i niezależna od warunków atmosferycznych. Opady deszczu czy woda z topniejącego śniegu są szybko wchłaniane przez grunt i odpływają swobodnie z prędkością ok. 0,1 mm/s w głąb gruntu. W takich przypadkach stosunkowo łatwo jest uchronić się przed działaniem tej wody i wilgoci, a koszt i trudność wykonania zabezpieczeń - najmniejsze. Na rysunku 1 widać, że wody opadowe swobodnie spływają wokół ścian piwnic do niższych warstw gleby przepuszczalnej. Woda bez ciśnienia W przypadku posadowienia budynku w gruncie nieprzepuszczalnym (gliny) lub trudno przepuszczalnym (gliny z przewarstwieniami), konieczny jest zwykle ciąg drenażowy wokół budynku. Praca takiego drenażu spowoduje, że w obszarze piwnic nie wystąpi zaleganie wód opadowych spływających do ziemi, bowiem prawidłowo zaprojektowany i eksploatowany drenaż całość wód odprowadzi poza obręb posadowienia budynku. Ściany piwnic będą tylko czasowo stykać się z wodą - podczas opadów i bezpośrednio po nich. Koszt samej hydroizolacji należy do średnich, jednak konieczność wybudowania drenażu znacznie go podniesie. Na uwagę również zasługuje fakt, że zagrożeń wodą nie będzie dopóki drenaż będzie sprawnie BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 2 pracować. Podczas niedrożności woda niestety, będzie napierać na dolne strefy ścian piwnicy a najsilniej na jej posadzkę oraz styk ściany z ławą. Na rysunku 2 widać wyraźnie występowanie tego zagrożenia. Woda pod ciśnieniem czasowym W przypadku posadowienia budynku w gruncie gliniastym bez możliwości zastosowania instalacji drenażowej, wystąpi długotrwałe oddziaływanie wody na ściany i posadzkę w piwnicy. Wielkość nacisku tej wody będzie większa podczas silnych i długotrwałych opadów oraz wiosną, mniejsza zaś podczas suchego lata. Ten przypadek można stwierdzić już podczas wykopów pod piwnice, gdy na poziomie posadowienia występuje zwarta glina. Nie może osłabić czujności wrażenie suchości gruntu podczas prac - szczególnie, gdy trwać będzie upalne lato i zdążymy na sucho zasypać wykop. Projektant i wykonawca muszą zdawać sobie sprawę, że piwnice tego budynku będą zachowywać się jak ciało wstawione do wanny napełnionej wodą. Obraz ten jest wyraźnie widoczny na rysunku 3. Taki przypadek wymaga zastosowania najlepszych i specjalnych produktów do wykonania hydroizolacji. Wykonawca musi mieć świadomość, że najtrudniejszym etapem podczas budowy będą właśnie piwnice. Koszt hydroizolacji jest wyraźnie zauważalny. Woda pod ciśnieniem stałym Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja przy wysokim poziomie wód gruntowych. Zwykle wokół wyższych ścian piwnic mamy do czynienia z wilgocią, ale w dolnych partiach oraz pod posadzką będzie występować stale woda. Woda ta przeć będzie pod ciśnieniem tym większym im wyższy jest jej poziom zalegania. Projektant musi przewidzieć specjalny sposób posadowienia budynku a wykonawca niezwykle starannie przeprowadzić prace hydroizolacyjne - szczególnie przy przejściach rurociągów przez ściany fundamentowe. Koszt takich izolacji jest wyraźnie wyższy niż w poprzednich przypadkach. Na rysunku 4 widać, że na poziomie posadzki parcie wody jest największe. Poziom wód gruntowych można określić poprzez wiercenia geologiczne lub nawet przeprowadzając prosty wywiad wśród przyszłych sąsiadów. Inwestorzy kupując działkę, często kierują się niską ceną lub atrakcyjnym jej położeniem, zaniedbując sprawdzenie co kryje się pod ziemią. Skutkiem tego, spotyka się przerażonych inwestorów lub bezradnych wykonawców zmagających się z wodą podczas budowy. Jeśli inwestor liczy się z wyraźnym wzrostem kosztów budowy i trafi na specjalistę, problem będzie opanowany. Jeśli jednak szukać się będzie tylko tanich rozwiązań, skończy się wieloletnią walką z wilgocią i poważnymi wydatkami podczas eksploatacji obiektu. Poprawne wykonanie hydroizolacji oraz dobór do niej produktów zależą od stopnia zagrożenia piwnic wodą, tj. usytuowania podkładu posadzki względem ław fundamentowych, głębokości i sposobu posadowienia budynku oraz rodzaju materiałów tworzących ściany piwnic. BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 3 Już wiele lat temu w krajach rozwiniętych odrzucono zastosowania pap na lepiku jako hydroizolacji przeciwwodnych w budynkach naszego klimatu. Powodem było ujawnienie kruchości lepiku w temperaturach poniżej +5 oC. Lepik ponadto, wykazywał zbyt słabą przyczepność do podłoża z betonu czy cegły - szczególnie przy nanoszeniu podczas chłodnych dni. Nic nie dawało (a nawet szkodziło) wielokrotne nanoszenie lepiku. Większa bowiem, grubość lepiku, to wcześniejsze jego pękanie podczas zmian temperatury. Pęknięty raz lepik już nie zespalał się podczas wzrostu temperatury otoczenia. Słaba odporność ówczesnych pap bitumicznych na starzenie była powodem ich odrzucenia jako materiału izolacyjnego. Zawarta w nich tektura szybko ulegała erozji. Słaba też była odporność pap na działanie wód będących pod ziemią. Wody pochodzące z opadów atmosferycznych w swoim składzie posiadają duże zawartości związków szkodliwych, których stężenia rosną podczas wsiąkania w grunt. Wody zalegające w gruntach nawodnionych należą do agresywnych, szczególnie łatwo rozkładających tekturę zawartą w papie. Te wszystkie powody spowodowały, że w laboratoriach zachodnich szybko znaleziono technologie wykonywania znacznie trwalszych hydroizolacji. Znajomość nowych sposobów hydroizolacji w Polsce jest nadal niedostateczna. Hydroizolacje przy wilgoci gruntowej Przypadek ten jest najprostszy do rozwiązania. Ława pod ścianami piwnic musi być wykonana jako zbrojona i wylewana z betonu dobrej klasy. Spełnione muszą być także warunki jego pielęgnacji podczas procesu twardnienia. W kraju, beton podkładowy pod posadzkę (tzw. chudy) zwykle układany jest na podsypce z ubitego piasku. Na nim układa się izolację przeciwwilgociową zwykle z papy termozgrzewalnej. Na izolację wylewa się jastrych betonowy posadzkę. W krajach zachodnich powszechne jest rozwiązanie odwrotne, tj. ławę żelbetową wylewa się razem z podłożem żelbetowym posadzki tworząc monolit. Daje to zysk w postaci bezproblemowego wykonania potem trwałej hydroizolacji pod ławami i pod posadzką jako jednej powłoki. Brak „słabego miejsca” stwarza warunki do uzyskania trwałej i niezawodnej hydroizolacji. Na uwagę zasługuje fakt, że rozwiązanie to stosuje się przy wszystkich rodzajach wilgoci w gruncie. Ława zespolona z podłożem żelbetowym Rozwiązanie to przedstawia rysunek 5a. Istotnym elementem jest zespolona z ławą mineralna hydroizolacja pozioma typu sztywnego. Wykonuje się ją poprzez dwukrotną mineralizację podłoża na mokro. Jeden cykl mineralizacji polega na nasączeniu betonu w miejscu lokalizacji ściany specjalnym preparatem krzemianującym oraz pokryciu hydroizolacyjnym szlamem mineralnym. Szlam dostarczany jest w postaci proszkowej do zarobienia na miejscu budowy wodą. Nanosi się go szczotką dachową w dwóch warstwach. Na jeszcze świeżą drugą warstwę szlamu układa się pierwszą warstwę muru piwnicy i pozostawia do stwardnienia na 24 godziny. Po tym czasie wykonuje się bez ograniczeń dalsze mury wg technologii tradycyjnej. Po wymurowaniu kilku warstw pustaków, bloczków lub cegieł, na styku muru z wystającą ławą od strony gruntu, wykonuje się fasetkę (wyoblenie) o średnicy ok. 5 cm z podobnego lecz gruboziarnistego szlamu mineralnego. W wyniku takiego postępowania uzyskuje się całkowicie wodoszczelną warstwę - silnie zespoloną z betonem ławy jak też z materiałem muru (wytrzymałość na odrywanie nie mniej niż 1,5 N/mm2, wytrzymałość na ściskanie po 2 dniach BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 4 powyżej 30 N/mm 2 natomiast po 28 dniach powyżej 50 N/mm 2). Tak mocne cechy wytrzymałościowe uzyskuje np. system KIESOL niemieckiej firmy REMMERS. Jest jeszcze jedna zaleta takiego rozwiązania - dotąd w Polsce zupełnie nie znana. Otóż, na podstawie badań stwierdzono, że izolacje przeciwwodne tylko wtedy spełniają swoją rolę, gdy silnie przylegają do podłoża suchego. W celu spełnienia tej reguły, stosuje się jako grunt wspomniany preparat krzemianujący. Nadaje on podłożu na głębokości kilku milimetrów bardzo silne własności hydrofobowe (odpychania cząstek wody). Powoduje to, że wilgoć podchodząca od spodu w stronę izolacji, natrafia na barierę nie do przejścia. Ta właśnie cecha zapewnia ciągle suche warunki przylegania hydroizolacji do podłoża. Izolacja pozioma pod posadzką polega na minimum 2-krotnym naniesieniu pacą stalową specjalnej masy polimerowo-bitumicznej lub przynajmniej 3-krotnym naniesieniu wałkiem malarskim specjalnej emulsji polimerowo-bitumicznej o zawartości ciał stałych powyżej 60 %. W wyniku tego uzyskuje się trwale elastyczną powłokę przeciwwodną, która jest w stanie nie stracić ciągłości nawet przy powstaniu rys skurczowych w betonie. Grubość takiej powłoki po wyschnięciu powinna wynosić nie mniej niż 3 mm. Od strony gruntu, mur np. z bloczków betonowych musi być pokryty hydroizolacją polimerowo-bitumiczną w postaci masy nanoszonej pacą. Emulsje są dopuszczalne wyłącznie w przypadku ścian żelbetowych wylewanych. Do murowania bloczków betonowych należy zawsze stosować zaprawę cementową uodpornioną na mróz (z domieszką napowietrzającą). Dopuszcza się również ściany z takich materiałów jak: cegła pełna, silikatowa, beton komórkowy, beton wylewany, bloczki keramzytobetonowe. Pod betonem podkładowym podłogi w piwnicy należy ułożyć warstwę drenującą o grubości 15-20 cm z płukanego kruszywa o uziarnieniu 8-16 mm. Rolą tej warstwy jest przecięcie drogi podciągającej ku górze wodzie kapilarnej z gruntu. Zatem, nie warstwa ubitego piasku (jak powszechnie się stosuje u nas w kraju), a gruboziarniste podłoże zapobiegnie podciąganiu wilgoci z gruntu do podłoża posadzki! Z powodu czysto technicznego, wokół linii ław od strony wnętrza budynku, wcześniej wykonuje się z betonu napowietrzonego krawędzie brzegowe na wysokość warstwy drenującej. W celu zaś zapobieżenia ucieczce wody z betonu do tej warstwy, przed ułożeniem zbrojenia płyty należy położyć jedną warstwę folii polietylenowej grubości 0,2 mm. Dalsze warstwy posadzki są już powszechnie znane i nie wymagają omawiania. Konieczne jest zastosowanie dylatacji na obrzeżach szlichty betonowej (jastrychu) na styku ze wszystkimi ścianami, słupami itp. z pasów pianki PU lub styropianu grubości 10 mm. Podłoże betonowe niezależne - na poziomie ławy Rysunek 5b przedstawia rozwiązanie typowo „polskie”, tj. całkowite oddzielenie podłoża posadzki piwnicy od ławy. Teraz postępowanie z wykonywaniem hydroizolacji na ławie jest odmienne. Podkład betonowy na styku z ławą oraz samą ławę w tych miejscach należy fazować pod kątem 45 stopni. Na wykonaną hydroizolację poziomą ławy poprzez mineralizację (tym razem jednokrotną) po jej wyschnięciu, nanosi się dodatkową warstwę izolacji w postaci pasty polimerowo-bitumicznej na zimno - dwukrotnie przy zużyciu ok. 1,5 kg/m2 na każdą warstwę. W pierwszą warstwę zatapia się siatkę szklaną o oczkach 5x5 mm. BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 5 Hydroizolację poziomą podkładu betonowego posadzki wykonuje się identycznie jak w przypadku zespolenia ławy i płyty, tj. z elastycznej masy polimerowo-bitumicznej. W pierwszą warstwę na styku podkładu i ławy zatapia się specjalną taśmę kauczukowo-poliestrową o szerokości minimum 10 cm z jednoczesnym nadaniem „fałdy” w kształcie litery „V” - celem kompensacji ruchów „pływającego” podkładu betonowego. Podłoże betonowe niezależne - powyżej ławy Rysunek 5c przedstawia przypadek, gdy płyta podkładu posadzki piwnicy leży wyżej niż górny poziom ławy. Teraz konieczne jest wykonanie hydroizolacji pionowej na ścianie fundamentowej od strony wnętrza na odcinku od poziomu ławy do wysokości planowanego poziomu wykończenia posadzki. Na tej wysokości spoiny pomiędzy elementami ściany muszą być wypełnione masą szpachlową szybkoschnącą cementowo-polimerową (typu PCC). Przy wylewaniu płyty betonu podkładowego, również i w tym przypadku należy zadbać o wykonanie fazowania wzdłuż linii jej styku ze ścianami pod kątem 45o. Wynika to z potrzeby ułożenia tam „fałdu V” z taśmy kauczukowej podczas nanoszenia pierwszej warstwy hydroizolacji poziomej na podkładzie. Izolację tę stanowi i w tym przypadku 2-warstwowa elastyczna masa polimerowo-bitumiczna. Dalsze prace są identyczne jak w przypadku poprzednim. Po przeanalizowaniu tych rozwiązań widać, że rozwiązanie oparte na płycie zespolonej z ławą jest: · bardziej stabilne pod względem konstrukcyjnym, · łatwiejsze do wykonania pod względem niezawodności prac izolacyjnych, · tańsze ze względu na mniejszą ilość stosowanych produktów, · całkowicie odporne na ruchy budynku względem podłoża, · mniej pracochłonne, · bardziej odporne na „niespodziewane” zmiany obciążenia gruntu wodą. Hydroizolacje przy wodzie bez ciśnienia W tym przypadku, w zakresie hydroizolacji mają miejsce wszystkie uwagi zawarte w poprzednich rozwiązaniach z zachowaniem zasady, że zużycie pasty lub emulsji polimerowobitumicznej pod posadzką powinno wynosić tyle, żeby grubość powłoki po wyschnięciu nie była mniejsza niż 3 mm. Także hydroizolacja pozioma ławy jest wykonywana zgodnie z opisanymi wcześniej zasadami i przy tych samych zużyciach środków. Pionowa hydroizolacja zewnętrznej powierzchni ścian piwnicznych tym razem, nie może być wykonana z emulsji, lecz pasty polimerowo-bitumicznej. Nanosi się ją dwukrotnie przy zużyciu 1,5 do 2,0 kg/m2 na każdą warstwę. Izolacja ta jest trwale elastyczna (nawet przy ujemnych temperaturach) i odporna na spękania muru. Jest ona niezwykle łatwa do zastosowania, bowiem nanosi się ją na zimno przy pomocy gładkiej pacy stalowej i wygładza. Przed jej nanoszeniem konieczne jest zagruntowanie podłoża wspomnianym preparatem krzemianującym lub rozcieńczoną w wodzie omawianą emulsją. Szczególnie korzystna jest ważna cecha tej pasty. Otóż, nie jest wymagane tynkowanie muru piwnicznego, a jedynie murowanie na tzw. pełne spoiny BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 6 bądź ich szpachlowanie masą PCC. Izolacja taka cechuje się dużą przyczepnością do wszystkich podłoży budowlanych (również blachy i stali). Przy takim rozwiązaniu, uzyskuje się solidne uszczelnienie także wszelkich przejść rur i kanałów przez ściany. Do wyschniętej izolacji można łatwo przyklejać wszelkiego typu płyty termoizolacyjne, ale zawsze punktowo, a nie całopowierzchniowo. Przed naniesieniem omawianej tu hydroizolacji w postaci pasty, wykonuje się najpierw dodatkowe wzmocnienie styku ławy ze ścianą od strony gruntu. Wzmocnienie to polega na wykonaniu mineralizacji szlamem poczynając od dolnej strefy ławy a kończąc na wysokości 30-50 cm na ścianie ponad ławą. Biorąc pod uwagę, że wyschnięta hydroizolacja ma strukturę mięsistą, konieczne jest zastosowanie warstwy ochronnej od strony gruntu. Celem tej ochrony jest zabezpieczenie izolacji przed uszkodzeniem podczas zasypywania wykopów ziemią z pozostałościami gruzu, stali i innych odpadów budowlanych. Jako ochronę, można stosować styropian XPS lub styropian EPS200 w postaci płyt. Grubość tego zabezpieczenia uzależniona jest dodatkowo od potrzeby ocieplenia piwnic i wynika z analiz energetycznych i cieplno-wilgotnościowych. Jeżeli zastosuje się dodatkową ochronę w postaci membrany kubełkowej z HDPE (utwardzony polietylen), to uzyska się ochronę przed wrastaniem korzeni drzew, krzewów i agresją gryzoni. Przypadek ten zgodny jest z rysunkiem 5a. Zastosowanie podłoży „pływających” wymaga takich samych rozwiązań jak przedstawiono na rysunkach 5b oraz 5c. Hydroizolacje przy wodzie pod ciśnieniem czasowym Izolacje w tym przypadku podlegają wszystkim powyższym zasadom, z tą tylko różnicą, że zwiększyć należy zużycie pasty polimerowobitumicznej na ścianach do 4 kg/m2. W strefie ok. 30-50 cm nad górnym poziomem ławy na ścianie od strony gruntu (niezależnie od rodzaju muru), przed położeniem tej izolacji, także konieczne jest wykonanie szlamowania mineralizującego poprzedzonego nasyceniem preparatem krzemianującym. Czynność ta jest dodatkowym zabezpieczeniem przed działaniem wody oraz ma na celu zwiększenie przyczepności izolacji w strefie ławy. Zmianie również ulega rodzaj środka przeznaczonego do izolacji poziomej na podkładzie betonowym posadzki. Zamiast emulsji, zastosować należy tę samą co na ściany pastę polimerowobitumiczną - dwukrotnie przy zużyciu ok. 2 kg/m2 na każdą warstwę. Należy zwrócić uwagę na występowanie pasty w dwóch odmianach: jednolub dwuskładnikowej. Właściwości techniczne po wyschnięciu mają takie same, ale pasta BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved strona 7 dwuskładnikowa wysycha znacznie szybciej, przez co również szybciej jest odporna na działanie deszczu - co ma szczególne znaczenie przy wykonywaniu prac w porze deszczowej. Oba rodzaje pasty można nanosić na podłoża zarówno suche jak też i lekko wilgotne. Przykład takiego rozwiązania hydroizolacji przedstawia rysunek 6. Hydroizolacje przy wodzie pod ciśnieniem stałym W przypadku spodziewanego stałego działania wody, konieczne jest posadowienie budynku na monolitycznej płycie żelbetowej. Grubość tej płyty i jej zbrojenie określić musi konstruktor, w zależności od spodziewanego maksymalnego ciśnienia naporu wody. Hydroizolacja pionowa jest identyczna jak w przypadku poprzednim, z tą tylko różnicą, że grubość pasty polimerowobitumicznej po wyschnięciu musi wynosić 4 mm. Przed położeniem tej izolacji wskazane jest wykonanie mineralizacji całej powierzchni ściany od strony gruntu - jeżeli mur wykonano z cegieł lub bloczków. Jeżeli ściany wykonano z betonu wylewanego na budowie, mineralizacja ścian nie jest wymagana. Hydroizolacja pozioma posadzki jest uzależniona od rodzaju zastosowanej płyty żelbetowej. W przypadku płyty z betonu zwykłego (rys. 7a), najpierw wykonuje się zbrojony podkład pod płytę. Po jego utwardzeniu, bezpośrednio na całej powierzchni wykonuje się dwukrotną izolację poprzez mineralizację szlamem i preparatem krzemianującym. Zużycie szlamu w każdej warstwie wynosi ok. 2 kg/m 2. Na stwardniały szlam nanosi się dwukrotnie izolację z pasty polimerowobitumicznej przy zużyciu 2 kg/m2 na każdą warstwę. Na wyschniętą izolację układa się zabezpieczenie z folii PE grubości 0,2 mm i wylewa się szlichtę zabezpieczającą z betonu grubości 5 cm. Dopiero teraz wykonuje się zbrojenie i wylewa betonową płytę nośną. Po jej utwardzeniu wykonuje się poziomą hydroizolację mineralną i wykonuje się ściany z betonu lub muru. W przypadku zastosowania płyty z betonu wodoszczelnego (rys. 7b), wykonuje się najpierw podkład betonowy. Bezpośrednio na nim wylewa się płytę nośną żelbetową z betonu wodoszczelnego o określonej grubości. Dalsze warstwy hydroizolacji wykonuje się identycznie jak w przypadku poprzednim. Pod ścianami i na całej płycie wykonuje się dwukrotną warstwę hydroizolacyjną ze szlamu mineralnego przy zużyciu 2 x 3 kg/m2. Całą powierzchnię płyty izoluje się potem pastą polimerowo-bitumiczną przy zużyciu 2 x 3 kg/m2 zbrojoną dodatkowo tkaniną szklaną o rozmiarze oczek 5/5 mm w pierwszej warstwie. Na tę izolację układa się ochronę z folii PE grubości 0,2 mm a następnie dalsze warstwy posadzki jak poprzednio. W obu omawianych przypadkach konieczne jest zastosowanie, od strony gruntu, membrany kubełkowej z HDPE celem ochrony izolacji przed zniszczeniem przy zasypywaniu wykopów ziemią. Wszystkie omawiane tu produkty do wykonywania hydroizolacji nie mogą zawierać rozpuszczalników - z uwagi na zagrożenie zniszczenia styropianu. mgr inż. Jerzy B. Zembrowski Piśmiennictwo: [1] Jerzy B. Zembrowski „Nowoczesne izolacje piwnic”. Kalejdoskop Budowlany NR 6/1998. Polskie Wydawnictwa Branżowe, Warszawa 1998 r. BAZA DORADZTWA BUDOWLANEGO BDB Poland www.bdb.com.pl Wszystkie prawa zastrzeżone All rights reserved
