Powołanie salezjańskie

Powołanie salezjańskie
Droga powołaniowa Księdza Bosko była przede wszystkim słuchaniem głosu Bożego i
podążaniem za tym wezwaniem. Współczesny młodzieniec, który zafascynowany postacią
Świętego Wychowawcy z Turynu chce się stać apostołem młodzieży, również zawierza się z
uległością Duchowi Świętemu i przyjmuje wszystkie Jego natchnienia. Dlatego pewnego
pięknego dnia postanawia zostać Salezjaninem. Zanim jednak złoży wieczystą profesję w
Towarzystwie Świętego Franciszka Salezego, będzie musiał przejść szereg etapów tzw.
formacji początkowej.
Najpierw, po złożeniu odpowiednich dokumentów i rozmowie z przełożonym Inspektorii,
wraz z innymi kandydatami przygotowuje się do rozpoczęcia salezjańskiego życia zakonnego
w tzw. prenowicjacie (w innych zakonach używa się terminu postulat). Celem tego prawie
dwumiesięcznego okresu jest poznanie samego siebie i swojego powołania salezjańskiego, a
także dojrzewanie ludzkie i chrześcijańskie, aby móc dokonać wielkodusznego i w pełni
dobrowolnego wyboru. Proces ten dokonuje się w odpowiednim domu salezjańskim (obecnie
w Zakładzie Salezjańskim w Oświęcimiu) pod ojcowskim okiem przewodnika duchowego.
Po złożeniu podania o przyjęcie do nowicjatu
(i pozytywnym jego rozpatrzeniu przez Radę
Inspektorialną) kandydat rozpoczyna
praktykowanie salezjańskiego życia
zakonnego, aby upewnić się co do zdatności do
życia salezjańskiego i pogłębić motywacje
swego wyboru. Nowicjat trwa okrągły rok i
jest szkołą życia w rodzinnym klimacie
zaufania i wzajemnego szacunku oraz wiary i
modlitwy.
8 września, w święto Narodzenia NMP, po odbyciu
kanonicznego okresu jednego roku nowicjatu, kandydat
składa pierwsze śluby zakonne (na jeden rok), które włączają
go w szeregi Salezjanów Księdza Bosko.
Następnym etapem formacji początkowej jest 2-letni
postnowicjat (tzw. „filozofia”), podczas którego młody
Salezjanin stopniowo integruje wiarę, kulturę i życie,
pogłębia życie wiary i ducha Księdza Bosko oraz nabywa
niezbędnych
instrumentów
poznawczych: przygotowania filozoficznego,
pedagogicznego i katechetycznego.
Jednym słowem, rozpoczyna studia w
Wyższym Seminarium Duchownym
Towarzystwa Salezjańskiego.
„Asystencja jest etapem życiowej i intensywnej konfrontacji z działalnością
asystencji salezjańskiej”. Tak o kolejnym okresie formacji początkowej mówią Konstytucje
Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego. W praktyce oznacza to działalność na
pierwszym froncie posłannictwa salezjańskiego - nieustanne i aktywne przebywanie z
młodzieżą (czyli właśnie asystencja) w
określonym dziele salezjańskim. Zwyczajowo
asystencja trwa 2 lata; potem współbrat wraca
do seminarium, aby kontynuować formację i
naukę. Tym razem jednak akcenty formacji
rozkładają się zależnie od formy specyficznego
powołania: koadiutora lub kandydata do
kapłaństwa.
Warto w tym miejscu zatrzymać się nad
powołaniem Salezjanina koadiutora. Tak jak i
w innych zgromadzeniach zakonnych, również i w Towarzystwie Salezjańskim służą Bogu
bracia zakonni. Tyle, że tutaj nazywa się ich
koadiutorami (z j. włoskiego).
Pełnią oni to samo posłannictwo co Salezjanie
wyświęceni na księży, tyle, że w nieco innym
charakterze. Warto o tym pamiętać przy
rozeznawaniu swojego powołania… Koadiutor
na tym etapie formacji początkowej zdobywa
potrzebną wiedzę teologiczną i pedagogiczną,
pogłębia znajomość duchowości Księdza
Bosko, przygotowuje się do przyszłej posługi
poprzez edukację techniczno-zawodową stosownie do swoich uzdolnień.
Salezjanin kandydat do kapłaństwa studiuje
teologię, pogłębia swoją jedność z Kościołem,
rozwija wrażliwość na Słowo Boże i
umiejętność jego głoszenia współczesnemu
młodemu człowiekowi, upodabnia się do
Chrystusa Pasterza, aby być Jego znakiemosobą w służbie młodzieży; krótko mówiąc:
„uczy się na księdza…”.
W tym czasie nasz młody Salezjanin (zarówno
koadiutor, jak i kandydat do kapłaństwa)
dotrwał do momentu, w którym złoży śluby wieczyste. W zwyczajnych okolicznościach ma
to miejsce po czwartym roku studiów, czyli 6 lat od złożenia pierwszej profesji. Na kandydata
do kapłaństwa czekają jeszcze posługi lektoratu i akolitatu, święcenia diakonatu i
prezbiteratu.
Tak pokrótce przedstawia się wspaniała i
niepowtarzalna przygoda pod tytułem
„salezjańska formacja początkowa”. Po jej
zakończeniu rozpoczyna się nowe doświadczenie życiowe, które nosi nazwę „formacji
ciągłej”.
Jest ona po to, aby odpowiadać ciągle na nowe wymogi świata młodzieży i warstw ludowych.
Aby przekonać się jak wspaniała to droga, trzeba po prostu na nią wstąpić…