Psalm 74

Ps 74 (73) /wg BT wyd. 4/
1
Pieśń pouczająca. Asafowy.
Dlaczego, Boże, odrzuciłeś na wieki,
płoniesz gniewem przeciw owcom Twojego pastwiska?
2
Pomnij na Twoją społeczność, którą dawno nabyłeś,
na pokolenie, które wziąłeś w posiadanie,
na górę Syjon, gdzie założyłeś sobie siedzibę.
3
Skieruj Twe kroki
ku ruinom bez końca:
nieprzyjaciel wszystko spustoszył w świątyni.
4
Ryknęli Twoi przeciwnicy w środku [Namiotu] Spotkania,
zatknęli swe proporce.
5
Można było ich poznać jak tego, co wznosi wysoko
siekiery wśród gąszczów.
6
Wszystkie jego bramy wyłamali razem,
zniszczyli toporem i kilofem.
7
Na pastwę ognia świątynię Twoją wydali,
doszczętnie zbezcześcili przybytek Twego imienia.
8
Rzekli w swym sercu: «Razem ich zniszczmy!»
Spalili w kraju wszystkie miejsca świętych zgromadzeń.
9
Już nie widać naszych znaków i nie ma proroka;
a między nami nie ma, kto by wiedział, jak długo,
10
jak długo, Boże, będzie urągał nieprzyjaciel?
Czy wróg na zawsze będzie bluźnił Twemu imieniu?
11
Czemu cofasz swą rękę
i trzymasz swą prawicę w zanadrzu?
12
Bóg jednak od początku jest moim królem,
który na ziemi sprawia ocalenie.
13
Ty ujarzmiłeś morze swą potęgą,
skruszyłeś głowy smoków na morzu.
14
Ty zmiażdżyłeś łby Lewiatana,
wydałeś go na żer potworom morskim.
15
Ty otworzyłeś źródła i strumienie;
Ty wysuszyłeś rzeki stale płynące.
16
Twoim jest dzień i noc jest Twoja;
Ty światło i słońce utwierdziłeś.
17
Ty ustanowiłeś wszystkie granice ziemi;
Ty utworzyłeś lato i zimę.
18
Pamiętaj o tym: wróg Cię lży, Panie,
a lud niemądry uwłacza Twojemu imieniu.
19
Nie wydawaj na zatracenie duszy Twej synogarlicy;
o życiu Twych ubogich nie zapominaj na wieki!
20
Wejrzyj na Twe przymierze, bo się napełniły
zakątki kraju jękiem i przemocą.
21
Niechaj uciśniony nie wraca ze wstydem:
niech ubogi i biedny chwalą Twoje imię!
22
Powstań, o Boże, prowadź swoją sprawę;
pamiętaj o zniewadze, którą co dnia wyrządza Ci głupiec.
23
Nie zapomnij o krzyku Twoich przeciwników;
zawsze się podnosi zgiełk powstających na Ciebie.
Nieprzyjaciel wszystko spustoszył w świątyni. Psalm 74 jest błaganiem wznoszącym się z ruin
zbeszczeszczonej przez wrogów i zniszczonej świątyni w Jerozolimie. Ona dzieli los całego kraju i ludu
Izraela. W tej modlitwie padają pytania: dlaczego, Panie, to nas spotkało? Jak długo, czy na zawsze?
Do tej modlitwy, która prawdopodobnie powstała po zniszczeniu Jerozolimy przez Babilończyków
(586 r. przed Chr.), lud Izraela powracał w ciągu wieków w tragicznych doświadczeniach narodowych
i osobistych.
Bóg … na ziemi sprawia ocalenie. Wobec dramatu zniszczenia Psalmista umacnia wiarę
przywołując obraz Boga Jahwe panującego nad całą ziemią i zapewniającego ocalenie swemu ludowi.
Przecież Bóg, który ujarzmił wody mórz i ich potwory, który zapewnia ziemi pokój, jest w stanie
pokonać każdą ludzką potęgę.
Pamiętaj.., nie zapominaj! Psalmista ośmiela się wzywać Pana, aby „pamiętał”
o bluźnierstwach wrogów, a więc nie przebaczył im i ukarał ich. Jak też, aby Bóg „nie zapomniał”
o swym ludzie, zwłaszcza o ubogich i uciśnionych, i przyszedł im z pomocą. No cóż, do doskonałego
zawierzenia Bogu spraw naszego życia, bez pouczania Go, co ma czynić, ciągle trzeba nam dorastać.
Wszechmogący Panie, w trudnych doświadczeniach naszego życia udziel nam łaski ufności
i przyjdź nam z pomocą. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.
o. Michał Baranowski OFMConv