W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sygn. akt II AKa 170/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 czerwca 2013r.
Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)
Sędziowie: SA – Maria Żłobińska
SA – Jan Krośnicki
Protokolant: – st. sekr. sąd. Marzena Brzozowska
przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej
po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2013 r.
sprawy M. T. (1)
oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii
na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego
od wyroku Sądu Okręgowego w. W.
z dnia 22 lutego 2013 r. sygn. akt XII K 126/12
zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
M. T. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, uznaje za winnego tego, że w okresie
od lutego do 19 kwietnia 2007 r. w A. w Hiszpanii, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie
znaczną ilością substancji psychotropowych w ten sposób, że przyjął od P. P. (1), a następnie
przekazał innym osobom w celu jej odsprzedaży ok. 300 gram amfetaminy, tj. za winnego czynu
z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i za tak przypisany czyn skazuje go, a z
mocy art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 33 § 1 i 3 k.k.
wymierza mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny
w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20 (dwadzieścia)
złotych;
z mocy art. 63 § 1 k.k. i art. 607f k.p.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza
oskarżonemu okres tymczasowego aresztowania od dnia 18 kwietnia 2011 r. do 15 czerwca 2011 r.
i od 10 lutego 2012 r. do 12 czerwca 2013 r.;
zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe należne w sprawie za obie
instancje, w tym 700 zł z tytułu opłaty;
zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. 738 zł (w tym 23% VAT) z tytułu zwrotu kosztów
obrony z urzędu
w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 22 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w. W. uznał oskarżonego M. T. (1) w ramach zarzucanego mu czynu
za winnego tego, że nie wcześniej niż od dnia 7 lutego 2007r. i nie później niż do dnia 19 kwietnia 2007r. w W., P., A. w.
H.i, działając wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew
przepisom ustawy dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy z terytorium R. P., przez terytorium F. i na terytorium
H. znacznych ilości substancji psychotropowych w postaci amfetaminy w ilości 1 kilogram w ten sposób, że zgodnie z
przyjętym podziałem ról zorganizował zbyt części przewożonych substancji psychotropowych, zapewniając ustalonej
osobie pobyt w swoim mieszkaniu i możliwość przechowywania w tym mieszkaniu substancji psychotropowych oraz
sprzedaż na terenie A. w. H.i około 300 gram amfetaminy, to jest za winnego popełnienia czynu z art. 55 ust. 1 i 3
Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29
lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oskarżonego M. T. (1) skazał zaś na podstawie art. 55 ust. 3 Ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia
wolności oraz karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na 20,00 złotych.
Orzekł nadto stosownie o zaliczeniu tymczasowego aresztowania, kosztach i opłatach.
Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił w nim orzeczeniu:
1. obrazę przepisów postępowania tj. art. 7, 410 k.p.k. polegającą na pominięciu istotnych okoliczności z zeznań P. P.
(1), co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego,
2. obrazę przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, co mogło
mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego,
3. obrazę przepisów postępowania tj. art. 5 § 2 k.p.k. przez niepowzięcie przez sąd uzasadnionych wątpliwości co
do ilości amfetaminy pozostawionej M. T. (1) przez P. P. (1) pomimo, że na takie wątpliwości wskazuje materiał
dowodowy, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustalenia, że oskarżony zapewnił sprzedaż ok. 300 gram
zamiast co najwyżej ok. 200 gram amfetaminy,
4. obrazę przepisów postępowania art. 7 k.p.k. poprzez uznanie oskarżonego za osobę, która pełniła rolę zgodnie z
przyjętym podziałem zadań przy wewnątrzwspólnotowej dostawie znacznych ilości amfetaminy w ilości 1 kg co mogło
mieć wpływ na treść wyroku w zakresie ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego.
W przypadku uznania, iż stan faktyczny został ustalony prawidłowo zarzucił:
5. na podstawie art. 438 pkt. 1 k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005 o przeciwdziałaniu narkomanii przez błędną wykładnię zawartego w tym przepisie znamienia „znaczna ilość
środków odurzających”,
W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie ww. wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja okazała się zasadna w tej części w której, zarzuciła wyrokowi obrazę art. 7 k.p.k. przez uznanie, że oskarżony
zgodnie z podziałem ról wziął udział w wewnątrzwspólnotowej dostawie 1 kg amfetaminy z P. do H.. Ustalenie to
jest oczywiście dowolne i nie znajduje żadnej podstawy w zgromadzonych dowodach. Sąd Okręgowy w istocie ustalił
przecież, że oskarżony poznał przewożącego narkotyki z P. do F. i H. P. P. (1) już po jego przyjeździe do H., a
nawet odsprzedaży przez P. części amfetaminy innym osobom (...) przestępstwa z art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii zakończył się po przekroczeniu przez P. granicy hiszpańskiej. Oskarżony M. T. poznał P. P. kilka dni
później.
Wyklucza to przypisanie mu współudziału w wewnątrzwspólnotowej dostawie narkotyku, skoro co oczywiste między
P. P. i oskarżonym nie było jakiegokolwiek wcześniejszego porozumienia co do popełnienia przestępstwa, a być nie
mogło, bo poznali się oni po dokonaniu tego czynu przez P. P..
W tym stanie faktycznym natomiast skoro oskarżony nie przeczy, że przyjął od P. P. około 300 g amfetaminy,
przekazał ją do odsprzedaży innym osobom, a uzyskane w ten sposób pieniądze przesyłał P. P. – należało mu przypisać
popełnienie czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (w brzmieniu sprzed 9 grudnia
2011 r. – art. 4 § 1 k.k.) normującego zakazane uczestniczenie w obrocie środkami odurzającymi w znacznej ilości
(vide: T. Srogosz, Ustawa o przeciwdziałaniu narkomanii Komentarz, W-wa 2008 str. 393-394).
Skazanie oskarżonego za czyn z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy popełniony poza terytorium P. wymusza obowiązek ścigania
obrotu narkotykami wynikający z ratyfikowania przez Polskę konwencji międzynarodowych – w szczególności
Konwencji o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi, sporządzonej w W. 20 grudnia 1988 r.,
ratyfikowanej w 1995 r. (Dz. U. Nr 15, poz. 69) – art. 113 k.k.
Pozostałe zarzuty apelacji okazały się oczywiście bezzasadne, w szczególności ten dotyczący rozumienia pojęcia
„znacznej” ilości substancji psychotropowych.
Argumenty apelującego w tej część odstają rażąco od przyjętej na trwałe wykładni sądów – w tym Sądu Najwyższego
(OSN 2009 r. z. 10
p. 84) dlatego w żadnym razie nie mogły być uwzględnione.
W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok, przypisując oskarżonemu uczestnictwo w obrocie
znaczną ilością amfetaminy. Za tak przypisane przestępstwo wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia
wolności i karę grzywny. Kary te są stosowne do stopnia szkodliwości czynu i stopnia winy. Spełniają swe cele tak w
zakresie prewencji ogólnej, jak i oddziaływania wychowawczego na oskarżonego.
Orzekł nadto stosownie o tymczasowym aresztowaniu i kosztach postępowania sądowego.